Breaking point

"Hah, de enige die straks geen wedstrijd meer durft te doen ben jij nadat ik je straks af heb gemaakt." De kater knikte, tuurlijk winnen van een Skyclanner. Onmogelijk. De kater greens eventjes en hees zich zelf omhoog. Zijn klauwen boorde in de tak onder hem, en zijn staart zwiepte lichtjes in de lucht om zijn evenwicht onder controle te houden. "Ik ben gemaakt om eraf te springen." Gingerpaw keek naar beneden, naar beneden springen? Dat zou dan niet goed aflopen, sowieso zou je wel een van je poten breken als je geluk had om ze niet allemaal te breken. De knappe rode kater draaide zijn kop naar Dovepaw toe, "Ik zou dat niet proberen, tenzij je net als Cinderpelt wilt worden" Mauwde hij met een serieuse en bezorgde klank. Stel je voor dat Dovepaw net als Cinderpelt werd. Dan konden ze nooit keer grapjes met elkaar uithalen, niet samen jagen en trainen. Gewoon niks. Dan werd ze een Elder en dan zou dat het einde beteken voor haar maar net zo goed voor hem.

Ze richtte haar blik op de grond. Weer borrelde de uizeligheid in haar op. Meteen schudde ze haar kop en verstrakte haar blik. "Ik zou dat niet proberen, tenzij je net als Cinderpelt wilt worden" Ze legde haar oren halverwege plat voordat ze ze weer normaal liet stellen. "Kom op, Gingerpaw. Vertrouw me nou maar." zei ze vrij kalm ondanks haar hartslag dat op hol sloeg. Springen was geen goed idee, right. Ze wou haar poten nog niet kwijt. "Tja, hoe verwacht je anders dat ik naar beneden kom?" murmelde ze terwijl ze haar schouders ophield. Dit was een iets minder leuke uitdaging.

Zijn blauwe ogen gleden van Dovepaw naar beneden, hij zou er met genak naar beneden kunnen klauteren, maar hij was dan ook half Skyclan en hij had natuurlijk geoefend. De kater vond het dus ook leuk toen Dovepaw de boom inklom, want dan kon hij tenmisnte nog met andere katten klimmen dan alleen zijn broer. "Kom op, Gingerpaw. Vertrouw me nou maar." Gingerpaw vouwde zijn oren naar voren, haar niet vertrouwen? Nonsens! "Natuurlijk vertrouw ik je Dove" Mauwde hij met een waterige glimlach, natuurlijk vertrouwde hij haar. "Tja, hoe verwacht je anders dat ik naar beneden kom?" De rode kater draaide weer zijn kop naar Dovepaw zodat hij in haar ogen kon kijken. "Ik kan je instructies geven hou je naar beneden klimt" Mauwde hij schouder ophalend, hij wist niet hij het anders moest doen. Misschien op zijn rug? Nee, alleen als het echt niet anders kon. Tenslotte was het toch niet heel erg hoog, voor hem dan.

Ze haalde diep adem in en uit. Dit moest lukken. "Natuurlijk vertrouw ik je Dove" Ze spitste haar oren richting het geluid om te laten zien dat ze hem wel gehoord had aangezien haar blauwe ogen zich nu focusten op de grond. Ze deed haar best haar duizeligheid niet te laten merken. Pas na haar vraag wendde ze haar blik af naar de rode kater die terugkeek. "Ik kan je instructies geven hou je naar beneden klimt" Right, ze kon er niet meer omheen. Het was teamen of lijden. Ze zuchtte diep. "Vooruit." Sprak ze langzaam met tegenzin. "Hoe doe jij het, dan?" haar blauwe ogen fonkelden vragend en nieuwsgierig. Een paar tips konden toch geen kwaad?

"Vooruit." Dat was de teken waar Gingerpaw op wachtte, ook al kwam het met tegenzin er uit. Met een snelle beweging gleed hij langs Dovepaw heen tot hij bij de stam kwam. "Hoe doe jij het, dan?" De kater greens en sloeg allebei zijn klauwen in de stam tot zijn nagels goed vast zaten in het hout. "Let maar op" Mauwde hij met een knipoog. Nu stond hij met zijn buik tegen de stam gedrukt, zijn voorpoten boven zijn schouderbladen. Nu zette hij een van zijn achterpoten tegen de stam zodat zijn nagels in het hout bleven hakken, toen die goed vastzaten tilde hij zijn andere poot op en deed het zelfde met zijn andere achterpoot. "Zoals je ziet heb ik nu een goeie houvast," Sprak de gespierde kater, hij liet zijn linker voorpoot los en liet die tot zijn flank zakken, automatisch schoof zijn rechter achterpoot ook naar beneden. Hij greep de stam weer vast en deed het opnieuw maar dan met zijn andere twee poten. Zo bleef hij het steeds herhalen, tot hij op zijn dode gemakje naar beneden klom. "Okay, nu jij" Mauwde hij en bleef halverwege wachtte. "Als je valt kan ik je opvangen, dus maak je geen zorgen" Mauwde hij bemoedigend.

