Catnip Carriers

De grote tabby legde zich languit op haar zei en maakte een soort klagend geluid. Was haar leven altijd zo miserabel? Uhhhhhh... Langzaamaan stopte de wereld met draaien. Bij de woorden van Tallshadow keek ze hem fronsend aan. "Dit is niet grappuuugh", antwoorde Winddancer, zich nu op haar rug draaiend. Gelukkig had ze maar een klein beetje catnip binnengekregen en was het snel uitgewerkt, al moest ze nu terug even op haar effen komen. Pfoeh, dat was straf spul.

Wat halfslachtig sloeg ze met haar voorpootje in de richting van de oudere kater. Alle vier haar poten staken in de lucht en haar witte buikje was onbedekt, maar de misselijkheid leek toch wel weg te gaan. De hele wereld stond wel op zijn kop zo.. "Waarom waarschuwde je me niet?", vroeg Winddancer uiteindelijk, verder niet echt reagerend op zijn opmerking. Ze rolde weer terug zodat ze alles weer recht zag en keek Tallshadow vragend aan.

De grote tabby knikte. Hij keek veel verontschuldigender dan ze hem al gezien had - ze vroeg zich af wat het verhaal daarachter was. Het was nu geen ramp, toch? Het was toch niet alsof ze zichzelf zo belachelijk had gemaakt? En Winddancer merkte ook geen gaten in haar geheugen, dus dat was ook goed. De jonge warrior stond op en strekte haar poten wat uit. "Is nu niet erg.", antwoordde ze, lichtjes glimlachend. "Het is niet alsof ik plotseling helemaal op je crushte ofzo!", vervolgde ze grappend, grinnikend. Winddancer dacht niet vaak na voor ze iets zei en besefte dan ook niet altijd dat dingen nog wel eens dubbelzinnig opgevat konden worden - ze bedoelde het gewoon zoals ze het zei.

De grote poes knikte en stond op, nog wat wobbelig op haar witte pootjes. "Pas maar op dat je zelf niet gek gaat doen.", antwoordde Winddancer, waarna ze naar hem toe wandelde. Ze was voorzichtig, haar staart omhooggestoken zodat ze haar evenwicht kon bewaren. Ja, dat was straf spul. Ze moesten beter zo snel mogelijk terug naar het camp voor één van hen nog raarder zou doen dan zij net gedaan had.

Winddancer keek toe hoe de tabby kater de stengels voorzichtig oppakte in zijn mond en toen hij haar vragend aankeek, liep ze met een zeker tred terug naar de weg waar ze vandaan kwamen. Als hij niet kon springen met zoveel ballast in zijn snuit, konden ze het altijd in stukken doen; eerst een aantal stengels, en dan nog wat stengels, en dan de laatste stengels. De grote tabby sprong op de rare houten palen, soepel maar niet zo zeer sierlijk; dat was een woord dat haar - ondanks haar naam 'dancer', wat meestal sierlijk betekende - niet echt beschreef. "Gaat dat lukken?", vroeg de jonge warrior aan Tallshadow, neerkijkend op hem vanaf de rare takloze bomen.

De grote tabby greens lichtjes toen ze de quasi-beledigde blik zag die Tallshadow haar toewierp. Hij sprong op, alle stengels van de plant in zijn bek. Winddancer kon maar net op tijd van de rare boemen naar beneden springen, want een seconde later lag een stuk ervan plat neer, met de deputy er plat op - de stengels in zijn bek gelukkig nog steeds heel, gelukkig. De jonge warrior grinnikte bij zijn antwoord. Hij klonk jongensachtiger dan ervoor, en even vroeg ze zich af hoe hij gewees twas als apprentice - waarschijnlijk niet veel anders dan nu. Ze had hem natuurlijk wel gekend als Tallpaw, toen zij Windkit was, maar toen was ze nog zo jong dat ze der zich bijna niets van herinnerde. Iets van.. Het woord 'tabby', dat hij haar probeerde uit te leggen? Zoiets. Winddancer trippelde naar hem toe, de blik in haar ogen geamuseerd. "Ik neem mijn woorden terug.", antwoordde ze, ietwat sarcastisch.

De warrior keek met grote ogen langs Tallshadow heen toen er gestommel klonk in de twoleg den. Er scheen licht uit gaten in de wand ervan, en even later kwam een tweebeen naar buiten. Winddancer wist niet veel van tweebenen, maar ze wist wel dat dat niet goed kon zijn. Adrenaline gierde door haar lijf, en ergens vond ze dat altijd wel fijn. "Ik zou zeggen, ren.", zei de grote tabby tegen haar voormalige mentor, een klein glimlachje om haar lippen al was er een hint van angst in haar groene ogen. Ze keek nog een keer naar de tweebeen, die iets naar hun leek te smijten, en rende toen zo snel als ze kon terug richting het bos - hopelijk volgde Tallshadow, anders moest ze hem straks nog redden van de tweebeen, en ze wist zeker dat dat niet zo goed zou zijn voor zijn ego en zijn geloofwaardigheid als deputy.

De tabby keek even achterom en zag dat Tallshadow een eindje achter haar volgde met de stengels in zijn snuit. Winddancer vertraagde iets zodat hij haar kon inhalen en keek ondertussen om zich heen. Van waar kwamen ze ook alweer? De omgeving zag er vaag bekend uit, maar ze wist niet zo zeker meer of ze naar links of naar rechts moesten. Hadden ze dit donderpad daarnet ook overgestoken? De jonge warrior stopte vlak voor het stenen pad en wachtte op de deputy, om te zien of hij het wel nog wist.

Ze waren starclanverdomme helemaal omsingeld door tweebeennesten. Er vloog iets stinkends en bruins rakelings langs hun, waardoor ze even geschrokken aan de kant sprong. Winddancer opende haar snuitje en rook de lucht. Er leek wat bosgeur van links te komen.. En de tweebeen leek steeds dichterbij te komen. De grote warrior keek eens achterom naar Tallshadow en gebaarde met haar staart om naar links te gaan, waarna ze langs het donderpad begon te lopen. Ze hadden te weinig tijd om over te steken, er raasden constant monsters over en de tweebeen bleef dichterbij komen.

De kater leek haar woordeloos te volgen en tussen het lopen door bedacht Winddancer zich dat dit best ironisch was - haar mentor en de deputy van hun clan volgde haar, een onervaren jonge poes die maar deed wat ze dacht dat het beste was. Na een tijdje kwamen ze uit op een omheind stuk vol dennenbomen. Ze vertraagde even en keek achterom naar Tallshadow, maar ondertussen keek ze ook of ze de tweebeen nog zag. Hij leek het opgegeven te hebben.. Winddancer vertraagde wat meer en stopte bij de eerste boom van het kleine dennebosje. Ze konden nog verder doorlopen, maar ze wou eerst overleggen - welke kant moesten ze op?