Catnip Carriers

Een belangrijke missie voor de clan, dat was wat dit was. Ja, het had ook iets te maken met het feit dat zijn voormalige apprentice de laatste tijd niet zo vrolijk had gekeken, dit bood hem de kans met haar te praten. Natuurlijk was er tegenwoordig veel meer geregel nodig om hem op een trip verder dan de rand van het territorium te laten gaan, want blijkbaar betekende het zijn van deputy niet dat je alles mocht doen wat je wilde. Sterker nog, hij mocht minder, naar zijn idee. Dat kon natuurlijk ook aan hem liggen, maar dat maakte voor zijn ervaring niets uit. In ieder geval had hij dit weten te krijgen, een trip met zijn oud-leerling om catnip te halen in het Rogue-Territory.

- Winddancer eerst

De kater had al zijn zintuigen op scherp, erg bang voor rogues hoefden ze niet te zijn, zijn poot was dan nog wel niet helemaal genezen, Wind was goed getraind. Bovendien was de kans groot dat Bloodclan hier niet meer rondhing, vanwege het feit dat er heel wat Bloodclanners heden ten dage in het bos rondhingen. Toch durfde hij niet teveel te ontspannen. Dat betekende echter niet dat hij niet antwoord zou kunnen geven op de vraag van Wind. "We gaan Catnip halen," Antwoordde hij dan ook met een glimlach, de neiging onderdrukkende te vragen of ze wist waarom dat belangrijk was. Ze was zijn apprentice immers niet meer. Nu merkte hij dan ook pas hoe lastig het was om standaard een apprentice te hebben, en dan plots geen enkele meer. Een soort koude douche, maar zijn eigen keuze. Ooit zou hij er wel weer een op zich nemen, misschien. En anders was Wind een waardige laatste apprentice.

De poes stelde de vraag waarvoor ze het precies gingen doen, tenminste, ze vroeg of het voor Acefray was met een vraagteken aan het einde en hij vatte dit op als een indirecte vraag naar waarvoor ze dit deden. Even was ook hij afgeleid door de vogel, wel op zijn gemak hier, maar niet als hij nog steeds gewond was, en een missie had anders dan socializen. "Inderdaad, hij gebruikt het als medicijn tegen Greencough," Een ziekte die hun kamp nu al lange tijd teisterde, het werd de hoogste tijd dat de ziekte de kop in werd gedrukt en dus waren zij hier. Op zoek naar het wondermiddel wat het weg deed gaan.

Hij glimlachte toen ze knikte, terugdenkende aan de hyperactieve apprentice die hij plots gekregen had, die al zoveel kende en zoveel nieuws wilde leren. Hij was zelf ook nog een broekie geweest en om eerlijk te zijn had hij toen geen idee gehad over wat hij haar precies moest laten zien. Apprentices had hij wel gehad, maar een die al van alles kon en allerlei nieuws wilde zien? Dat was voor hem ook even ontdekken. Beiden hadden ze er veel van geleerd, en hij kon niet trotser zijn. Nou ja, een beetje dan, want toen ze de vraag stelde had hij echt even het idee dat ze dat deed omdat hij geen idee had. Al zou dat knap zijn aangezien ze de vraag wel oprecht stelde. De kater slikte dus even. "Er zijn wel wat vaste plekken waar we kunnen kijken, zoals bij sommige Twoleg dens, maar erg zeker of het daar nog zal staan weet ik niet," Antwoordde hij de poes, met een ondeugende grijns, ja, de eeuwig goed voorbereide deputy was hij.

Even viel hij terug in het verleden toen ze voor hem uit liep en haar neus in de lucht stak. Het was goed om te zien dat ze nog lol kon hebben, het leven van een warrior was heel anders voor de meesten dan het leven van een apprentice. Tall had het geluk gehad om, well, om een persoonlijkheid te hebben die het voor hem mogelijk maakte zich ten alle tijde te gedragen als een uit de kluiten gewassen kitten. Zolang hij dat maar afwisselde met serieuze momenten leek niemand het echt verschrikkelijk te vinden, dus dat was positief. Net als het gegeven dat hij inderdaad wist hoe Catnip rook, als je zo vaak in de Medicine den sliep als hij, elke nacht dus, dan leerde je dat herkennen. "Het ruikt erg zoet, met frisse ondertoon," Mauwde hij naar de poes, "En als je het eet raak je bedwelmd," Oke, dat klonk dramatisch.

De poes had gelijk toen ze vroeg wat dat precies inhield, en de kater knikte toen ze zichzelf antwoord gaf. "Dat klopt, tenminste, raarder dan normaal," Hij grinnikte en stak zijn tong uit. Een fout, want de geur van de twolegs was zo overheersend dat hij begon te hoesten. Oef, gore wezens, gingen ze ooit in bad? Natuurlijk wist hij dat anderen dit zeiden van Shadowclan, but who cared? De twolegs waren altijd erger.

