Irony is easier than hopeless silence~

Meteen toen ze de vraag gesteld had voelde de spanning tussen hun weer een beetje stijgen en zag ze de argwaan in zijn ogen opvlammen. Begrijpelijk, vond ze zelf. Ze hadden niet de beste herinneringen samen kwa het onderwerp Yu. Rustig keek ze weer naar het as om hun heen en trok even kort haar schouders op. Maakte het uit? Nee toch. En toch wou ze ergens toch wel graag weten hoe het met de zwart witte kitten ging. Al was ze inmiddels geen kitten meer. Ze zou nu ongeveer een jaar zijn. Misschien nog iets jonger. En toch wilde ze ook weer de ontspannen sweer terug die net hier gehangen had. Dus wachtte ze maar af wat hij ging doen of zeggen. Of hij haar alleen met dat antwoord ging beantwoorden. Ietwat ongemakkelijk keek ze omlaag terwijl ze was as bij haar poten verplaatste. En toch gaf hij haar een goed antwoord. Ze werd sterk, gespierd. Een lichte grijns sierde over haar kop. 'That's really good to hear' sprak ze zonder echt op te kijken. Hij snauwde niet meer maar dat betekende niet dat de spanning weg was. En toen ontspande zij zich wat meer, de kitten deed het goed, en ergens was ze blij dat ze zelf zonder haar hulp het nog goed deed, ze hoopte dat ze de poes snel weer eens tegen zou komen, gewoon om haar te kunnen bekijken, een gesprekje te hebben. 'I hope she didn't lose her big mouth or her temper'

Haar grijns werd alleen maar breder toen ze zijn woorden hoorde. Het was goed om te horen dat Yu nogsteeds een grote mond had tegen alles en iedereen. Ze was niet anders gewend van de zwart witte poes. Wat moest ze groot geworden zijn inmiddels. Ze vroeg zich af hoe ze er nu uit zag, hoe gespierd ze nu was. Als ze haar trainingen ook onthouden had was ze waarschijnlijk nog sterker geworden dan de trainingen die ze alleen van een bloodclanner kreeg. Kort schudde ze haar kop, ze moest het onderwerp uit haar hoofd zetten. Ze begon erover te denken alsof Yu een enorme tijd bij haar was geweest, bijna alsof het haar dochter was en ze was alles behalve. Toch kwam er een licht trotse twinkeling in haar ogen door zijn woorden. Iets wat hij niet van haar hoefde te zien dus keek ze snel weer weg naar het as. Ietwat verbaasd draaide haar oren zich naar hem toe terwijl haar kop een beetje schuin ging terwijl ze haar heldere blauwe ogen op het as gericht had. Waarom vroeg hij hoe het met haar ging, of met haar groep. 'I'm doing fine' antwoordde ze. 'I'm mostly looking for members, they are never good enough, and it seems like nobody dares to follow me' grijnste ze licht voor ze haar blik weer op zijn groene ogen richtte. 'How are you Claw?'

Hij snapte het wel, ja dat dacht ze wil. Hij moest in zijn elite ook altijd opzoek naar de sterkste. Al was er bij de meeste een erg belangrijke vraag die gesteld kon worden. Waarom. Waarom werden die katten toegelaten. Zoals die Olaf die ze een hele tijd geleden had gezien. Dat was letterlijk een fluffy bal van vrolijkheid, wat deed die bij de Elite. Misschien moest Claw zijn leden nog maar eens opnieuw gaan bekijken. Oh well, het was niets voor haar om zich zorgen over te maken. Er was maar een groep waar ze aan moest denken en dat was haar eigen groep. Ze keek hem rustig aan toen hij haar vertelde dat hij Moonwhite weer eens wou vermoorde. Kort fronste ze en 'Why's that? ' vroeg ze ergens wel nieuwschierig. Het was zijn ex-partner, de moeder van zijn kits waarom was hij tegen haar. Al snapte zij het ook wel zij had een haat aan Moonwhite.

