Lucht-je-hartje

Nee ik snap ook wel dat het niet mijn verantwoordelijkheid is. Maar al twee schooljaren heb ik moeten struggelen door al het gedoe hier in huis, voornamelijk afkomstig van dat kneiter domme zusje van me. Want ja, dat is ze, oerdom en ik noem niet iemand dom wanneer dat niet zo is. Ze zit aan zowel softdrugs en harddrugs. Ze heeft nog xtc gehad en afgelopen weekend aan de paddo's en heeft ze nog een psychose gehad en het huis bij mijn pa over hoop gegooid (mijn vaders terrarium op de grond gegooid en toen waren de slangen ontsnapt en was mijn vader die bijna kwijt. Ohja, mijn vader is afgelopen december zijn moeder verloren en heeft nog te dealen met reuma en is depressief).
Het is allemaal niet mijn verantwoordelijkheid, maar wel het milieu waar ik in leef en ik wil er uit, maar dat kan financieel gezien niet. Alle opties na gegaan, gemeente, gebiedsteam, bijzondere bijstand, etc. Mijn thuis situatie is stabiel genoeg voor mij om daar te leven, volgens hun. En ja, is het ook niet altijd een rotzooi, omdat ik bij mijn moeder thuis woon en niet bij mijn vader.
Mijn zusje is mentaal niet stabiel, heeft een zelfmoordpoging gedaan en de kans is best groot dat dingen alles behalve beter worden wanneer dat arme kindje op de wereld is gezet. Sowieso zal jeugdzorg (wat ook niks voorstelt) er boven op gaan zitten. Mijn vader zal dwars gaan zitten, want die wilt er niks mee te maken hebben en weet ik veel wat.

Ik blijf wel door gaan en voor mezelf opzoek gaan naar een oplossing waardoor ik er zo min mogelijk last van hebben. Het is niet mijn verantwoordelijkheid, maar ik voel alle stress wel en ik krijg alles haarfijn mee, al zou ik er om vragen dat het niet zo is. Doorgaan zal ik wel, en mijn best doen ook en het gaat ook wel goed komen met mij. Het zou alleen fijn zijn als het eens zonder gedoe en moeilijkheden zo kon gaan. Gewoon even chill, maar dat is een leventje die voor mij niet is weggelegd, en ja, ik ga door en blijf positief en ik voel me er nu ook wel aardig rustig onder, maar het maakt ze wel boos. Dat zo'n oerdom wezen mijn zusje is, gewoon niet te geloven.
Toen ze 13 was hadden ze haar gewoon al in een gesloten richting moeten opnemen, dan was het misschien nog een beetje goed gekomen met haar. En nog ff voor de record; ze heeft geen diplomas en vertikt het om met school bezig te zijn. Er is geen vader in beeld het is niet eens duidelijk van wie het is.
Het zou kunnen zijn van haar ex, waar ze nog steeds mee rond rommelt. Het zou kunnen zijn met een Amerikaan van in de dertig waarmee ze een nachtje heeft geslapen. Het zou kunnen zijn van haar meet recente ex. Of het zou kunnen zijn door die avond dat er ghb in haar drankje was beland en dan zou het van drie gasten kunnen zijn, maar ze weet niet welke van de drie. En nee, ze is geen slachtoffer, ze doet het allemaal zelf. Keuzes.

Oké, ik snap het wel. Ik heb een k*tjeugd gehad, wat een beetje te persoonlijk is om erover te hebben hier. Maar kort gezegd; je wordt gemaakt door hoe je wordt opgevoed. Niet alleen door je ouders, familie, maar ook om je vrienden, de mensen om je heen. Je wordt langzaamaan gebouwd door hoe je de wereld begint te zien. Ja, daar ziet ik dus mee.
Het begon toen ik naar de brugklas ging. Een vrije school, totaal anders dan mijn basisschool Ik ben een levendig persoon, erg blij en soms te enthousiast, maar altijd gesloten als het over mezelf gaat. Ik ben normaal voor de klas altijd een grappenmaker, maar bij vensteruur (zo'n klas waar we altijd over problemen praten etc.) moest ik iets over mezelf vertellen, iets persoonlijks. Maar ik zat daar, stil, zwetend, trillend, alleen enkel een paar vragen beantwoordend maar dat was het.
De slimste kinderen van mijn klassen zijn eerlijk tegen zichzelf, niet zoals ik, dus. Kalmer en zijn naar een vrije basisschool gegaan. Oké, cool. Maar is dat een reden waarom ze me persee dom en nutteloos moeten noemen?
Het is als grapje bedoeld, dat moet ik wel aannemen, of anders is mijn hele persona verpest, omdat ik dit persoon heb gecreëerd dat zich van niks aantrekt, gewoon een go with the flow type.
Nou, sinds mijn beste vriendin al het hele schooljaar maar pas een weekje is gekomen, voel ik me zeer buitengesloten. Ik weet al dat ik dat persoon ben dat echt geen verandering zal brengen als ik naar een wat lagere klas ga, en ik ben makkelijk vervangbaar. Ik denk niet dat de stress het grootste deel is waarom ik me zo depressief voel, maar ook hoe ze me daar behandelen. Maar ze denken dat ik een goed leven heb, dat mijn stom, 'grappig' gedrag de reden is waarom ze me negeren, me minderwaardig behandelen/vinden. En ik ben blij dat ik volgend jaar naar een andere klas ga. Want ik heb nu de echte kleuren gezien van onze 'gezellige' klas en ik wil me er niet in blenden. Nooit.

