Poppies and posies I'll be married to rosies

Het gebeurde de laatste tijd weer vaker dat de ranke poes het ThunderClan kamp uitkwam. Als ze rustig aandeed was haar astma tot een minimum beperkt en kon ze genieten van de verse buitenlucht van het territorium. Dicht bij de grenzen durfde ze zich nog niet te wagen, bang om in een gevecht of conflict te geraken. Poppyleaf was niet sterk genoeg om een gevecht te overleven en haar trainingen waren ook altijd beperkt geweest. De poes had altijd het idee gehad dat Firestar haar uit medelijden warrior had gemaakt, maar dat interesseerde haar vrij weinig. Ze was in ieder geval warrior, en ze kon er maar beter van genieten ook!

- OPEN

Vliegensvlug schoot hij naar voren en haakte hij zijn nagels in het vlees van de wegrennende muis. Hij trok het diertje naar zich toe en gaf het algauw de gevreesde doodsbeet. Met een tevreden grijns op zijn knappe gelaat legde hij het prooidier neer op de grond om er vervolgens wat zand over te schoppen. Hij zou 'm straks wel komen ophalen, nadat hij nog wat meer had gevangen. Hij nam namelijk aan dat hij geen hele Clan kon voeden met slechts één muisje.
Ondertussen had de kater al meerdere keren een prooigeur opgepikt maar keer na keer lukte het hem niet meer om er ook werkelijk een te vangen. Vaak waren het vogels die net opstegen, en ja afgezien het feit dat de kater niet kon vliegen had hij het maar opgegeven. Vogels waren nooit zijn beste kunst geweest. Daarom dat hij ook een tikkeltje nieuwsgierig opkeek bij het ruiken van een andere Thunderclan geur. "Poppyleaf!" Sprak hij uit toen hij de andere kattin zag opdagen. Rustig liep hij op haar af. Misschien dat wat pauze hem goed zou doen. "Hoe is het met jou?" Vroeg hij, een vriendelijke glimlach op zijn gezicht plaatsende.

Het was redelijk rustig geweest tot nog toe. Ze kon een sterke geur van muis herkennen maar was niet capabel genoeg deze te vangen. Tot haar grote spijt. Misschien kon ze ook maar beter als elder door het leven gaan, dan was ze in ieder geval geen mislukte warrior meer. Alsof een mislukte elder beter was, maar het ging om het principe. Een stem deed haar opschrikken uit haar nogal onzekere gedachtes, maar de kater die ze zag deed wel een glimlach om haar gezicht toveren. "Goedemiddag Zealspark!" Ook hij was inmiddels warrior. "Het gaat prima, of nou.. beter in ieder geval. Ben gewoon het leven aan het overdenken, denk ik." Ze kwam weer lekker uit haar woorden, maar de poes was dan ook altijd wat verlegen geweest. "Hoe is het met jou?"

Toen hij haar stem hoorde kroop er een nieuwe grijns over zijn gezicht. Echter nam een ietwat begrijpende uitdrukking nadien de overmacht en wierp hij zijn blauwe blik op de oudere kattin. "Ik snap wat je bedoelt, dat doe ik ook wel eens." Beaamde hij met een oprechte toon in zijn stem. Vervolgens wiebelde hij eventjes bedenkelijk met zijn oren. Hoe het met hem ging? Nou, als je het feit dat hij zich nogal eenzaam voelde negeerde, dan ging het best goed met hem. Hij was uiteindelijk toch tot krijger benoemd en had daarbovenop ook nog eens een apprentice gekregen. Dus stiekem had hij niet te klagen. "Best goed, denk ik." Miauwde hij dus maar, niet goed wetende wat hij er anders op had kunnen zeggen. Wat had je er anders ook op kunnen zeggen? Vaak, als je toegaf dat je je minder goed voelde dan normaal dan vonden katten dat je aandacht zocht. Daarmee dat hij ook nooit zijn werkelijke gevoelens blootgaf. "Was je ook aan het jagen? Want bij mij lukte het niet bepaald." Lachte hij vervolgens, zijn blauwe blik opnieuw op haar vestigende.

