Lucht-je-hartje

En ja hoor, we zijn weer zo ver gekomen dat ik alle schuld krijg van de fouten in de wereld. Of in ieder geval alles hier. Mijn moeder blijkt niet te kunnen begrijpen dat ik dingen per ongeluk kan vergeten en ik ook hobby’s heb. Ze zeurt dat ik te weinig beneden ben. Maar waarom denk je? Omdat het zo aanlokkelijk is beneden te gaan zitten waar je iets tegen je zin moet doen zonder te klagen en het altijd maar eindigt in een preek waar je indirect helemaal kapot word gemaakt. Leuk hoor. Er hoeft maar een ding gezegd te worden op de tv en daar gaat ze weer voor de komende 2 uur. Logisch dat ik liever boven zit en hopeloos probeer te werken aan mijn hobby’s. Ik teken, ik rpg, ik ben een vormgever. Ik weet dat je alleen maar ziet wat ik maak en wat ik ervoor moet kopen maar het is toch te begrijpen? Te begrijpen dat ik hier dingen in uit die ik niet tot woorden kan brengen en dat ik meer zou willen horen dan alleen “Oké, gaan we nu slapen?” als ik mijn werk laat zien. Dat het bijna vernederend is dat je mijn werk afschrijft omdat je niet uit wilt leggen dat ik anders denk dan de familie. “Het was voor school, nee hoor, Jamie zou nooit een geweer uit zichzelf tekenen” Bedankt dat je mijn werk zo makkelijk af kan schrijven als een concept van school, dat neemt totaal niet weg van de trots die ik had. Maar het ergste is nog dat ik nu van alles kwalijk word genomen terwijl zíj degene is die mij depersonaliseerd. Ik heb heel mijn leven gehoord dat ik alles tegen haar zou kunnen zeggen. En dat doe ik, ik vertel over dat ik me depressief voel en dat ik al mijn lust voor mijn hobby’s begin te verliezen. Ik bel paardrijden steeds af, ik teken nauwelijks meer als ik het doe is het een  wonder als ik het af maak, ik post weinig en ze zijn vaak leeg en inhoudloos. Ik lees niet meer, ik heb hier 7.5 boeken liggen die ik nog moet lezen terwijl dit normaal iets was dat ik in 2 weken kon doen. En dit zeg ik, ik zeg dat ik me leeg voel en het enige wat ik te horen krijg is “Stop er mee” Waarna ze net doet of deze informatie háár leven expres erger maak. “Bedankt dat je dit zei nu ga ik met een k*utgevoel weg” En ja hoor daar krijgen we weer de rant dat ik op hém lijk. Hoevaak moet ik nog zeggen dat ik niet zoals hem ben, ondanks wat mijn achternaam ook zeg ik ben nooit zo geweest. Hoelang moet ik verdomme nog doorgaan met mijn best doen om te bewijzen dat ik geen drugsverslaafde ga worden, dat ik niemand zal vermoorden en dat ik niet zo ben. En daar gaan we weer,  ik lieg weer dat alles goed gaat als ze ernaar vraagt omdat ik weet dat ik hiermee de schade kan verminderen. Nog steeds zit ik een hele dag op mijn bed te zoeken naar mijn passie om door te werken. Maar ik lach, ik zeg dat het goed gaat, zorg dat niemand er last van heeft. Ik ben moe, maar ze lijkt niet te realiseren dat dit meer een mentaal iets is dan iets fysieks. En vandaag, ze belt me in de pauze en ik hoor meteen dat ze boos op me is. Er word me bot vertelt wat ik ga doen en ik trek het niet meer, ik zeg weer dat ik het gewoon niet weet. Dat ik niet weet wat ik moet zeggen als tegenargument over iets wat ik niet eens heb gedaan. En ik weet zeker dat ik het weer te horen krijg als ze thuis is. Hoe ik ineens anders ben. Nee, ik ben altijd dit geweest, je ziet het gewoon niet. Ik ben nu gewoon op het punt dat ik het niet altijd meer kan inhouden en dat ik op het punt sta dingen te zeggen die ik niet wil zeggen. Maar ik weet niet hoelang ik het nog kan velen dat mijn achternaam als scheldwoord word gebruikt in dit huis en dat mijn gevoelens niks meer zijn dan iets onhandigs. Dat mijn uiting mening naar pubertijd geschoven word, samen met de rest van mijn karakter trekken die je niet aanstaan. Nee, dit volgroei ik niet, nee dit is geen moment. Nee, ik moest niet gewoon ongesteld worden, wat je meteen begint te claimen als ik alles weer opkrop zoals ik goed kan. Kijken hoe het vanavond gaat lopen, het punt dat ik goed nieuws heb over mijn opleiding zou niks uitmaken zeker? Ik werk dag en nacht voor die verdomde school, ik ga een jaar overslaan als beste van de topklas en mijn gemiddelde is het hoogste wat een 1ste jaars heeft bereikt. Mijn cover is uitgekozen van alle klassen en zal gedrukt worden om aan nieuwe leerlingen te geven. Maar dit maakt niet uit right? Nee, want zo ben ik gewoon. Zit in mijn genen. Beiden ouders konden goed werken. Maar ja, kijk waar die zijn geëindigd. Bedankt voor de motiverende woorden. Ik zou gewoon willen dat er voor een keer naar me gekeken kan worden als een echt persoon die haar eigen beslissingen maakt. Die zelf hard werkt om die klote naam van zich af te schrijven, om meer te zijn van “De dochter van” Dat ik een sterke mening heb en dat ik deze zelf heb moeten vormen. Dat ik niemand na praat. Dat ik een persoon ben dat in zichzelf trekt en dingen opprop. Dat ik nooit zal worden zoals jij bent en daar blij mee is. Ik ben het gewoon zat om een niemand te zijn, die alles moet doen zonder op te spreken en niet ongelukkig mag zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van je, ik zal mezelf niks aan behalve het huidige uithongeren, maar ook ik breek op een bepaald punt. En ik wil breken, ik wil zeggen wat ik net tegen mezelf heb gezegd maar ik WEET dat ik zo niet ben en gewoon door zal lullen tot het voor nu gefixed is. Tot het voor jou weer goed is.