;; Come watch me explode | Tallshadow

Ze grinnikte nogmaals zacht. "Da's een hele opluchting," De apprentice ging rustig door met het uitkloppen van haar vacht terwijl ze deze opmerking maakte, met een kleine grijns over haar snuit. Zand stond haar blijkbaar goed, merkte de kater op. "Dat zal wel!" snoof ze. Haar blik dwaalde naar zijn uitermate schone pluimen van vacht. Zou ze het aandurven? Ja zeg, durf te leven. Met haar voorpoot schoot ze wat zand over zijn rug heen en bekeek hem vervolgens gemaakt kritisch. Na enkele momenten knikte ze. "Ja, jij ook hoor!" meldde ze hem met een vrolijke grijns over haar snuit. Hij was niet echt een type die kwaad werd om een beetje zand.

- Had 'm niet gezien xd

Hij moest lachen om het feit dat ze het nog steeds afklopte, maar werd wel een beetje zenuwachtig toen ze plots nadenkend naar hem keek. En ja hoor, daar was de hoop zand die hij verwacht had kunnen hebben, zijn schitterende vacht, vol zand! Even stond zijn mond open van ontzetting, en toen sprong hij op Echopaw af, blaadjes en mos in haar vacht gooiende. Om eerlijk te zijn gooide hij alles wat hij maar kon vinden in haar vacht, reken maar dat ze die terug kreeg!

Oh damn, nu kon ze het krijgen. Zijn gezicht ging van blijdschap, naar onzekerheid, naar realization, naar ontzetting, naar... Echo had geen benaming voor die uitdrukking die volgde. Het enige wat ze wist was dat haar vacht van het ene op het andere moment vol zat met blaadjes, mos, zand, aarde, modder en alles wat de kater onder poten kreeg. Terwijl ze zich helemaal ondersteboven lachte begon ze alweer terug te schoppen. Haar achterpoten trapten de bosgrond met bosjes de lucht in, tegen zijn zondvloed van bladeren en zand in.

Hij begon te lachen toen de poes in de tegenaanval ging, en hij plots ook een stroom aan spullen over zich heen kreeg. Dit vroeg om drastische maatregelen, hij ging niet worden verslagen at his own game door een apprentice! Vandaar dat de kater een dramatische battle roar liet horen en op de poes afsprong, in de hoop haar tegen de grond te kunnen houden terwijl hij haar zou inpeperen met blaadjes.

Hij liet een heuse battlecry horen en voor ze het wist was hij bovenop haar gesprongen. Natuurlijk was de kater echt veel groter dan zij en kon ze nog maar weinig doen. Ze spartelde maar een beetje met haar tenen - de enige echte lichaamsdelen die niet onder de kat zaten - en lag verder hulpeloos op de bosgrond. Wat ging hij nou doen? Ze kon hem ook niet zo goed lezen, was hij serieus kwaad? Ze geloofde van niet, anders had hij vast wel iets serieuzer gereageerd, Of was dit zijn natuurlijke wijze van boos worden. Ze grinnikte even in zichzelf, maar viel snel stil, wachtend op de problemen.

Hij had haar, niet echt een verassing om eerlijk te zijn omdat ze hem niet een soort hulk had geleken die hem plots op zou tillen en weg zou smijten. Ergens best jammer want zo iemand in de clan zou best handig kunnen zijn. Helaas moesten ze het dus zonder doen, al werkte dat op dit moment in zijn voordeel want nu was het bedelven onder blaadjes een heel stuk simpeler. Nou was Tall de kwaadste niet en schudde hij ze eerst uit zodat haar het zand bespaard bleef, maar reken maar dat hij aan het winnen was.

Lang duurde het niet voor ze een volle lading kreeg. Hij schudde de blaadjes weliswaar even uit, maar toch werd ze bedolven onder de boomdeeltjes. Al blazend naar de groene, rode, gele en oranje gevallen probeerde ze zichzelf uit zijn houdgreep te wringen. Na enkele momenten lag ze op haar zij, meer verandering kwam er echter niet in de manier waarop ze tegenover de kater stond. "Dit if hmff- Bleh," Een blaadje was in haar bek gevallen op eht moment dat ze begon met praten. Ze duwde haar achterpoten onder de zijne, om hem misschien ook maar een beetje uit balans te brengen. Maar nope, ze was te klein. "Jij wint," mompelde ze, een beetje teleurgesteld. Het was ook wel te mooi om waar te zijn.

