Lucht-je-hartje

Thanks guys!

--

Ik weet het niet goed meer. Dit jaar heeft echt al m'n energie weggenomen. Ik denk dat dit zelfs de eerste keer is dat ik dit toegeef, zelfs aan m'n ouders heb ik het nog niet zo gezegd. Men heeft vast al door dat ik de laatste tijd minder actief ben / minder positief en minder energiek. Het is eigg allemaal begonnen toen ik van school veranderde.

Ik ben dus van een speciaal onderwijs (had/heb terug kleine problemen met nieuwe mensen te vertrouwen wegens m'n verleden - broer heeft in gevangenis gezeten en heb als vijfjarig kind moeten toezien hoe hij bijna mn moeder vermoordde) naar een normale school gegaan. Dus van like 150 kindere naar 1500+. Dit heb ik merendeels gedaan omdat nog anderen van m'n klas dat ook deden. Eigenlijk één persoon, genaamd Simon. Hij en ik waren goede vrienden, maar echt like besties. Dus ik ben begin dit schooljaar in het Damiaaninstituut begonnen. Dat is dicht bij m'n huis. Alles verliep goed, tot de tweede week. Toen had ik een operatie aan m'n pols om twee kistes weg te halen. Normaal gezien ging ik over drie dagen weer naar school, maar daar was niets van in huis gekomen. Ik had er zoveel last van dat ik anderhalve week thuis bleef. Dan een halve week naar school, en dan terug thuis. Waarom? Zwaar ontstoken ader en daardoor had ik iets opgelopen waarvan ik de naam niet meer ken. Gevolg; 20 dagen aan een stuk spuiten in m'n buik. Hierdoor ben ik een maand niet meer naar school gegaan.

Toen is het begonnen. Ik ging terug naar school, maar voelde me vervreemd van de rest. Ik zocht steun bij een goede vriendin, welke eigg m'n beste vriendin was, maar weet je wat? Zij liet me stikken. Ik vroeg hulp voor wiskunde 'geen tijd', ik wou bij haar zien maar dan ging ze algauw naar een andere vriendin en sprak ze amper tegen mij. Ik wou met haar afspreken 'weer geen tijd', maar waarom zie ik de volgende dag dan een foto van jou en nog andere vrienden? Geen tijd m'n gat. Dus ben ik toen exuusjes gaan verzinnen om niet naar school te gaan. Hierdoor deed ik aan thuisstudie. Maar ik heb faalangst. Nog voor december ben ik overgeschakeld naar een richting lager. Het was een véél, maar dan echt vééél drukkere klas dan waar ik eerst zat. Iedereen kende elkaar al, en ik? Ik was de nieuwkomer die amper iets zei.

Algauw zeiden ze niets tegen me. Het werd zelfs zo erg dat ze niet meer naast mij wouden zitten en er zo'n grote heisa over maakte voor de hele klas. Hoe vaak ik toen wenste door de grond heen te zakken, dat weet ik niet. Ik had toen een vriendin (dacht ik!) waartegen ik toen zei dat ik me niet goed voelde in de klas en dat ik terug wou switchen naar die richting hoger. Want dan liever een klas waar ik geaccepteerd werd dan een klas die me voor schut zette. Maar zei vertelde dit ofc door naar één van de jongens die me toen het meest haatte in die klas. Ze smste het naar hem aan tafel, waar ik bij was. Algauw had ik dat door aangezien hij plots kei luid "yes!" roepte. wel, fijn.

Op naar de "ik wil niet meer naar school" periode. Ik deed weer aan zelfstudie, wat m'n moeder gek maakte. Mn examens waren zo-zo. Het ene vak wat beter dan de andere, maar alsnog waren m'n punten bij een van de beste van de klas. Maar op een dag moest ik van m'n moeder naar school. Ik was toen zo bang. Ik weigerde gewoon, wetende dat als ik halverwege de les inkwam degene die naast me zat weer een hele fuss zou maken over het feit dat hij niet naast me wou zitten. Ik had het haar verteld, en ze geloofde me niet. Uiteindelijk mocht ik dan toch thuisblijven. Niet om het feit dat ik gepest werd in die klas, maar omdat ik een paniekaanval kreeg.

Begin februari ben ik terug naar mn vorige school gegaan. Hier dacht ik dus m'n vrienden die me accepteerden weer terug te hebben. Haha.. nee dus. Ze negeerde me? Allemaal? Ik kwam bij hun staan en toen gingen ze over me roddelen waar ik bijstond? Like ftw? Al op m'n eerste dag daar heb ik gehuild bij m'n vertrouwenspersoon. Zei ging er proberen iets aan te doen.
Maar wat bleek dus? een van m'n zogezegde vriendin van toen had tegen iedereen gezegd dat ze k*t tegen me moesten doen omdat zij mij niet mocht. Ondertussen is alles weer normaal, en hebben sommigen zelfs mijn kant gekozen. Maar ik kan echt niet wachten tot die volgend jaar weg is, samen met het groepje dat ze alsnog opgestookt had gekregen.

Nu heeft m'n oma kanker, m'n moeder een mega slechte gezondheid, ruzie met een mega goede vriendin omdat m'n broer iets fout tegen d'r gezegd heeft en ga zo maar voort... Ik weet het gewoon niet. Ik heb moodswings, van het ene moment blij zijnde naar "wat doe ik hier nog?"

Ik ben echt gewoon moe van het vechten. Ik wil gewoon rust. Laat die vakantie maar komen.

-zucht- sorry dat moest eruit. <3