Ze kon zich de eerste ontmoeting met Moonwhite nog goed herinneren. Ze waren vrijwel meteen in een gevecht uitgebroken. Dat was vanaf haar kant vooral omdat de poes op haar territorium gekomen was, de witte poes had waarschijnlijk gewoon zin gehad om te vechten. En die keren erna ook, al had de poes nog nooit van haar gewonnen. Toch was ze degene die zich het meest op haar territorium gewaagd had. Ze mocht de poes niet, ze wou het liefst zien dat die langzaam dood bloedde. Zo dacht zij er nou eenmaal over dat was niet haar schuld, Moonwhite had het er zelf naar gemaakt. Dat was ook vooral de reden dat ze de deal met Yu aangenomen had. Niet alleen door de grote mond die de kitten vrijwel meteen had opgezet maar ook omdat ze haar dan van haar moeder afnam. In de hoop Moon daarmee te raken maar de poes leek er helemaal geen last van te hebben. Sterker nog, ze had helemaal geen reactie gehad alleen van Claw. Ze keek op naar het as dat opvloog om hun heen en wilde hem ergens op zijn gemak stellen. Ze luisterde naar zijn worden. Cloud, die had ze ook ontmoet. Een bijdehandje net als zijn zus maar hij was veel en veel meer verlegen. Hij zou inderdaad niets voor de Elite, zij kon hem ook niet nemen, hij zou het ook bij haar niets vinden. Kort sloeg ze met haar staart. Ze wou niet zien dat hij pijn had, het deed haar ergens pijn, een beetje. Kort duwde ze haar neus tegen zijn nek om hem gerust te stellen. 'He won't be happy with me either' Kort keek ze hem aan. Lullaby, die wou altijd een zoon, al had die een haat aan zusje dus ze had geen idee of die het zou willen.

Sushi keek toe hoe de zwarte kater voor haar ietwat weg schoof. Het maakte haar niet uit, ze had het geprobeerd om hem rustig te maken meer niet. Als ze eroverna dacht was het inderdaad ook niet de slimste move. Ach joh, wat gedaan was was gedaan. Rustig liet ze haar ijblauwe ogen weer naar het dwarrelende as gaan. Wat al weer een stukje minder was geworden nu Claw het niet meer omhoog klopte. 'She always was this stubborn, you just didnt see it before' mompelde ze zacht. Zij zelf had vanaf de eerste ontmoeting al dor hoe die poes was. Ze was eigenwijs en bijdehand. Het verbaaste haar ook niet echt dat ze nu tegen hem in ging en niet voor haar eigen kittens zorgde. Misschienn was het alleen maar beter voor Yu geweest toen ze haar weg geehaald had. Want die andere die wel interresant had geklonken, Cobra. Daar hoorde je ook niets meer van. Ze keek op door zijn vraag en keek meteen weg. Zij kittens, nee, nee zeker niet. Ze kon hem ook niet zeggen dat Vinal en Yu zo aanvoelde. 'Kittens van mezelf, nee. Twee die voelden als mijn kits tho' Daar hield ze het maar bij. Geen kittens en geen namen van de kittens die zo voelde.

Nog eendachtig de poes over een plek voor Clouddust. Bij bloodclan was het geen goed idee, in haar groep ookniet. Van wat Yu haar verteld had had ze begrepen dat hij niet zo'n bijdehante vechter was. Hij was meer de softie van de familie. Maar Lullaby, die was har zoon eens verloren, die wou heel graag kittens. Misschien zou ze het eens aan de poes voor kunnen leggen. Ze hield niet van kittens, zeker van zichzelf was ze niet van plan om ze te krijgen, maar geen kitten of inmiddels meer apprentice verdiende het om zo behandeld te worden zoals Moonwhite's dat deed. Daarbij hij was nog jong, hij zat midden in zijn leerfabriek, misschien konden ze hem toch een beetje hun manier leren. Dan zou hij ook een stuk beter met zijn vader kunnen opschieten. Gokte ze, ze had namelijk geen idee hoe Claw's band met zijn zoon was. Misschien mompelde de kater naast haar. Kort keek ze hem aan en knikte. Ze wist dat het zo was, misschien had Moon bij hem wel een andere kant laten zien ooit maar in haar ogen was Moon altijd al hetzelfde. Ach je, lekker belangrijk. Hij was er nu tenminste vanaf. Ze vernauwde haar ogen toen hij door vroeg over de kittens. Die twee waren waarschijnlijk haar enige zwakke punten. Van een wist ze zeker dat hij haar geen pijn zou doen maar van de tweede, daarbij hij hoefde van de eerste helemaal niet te weten dat ze zich zo voelde. Daar zou hij of alleen maar van weglopen, hij zou het niet snappen of kwaad worden. Haar ijsblauwe ogen gingen weer naar het zachtgrijze as en knikte even. "Dat klopt, dat is Vinal, een kater" beantwoorde ze zijn vraag zonder een aanleg over de ander te maken. Zacht klopte ze met haar staart op de grond. Hij hoefde het niet te weten.

