Irony is easier than hopeless silence~

As bleef tussen zijn pootkussentjes en in zijn gitzwarte vacht hangen. Het kriebelde op zijn huid en hij had zijn oren plat op zijn kop gelegd, zodat het niet in zijn oren kwam. Er lag een kalme blik in zijn groengele ogen terwijl hij zich door het afgebrande bos verplaatste. Het was een vreemde plek en elke keer dat hij er kwam liep er een rilling over zijn rug die hij niet goed kon plaatsen. Hij probeerde zo min mogelijk te ademen om te voorkomen dat er as in zijn bek of neus kwam, maar geheel voorkomen kon hij het niet. Het was gelukkig nog niet zo erg dat hij er van moest niezen. Bij een omgevallen boom stopte hij en sprong er bovenop. Hij had een spoor gemaakt van pootstappen in de as en ook op de boom lag een laagje. Hij liep tot aan het stuk waar de boom bijna te smal werd om op te zitten, waardoor de boom gevaarlijk kraakte. Hij negeerde het en ging zitten terwijl hij genoot van de stilte om hem heen. Soms wilde hij dat het altijd zo kon zijn, maar hij wist ook wel dat hij zich dan op een gegeven moment dood zou gaan vervelen. Maar soms was het wel even lekker en kon hij er ook echt van genieten.

[First Sushi]

Kort was ze aan het ijsberen. Haar groep had meer katten nodig, en niet alleen dat. De clans, de clans waren haar inmiddels een beetje vergeten leek wel. Ze had een heel aantal moorden gepleegd waaronder een leven van Everstar en daar was geen woord over gesproken maar een thunderclankatje die een Riverclanner blind had gemaakt werd wel als een gevaar gezien. Belachelijk in haar ogen. Grommend liet ze het ijsberen vallen en stapte een random kant op. Ze moest haar territorium ook gaan vergroten maar daar had ze op dit moment geen tijd voor. Op dit moment moest ze die angst terug krijgen die ze voor haar hadden gevoeld. Langzaam veranderde de ondergrond naar dat van as, en terwijl ze er rustig naar keek liet ze haar pas wat afzakken. Met dat gedraaf kreeg ze alleen maar sneller as in haar vacht, en dat kriebelde, vreselijk erg. Ze had opzich niet verwacht dat ze alleen zou zijn maar toen ze een aantal pootafdrukken in het as zag fronste ze toch even. Dit was toch wel een van de meest dode plekken die je kon bezoeken, het kilst, wie zou hier naar haar nou komen. Maar toen ze de geur erbij kreeg snapte ze hem wel. Claw, het was een tijd geleden dat ze die gezien had. Rustig stapte ze op de grote zwarte kater af, die ze ontmoet had doordat zij zijn dochter sort off gekidnapt had. 'What are you doing here my king' sprak ze rustig terwijl ze naast de boom waarop hij zat ging zitten en ze haar staart om haar poten bond, ze zag hem niet als een bedreiging.

Hij bewoog zich niet toen de kattin naast hem kwam zitten. Ze zat een stukje lager, omdat hij op een stronk was gaan zitten, waardoor hij tegen de bovenkant van haar kop aankeek toen hij zijn blik even vanuit zijn ooghoek naar haar liet glijden. Het was lang geleden dat hij Sushi voor het laatst had gezien en meestal hadden ze niet zo’n al te beste verstandhouding, eigenlijk scholden ze elkaar meer de huid vol dan wat anders. Toch was het elke keer een interessant spel als ze elkaar weer tegen het lijf liepen. Al nam hij het haar nog steeds kwalijk dat ze zijn dochter een tijd had afgepakt en ze dat tegen hem had willen gebruiken, maar gelukkig was Yu zo verstandig geweest om de kant van haar vader te kiezen. Dat had zijn woede naar Sushi iets getemperd, maar of hij haar nou mocht nee dat kon hij niet zeggen. “Ik kwam hier eigenlijk om even alleen te zijn.” Bromde hij terwijl hij voor zich uitstaarde. Er was niets te zien, maar toch had hij zijn voorhoofd licht gefronst alsof er iets heel bijzonders in de verte bewoog. “Dat is lang geleden Sushi.” Vervolgde hij kalm en hij rukte zijn blik los van de omgeving om naar de rogue poes te kijken.