hallo mijn naam is kiki en als iets in mijn leven naar de klote gaat gaat dat allemaal in 1 keer wat fijn zeg!!!!

I Mousedung up. RIP relatie van 9 maanden en ik weet niet meer hoe ik verder moet zonder hem.

Soms vraag ik me af waarom ik nog de moeite doe, alles wat ik ook doe word toch verworpen. Ik moet maar happy blijven met ondankbaar gedrag terwijl ik respect moet blijven tonen, dat gaat zo niet als je me zo behandelt.
Ik heb gewoon zin om ermee te stoppen. Negeren, me minderwaardig behandelen, lol, rot toch op. Je bent niet beter dan anderen.

Als ik soms zo onderzoek doe op google kom ik uit op bipolar II disorder. Wat als ik dat heb lmao. Ik voel me soms gewoon goed, heb de vorige 3 maanden me goed gevoeld en toen afgelopen maand zakte ik weer helemaal terug. Janken, niks nuttigs doen, snijden, ga maar door. Terwijl ik daarvoor gewoon helemaal lekker in mijn vel zat. Waarschijnlijk heeft het ook te maken met m'n break up. Laatst had ik het er met mijn close vrienden over (dat was echt heel moeilijk) en toen zakte ik ook weer terug terwijl het net iets beter ging. Ik word zo makkelijk getriggerd lol. Maar dus de enige verklaring die ik kan bedenken voor het steeds beter voelen en dan weer slechter bipolar ii disorder. Het handigste zou natuurlijk naar één of andere therapist gaan zijn maar ja dan moet ik tegen m'n ouders vertellen hoe ik me voel en die geloven toch niet dat er echt iets aan de hand is. Ze schrijven mijn problemen altijd maar een beetje af. Ik heb ook fvcking erge anxiety maar dat snappen zij niet, als ik een afspraak moet maken willen ze dat ik het zelf doe maar dan moet ik bijna janken omdat ik het eng vind. ik vind met de bus reizen hartstikke eng als ik moet uitstappen (want wat als het knopje het niet doet? zeg ik doei tegen de busschauffeur of vindt iedereen me dan raar? wat als ik een bekend iemand tegenkom? etc etc). Ik denk veel te veel na en ik kan er niks aan doen. Had ik dus laatst over met mijn vrienden en die zeiden ja kan je dan niet gewoon niet zo denken en ik zat van 'ehhh nee'. Ze snappen het gewoon niet, niet echt en het is moeilijk want de enige die het WEL snapt is m'n ex. Maakt tie het uit met zo'n zielige reden van 'ik ben nog niet klaar voor een relatie'. Begin er dan niet een!! Want ik krijg er keiveel pijn door zo. Ben dit jaar ook echt maar NET net NET over gegaan en dat zorgde ook voor tyfus veel stress. Als ik bleef zitten zou ik niet meer bij mijn beste vriendin zitten en dit klinkt zo aanstellerig, maar dat zou echt verschrikkelijk zijn. Door mijn anxiety vind ik het heel moeilijk nieuwe vrienden te maken en zij is de enige bij wie ik echt mezelf kan zijn. Ik weet echt niet wat ik zonder haar zou doen.

I'm terrible at being social
I feel so stupid
I need to stop feeling like this, I need to stop being a stupid idiot
how can I stop being a stupid idiot?
I feel like I'm just asking for attention
why am I like this
why can't I be different
why can't I be a functional person
I'm so flippin stupid
I'm supposed to be smart.. so why am I so dumb, so stupid, such an idiot
I'm just another useless f*ck-up, there's no use for me here, or anywhere