Kort klopte ze met het puntje van haar staart op de grond waarna het as om haar heen een beetje ovloog. Wat zou hij kunnen doen met de informatie, niets toch. Hij wist nu al dat ze Vinal als haar zoon zag, als hij iemand wou pakken om naar haar te komen zou hij die kater nu toch al pakken. Yu zou hij niets aan doen. Nee, hij hield van zijn dochter. En toch hiel ze het liever voor zichzelf. Niemand wist het, niemand hoefde het te weten. Hij was uberhaupt al heel ver gekomen dat hij wist dat ze uberhaupt de twee katten als haar kittens zag. Niemand wist dat niemand hoefde te weten dat ze echt gevoel had, dat ze een zwakte had zitten in die twee kittens. Kort keek ze hem aan na zijn woorden maar keek meteen weer wel. Haar nagels schoten in het as. Als ze ja zou zeggen, was dat de eerste keer dat ze het tegen iemand zij, dat ze het tegenover zichzelf toegaf en er was een kans dat hij kwaad zou worden en dan was ze meteen haar bondgenootschap kwijt. Als ze nee zei moest ze iemand anders gaan verzinnen. Ze raakte hier gestressed van als als ze dat raakte werd ze erg snel geirriteerd. Ze groef haar nagels in het as en maakte er sneeën in die de seconde erna al weer dicht waren. Diep zuchtte ze en liet haar kop een beetje hangen. 'Yes, Claw. I see your daughter as my own..'

Haar ijsblauwe ogen bleve op de grond gericht waarin ze met haar nagels bleef kneden. Ook haar kop bleef wat lager hangen. Ze hield niet van onderdanig gedrag maar ze had het gevoel dat als ze nu niet een beetje zou uitkijken ze zijn klauw heel snel in haar kop zou hebben staan. Kort keek ze weer op naar hem toen hij weer begon te spreken. Gelukkig had hij genoeg aan haar eerlijkheid en was hij niet meteen op haar gesprongen om haar vacht open te ritten. Niet dat ze bang was voor hem, al zou een gevecht erg beslissend zijn, ze waren behoorlijk aan elkaar gewaagd. Maar ze ging niet vechten met hem. Ze had er niets aan om hun bondgnootschap nu meteen te verliezen en daarbij zou dat Yu alleen maar pijn doen. 'Ofcourse not Claw. I accepted she wanted to be with her dad. Ze is always welcome with me but I'll make sure she always returns to bloodclan when ze comes over' antwoorde ze terwijl ze hem aankeek. Haar ogen gaven duidelijk aan dat ze de waarheid sprak. Ze zou Yu nooit probere over te halen om haar vader te verlaten. Ze leefde daar goed genoeg en ze had niet het idee dat zij haar meer zou kunnen geven.

Rustig hees de poes haar kop weer op. Hij had niet zo kwaad gereageerd als dat ze verwacht had, sterker nog hij was naar haar smaak juist heel rustig gebleven. Maar wie wweet zat hij van binnen weg te koken van woede. Dat kon er ook in een keer uit komen. Maar ze echt niet langer met haar kop naar beneden zitten. Even had ze een soort van onderdanigheid getoond maar dat ging ze geen seconde langer tonen, het was niet de bedoeling dat hij dacht dat hij de leiding over haar kon nemen ofzo. Daarbij begon hij al weer over iets anders. Rustig zette ze zich weer in haar normale positie neer, trots met haar kop hoog geheven. 'Yes, Vinal is still with me, and he is passing his tests right now, so he will soon be a member of the terror claws' antwoorde ze. Ze verwachte niet dat hij zou vallen. Ze had hem immers zelf getraind. Zij had hem alles aangeleerd wat hij wist. Rustig keek ze de zwarte kater naast zien weer aan. 'How is Bloodclan?'

Eigenlijk zou ze nog veel meer over Yu willen horen. Hoe groot ze was geworden, hoe ze er nu uit zag. Hoe goed ze getraind werd. Of ze die grote mond die ze tegen haar had opgezet nog had of dat die ook maar een beetje weg gegaan was. Dat zou erg jammer zijn. Daardoor had ze die kitten in eerste instantie onder haar hoede genomen. Het was gewoon geweldig geweest. En toch leek het haar beter dat ze er niet meer over zou praten. Ze hoefde Claw niet alsnog boos te maken. Rustig keek ze in zijn groene ogen toen ze zijn woorden hoorde. Het ging beter met de Elite. 'Thats really good to hear' antwoordde. Zij werden wakker, met een beetje geluk zou zij ook snel weer sterke leden achter zich hebben staan en zouden ze echt een sterk team zijn. Ookal zou hij zijn elite hier niet van laten weten, zij haar groep wel. Zij moesten met alles achter haar staan. Mocht ze met hem mee gaan in een van zijn opdrachten dan moest ze wel zeker weten dat haar leden achter haar stonden mocht er iets fout ging. Mocht hij ineens besloten dat het niet door ging. Dat zij moest verdwijnen wou ze dat liever dat er iemand achter haar stond dan zij alleen tussen de bloodclanners. Ze was sterk maar niet dom. Maar voor nu hoefde ze daar even niet overna te denken. 'Let's hunt a bit hmm, whatt do you say?'