Hoewel Claw en zijzelf altijd wel een soort spel wie wie de meeste bedreigingen naar de ander te gooien speels liet ze zich toch rustig door haar achterpoten zakken. Er was nog niet echt wat van de bedreigingen waar gekomen. Kalm klopte ze haar volle staart in het as terwijl ze naar de verte keek, meer met haar gedachte bezig zijnde dan met haar omgeving. Hoewel de stilte, een kille akelige stilte, wel opviel. En de wind die soms opstak. Die stukjes as mee de lucht in trok en ze dan weer langzaam naar beneden liet dwarrelen. Maar haar gedachte, haar gedachte zat heen ergens anders. Er werd al niet over haar of de Terror Claws gemeld in de clans, hoewel ze behoorlijk was slachtoffers genomen hadden, ze stond nog niet echt als een gevaar bij de clans. Daar moest verandering in komen, want het hielp al helemaal niet dat ze een tijd weg was geweest. Haar oren gingen ietwat omhoog toen ze Claw hoorde Hoewel ze de eerst zin zou negeren. Als hij alleen wou zijn ging hij maar in zijn den liggen. Rustig keek ze op naar de kater, haar ogen even recht in zijn groene voor ze knikte. 'It has been yeah, I took some time out' antwoorde ze rustig waarna ze weer naar haar omgeving staarde. 'What have you been doing that time King?'

Hij had al zoiets verwacht. Hij zag Sushi niet aan als een kattin die zich zomaar gedeisd hield. “Je bent weggeweest.” Het was een bevestiging, geen vraag. “Waar ben je zo al geweest?” Er klonk toch iets van interesse in zijn stem terwijl zijn blik op die van haar gericht bleef. “Ik heb Miles vermoord.” Het klonk bot, zonder ook maar een greintje gevoel. “Ik ben wat plannetjes aan het smeden, die ik uit wil voeren als de Young One’s voldoende getraind zijn. Ze lijken mij namelijk wel interessant, die plannetjes.” Langzaam begonnen zijn groengele ogen geamuseerd te fonkelen. Ja, hij had er zin in om in actie te komen hij zat al veel te lang te wachten. Het had niet eerder gekund, hij had wel eerder gewild maar hij had eerst de Elite wakker moeten schudden. Ze waren lui geworden, ongecontroleerd en niet goed getraind. Hij had ze weer een beetje sturing gegeven en naar zijn mening hielp dat prima en waren ze er bijna aan toe. Bijna klaar om weer meer macht te grijpen en er voor te zorgen dat ze andermans ego de grond in konden trappen. Daar had hij nou echt zin in.

Kort knikte ze. 'I have been yeah' mompelde ze en keek even rond. Buiten het gebied, zoekend voor leden, maar gevonden had ze ze niet. 'Everywhere it seems' antwoordde ze op zijn vraag. Ze had echt veel gezien. Maar geen goede leden. Haar poten waren met nog meer bloed van nog meer katten besmeurd dan voorheen maar leden, echte leden, die achter haar stonden, sterk en vastberaden Nee, die had ze niet gevonden. 'There are some beautiful places out there' grijnsde ze en keek weer op naar hem. Toch fronste ze even/ 'You killed Miles? Why?' vroeg ze. Hij was toch de deputy geweest. Ietwat geinterreseerd keek ze de kater aan en draaide haar lichaam enigzins naar haar toe. 'What kind of plan hmm?' vroeg ze en keek hem rustig aan. Ze hield niet van Bloodclan, en ze zou zich er niet bij voegen, maar wie wist konden ze elkaar helpen, zij en Claw. Zij moest haar reputatie weer omhoog krikken dat zou ze eerlijk toe geven, maar dat moest bloodclan ook en dat wist Claw zelf als het goed was ook. Al wist ze niet of hij daarin ging toestemmen, ze had nou niet echt de beste start met hem gemaakt door zijn dochter te 'ontvoeren' en bedreigen.

