;; Come watch me explode | Tallshadow

Zo vaak was ze nog niet in het bos geweest, maar ze vond het oprecht fantastisch. Bomen lagen wel om het kamp heen, maar ze had nooit in zo'n hoge mogen klimmen. Nu kon dat; en in enkele dagen had ze het zichzelf geleerd. Het was dan ook niet erg moeilijk, omdat ze zeker ook op boomstammen enzo klom. Stiekem was ze ergens tot de helft van een es gekomen, en toen werd ze eruit gejaagd door een warrior. Nu kon ze zo hoog mogelijk gaan. Al was ze nu op haar weg naar beneden; een stuk moeilijker opgave, gezien ze achteruit moest gaan. Pootje voor pootje bewoog ze zich uit de boom. Echter vingen haar oortjes een geluidje wat haar opwindde. Snel probeerde ze dichter bij de vogel te komen, maar door haar enthousiasme trapte ze de schors van de boom. Ze verloor grip, en gleed weg. Ze liet een piepje aan haar bek ontglippen toen ze naar beneden viel.

Haar staart hielp haar draaien, en daarom zag ze wat er onder haar was. "Uh oh," stootte ze uit, voor ze landde.

Om eerlijk te zijn was het ergens ook zijn eigen schuld, hij had de wannabe vogel moeten ruiken en horen, en om eerlijk te zijn haar ook moeten zien aankomen want het was een redelijk eind van de poes viel. Bovenop hem. Subtiel, wat een eerste ontmoeting, tien punten voor Echopaw. "Oef!" Wist Tall enkel uit te brengen toen hij het idee had dat hij zijn staart brak, die het meeste van de val nam, en plat lag toen de rest van de poes over hem verspreid werd. Auw. Dit was niet iets waar hij aan wilde wennen.

En ze viel nog bovenop 'm ook. Er klonk een licht gedempte "Oef!" toen ze op hem landde. Ze lag voor een groot deel in zijn megapluizige staart, maar haar bovenlichaam lag wel op hem. Geschrokken rolde ze zich opzij, en stootte een zucht uit. "Oh jee," mompelde ze. "Gaat het wel? Het was niet echt de bedoeling om je te pletten," Haar donkerblauwe kijkers keken opzij naar de kater waar ze vol op was geploft. Hij had wel haar val gebroken. Ze nam hem even in zich op en merkte dat ze hem kende, al wist ze zijn naam even niet. Maar toen zijn staart in haar blikveld viel wist ze het. "Hey! Jij bent de kitteneter!" merkte ze prompt op.

Gelukkig was de belager niet zo dom om eeuwen te blijven liggen, en rolde al snel van hem af wat het mogelijk maakte om weer te ademen. Tall hapte dan ook dramatisch naar lucht, en stond toen op om meteen te checken of er iets gebroken was. Helaas, daar ging zijn vrije verzorging, alles deed het nog. Bij de eerste vraag knikte hij dan ook vaagjes terwijl hij doorging met rondjes draaien in de hoop dat alles het nog deed, en dat zijn supercoole staart niet volledig gecoupeerd was nu. "Hey! Jij bent de kitteneter!" Wait whut? Hij stopte met waar hij mee bezig was en keek over zijn staart heen met verwarde ogen naar de poes. "Sorry?" Vroeg hij verbaasd, en groef in zijn geheugen. Wacht eens even… Oh nee, een schuldige en schaapachtige grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zich het voorval herinnerde. Dat ja.

De pluizige tabby knikte alleen op haar vraag, onder het rondlopen en overal kijkend over zijn lichaam. Toen ze echter opmerkte dat hij de kitteneter was kreeg ze wel een reactie. Eerst een beetje een verwarde, maar toen leek hij het te snappen. De grijns op zijn snuit zei een hoop. "Ik weet nog steeds niet waarom je zo'n mega staart hebt," mauwde de apprentice, en gaf een zwiepje aan haar eigen staart. Hij was niet meer kort en puntig, zoals bij kittens, maar hij was ver van zo fluffy als die van de kater. "Hoe krijg je zoveel... fluff," Ze trok een gezichtje terwijl ze nog een blik op de staart wierp.

Gelukkig kwam ze niet terug op het punt dat hij niet echt kitten-friendly was geweest met zijn grapje, en dus ontspande hij zijn schouders weer. Haar vraag deed de kater zelfs lachen, terwijl hij het ding liet zakken en zijn blik op die van haar richtte. Oke, die was inderdaad heel wat kleiner. "Well," Begon hij, eens een bedenkelijke blik op zijn staart werpende en toen bloedserieus naar de poes kijkende. "Dat komt duidelijk door mijn epicheid, daar moet je mee geboren worden weet je," Tsja, de waarheid was hard. Al was het niet exact wat hij nu vertelde, maar het was ongetwijfeld hard.

