Young

Met kalme passen liep de kattin verder. Ze knipperde even en keek om waarna ze zachtjes zuchtte en ging zitten... Het was nacht. Ze had besloten er alleen op uit te trekken. Ze was even in de knoop met alles en wilde alles op een rijtje hebben, maar dat leek amper mogelijk te zijn. Er was maar een gedachte in haar hoofd. Die ene gedachte was klaar en duidelijk; Ga door. Ze was er klaar mee... Dat was haar echt al heel duidelijk. Maar hoe en op welke manier? Moest ze dit verdragen? Nee... dat moest ze niet... Maar... Ugh... Wat kon ze ertegenop brengen? Zij alleen niet veel.

{Dapplepelt}

De kater stak zijn neus de lucht in toen hij de geur van Snowdrop opving en zette zijn poten in beweging. In het kamp was hij nu liever niet, wetend dat er op elk moment een Bloodclan kat je uit je slaap kon halen zonder enige reden. Hij versnelde zijn tempo toen hij eenmaal uit het kamp was en zag al snel de Deputy zitten. Zijn oortjes waren naar voren gericht. "Snowdrop?" mauwde hij kort ter begroeting en ging naast haar staan. "Vanwaar de nachtelijke uitstap?" vroeg hij met een kleine glimlach.

Ze draaide even haar oortjes toen ze iets hoorde naderen. Ze was niet bang voor een ogf andere hinderlaag, verre van juist. Kon haar niks schelen. Het was echter al snel duidelijk dat het iemand was met goede bedoelingen, Dapplepelt. Ze ontspande haar spieren en keek even naar de roodgestreepte kater naast haar. "Snowdrop?" Zei hij even en ze knikte simpel naar hem. "Vanwaar de nachtelijke uitstap?" Was zijn vraag. Ze haalde haar schouders op en keek even naar de maan die aan hemel stond. "Ik moest even daar weg," bekende ze even zachtjes.

Dapple zette zichzelf neer en volgde haar blik naar de maan. "Het is de laatste tijd ook niet bepaald gemakkelijk voor je." mompelde en keek in zijn ooghoek naar de Deputy. "Als er is eens iets is wat ik voor je kan doen, of waar ik je mee kan helpen, zeg je het maar hé?" mauwde hij geruststellend en draaide nu zijn kopje naar de poes om.

"Het is de laatste tijd ook niet bepaald gemakkelijk voor je." Ze sloeg haar ogen af naar de grond, waar sneeuw lag... Ze wist dat dit haar verantwoordelijkheid was... Ze wist dat dit haar taak en doel was... Ze moest doen was ze kon doen... Nee, ze moest juist véél meer dan dat doen. "Als er is eens iets is wat ik voor je kan doen, of waar ik je mee kan helpen, zeg je het maar hé?" Ze keek hem even aan en glimlachte zwakjes. "Ik probeer gewoon alles... Al betekent het dat het fout is..." fluisterde ze zachtjes. "Ik wil gewoon een sterke clan... Of nee... Ik wil dit niet meer. Ik ben niet gemaakt om deputy te zijn..." zei ze even met een zuchtje. "Ik ben te zwak van hart, vroeg of laat doe ik iets fout... Naja... Het is eigenlijk al te laat..." ze staarde naar de grond... Waarom...?

De warrior luisterde in stilte naar wat de poes allemaal te zeggen had, maar bij het laatste keek hij haar toch even vragend aan. "Ik ben niet gemaakt om deputy te zijn... Ik ben te zwak van hart, vroeg of laat doe ik iets fout... Naja... Het is eigenlijk al te laat..." Hij haalde zijn wenkbrauuw op bij die uitspraak. "Wat is er al te laat?" vroeg hij iets zachter, dan dat hij eerder gesproken had. Hij wiebelde twijfelachtig met zijn oortjes. "Wat heb je gedaan?"

Hij trok een wenkbrauw op en ze zuchtte even en slikte nerveus... Ze was bang geworden van haar eigen clan. Niet langer een plaats die ze echt thuis kon noemen. "Wat is er al te laat?" Klonk er zacht. "Wat heb je gedaan?" Ze haalde diep adem en beet op haar onderlip. "Ik was er niet om jullie te beschermen toen ze aanvielen," begon ze simpel. "Ik weigerde zelfs om mee te vechten tegen Riverclan," ze lachte even zachtjes en keek hem aan. "Het enigste wat ik nog kan doen hier is een iets goeds," zei ze. "Misschien als ze mij kunnen gebruiken laten ze jullie met rust..." klonk er haast onverstaanbaar waarna ze haar tranen moest tegenhouden, maar dat lukte niet echt...

Dapple had zich ondertussen recht getrokken en was voor de poes gaan staan. "Misschien als ze mij kunnen gebruiken laten ze jullie met rust..." Had hij nu net goed begrepen wat ze zei? Dat ze zichzelf liet gebruiken? "Hebben ze bedreigd dan?" vroeg hij als verklaring waarom ze zichzelf liet gebruiken. "Thunderclan is sterker dan je denkt hoor." probeerde hij om haar gerust te stellen. Er waren dan wel een paar doden gevallen en een tal gewonden, maar dat wilde niet zeggen dat Thunderclan de hoop had opgegeven.

Hij was voor haar gaan staan, maar al haar trots en al haar moed was weggezonken. Haar ogen konden niet langer die van een andere kat ontmoeten, niet in deze staat. Ze was fragieler dan ze eruit zag... Veel té fragiel. "Hebben ze bedreigd dan?" Ze slikte even. "Thunderclan is sterker dan je denkt hoor." Even keek ze langzaam op, maar hun blikken kruisten niet, dat ontweek ze duidelijk. "Wanneer was de laatste keer dat we een paar moons rust hebben gehad? Ik weet nog dat gedoe met Windclan om Whitelion... Riverclan... Die aanviel... Ugh... Daarna kwamen er steeds meer rogues en bloodclanners op ons terrein en kijk waar we nu staan..." zei ze zachtjes, haar stem brak, ze kon het niet meer. "Ze bedreigen ons elke seconde van de dag, Dapple... Het enigste wat ik kan doen is het wat dempen... Het misschien beter maken, maar in de staat dat we nu zijn kunnen we ze niet aan..." ze slikte even en haalde diep adem... Haar stem trilde... Ze wilde dit niet meer..

Hij liet zijn kopje lichtjes zakken toen hij doorhad dat ze oogcontact met hem vermeed. Hij luisterde in stilte naar wat ze allemaal te zeggen had. Men kon zeggen wat ze wilden over Snowdrop, maar Dapplepelt zou altijd wel achter haar staan. Door haar uitleg moest hij even op zijn lip buiten. Ze had gelijk. "Ze bedreigen ons elke seconde van de dag, Dapple... Het enigste wat ik kan doen is het wat dempen... Het misschien beter maken, maar in de staat dat we nu zijn kunnen we ze niet aan..." "Dan is het aan ons om ons sterk te houden, om de clan uiteindelijk terug sterk te maken." mompelde hij zachtjes en drukte even geruststellend zijn neusje in haar hals.