Hij bewoog even zijn oren, maar verder bleef hij stil zitten. Onbewogen met een nieuwsgierige blik in zijn groengele ogen. “Ja?” Hij was zelf nog nooit verder geweest dan wat een dag lopen van het Bloodclan camp aflag. Het was ook niet nodig om verder weg te gaan en het interesseerde hem niet genoeg om het toch te doen. Nou was het te laat en kon hij ook niet meer zo lang weggaan. Zijn taken waren hier en die waren belangrijker dan de wereld buiten Warrior cats. “Wat voor plekken dan?” Hij zag vervolgens de verrassing in haar blik toen hij zei dat hij Miles had vermoord. “Omdat hij mij continu ontweek. Het was volkomen duidelijk dat hij mij geen dienst wilde bewijzen, maar alleen maar achter Lítill aanliep. Hij had mij niet zo op mijn zenuwen moeten werken, daarom.” Nee, Miles was niet de Commander geweest die hij nodig had. Dat had de kater hem meteen duidelijk gemaakt, dus had hij er voor gezorgd dat dat probleempje opgelost werd. Er ontstond argwaan in zijn ogen na haar volgende vraag. “Geef mij een reden waarom jou dat aan zou gaan.” Hij vertrouwde haar niet en hij was geen kat die zomaar zijn plannen op straat gooide. Hij bedacht zich wel meerdere keren voordat hij het ook maar aan iemand zou vertellen. Hij had het aan Zira en Ripa verteld, maar dat was anders dat waren Elite members.

Het puntje van haar staart klopte rustig op de grond waarna haar blik weer naar het rond dwarrelende as ging. Wat voor plekken. Nu ze hier op een van de meest dode plekken die ze ooit had gezien zat was het moeilijk een mooiere plek te bedenken. Maar de katten erbuiten, die katten waren geweldig geweest. 'There were some real fighters out there, like big strong..' grijnsde ze. Maar ja het was duidelijk dat ze met lege handen terug kwam. 'Just not strong enough' mompelde ze verder. Maar hij had gevraagd naar plekken. 'You know that some twolegs, are keeping kittypets for fights?' glimlachte ze opnieuw. 'That was just beautiful to see, real strong kittypets, trained to fight eachother' Het klonk geweldig en zo had het er ook uitgezien. Ze had liever gewild dat ze bij dat soort twolegs terecht was gekomen dan bij die twolegs met een irritante vogel en een klein huppel hondje. Kort knikte ze op zijn antwoord, het klonk logisch, alles wat niet loyaal aan jou was moest je afmaken. 'Who is your commander now then?' Wie wist kende ze degene die nu aan zijn zijde stond wel. Even trok ze met haar oren toen ze zijn antwoord hoorde maar hield haar blik kalm voor zich. 'That's a good question..' Langzaam keek ze op naar hem. 'I know you don't trust me, believe me I know' Zacht groef ze haar nagels in het as. 'But I was thinking maybe we could help eachother out a bit'