De grote tabby moest lachen na haar vraag. Hij leek te denken terwijl hij naar zijn staart keek, maar dat duurde niet lang. "Dat komt duidelijk door mijn epicheid, daar moet je mee geboren worden weet je," legde hij uit. Echo ging zitten en dacht even na over de woorden. Hoewel de warrior heel serieus leek durfde ze hem toch niet direct te vertrouwen. Ook wilde ze het eigenlijk niet geloven, want ze was best jaloers op zijn staart, en had liever dat dan zo'n miezerig ding als de hare. "Dus ik ben niet epic genoeg?" vroeg ze bedenkelijk. De gevlekte poes vond dat een beetje ongeloofwaardig. Eigenlijk was ze best epic.

Oh help, ze nam hem serieus, dit scoorde voor hem dus echt geen punten bij de kittenoppasunit in Starclan, oeps. "Dus ik ben niet epic genoeg?" Dat klonk best wel ultiem zielig, en even dacht de kater eraan het allemaal weg te wuiven en te gaan jagen, maar hij kon toch ook samen met haar haar epicheid ontdekken? Dat klonk om eerlijk te zijn veel leuker. "Nou, je kan er volgens mij ook in groeien, maar dan moet je wel héél graag willen," Antwoordde Tall dan ook met een glimlach en ondeugende twinkeling in zijn ogen. Ze zou wel doorhebben dat hij aan het dollen was toch? Anders had hij heel wat uit te leggen als haar staart niet drastisch begon te groeien als ze epic deed.

Het werkte maar een beetje rond in haar brein. Epic zijn, dat zou toch niet écht helpen? Zijn staart was epic, maar je groeide toch gewoon met de tijd mee? En je staart ook? Stiekem - zou ze dus nooit toegeven - wist ze er niet zoveel van. Maar toen ze die glinstering in zijn ogen ving begreep ze hem. "Nou, je kan er volgens mij ook in groeien, maar dan moet je wel héél graag willen," stelde hij met een glimlach. Echo hief haar witte kin iets hoger en knikte. "Ik wil wedden dat ik echt niet zoveel minder epic ben dan jij, hoor!" daagde ze de warrior uit, terwijl er een grijnsje over haar snuit trok. Het zou heus wel meevallen, en als ze het bewezen had moest hij maar gaan vertellen hoe dat nou werkte met zo'n staart.

Hij lachte toen de poes het niet met hem eens leek te zijn, maar keek toen weer semi-serieus naar haar staart. "Noou," Begon hij bedenkelijk, en trok een unimpressed face terwijl hij eens 'nee' schudde. "Je staart verteld me toch heel wat anders," Stelde hij uiteindelijk, op een dokters toon. Hij kon serieus zijn als hij wilde, en dit was een zaak van de hoogste importance. Tall viel dan ook even stil, en glimlachte toen weer vrolijk, "Maar dat maakt niet uit, want je hebt mij, en ik kan je helpen!" Was zij even lucky!

Ze was eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat haar staart hem dan wel vertelde, maar ze vroeg het maar niet. Hij bleef nu serieus, tot hij zei: "Maar dat maakt niet uit, want je hebt mij, en ik kan je helpen!". Toen verscheen er weer een glimlach op zijn snuit. Voor zover dat mogelijk was trok ze haar wenkbrauwen wat op, terwijl ze de grijns op haar gezichtje liet staan. "Oh ja? Wat wil je doen dan?" Ze zette haar borst wat uit. Ze zou hem eens fijn laten zien wat epicness was! "Ben jij de pro in epicness ofzo?" vroeg de gevlekte poes aan de tabby. Mooi niet, anders had hij heus wel gezien dat ze epic was.

Hij 'tsk'-te toen ze hem de vraag stelde die ze stelde, want elke kat kon zien dat dat waar was. Hij was de living impersonation van epicheid, al zou Ace het daar waarschijnlijk niet mee eens zijn. Oke, om eerlijk te zijn kon hij sowieso niet zoveel katten bedenken die het ermee eens zouden zijn, maar dat was niet the point. Het ging hier over een belangrijke zaak, namelijk, het opkrikken van de epicness van de poes hier voor hem. Want ook al begon ze goed, ze had nog een lange weg te gaan. Dus knikte Tall enkel, en wees naar haar staart. "Laten we daar maar mee beginnen," Mauwde hij met een speelse knipoog, en begon weg te lopen. Ze zou wel volgen, hopelijk.

Aan zijn reactie te horen was hij duidelijk de professional, en ze protesteerde niet. Immers kende ze ook eigenlijk niemand die gewoon té epic was. Zij was epic, Panda was epic. Verder eigenlijk niemand, dus misschien hij. Maar dat moest ze nog zien. Er werd haar op haar staart gewezen. "Laten we daar maar mee beginnen," Een knipoog volgde de woorden van de kater op, en de poes haalde haar schouders even verwonderd op voor ze hem achterna liep. "Nou, wat gaan we doen, Mister Epic?" grijnsde ze, terwijl ze haar pas versnelde om naast hem te kunnen lopen. Ook zijn poten waren veel groter dan de hare, dus ze moest flink haar best doen om niet gewoon te gaan rennen.