"Let maar op" Ze dwong om een zelfverzekerde blik op haar gelaat te plakken om haar onzekerheid en angst te verbergen. Haar blauwe ogen keken toe hoe handig, maar toch ingewikkeld, de rode kater naar beneden klom. Dear StarClan, was ze hier maar nooit aan begonnen. "Okay, nu jij. Als je valt kan ik je opvangen, dus maak je geen zorgen". Zijn soepele bewegingen lieten het erg makkelijk uitzien. Maar de kater was zeker al begonnen met trainen en het testen van zijn klimskills. Zij had nul komma nul vaardigheden daarin. Het enige waar ze echt goed in was was rennen en jagen. Meer niet. Daarnaast had de tabby veel langere nagels. Het was onmogelijk voor haar om zich haar nagels helemaal in de boom Te boren. Toch liet ze zich niet zo makkelijk opgeven. Ze moest gewoon zijn moves nadoen. Net zoals de kater tellen geleden gedaan had deed ze voorzichtig haar poten op de stam. Wat meer leek alsof ze het knuffelde. Haar blauwe ogen gleden nog een keer naar beneden. Weer borrelde de duizeligheid bij haar op. Waarna ze de boom strakker knuffelde en haar ogen dichtkneep. Dit kon ze niet. Ze moest vossenlengtes naar beneden. Dus had ze zich maar voorgenomen zich voor eens en altijd de boom te knuffelen. Ze vond het wel prima zo.

De kater keek toe hoe de witte poes het zelfde deed als hem, het leek een tel lang dat het haar ging lukken tot dat ze naar beneden keek en zich vaster aan de boom klamde. De kater grinnikte eventjes en klom een stukje naar boven. "Wat er ook gebeurd, kijk niet naar beneden. Dat maakt je alleen maar banger" Sprak hij weer bemoedigend, "Je kan je staart gebruiken als evenwicht, hou hem zo stil mogelijk dan moet alles goed komen" Dat was wel een handige tip die ze kon gebruiken. Niet naar beneden kijken en haar staart gebruiken. "Probeer nu een stukje naar beneden te gaan, ik sta klaar om je te vangen voor als je denkt dat je gaat vallen" Vervolgde hij kalm, en boorde zijn nagels helemaal de stam in zodat als het moest hij de poes en zich zelf kon opvangen.

Langzaam deed ze een oog open nadat ze merkte dat de kater weer de boom opgeklommen was. "Wat er ook gebeurd, kijk niet naar beneden. Dat maakt je alleen maar banger" Ze knikte kort en snel. Haar staart zowat hern en weer zwiepend. "Je kan je staart gebruiken als evenwicht, hou hem zo stil mogelijk dan moet alles goed komen" Nadat hij dat gezegd had deed ze haar tweede oog open. "Makkelijk gezegd dan gedaan." zei ze nogal met een opgewekte stem. "Waar moet ik anders naar kijken? Als ik naar boven kijk weet ik toch niet hoe ver het duurt om beneden te zijn?" Wat had ze gedaan om dit verdient te hebben? "Probeer nu een stukje naar beneden te gaan, ik sta klaar om je te vangen voor als je denkt dat je gaat vallen" Oh dat zal inderdaad helpen ja. Dan vallen ze samen neer op de grond. En zal hij haar val breken. Nope, geen haar op haar vacht die eraan dacht te vallen. Hij mocht het misschien niet goedvinden als ze iets brak. Maar dat zou ook geen pretje voor hem zijn.

"Makkelijk gezegd dan gedaan." De kater grinnikte, wat kunnen poezen toch goed klagen. Waar moet ik anders naar kijken? Als ik naar boven kijk weet ik toch niet hoe ver het duurt om beneden te zijn?" Gingerpaw zuchtte, hoe moest hij dit nou weer uitleggen? "Als je naar beneden klimt op een rustige tempo voel je uiteindelijk met je pootkussemtjes de grond" Mauwde hij, "Kom op Dovepaw, je hield toch van een uitdaging? Klim naar beneden en laat zien wat je kunt Sneeuwwitje!" Moedige hij de kattin aan. De Apprentices hield zich net zo stevig als eerst vast. Stel als hij haar moest vangen. De rode kater klom een stukje naar beneden zodat Dovepaw genoeg ruimte had om ook naar beneden te klimmen.

Zijn woorden drongen door bij de kattin en het duurde dan ook niet lang meer toen Dovepaw naar beneden begon te klimmen, toen ze een lage tak uit gevonden waarvan de hoogte veilig genoeg was om van af te springen zag hij een sneeuwwitte vacht naar beneden jumpem. De kater greens en klom snel naar beneden. Toen de sneeuw onder zijn pootkussentjes voelde liet hij zich los. De knarsende geluid klonk onder zijn poten toen hij op de kattin afstapte. "Sorry, meneer boom maar een knuffel krijg je later." Grinnikte Dovepaw, Gingerpaw grijnsde mee en keek naar boven. Zo hoog was het ook niet geweest. "Help me herinneren dat ik een boom nooit meer opga. Slang of niet." De rode kater spitsde zijn oren, "Nooit meer?" Mauwde hij wat sipjes, er waren weinig katten in de clans die echt konden klimmen. En hij was net zo blij geweest dat Dovepaw de boom in klom, maar blijkbaar zat hij weer opgeschoten met zijn broer Redpaw. "Ik denk dat we maar beter kunnen gaan."
Gingerpaw wou net vragen waarom toen er plots een paar druppels op zijn snuit drupte dus knikte de kater. "Goed plan" Mauwde hij dus ook en trippelde ruchitng het kamp.

[Topic uit]