Nou verscheen er bij hem verrassing op zijn gezicht. Hij staarde haar een beetje ongeloofwaardig aan, voordat hij antwoord gaf. “Zei je nou Kittypets die vechten voor de Twolegs?” Daar had hij echt nog nooit van gehoord. “En daar deden ze ook serieus aan mee?” Hij kon zich het niet zo goed voorstellen en hij wist ook niet wat hij er van moest denken. Hij begreep niet waarom die katten dat zouden doen voor de Twolegs, waarom zou je iets voor hun willen doen? “Waren ze echt zo sterk?” Vroeg hij vervolgens nieuwsgierig aan de rogue kattin naast hem. Daarna gleed zijn blik weer naar de as die om zijn kop dwarrelde en ook in zijn vacht terecht kwam. Hij negeerde het en richtte zijn blik op Sushi. “Zira.” Zei hij kort toen ze vroeg wie nou zijn commander was. De meesten zouden het misschien een vreemde keuze vinden, omdat ze elkaar niet uit konden staan. Tenminste hij kon Zira niet uitstaan, maar hij dacht vanuit strategie en niet vanuit zijn emoties. Het was een hele logische keuze geweest als je er langer bij stil zou staan. “Elkaar helpen?” Opnieuw ontstond er verrassing in zijn groengele ogen. “Hoe zie je dat voor je Sushi?” Ergens klonk het misschien wel goed, maar hij kon zich niet zo goed indenken hoe ze elkaar dan konden helpen.

'Yeah, those cats are kept in cage's instead of walking free in a twolegs home, and when then are freed it's on like a bigger cage with another cat' grijnsde ze. Ze had vanaf het dak naar binnen kunnen kijken hoe het in zijn werk ging. 'And then they fight, the one who survives wins and can get out of the bigger cage' legde ze hem uit. Ergens leek het haar wel een lekker leven, op het feit na dat ze nogsteeds wel altijd bij twolegs zaten. Daarom leek het rogue leven haar toch wat meer. Daar kon je teminste buiten de kooien lopen. Ze was nog naar binnen gesloten. Met de katten praten sommige vragen of ze mee wouden gaan maar ze hadden in haar oren heel raar geantwoord. 'Well, they were strong, yeah but they were weird, they told me they like to stay with the owner. To recieve the attention they got when they won' mompelde ze en haalde haar schouders op, sommige katten spoorde gewoon niet. Kort was het stil van haar kant. Ook toen hij de naam hoorde, Zira, Zira, Zira. Hmm waarschijnlijk had ze die wel eens ontmoet, de naam kwam haar bekend voor. Ooh ja, dat was die poes die dacht dat ze haar haar territorium wel even uit kon gooien. 'Okey' antwoorde ze. Veel meer had ze er niet over te zeggen. Ze kon er geen oordeel over geven en als ze dat wel deed vroeg ze zich af of hij uberhaupt zou luisteren. Op het volgende punt daarintegen. 'Well, you defenitly need someone strong to stand behind you, since Bloodclan is dropping down in power, and just admit most of them aren't strong or even good in fighting, And I need some cats behind me to help me complete my plans' rustig keek ze op naar de kater. 'Now I would like to help you if you help me here and then'

Hij trok bijna verontwaardigd met zijn snorharen toen ze zei dat de katten werden gehouden in kooien. “Wat een stelletje gekken. Je laat je toch niet opsluiten in een kooi? Dan neem je de kans die jij ze biedt toch aan. Ik zou echt helemaal knetter gek worden als ik opgesloten zou zitten.” Hij begreep daar echt niets van. Hoe kon je het nou accepteren om opgesloten te zitten en dat nog leuk vinden ook, dat was toch onmogelijk. Nou ja, blijkbaar niet maar hij vond het gestoord. “Misschien maar goed dat ze dan in hun kooien zijn blijven zitten, die katten lijken mij het niet waard.” Hij snoof en probeerde er maar niet meer over na te denken, want hij ging zich er alleen maar over opwinden. Hij sprong van de boomstronk af en ging voor haar zitten, waardoor er een wolk as opwaaide. Opnieuw moest hij niezen toen het in zijn neus kwam. Hij grinnikte en keek Sushi weer aan, voordat zijn blik serieus werd. “Hmmm… en wat verwacht je dan van mij?” Hij kon best wel wat hulp gebruiken, maar hij wist dat er iets tegenover stond. Alles had zijn prijs en het hing er wel vanaf was die prijs dan was. Hij had geen zin om zichzelf in het nauw te drijven met iets wat hij kon voorkomen. Dus vroeg hij er eerst naar en ging er daarna pas over nadenken.

