Snakes and snake-hearts [Vitani]

Een zacht gesis klonk op van tussen de stenen. Salmonpaw huiverde, maar het was een plezierige huivering. Ze vond het een leuke plek om te komen, dit. Gevaar gaf spanning en spanning was leuk. Salmon had altijd al wel van risico's gehouden, aangezien ze zich snel verveelde. Bovendien hoopte ze dat ze hier een beetje ongestoord zou blijven. Ze was vrij sociaal en verveelde zich soms dood in haar eentje, maar ze had de laatste tijd meer behoefte aan wat eenzaamheid. Alles om niet in de buurt te hoeven zijn van die smerige BloodClanners. Haar hart zonk haar in de schoenen toen ze de geur van zo'n indringer haar neus bereikte. Met tegenzin draaide ze zich om om te zien wie het was, want de individuele stanken van die BloodClanners kon ze nog altijd niet goed uit elkaar houden.

Eerste post voor Vitani

Vitani's maag vroeg met een grommend geluid om aandacht. De honger begon langzamerhand haar tol te eisen. Normaal gesproken had ze nu wel een stuk prooi van iemand gejat, maar het leek erop dat niemand iets te eten te bieden had dus ging ze het zelf maar aan de slag. Maar met een lege maag maakte het jagen tien keer zo moeilijk, en daarom ging het ook tien keer zo langzaam. De member was nu al een behoorlijk lange tijd bezig met het zoeken naar prooi, maar het leek wel of het hele gebied ondertussen was leeggeroofd. Met een zucht zakte ze door haar achterpoten en ging zitten, haar ribben staken alweer uit haar slordige vacht, en het leek alsof ze met de dag slapper werd. Haar neus drupte en haar ogen waren vochtig. Waarschijnlijk kwam het door de kou, dus de katting drukte zichzelf weer overeind, en precies toen drong de geur van muis haar neus binnen. Opeens voelde ze een soort vlaag van energie. Haar rode ogen flitsten tussen de bomen door. Dichtbij een paar rotsen grens zag ze twee schimmen, en de een leek verdacht veel op een muis. Meteen dook ze in de jachthouding en sloop vooruit. Maar de member verminde nog meer haar pas toen ze een andere geur opving Thunderclan. Wat best normaal was, want tja.. Ze deelde dit gebied met elkaar. Maar de andere kat had de muis weg gejaagt, geïrriteerd sloeg ze met haar staart en bleef stokstijf staan waar ze eerst stond. Misschien had deze idioot haar niet opgemerkt en kan zo weer weg zodat ze veder kon met haar jacht.

Salmonpaws vacht was vanzelf een beetje verder overeind kan staan. De muis die ze onbewust had weggejaagd had ze geen moment opgemerkt. De BloodClanners waren inmiddels al geruime tijd hier, maar ze kon niet aan hun geur wennen. Of nu ja, geur... Ze zou het eerder stank noemen. Hij vervulde haar met walging en, tot haar eigen afkeer, ook met angst, ook al mochten ze van hun leider niet zomaar ThunderClanners aanvallen. Ze keek met vernauwde ogen naar de BloodClanner. Ze herkende de poes, maar kon zich niet herinneren haar naam gehoord te hebben. Nog iets wat haar ergerde. Je had er weinig aan iemands naam te weten, maar het gaf haar toch een gevoel van houvast als ze meer over de ander wist dan de ander over haar, ook al ging het om niet meer dan een naam. Ze staarde de BloodClanner aan. Wat moest ze zeggen? Onschuldig spelen en zo buiten schot blijven? Of die rotkat zo fel beledigen als ze maar kon? "Op jacht?" vroeg ze, kiezend voor de middenweg met een neutrale toon.

Onderwerp: Re: Snakes and snake-hearts [Vitani]