Het deed haar op een vreemde manier goed dat de kater ook nog een beetje aan het zoeken was. Alsof het sociale contact met de eerste beste niet van een leien dakje hoefde te gaan. Waarschijnlijk kwam dat ook door haar, maar dat terzijde. Poppy voelde zich in ieder geval een stukje beter en gemakkelijker bij de kater dan dat ze bij de rest van de Clan deed, maar dat was misschien omdat hij een van de weinige was die buiten haar nestje met haar had gesproken. "Fijn om te horen, Zealspark." Mauwde Poppyleaf, zijn naam op haar tong proevend. Het was een prachtige naam, dat moest ze toegeven. De licht rossige kater had een vrolijke uitstraling die haar gelijk aanstak en vrolijker maakte dan voor heen. Bij de vraag over jagen twijfelde ze. "Nou, jagen mag ik nog niet." Antwoordde ze toen maar eerlijk. Haar oortjes gingen in haar nek en ze liet haar kopje beschaamd hangen. Oh wat ze er voor zou geven om een normale warrior te zijn.

Toen de rood met witte kater te horen kreeg dat de lapjespoes eigenlijk nog niet eens mocht jagen, voelde hij een licht schuldgevoel ontwaken in zijn borstkas. Hij liet zijn helderblauwe ogen verzachten en richtte deze nadien ook op haar. "Oh, het spijt me. Dat wist ik niet.." gaf hij eerlijk toe terwijl hij haar nog steeds aankeek. "Maar we kunnen altijd iets anders doen! De grenzen nakijken bijvoorbeeld!" stelde hij vervolgens enthousiast voor, hopende om de sfeer zo weer wat op te vrolijken. Om eerlijk te zijn was hij eigenlijk wel nieuwsgierig naar de reden waarom ze precies niet mocht jagen, maar erachter vragen ging hij niet doen. Hij had het gevoel dat dat onderwerp gevoelig lag bij de poes en het laatste wat hij wou was vijanden maken in de Clan of als een pestkop overkomen. Dat paste simpelweg niet bij hem. Verwachtingsvol bleef hij zijn blauwe blik in de hare priemen, hopende dat ze ja zou zeggen op zijn voorstel.

De doordringende blik in zijn blauwe ogen maakte haar iet wat verlegen. Ze schuifelde ongemakkelijk heen en weer maar besloot dat zijn aanbod een goede was. Het was ontzettend lang geleden dat de poes een echte warrior taak op zich had genomen. Na nachten en dagen in de elders en medicine cat den, kon ze er nu eindelijk weer op uit. Maar durfde ze dat wel? Dadelijk kon ze iemand tegen komen die met haar wilde vechten, of dan moest ze rennen. Ze wist dat als ze moest rennen, een aanval verschrikkelijk zou zijn. Toch kon Poppyleaf de blik in zijn ogen niet negeren en stemde in met een klein geluidje vervolgd door een zin. "Okay dan, maar ik moet rustig aandoen." Ze haatte het om dit toe te moeten geven, het liefst verstopte ze zich voor haar astma. Maar als Poppy dat deed kon het haar fataal worden, althans dat had ze zich laten vertellen door Maskheart destijds. De kattin kwam van haar billen af en ging staan, haar staart zwaaide toch wel enthousiast heen en weer. Haar vacht glansde lichtjes in de laagstaande zon, haar amberen ogen glinsterden. "Laten we dan maar op pad gaan."Zei ze met een glimlach.

Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Toen Poppyleaf instemde op zijn idee schoten zijn mondhoeken automatisch omhoog en sierde een vrolijke blik zijn helderblauwe ogen. Toen ze vervolgens ook aankondigde dat ze het wel rustig moest doen, knikte hij een keer met zijn kop. "Maak je maar geen zorgen," antwoordde hij daarop, bedoelende dat hij eraan zou denken. Toen de oudere krijger nadien opstond, schoot ook Zealspark in actie en zwaaide hij een keer enthousiast met zijn lange staart in de lucht. Vervolgens knikte hij nogmaals als antwoord op haar vraag. Met rustige passen begon hij zich een weg naar de grenslijn toe te banen. Af en toe wierp hij zijn blik op de kattin naast hem en kon hij het niet laten om eventjes te glimlachen. Hij hoopte maar dat hij haar een beetje kon afleiden. Ze had daarnet niet al te vrolijk geleken toen hij voorstelde om te gaan jagen. Misschien moest hij simpelweg maar geweten hebben wat er aan de hand was met Poppyleaf. Zealspark voelde zich lichtelijk schuldig vanwege het feit dat hij dit niet wist. Was het niet onrespectvol? Hoorde iedereen elkaars lichamelijke toestand niet te weten? Maar tegelijkertijd besefte hij ook dat dit onmogelijk was aangezien er een groot aantal katten in de Clan leefde. Hij moest niet zo hard zijn voor zichzelf. Dat hij niks afwist van haar aandoening was geen schande, toch?

made by chi!

De glimlach van de kater werkte wederom aanstekelijk, wat maakte dat ze enthousiaster werd met elke stap die ze nam. Poppyleaf voelde zich veilig bij de krijger, zo zorgde het er voor dat ze met een rustig gevoel met hem mee kon lopen. Zealspark zag er sterk uit en was niet voor niets warrior geworden, op dat gevoel kon ze vertrouwen. Poppyleaf beende rustig zij aan zij met de rossige kater, als hij glimlachte kon ze niks anders dan terug lachen. Waarschijnlijk besefte de kater niet wat voor plezier hij haar gunde, want deze kans had ze al in geen tijden gehad. Niemand had ooit de tijd genomen om iets op háár tempo te doen. "Dank je dat je rekening met me houd, Zealspark." Zoals altijd klonk haar stem verfijnd en vrouwelijk, zo was haar karakter ook. Niet perse een mijn-vacht-moet-schoon type, maar wel kwetsbaar en zacht. Die aard keerde dan ook altijd terug in haar doen en laten, verlegen als ze nu kon overkomen. "Hoe bevalt het leven als echte krijger van de Clan?" Vroeg ze uiteindelijk, om het gesprek niet geheel van zijn kant te laten komen. Poppyleaf wilde niet dat hij dacht dat ze het niet leuk vond, ze wilde juist haar dankbaarheid door haar woorden laten sijpelen zodat hij het met een warm hart kon ontvangen.

Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Een triomfantelijk gevoel overviel hem toen hij opmerkte dat ook de gevlekte poes was gaan glimlachen. Uiteindelijk wierp hij zijn blauwe blik dan maar op het pad dat ze bewandelden en snoof hij een keer de frisse lucht op. Een oude prooigeur kwam zijn kant opgewaaid maar hij waagde het niet om nu van Poppyleaf's zijde weg te rennen, simpelweg om achter een geurspoor aan te gaan dat waarschijnlijk al enkele dagen oud was. De kater wist dat als hij dat deed de kans klein was dat de kattin hier blij mee zou zijn. Daarom dat hij haar gewoon terug aankeek toen ze iets zei en de geur compleet negeerde. Een nog grotere glimlach kroop over zijn gelaat. "Graag gedaan. Je bent goed gezelschap, dus veel zit ik er niet mee in." beaamde hij, haar een vrolijke blik gunnende. Toen ze vervolgde wiebelde hij echter even met zijn rosse oren. Wat bedoelde ze met 'echte' krijger? Hij had besloten om open kaart te spelen en stelde haar dan ook direct deze vraag. "Wat bedoel je met echte krijger?" sprak hij dus, toch een ietwat lachende ondertoon in het spel werpende aangezien hij niet grof wou overkomen. Zijn blik bleef een tijdje op haar gericht, benieuwd zijnde naar haar antwoord.

made by chi!