Kort knikte ze. 'I can't understand most kittypets, I mean, why would you keep by a twoleg, if you're in a cage or not' mompelde ze. De katjes die eerst naar buiten gelaten werden en uiteindelijk gewoon nog terug kwamen naar dezelfde den aan het begin van de avond. Dat was hetzelfde als de katten die in de kooien zaten. De vrijheid werdt hun aangeboden, maar ze sloegen het af voor een twoleg. Wat had je daar nou aan. Ja, ze voedde je, met het meest gore dat ze ooit in haar bek had gehad. Het was niets vergeleken met de smaak van een eigen gevangen verse muis. Opnieuw knikte ze. 'They weren't no' Opnieuw keek ze naar het as voor haar waar ze rustig met haar nagels een paar groeven in maakte. Het as was zacht en lieten de groeven vrijwel meteen verdwijnen. Ook het puntje van haar staart ging door met het tikken op de grond, yep, ze was heel slecht in stilzitten. En toch stopte al haar bewegingen even toen ze de kater naast haar hoorde bewegen. Het duurde niet lang voor hij voor haar neer sprong. Kort sloot ze haar ogen tegen het as dat haar kant op kwam. Ze hield haar eigen nies net in toen ze hoorde dat Claw dat niet kon. Een grinnik ontsnapte uit haar bek toen ze zijn nies hoorde en opende langzaam haar ijzig blauwe ogen waar nu een lichte twinkeling in lag. Iets wat helemaal niet vaak gebeurde. Ze keek naar zijn serieuze blik en kon haar grijns niet weghouden. Die serieuze blik na die nies paste gewoon echt niet. Turlijk wilde hij weten wat ze ervoor terug wou. 'I need to get the attention of the clans more, make them afraid again, they don't seem to see the dangers out here. They don't see us. It's real easy, I help you get Bloodclan in the talks again, you help me get the terror claws in' Rustig keek ze hem aan. Het klonk eerlijk. Desnoods zou ze bij sommige dingen als lid mee doen. Maar niet meer.

Ze konden elkaar de poot schudden wat betreft het niet begrijpen van Kittypets. Hij kon er namelijk ook echt niet bij hoe je samen kon leven met Twolegs en zelfs soms met honden. Nee, dat zou echt niets voor hem zijn. Het viel hem op hoe normaal hun gesprek eigenlijk verliep, dat was vreemd. Meestal was het alleen maar getreiter over en weer, maar het leek zowaar alsof ze het met elkaar konden vinden. Eigenlijk had hij dit keer ook helemaal niet het gevoel dat hij zichzelf moest verdedigen. Was er iets veranderd aan haar of verschoof hun relatie een beetje? Hij schudde het van zich af, ach het was niets om je druk over te maken. Het was een stuk makkelijker en ontspannener zo. Toen ze uitlegde wat ze van hem verwachtte, knikte hij wat bedenkelijk. “Dus jij wilt mij helpen met mijn plannen, als ik je help met die van jou?” Hij keek haar weer aan. “Verwacht in ieder geval niet dat ik hier de hele Bloodclan in betrek. Misschien wil ik je wel helpen, maar dan houden we het stil. Mee eens?” Zijn blik boorde zich in die van haar.

Het was logisch dat ze die kittypets niet begrepen, ze bedoelde maar, wie begreep ze nou wel. Ze waren niet voor niets een rogue en een bloodclanner. Als ze die kittypets hadden begrepen hadden ze zelf ook wel in zo'n hol gezeten... Nee, waarschijnlijk nogsteeds niet. Ze hield te veel van de vrijheid, het eten van vers gevangen prooi. En natuurlijk vermaakte ze zich veel, veel te veel met het pesten van de clans om dat op te geven voor ook maar iets. En terug gaan naar een twolegs nest, no thank you. Rustig keek de poes richting de zwarte kater. Het was een stuk makkelijk om met hem te praten zo, ze hoefde hem niet meer te pesten, daar kreeg zij helemaal niets uit. Het was niet zo spectaculair en ze zou hier gewoon meer uit krijgen. Misschien zou hij ooit nog een vertrouwings persoon van haar worden. Misschien niet, maar dat zouden ze nog wel zien, dan moest hij hier toch wel mee instemmen. Kalm liet de poes haar blik terug vallen in zijn groene ogen. 'I didn't expect anything else Claw'] antwoordde terwijl ze hem aankeek. 'So is that a yeah for helping eachother?'