Hij admireerde de poes haar doorzettingsvermogen, maar ook zij leek inmiddels door te hebben dat ze niet meer ging winnen. Het was dan ook niet echt een verassing toen ze dat hem zei, maar een glimlach deed het wel op zijn gezicht komen. "Danku," Mauwde hij grinnikend, liet haar los, en schudde zich eens goed uit. In zijn dikke, pluizige vacht bleef vaak spul hangen, al helemaal als er zand in was gegooid. "Je verweerde je echter wel goed!" Want een compliment was het zeker waard.

Hij stond op en ze kon weer vrij bewegen. Dus schudde ze zich weer eens uit, maar ze besteedde niet heel veel aandacht aan het zand in haar vacht. Dus het bleef bij even uitschudden. Bij hem bleven er echter blaadjes en mos hangen in de dikke pluizen, hij zou er meer werk aan hebben. Toen ze een compliment kreeg richtte ze zichzelf een beetje op. "Dankje," grijnsde ze. "Maar wacht maar hoor, als ik eenmaal wat groter en sterker ben kom ik voor revenge," Want ze liet het er niet zomaar bij zitten. Nuh-uh, als ze wat meer aan elkaar gewaagd waren zou hij het nog wel terugkrijgen!

Het was netjes dat ze hem bedankte voor het compliment, weinig apprentices deden dat nog, en dus maakte de kater een mental note om Lurking een compliment te geven over het opvoeden van zijn apprentice. Want ook al had een kat ouders, de belangrijkste opvoeding kwam in de ogen van de kater toch echt van de mentor, die leerde de kat om te gaan met sociale verhoudingen, tegenslagen, gevechten. Dat was belangrijk. Net als het stimuleren van jonge katten, "Ik kan niet wachten," grinnikte hij dan ook. Al moest hij eerlijk toegeven dat hij niet dacht dat de poes ooit écht tegen hem opgewassen zou zijn. Priveleges van het zijn van een kater en een reus I guess.

Hij zei in ieder geval dat hij niet kon wachten op die revenge. Zij ook niet, want ze wist dat als ze revenge zou nemen dat ze dan groter zou zijn - zo slim was ze immers wel. Ze wist niet of ze ooit zijn grootte zou matchen en geloofde van niet, maar groter dan dit zou ze vast wel worden. Ze keek hem aan met een klein grijnsje en duidde met haar voorpoot. "Daar zit een blaadje," plaagde ze een beetje, want dat was lang niet het enige blaadje in de dikke pluizen van de grote kater. Op dat moment daagde er weer iets. "Zeg, gingen wij niet ergens heen lopen?" vroeg ze toen. Tallshadow had haar ergens naartoe willen brengen, en toen kwam opeens die kever. En dat gevecht.

Tall begon verwoed aan de eindeloze blaadjes in zijn vacht te plukken, en rolde geamuseerd met zijn ogen toen de poes hem plaagde door nog wat meer blaadjes aan te wijzen. Hij trok het blaadje eruit en gooide het naar haar. "No kidding," Grinnikte hij erachteraan, want guess what? Zijn complete vacht zat eronder. Niet dat het echt uitmaakte, ze zouden er wel weer uitraken, en zo niet dan was hij gewoon super modieus. "Zeg, gingen wij niet ergens heen lopen?" Wait what? Hij keek haar fronsend aan. "Juist," Begon hij, toen het hem een beetje begon te dagen. "Waarheen ook alweer?"

Hij gooide nog wat blaadjes naar haar, maar nu nam ze het minder serieus, en ze zloeg ze speels van zich af. Na het mentionen van het feit dat ze ergens heen zouden gaan dacht hij na, maar leek zich niet te herinneren waar ze heen zouden gaan. Jammer was dat, want hij had het haar niet verteld. "Weet ik ook niet, Tallshadow," vertelde ze eerlijk. "Je had me niet echt gezegd wat we dan ook gingen doen," grijnsde ze licht. maakte ook niet veel uit, ze konden altijd nog wat anders gaan doen. Of misschien had hij wel iets anders te doen. Misschien kon hij haar wat leren.