Poppyleaf voelde haar wangen iets gloeien onder haar vacht bij zijn compliment over goed gezelschap. Voor veel katten was dit waarschijnlijk geen heel bijzonder iets, maar voor Poppy was elk sociaal contact momenteel bijzonder vooral als het een vriendschappelijk pad bewandelde. De poes bleef dan ook even stil, een briesje speelde ondertussen met haar vacht. Ze moest lang nadenken voor ze weer durfde te spreken, maar kreeg er niks anders uit dan een verlegen "bedankt." Vervolgens stelde de kater een vraag over haar vorige zin. Was het verkeerd overgekomen? Een tikje onzeker wiebelde ze met haar oortjes, maar ze behield de glimlach en richtte haar ambere ogen op de kater naast haar. "Nou, aan het eind van je apprentice tijd ben je een soort van al warrior. Maar uiteindelijk heb je dan je naam.." Een trots gevoel kwam omhoog in haar borst, het moment van je naam krijgen is zo bijzonder. "Sorry," mompelde ze verlegen. Ze wist dat hij al een tijdje warrior was, maar ze hadden elkaar gewoon niet gesproken.

Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

De rode kater ontving de woorden in zijn gehoorstelsel en knikte als teken dat hij haar verstaan en begrepen had. Ja, hij kon daar wel inkomen. Vervolgens keek hij haar opnieuw aan toen ze sorry zei en kon hij het niet laten haar even een speelse schouderduw te geven. "Geeft niets." greens hij enkel met een vrolijke blik in zijn ogen om aan te tonen dat hij er werkelijk niets mee had ingezeten. "Het is inderdaad wel fijn om eindelijk warrior te zijn." begon hij nadien, om te voorkomen dat een ongemakkelijke stilte tussen hen zou vallen. Het was de eerste keer dat hij echt met haar praatte, maar hij wist dat de keren die nog zouden volgen vast een stuk makkelijker zouden zijn. Tegen dan kenden ze elkaar al wat beter en kon hij fouten zoals zijn eerste vraag vermijden. Een zucht verliet zijn bekje waarna hij vervolgde. "Ik heb eerst een afwezige mentor gehad. Hij verdween plots. Zo op een dag was hij niet meer te vinden." Even zette hij zijn wenkbrauwen in een nadenkende positie. "En het duurde even voor ik een nieuwe mentor gekregen had. En toen ik dan uiteindelijk Silverstar's apprentice werd, moest ik mijn intrek maken in de den van de medicijn kat." Hij greens even bij zijn woorden. Het was best ironisch; als hij niet ziek was geweest dan was hij al veel eerder tot krijger benoemd. "Ik weet niet goed wat ik had.. een aanslepende griep denk ik." zei Zealspark dan nog uiteindelijk. Zijn blauwe blik had hij de hele tijd voor zich uit gehouden maar nu kon hij het dan toch niet laten om Poppyleaf terug aan te kijken.

made by chi!

Op de een of andere manier maakte de kater alle ongemakkelijkheid nogal lassaiz-faire, een beetje een laat maar waaien instelling die enorm prettig viel bij Poppyleaf. Ze grijnsde terug bij zijn grijns en merkte dat ze inmiddels wat langzamer liepen om het gesprek beter voort te zetten. De poes luisterde verder naar zijn woorden, zijn interessante woorden die ze graag aanhoorde. "Dat moet lastig zijn geweest, maar ja beter laat dan nooit." Antwoordde ze uiteindelijk, zijn blauwe ogen waren inmiddels in die van haar gericht wat haar lichtelijk nerveus maakte. Als iemand haar recht aankeek kreeg ze en soort zenuwachtig gevoel in haar buik, alsof haar ziel bloot lag. Dat kon positief of negatief zijn, in Zealsparks geval ging dat uit naar positief. Ze wilde graag laten zien wie ze was, omdat ze het gevoel had dat de rosse kater daar open voor stond. "Ik ben blij voor je dat het over is gegaan." Mauwde ze oprecht een glimlach om haar lippen. "Ugh ik wordt wel echt de saaiste elder ooit." Grijnsde ze toen, denkend aan de verhalen die ze later zou moeten vertellen aan de kittens. Geen verhalen dus. Maar Poppyleaf voelde geen medelijden voor zichzelf, ze was enthousiast en vrolijk. Een echte romanticus en levensgenieter, ondanks haar beperking.

Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Hij knikte als antwoord op haar woorden. Misschien was hij zelfs blij met zijn verlaatte krijgersceremonie. Hij had namelijk een langere trainingsperiode gehad en had dus ook meer dingen geleerd dan een gewone apprentice dat deed. Soms ook wat nutteloze dingen, maar uiteindelijk waren alle trainingen die hij van de Clanleider gekregen had enorm waardevol geweest. Nog steeds was hij de grijze kater enorm dankbaar. Hij wist gewoon dat hij zonder hem een minder goede warrior was geworden. Zealspark kon nu ook écht met trots en zelfzekerheid zeggen dat hij een uitstekende krijger was. Misschien moest hij Starclan zelfs bedanken om de ziekte die hij gekregen had, aangezien die had geleid tot een verlengde apprentice-tijd. Maar goed, hij had geen zin om hier de hele tijd over na te denken terwijl hij eigenlijk in gesprek was met Poppyleaf. "Inderdaad. Ik kan Silverstar niet dankbaar genoeg zijn. Hij was echt een geweldige mentor." miauwde hij rustig en oprecht. De zilverkleurige kater had hij eerst een beetje gewantrouwd. Zealspark was het altijd gewoon geweest dat zijn vader, Firestar, de Clanleidde. Zijn plotse dood had als een ware klap in het gezicht aangevoeld en het feit dat Silverstar diens plaats innam klopte gewoon niet voor de kater. Het had allemaal zo onrealistisch geleken toen, zo onwaar.. Maar ondertussen had hij de dood van zijn vader weten te accepteren en was hij zelfs blij geworden om het feit dat Silverstar de Clan leidde. Hij wist dan ook dat zijn vader geen betere opvolger had kunnen kiezen.
Hij werd weer wakker geschud door de stem van de poes en greens bij haar opmerking. "Nahh, dat denk ik niet. Tegen dat jij elder bent, heb je waarschijnlijk al zoveel dingen meegemaakt dat je mond niet stil zal staan." miauwde hij al lachende terwijl hij zijn snorharen geamuseerd liet trillen.

made by chi!

"Silverstar moet een fantastische mentor geweest zijn," mauwde Poppyleaf met een glimlach. Soms vergat ze dat de kater de zoon was van Firestar, hoewel zijn de rossige kleurkenmerken in zijn vacht zeker leken op de vlammende pels die de voorgaande leider had gehad. Ze kon zichzelf wel een beetje met hem vergelijken, Poppyleaf was haar moeder ook op jonge leeftijd verloren en dat was niet makkelijk. Soms vroeg ze zich heel sterk af hoe het zou zijn als haar moeder nu nog leefde, de steun had haar vast goed gedaan. Maar Poppy was er wel sterk van geworden en diep van binnen wist ze dat haar moeder nog altijd met haar mee keek. Poppyleaf staarde even in gedachten verzonken naar Zealspark, van zijn blauwe blik naar zijn sterke bouw. Toen hij een geamuseerde gezichtsuitdrukking kreeg moest Poppy ook licht grinniken. "Zoals wat, jij gaat gevechten meemaken, spannende patrouilles. Ik eindig met roddels zoals wie er die nacht een scheet heeft gelaten in de warriors den." Lachte de warrior met een grijns. Officieel was ze nog warrior, hoewel Silverstar haar rang wel gauw zou veranderen als haar situatie niet verbeterde. "Ergens hoop ik dat ik nog over mijn astma heen groei, maar ik ben al zo'n oud wief." Poppy merkte dat ze grapjes begon te maken, dat kwam voort uit het gemak dat ze voelde bij Zealspark. Daarnaast vond ze het leuk dat het gesprek zo luchtig was, geen zware onderwerpen maar vrolijkheid die ze altijd kon gebruiken in het vrij lastige leven van een clankat.