Langzaam begon hij te knikken. “Ja, dat is een ja voor nu.” Er verscheen een uitdagend grijnsje om zijn lippen. “Laten we maar even kijken of dit voor ons beiden positief uitpakt.” Hij vertrouwde het nog steeds niet, maar dat was niet vreemd. Hij hield altijd in zijn achterhoofd dat ergens haken en ogen aan konden zitten en dat had hem al meerdere keren zijn leven gered. “Ik ben van plan om Silverstar te kipnappen.” Vervolgde hij toch na een korte aarzeling. “Weet jij een plek om hem te verstoppen?” Hij had nog steeds geen goede plek gevonden, maar misschien wist zij iets. Ze had blijkbaar al veel van de wereld gezien en hij wist dat Sushi een kattin was die haar ogen open hield. Het was een risico dat hij zijn plannen met haar deelde, maar de rogue was ook niet gek op de clans. Ze zou het vast niet aan de Thunderclan vertellen en zo lang het niet uitlekte naar de clans, wat kon het dan kwaad? Hij kon haar hulp eigenlijk wel heel goed gebruiken.

En daar was de bevestiging die ze nodig had. Ze zouden elkaar helpen. Dat hij zijn elite erbuiten hield maakte niet uit, hij was van zichzelf een sterke kater en het was handig om hem achter haar te hebben staan in de tijden dat ze dat nodig had. Een grijns verscheen op haar kop terwijl ze knikte. Dit zou zeker wel positief uitpakken voor hun beide. De clans zouden hun twee samen als nachtmerrie gaan zien. Zij had ze al wat aangedaan, hij ook, dus dat zou alleen maar geweldig worden. Rustig keek ze de kater weer aan toen hij weer begon te praten. Ze had niet verwacht dat hij meteen een plan bij haar op tafel zou gooien. Ze had gedacht dat ze eerst moest laten zien dat hij haar kon vertrouwen maar dit was alleen maar beter. Een verstopplek voor Silverstar. 'Well, don't you have a den for prisoners in your camp, if they come for him your whole elite will be around it' antwoordde ze en dacht na. 'Else my territory is open for it, he can stay in a hole in the ground'

Hij knikte na haar vraag. “Die hebben wij wel, maar ik heb al mijn members nodig voor de rest van mijn plan. Ik heb eigenlijk geen katten die ik bij de barn kan zetten om hem op zijn plek te houden, omdat ik ze nodig heb op een andere plek. Ik weet dat jij niet makkelijk te beïnvloeden bent, dus dat als hij praatjes krijgt je hem niet zomaar laat gaan.” Dat was al een heel groot compliment van zijn kant. Hij was niet zo vrijgevig met complimenten. Als hij ze gaf dan meende hij het ook echt. “Als Zira en ik hem het Thunderclan territorium uitgesleept hebben, dan heb ik hierbij toestemming om hem in het territorium van de Terror Claws onder te brengen.” Zijn blik boorde zich weer in die van haar. “En mogen ik of andere Elite katten jullie territorium betreden zonder aangevallen te worden.” Hij bleef haar strak aankijken. Hij vertrouwde het nog steeds niet en dat zou hij ook nooit helemaal doen. Daarom was hij altijd duidelijk met zijn eisen. “Hebben wij een afspraak?” Vroeg hij na een korte stilte om de woorden van hem bij haar te laten bezinken.