De warrior keek onderzoekend naar de poes toen die zei dat ze het niet wist, maar begon te lachen zodra ze melde waarom dat zo was. Het was alweer komen dagen, de quest waarop hij de poes mee had genomen was echter nogal.. vreemd. "Ik weet het alweer," Grinnikte hij dan ook, "Ik zou je meenemen en laten zien hoe ik zo epic geworden was," Want dat was natuurlijk van het hoogste belang, al snapte hij niet meer hoe hij deze poes zover had kunnen krijgen. Maar afijn, beloofd was beloofd, als ze nog wilde.

Hèhè, hij wist het alweer. En hij ging haar meenemen ook, naar wat hem dan ook zo epic maakte als hij zelf beweerde dat hij was. Met een kleine grinnik grijnsde ze naar hem op. "Oké dan, wat is het?" Ze begon weer in de richting te lopen van waar ze dachten dat ze vandaan waren gekomen. "Een andere kat? Of een plek? Of iets wat je doet?" begon ze te gokken. Dat wat hem epic had gemaakt... "Je mentor? Of je moeder?" ging ze door, met een zachte smirk over haar snuitje. Vond ze wel leuk eigenlijk. In haar hoofd lagen er allerlei opties klaar waarom hij epic had kunnen worden. Dat werd je niet van dag op dag. "Heb je een mate?"

Plots werd hij bestookt met vragen, of opties als antwoord op een vraag die de poes zelf had gesteld, en moest de kater even een keer met zijn ogen knipperen om het bij te kunnen benen. Huh? Hij had de originele vraag gemist, en dan was dit een interessante ontwikkeling in hun gesprek. Want waarom zat de poes hem ook alweer te bestoken met rangen en relaties? Hij wist het niet, de laatste vraag echter kon hij beantwoorden, want die snapte Tall wel. "Nee," Antwoordde hij stellig, en voegde er toen minder zeker aan toe: "Denk ik.. Ongeveer" Het was lastig.

Het leek hem heel even boven zijn snuit te stijgen, maar toen gaf hij als laatste toch een vrij duidelijk antwoord, op de laatste optie. Nee, hij had geen mate. Maar hij leek te twijfelen, uiteindelijk. Ze keek naar hem op met een glans in haar donkerblauwe kijkers. "Ben je door haar zo epic geworden?" vroeg ze vervolgens. Dat was immers de originele vraag. "Of hem," voegde ze eraan toe; ze wist wel een aantal katers die andere katers prefereerden. En poezen die poezen leuk vonden. Het kon zomaar. Ze zou niet kinderachtig vragen wie het was, daarin had ze niets te zoeken.

Hij fronste door de vraag die gesteld werd in antwoord op zijn antwoord, want meende ze dat nou? "Nee," Antwoordde hij stellig, en grinnikte even, "Ik was al super epic voor ik haar echt begon te spreken," Geen verassing daar, want anders had ze hem niet leuk gevonden toch? "Maar ze heeft me wel geholpen met erin groeien, al is het dus niet echt mijn mate," Was dat duidelijk genoeg? Hij snapte zichzelf, maar dat zei niets want zijn gedachtengang was niet altijd even normaal.

Hij fronste, duidelijk wat verbaasd. Toen antwoordde hij met een negatief antwoord. "Had gekund, had gekund," verdedigde ze zich, terwijl ze haar nek zo mogelijk wat langer maakte. Maar hij was dus al epic voordat zij er was, en meer nadat zij er was? Oké. Ha, geen mate. Nog niet. Ze wist niet eens wie het was, ~~maar ze shipte het wel. Nee jk xD~~ maar ze was slim genoeg om te horen dat hij het zelf niet helemaal eens was met het niet mates zijn met die poes. Een bijna onzichtbaar glimlachje spurtte over haar snuit. "Juist, maar wat dan wel?" vroeg ze, haar kop half oprichtend naar hem.

- Sawry that I'm suh laaitt

Al die apprentices met hun slimme opmerkingen, het was om gek van te worden! Stiekem vond de kater het geweldig, het was leuk om constant een beetje op te moeten letten en heen en weer te kunnen kibbelen over van alles en nog wat, maar gek genoeg kwam het de laatste tijd vaak op het onderwerp van nu uit, en daar wist hij zelf nog minder van dan zij, leek het wel. Vandaar dan ook dat hij zijn schouders ophaalde bij haar vraag, "Goede vrienden?" Zei hij onzeker, misschien wist hij ook wel wat ze zouden kunnen zijn, maar durfde hij het niet uit te spreken. Ongekende moed bezat deze kater.

Onderwerp: Re: ;; Come watch me explode | Tallshadow