Ze volgde, en natuurlijk deed ze dat want hij had teveel gezegd om haar niet nieuwsgierig te maken en waarschijnlijk nog te weinig om haar af te doen schrikken. Sterker nog, ze vroeg hem actief wat ze gingen doen, en Tall glimlachte breed terwijl hij verder liep. "You'll see," Grinnikte hij, en besloot naast de poes te gaan lopen. "Maar nu we toch even moeten lopen, hoe gaat het met je trainingen?" Standaardvraag, maar hij was echt oprecht geïnteresseerd.

Haar blauwe ogen liet ze even langs zijn voorpoten naar zijn kop glijden toen hij haar vertelde dat ze dat wel zou zien. Okay? "Maar nu we toch even moeten lopen, hoe gaat het met je trainingen?" Haar trainingen? Daar moest ze even over nadenken. Wat zou ze zeggen? "Wel prima eigenlijk, altijd een beetje vroeg alleen," meldde ze. Immers wilde haar mentor echt altijd iets te vroeg beginnen naar haar smaak. "Ik vind m'n mentor een beetje vreemd," voegde ze er maar aan toe. Het was immers de waarheid. Sorry, not sorry.

Hij glimlachte goedkeurend toen de poes meldde dat het wel goed ging, maar viel stil toen ze leek te aarzelen. Zodra de poes echter bekende wat ze echt dat schoot Tall in de lach. Vrolijk grinnikend knikte hij eens, "Well, dat had ik eerst ook," Beaamde hij, en echt, hij was er heilig van overtuigd dat veel apprentices dat hadden. "Maar wie heb je dan?" Want nu was hij wel nieuwsgierig, en sorry, zijn aandacht was de vorige ceremonie vooral uitgegaan naar Arcane die elder geworden was. Hij viel weer stil bij de gedachte aan zijn vriendin, en een wat droevige blik verscheen in zijn ogen terwijl de kater naar de grond keek. Ze was net zo oud als hij, niemand verdiende het om op die leeftijd al zo aangetast te zijn.

Nou, ze was duidelijk niet alleen. Dat bleek maar toen hij lachte en verkondigde dat hij dat ook had. "Maar wie heb je dan?" was de volgende vraag. Echo keek nog eens opzij. "Lurkingshade. Die ken je natuurlijk hè?" Ze herinnerde zich wat hij de vorige keer zei over dat hij zijn hele clan kende. Ze zag de lichtelijk bedroefde blik in zijn ogen wel en fronste lichtjes. "Is er iets?" vroeg de poes, haar nek wat uitstrekkend naar zijn kop. Er was toch niks? Misschien met zijn mentor ofzo? Hadden ze met dat gepraat over mentoren misschien herinneringen laten opdoemen? Ze wist het niet, en dat was het eerste verband wat ze legde.

Zijn droevige blik was opgemerkt, en hij schudde zijn hoofd toen de poes vroeg of er iets was, hij schoot zelfs in de lach zodra ze hem zei wie haar mentor was. Arm schaap, dat had hij zijn ergste vijand nog niet eens gegund. "Ja die ken ik," Lachte hij, met een geamuseerde blik terwijl hij terugdacht aan alle goede herinneringen met Ace die tot waanzin werd gedreven door die kater. "Heb je al training van hem gehad?" Hij zag er de kater eigenlijk niet voor aan, maar hey, misschien was 'ie van plan geweest zich toch maar in te zetten voor de clan.

De tabby lachte erom. Hij leek erg geamuseerd terwijl hij vertelde dat hij de warrior wel kende; en na een uiterst kort moment van stilte vroeg hij ook of ze al training van hem had gehad. Ze knikte, met een lichtelijk zure uitdrukking over haar snuit. "Ja, bijna altijd," Ja, ze konden alles van Lurking zeggen, maar als hij trainde deed hij het intensief, en lang. Dat was zeker. "Hij is wel goed hoor, maar... Nou ja, je kent hem," wuifde ze de rest weg, en aar gedachten sneden het onderwerp van je clan kennen weer aan. Dat bedenkende, ze wist niet eens hoe hij heette. "Hoe heet jij eigenlijk?"

Hij deed niet echt zijn best zijn verbazing te onderdrukken toen de poes antwoordde dat ze al heel vaak getraind had. Misschien had Ace die koter dan toch wat bij weten te brengen, en was het brutale monster verandert in een iets beter monster. Dat zou mooi zijn, zowel voor de clan als voor Echopaw hier naast hem. Hij kon zich voorstellen dat het anders een hel zou moeten zijn om Lurking als mentor te hebben. "Hoe heet jij eigenlijk?" Tall trok acuut een wenkbrauw op, zeker weten dat hij dat bij de vorige ontmoeting gezegd had. Niet dat het hem uitmaakte, maar alsnog porde hij even in de vacht van de apprentice. "Je behoort je clan te kennen," Grinnikte hij als antwoord, maar besloot haar toen niet te laten wachten op zijn naam, "Tallshadow hier, tot uw dienst," Antwoordde hij dan ook met een buiging en een grijns, waarna hij weer rechtop verder liep.

Onderwerp: Re: ;; Come watch me explode | Tallshadow