Little miss bad ass

Het was al een lange tijd geleden dat Tallshadow haar hierheen had gebracht. En alhoewel ze dacht dat ze de weg goed had onthouden, bleek haar oriëntatievermogen het tegendeel te bewijzen. In plaats van een prachtig sterrenmeer tegen te komen, kwam ze slechts as en dood land op haar pad tegemoet. Een zucht verliet haar bekje. Misschien kwam het door het feit dat het nacht was geweest toen ze hun weg naar het prachtige meer hadden afgelegd, aangezien Littlestream normaliter erg goed was in het terugvinden van haar weg. Echter nu dus niet, duidelijk.
Net toen de asgrijze kattin zich weer wou omdraaien om zich terug een weg naar het Shadowclan territorium te banen, hield een oh zo bekende stem haar tegen. Ze herkende de toon ergens van, maar pas toen ze het bijpassende zwarte gestalte zag wist ze weer waarom ze de stem herkend had. Het was de zwarte Bloodclan kater die ze een tijd terug ook tegen het lijf was gelopen. Het enige verschil nu was dat zij zich niet in haar eigen territorium bevond, en dus niet de veiligheid om haar heen had die ze toen wel tot beschikking had. Nu zou niemand haar horen, zou niemand haar ten hulp kunnen schieten moest de kater haar aanvallen. Maar er was nog een groot verschil; Little kon nu vechten. De sterkste was ze misschien niet, maar de manier waarop en hoe snel ze haar tegenstander kon aanvallen was vrijwel verbazingwekkend. Daarbij gebruikte ze ook de bijhorende tactieken, wat haar toch een waardige vijand maakte. "Jij weer." Miauwde ze droogjes terwijl ze haar heldere groene blik in de zijne priemde. "Wat moet je van me?" Voegde ze eraan toe, haar blik nu al vernauwende.

De beleefde toon in diens stem zorgde ervoor dat haar wenkbrauw naar boven schoot. Ze kon het niet laten; een Bloodclanner die op een formele manier tegen een Clankat praatte? Ja, en dassen konden vliegen zeker! Ze rolde even met haar ogen toen hij beweerde dat dit een gewone ontmoeting was en sloeg even met haar staart in de lucht. "Eentje die liefst zo snel mogelijk is afgerond." Miauwde ze, alles behalve vriendelijk. Zij had geen enkele reden om aardig te doen tegen hem, niet alleen omdat ze hem alles behalve goed kende maar merendeels vanwege zijn afkomst. Echter wierp ze hem alsnog een wat verwarde en verontwaardigde groene blik toe toen hij beweerde dat hij haar droomprins was tegen gekomen. Wat brabbelde hij nu weer uit? Had die gast catnip op of zo? "Ja, en wie mag dat dan wel niet zijn?" Vroeg ze, haar stem nog steeds lichtelijk geïrriteerd klinkende. Het laatste waar ze nu zin in had was een heel debat. Het liefst wou ze zo snel mogelijk weer naar huis, om zich op te rollen in haar nest en te wachten tot de volgende dag haar zou begroeten.