>> God het is zo lastig om een redelijk serieus topic voor te zetten, als youtube besluit de Watskeburt?! van de Jeugd van tegenwoordig aan te zetten :')

Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Een korte maar oprechte lach verliet zijn bekje bij de opmerking van Poppyleaf. "Natuurlijk! Niet iedereen kan zo'n goede krijger als ik opleiden." Grapte hij, grinnikende om het feit dat hij zichzelf eigenlijk een compliment gegeven had. Heel hoog dacht hij niet over zichzelf. Nou, eigenlijk wel. Echter was hij geen heethoofd die zomaar over zichzelf begon op te scheppen iedere keer als hij de kans ertoe had. Maar, hij was uiteindelijk wel de zoon van Firestar. Zijn mentor was uiteindelijk ook Silverstar geweest. Het zou eerder vreemd zijn moest hij een slechte krijger zijn geworden. Hij schudde onopvallend zijn kopje en focuste zich weer op Poppyleaf. Echter kon hij het toch niet om weer wat bedenkelijk op te kijken bij haar woorden. Maar, dat kon zij toch ook? De woorden lieten echter geen grote nadruk op hem achter aangezien haar volgende zin hem in een schaterlach deed uitbarsten. Katten die scheten lieten? "Alsjeblieft, als iemand je zegt wie dat gedaan heft vertel dat dan ook aan mij. Dan weet ik of ik mijn nest moet verplaatsen of niet." greens hij, nog steeds wat lichtjes na lachende van daarnet. Maar uiteindelijk zuchtte hij even luid en opvallend. "Maar je bent toch geen slechte krijger? Ik ben er zeker van dat als je een beetje oefent op je uithoudingsvermogen, al zijn het maar simpele oefeningen, dat je heus een uitstekende jager kunt zijn." Het woord worden zou hij niet gebruiken. De poes was vast al een goede jager maar kon dit niet zijn vanwege haar astma. "Ik ben er zeker van dat Silverstar niet zomaar een gezonde krijger tot elder benoemd." verolgde hij nadien. Zijn blauwe blik priemde zich opnieuw lichtelijk bezorgd maar ook oprecht eerlijk in die van Poppyleaf. Ze was helemaal geen slechte krijger. Hij was er zelfs van overtuigd dat deze gedachte aangedreven werd door haar onzekerheid en niet door haar astma. Maar hij kon niets anders doen dan haar dit proberen duidelijk te maken. Uiteindelijk lag het aan haar of ze hem ook werkelijk geloofde of niet.

made by chi!

Het was lief hoe hij probeerde om haar aandoening redelijk goed te praten. En hij had waarschijnlijk ook gelijk. Deels kwam het voort uit de onzekerheid en angst, maar Poppyleaf had er gewoon geen zin in om weer 2 dagen in de Medicine cats den te liggen met ademhalingsproblemen. Ze probeerde het nu op te pakken en ze was al die tijd vrolijk geweest, op die manier wilde ze haar leven ook blijven leiden. "Ik ben denk ik geen slechte krijger, nee. Maar Silverstar weet dat hij niks heeft aan een warrior die na twee minuten vechten aan de zijlijn ligt te hyperventileren." Mauwde ze voorzichtig, met een kleine glimlach om te laten weten dat ze er allang niet meer zo mee zat als vroeger. "Ik heb dit al mijn hele leven, Zealspark. Ik vind mijn weg wel, in het kamp en met kleine zaken.. bijvoorbeeld de kittens ofzo." Ze kreeg een grijns om haar lippen en duwde met haar heup tegen die van de kater. "Maar laten we de serieuze onderwerpen nu maar varen, de dag is veel te mooi om het te bedoezelen met mijn onzinnige kwaaltjes." Ze glimlachte en zocht zijn blauwe ogen met haar amber-kleurige blik.

Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Hij knikte nadenkend toen ze haar gedacht over de hele situatie had gezegd en liet een zucht uit zijn mond varen. Ergens had ze wel gelijk. Zealspark had het hier enorm moeilijk mee aangezien hij de poes wel mocht en hij het dus zielig voor haar vond. Maar goed, dat terzijde hadden ze nog een leuk idee voor de boeg. Hij wist opnieuw een grijns op zijn gelaat te plaatsen toen ze zei dat ze hier beter over konden zwijgen en glimlachte terug toen hun blikken elkaar kruisten. "Je hebt gelijk." sprak hij enkel, het vorige onderwerp nu voorgoed beëindigende. Hij zwiepte een keer met zijn staart in de lucht en snoof nogmaals de frisse geur op. "Stiekem vind ik leaf-fall zo erg nog niet." beaamde hij toen, zijn heldere blauwe blik op de verkleurde bladeren richtende. De oranje-gele gloed gaf iets adembenemend aan het bos, een soort van onwaarschijnlijke sfeer. Het voelde aan alsof het bos gevuld werd met warme kleuren die tot iedereen's hart doordrongen en alle koudheid erin deed wegsmelten. Misschien overdreef Zealspark dan ook een beetje, maar goed, zo was hij nu eenmaal. Hij genoot liever van de dingen voordat ze weg waren.

made by chi!

De manier waarop Poppyleaf dingen bekeek was altijd met een positief omlijnd randje. Zo nu ook, toen Zealspark haar voorstel beaamde keek ze weer recht voor zich uit. De katten liepen verder, de blaadjes knisperden onder haar pootjes waardoor ze af en toe naar beneden tuurde. Haar staart zwiepte al wat speels heen en weer. Zealspark murmelde dat hij leaf fall niet erg vond, Poppyleaf's ogen begonnen met twinkelen bij deze opmerking. "Oh nee! Helemaal niet!" Mauwde ze instemmend op zijn woorden. Ze stopte voor een kort moment met lopen en haalde haar poot met een glimlach door de blaadjes waardoor er een paar omhoog dwarrelden. Slechts een paar centimeter maar genoeg om haar jachtinstinct al lichtelijk aan te wakkeren en te combineren met een speelse kern die ze altijd al had gehad. "De blaadjes, de kleuren. Geweldig toch? Het is net niet koud en net niet warm.." Zei ze met een grote, kinderlijke glimlach die haar hart verwarmde. Oh wat was de natuur heerlijk, wat waren de seizoenen toch heerlijk. Zelfs winter had zijn pracht, ondanks de slechte reputatie die het seizoen over zich had afgeroepen.

Zealspark

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Hij voelde hoe zijn rode vacht verwarmd werd door het bladerdak gefilterde zonlicht en wist een tevreden glimlach op zijn gelaat te plaatsen. Toen de gevlekte kattin plots halt hielt en speels met de bladeren begon te spelen kon Zealspark het niet laten om te grijnzen. Het was best fijn om te zien hoe de poes na al die manen nog steeds zorgeloos, als een jonge kitten, de dorre bladeren de lucht in kon gooien. Bijna meteen bracht het aanzicht een stormvloed aan herinneringen met zich mee. Hoe hij vroeger, samen met de jongste kittens van Bluestar, gespeeld had en hoe ze hun kittentijd met elkaar hadden gespendeerd. Nu pas kwam het in hem op dat Poppyleaf eigenlijk de oudere zus was van Sassyrose. Grinnikend bedacht hij zich dat de twee misschien niet op elkaar mochten lijken wat hun uiterlijk betrof, maar toch meer vergelijkingen hadden qua innerlijk dan hij eerst verwacht had. Misschien had de voormalige, blauwgrijze leidster een bepaalde gen dat in al haar kittens terug voorkwam en wat er voor zorgde dat ze allemaal positief ingesteld waren. Nadien werd zijn aandacht weer getrokken door Poppyleaf die een vaststelling maakte over het weer. "Inderdaad," miauwde de krijger er slechts op. Hierna borrelde er een ondeugend gevoel in hem op en begon hij vliegensvlug alle in de buurt liggende blaadjes bij elkaar te schrapen, om ze vervolgens richting de poes te gooien. Een lach verliet zijn bekje bij het aanzicht van een Poppyleaf die bedolven werd onder de oranje en rode figuren.

made by chi!

Onderwerp: Re: Poppies and posies I'll be married to rosies