Kort knikte ze, als hij zijn hele elite nodig had, wat ging hij dan nog meer doen. En een nog betere vraag, wat was hij van plan om de kater te laten, ze houden en wie zou hem bewaken als zij hem haar hulp niet had aangeboden. Misschien hadden ze Silverstar dan wel gewoon vermoord. Daar was ook niets aan. Wacht, gaf hij haar nou net een compliment. Het klonk teminste als een compliment uit zijn bek. Een korte grinnik gleed uit haar bek waarna ze hem weer aan keek. Rustig legde ze haar volle staart om haar poten. Hier was geen gevaar, hij was ook geen dreiging meer dus kon ze beter maar gewoon even ontspannen. Ze had het gevoel dat ze binnenkort genoeg dingen had om zich voor aan te spannen. Ze luisterde naar zijn woorden. Hij wou het duidelijk even officieel zeggen. Het klonk allemaal vrij logisch. 'Ik verwacht wel dat de elite katten die ons territorium komen gestuurd zijn door jou of Zira en dat ze zolang ze daar zijn ze naar mij luisteren, teminste, zolang jij er niet bent, ze staan nog altijd op mijn grond dus ik zal niet voor ze neerbuigen.' antwoorde ze. Ze hoefde geen bijdehandjes op haar grond. 'En zolang ze er zijn, mocht het zijn om op Silverstar te letten mogen ze jagen. Maar niet meer dan twee stuks aan prooi per dag per kat' stelde ze haar laatste eis. 'Als je het hier mee eens bent dan hebben we een deal'

Hij luisterde aandachtig naar haar woorden en dat betekende dat hij ook echt luisterde. Meestal liet hij andere katten praten omdat ze dat graag wilden, maar sloeg hij de woorden niet op. Tenzij het echt belangrijk was, zoals in dit geval. Hij knikte kalm en grijnsde naar haar. “Ja, we hebben een deal.” Het leek hem niet meer dan rechtvaardig wat ze vroeg en hij zou proberen zijn members in bedwang te houden, maar helemaal beloven kon hij het niet. Maar goed, hij wist dat Sushi ook wel van haar af kon bijten. Dus dat was ook geen probleem, hij zou het in ieder geval mededelen en dan zouden ze vanzelf wel merken of iedereen zich er aan hield. “Ik zal het melden tegen de members die soms langs zullen komen.” Hij zou ze waarschijnlijk toch niet alleen laten gaan. Hij wilde er zelf bij zijn, maar mocht het voorkomen dan deelde hij het mee.

Een vreemde twinkeling verscheen in haar ogen naarmate hun gesprek vorderde. Hij werd bijna vrolijk en zeker toen zijn woorden kwamen. Met een grijns keek ze naar de zwarte kater, ze hadden een deal. Mooi, dan wist ze nu dat ze over een tijdje een aantal nieuwe bezoekers op haar pad konden komen. De meeste van Bloodclan had ze wel eens gezien. Op zijn minst degene waarvan ze verwachtte dat die naar haar toe gestuurd zouden kunnen worden mocht hij het zelf niet kunnen maken. Het waren vrijwel allemaal een stel bijdehandjes. Maar ze had nu op zijn minst Claw gewaarschuwd wat hij dan kon verwachten. Want ze zou haar nagels niet in hun hulzen houden als ze hun bek naar haar zouden open trekken. Kort knikte ze naar hem. Dit klonk allemaal goed. Kort keek ze naar de kater en werd haar nieuwsschierigheid toch een beetje aangewakkerd. 'How is Yu doing?' vroeg ze rustig, iets zachter. Ze had dan niet een hele goede band met die poes en ze had haar niet lang bij zich gehad maar toch was ze lichtelijk nieuwsschierig. Ze had toch een stukje van haar jeugd voor haar gezorgd. Waarschijnlijk had Sushi haar meer aandacht gegeven dan haar eigen moeder had gedaan. En zowiezo wist ze dat Yu meer naar haar opkeek dan naar Moonwhite. Al wist ze dat dit misschien niet handig was om aan Claw te vragen, ze wist nog wel dat ze hem bedreigd had met zijn dochter.

Onderwerp: Re: Irony is easier than hopeless silence~