Hij moest lachen om de droge opmerking bij het kloppen op zijn rug. Het was haast te grappig dat de poes hier naast hem stond, zo serieus als de pest, hem op de rug kloppende als een ware mentor. "Sinds wanneer ben jij zo volwassen?" Grinnikte hij in antwoord, maar met een geïnteresseerde blik in zijn ogen. Het was hem wel opgevallen dat de poes niet helemaal goed in haar vel had gezeten en het was zijn taak als ex-mentor om erachter te komen wat haar dwars zat. Nog een reden dat ze mee was, want waar wilde ze heen vluchten hier?

Bij zijn vraag zette de tabby haar voorpootje weer naast haar andere poot en keek naar haar halfwitte pootjes. Wat moest ze antwoorden? Ze wist dat Thrushdive zijn broer was geweest, en ze wou niet dat dit een hele huilpartij werd als ze over hem begon.. Maar aan de andere kant, wat kon ze nog zeggen? Hazelnut? Dat was zo goed als opgelost, al was het niet zoals vroeger. "I-ik mis papa..." mompelde de grote tabby uiteindelijk zachtjes, nog steeds haar groene blik niet op haar ex-mentor en deputy richtend. Winddancer was altijd een vaderskindje geweest.

(Gsm-post c; )

Edit; opmaak

Error, error. Hij had juist luchtig willen beginnen, zometeen dieper gaan wanneer hij uitgevonden had wat er precies was. Wind wist, zoals ze vroeger ook al zo goed kon, zijn hele plan met een enkel antwoord in de war te gooien. Tall voelde zich even alsof alle lucht uit hem geslagen was. Even voelde hij verdriet en woede, iedereen miste wel iemand! Hij miste zijn moeder, vader, en broer for Starclan's sake! Elke dag weer vervloekte de kater het feit dat hij hier stond, zo goed als gezond, terwijl er zoveel geliefden stierven. Naar zijn gevoelens handelen deed de kater echter niet. Want de rationaliteit nam het over voor een keer, en vertelde hem dat dit niet eerlijk was, voor niemand. "Ik ook," Antwoordde hij zacht, want liegen daarover had geen zin. Hij kon doen alsof hij iets had om ermee te dealen, maar dat dealen van hem bestond uit het begraven van gevoelens en 's avonds niet kunnen slapen. Dat wenste hij Wind niet toe en bovendien leek het hem misschien niet de beste manier. In plaats daarvan duwde hij even zijn neus in haar vacht. Hij miste hem ook. Hij miste ze allemaal. Zo. Enorm. Veel.

Misschien had hij het moeten zien aankomen, misschien was hij te dichtbij gekomen. Maar ze deelden een pijn en hoe dan ook begrepen ze elkaar beter dan velen anderen van de clan. Dit was voor hem lastig om mee om te gaan, want een pijn als deze leek niemand te kunnen begrijpen, het klonk haast egoïstisch als iemand hem begreep. Maar was dat niet exact wat hij zojuist had gedaan? Het zeggen dat hij haar begreep, en opnieuw over zichzelf beginnen. De kater sloot met een zucht zijn ogen toen hij Wind hoorde spreken. Tien punten voor zijn goede handelen weer. "Juist ja," Antwoordde hij, en schudde zich eens uit waarna de laatste emoties van net zijn ogen verlieten. Nu stond er enkel nog doelmatigheid in af te lezen, als Wind dat wilde zou ze het krijgen. Als ze erover zou gaan praten zou hij luisteren, maar erover beginnen? Help. Waar waren poezen die hier wat van wisten als je ze nodig had?

De stilte bleef, maar was zover Tall het kon inschatten niet storend of vervelend. Eerder rustgevend en fijn, wat het voor hem mogelijk maakte wat extra te ontspannen. De deputy baan vergde veel van hem, plots had iedereen een mening, was hij een voorbeeld, en waren sommige gebruiken waar hij aan verknocht was geraakt misstaand. Het was een nieuwe wereld in zijn oude wereld, en de kater bemerkte dat op momenten als deze de hoge tol van de baan pas te voelen was. Hoeveel had hij überhaupt geslapen de afgelopen dagen? Minder dan normaal, en dat wilde wel wat zeggen. Niet dat dat invloed had op zijn acties, nog. Of op zijn oplettendheid, want net voor Wind hem vroeg wat het was rook ook hij de geur, en verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht. Gelukkig ging niet álles mis. "Dat," Begon hij rustig, en keek haar aan met een twinkeling in de ogen, "Is Catnip," Waarna zijn tempo versnelde in de richting van de geur, tijd om eens succesvol te zijn in een van zijn ondernemingen, want dat was iets waar hij de laatste tijd niet tevreden over was.