Bowties are Cool

Met een hoofdpijn ongekend was de kater wakker geworden. Enkel om met grote ogen rond te kijken. Het leek wel alsof hij barstende hoofdpijn had gehad, een hele nacht lang. Even keek hij kort rond waar hij was. Oh hij kende dit, Medicine Cat's den. "Jep dit ken ik!" zei hij trots met een lach op zijn gezicht geprint. Even schudde de zwarte kater zijn kop waarna hij overeind kwam. Wauw uhm. Even wiebelde hij onstabiel op zijn poten. Oh dat was ook raar. Kort staarde hij naar de grond... Uhm sinds wanneer was die zo ver weg van zijn kop? Uhm... Laat maar... Kort schudde hij zijn kop opnieuw, bonkende koppijn. Hij zou wel even Dark zoeken, die wist best wat er aan de hand was.
Toen hij de den uitwandelende, stuntelig en onstabiel was het licht als een waasbeeld voor zijn ogen, maar na enkele keren te knipperen, zag hij al wat zuiverder. Kort keek hij rond en al snel zag hij een paar onbekende katten naar hem kijken. Hij wist wel dat hij niet kon ruiken, maar ze zagen er niet vijandig uit. "Hallo vrienden," zei hij kort, vrolijk. Toen keek hij kort naar een warrior en wandelde hij wat onstabiel naar deze toe. "Hallo, mag ik u wat vragen?" zei hij met grote ogen. Oh, het was best vreemde, opeens was hij groter dan een warrior... wat was dit? "Uhm ja, natuurlijk," zei deze. "Heb je mijn broer, Dark, ergens gezien?" zei hij vervolgens en de kater keek hem even aan. "Darkclaw?" Huh... "Uhm... Nee, Darkkit," zei hij wat nerveus als antwoord. De kater knipperde enkele keren met zijn ogen en zuchtte. "Hij is ergens gaan jagen," zei hij kort en zwiepte met zijn staart naar de uitgang. "Oh bedankt," zei Never een beetje verward waarna hij zich omdraaide en naar de ingang liep. Dus... Van zijn moeder had hij nooit het kamp uitgemogen, maar als hij goed wist had hij dit een keer gedaan met Dark toen ze zelfs nog jonger waren geweest! Dus dit zou geen probleem worden... Toch? Even haalde hij diep adem, zuchtte hij zachtjes en liep hij naar buiten. Tijd om een stap verder te gaan.

Met grote ogen trippelde de forse kater verder, zijn ogen waren nieuwsgierig en er lag een soort van geluk in zijn blik, iets dat bijna nog niemand in zijn cyaanblauwe ogen had gezien. Maar zijn gedachtengang was voor het moment ook zo... Zo... Zuiver. Hij lachte kort toen hij een klein vlindertje zag en stopte even waarna hij het ding bewonderde, zich er eigenlijk niet helemaal van bewust dat hij werd achtervolgd... Hij was eigenlijk van niks bewust op het moment.

Opeens verscheen een gestreepte kat naast hem. Hij kende deze kater niet, hij had hem nog nooit ontmoet in zijn leven en betekende dan ook niks in zijn ogen. Maar dat was zo. Enkel dark betekende iets in zijn leven. Dus toen deze naast hem verscheen, keek hij deze kort aan, duidelijk warrior, maar Neverkit zou zich niet laten doen. "Ja, wat is er meneer?" zei hij kort.

"Niets hoor mijnheer," Verward keek hij deze aan. Uhm... Hehe, wat was dit? Hij lachte even nerveus. "Het spijt me, meneer, maar uhm ik wil echt weten wat er is... Moet ik terug naar het kamp?" zei hij vervolgens. Jeez, wat was dit een raar typ zeg... Hij keek dan ook snel terug rond. Hij was hier namelijk nog niet zoveel geweest.

De kater grinnikte even. "Natuurlijk niet, je bent toch beter?" Even hield de zwarte kat zijn kop schuin. "Had ik dan iets?" zei hij een beetje verward. "En hoe weet je dat?" zei hij vervolgens. "Ik heb je nog nooit in mijn hele leven gezien," zei hij vervolgens waarna hij even nerveus naar hem lachte. "Ik denk dat je me verward met mijn broer... Dat doen katten wel vaker..."

"Nee, nee," Even keek de zwarte kater hem met een schuin kopje aan. Huh? Wat wilde deze kater van hem? "Nevermind toch? Ja? Dan moet ik jou hebben," Hij lachte even zachtjes. "Ik ben Nevermind niet hoor," zei hij hoofdschuddend. "Ik heb mijn warriornaam nog lang niet," vervolgde hij waarna hij even zwakjes lachte. Rare warrior. Mom zei altijd weg te blijven van die, tot ze nooit meer terug kwam. "En waarom moet je dan... Bij mij zijn?" vroeg hij vervolgens onzeker.

"Right sorry, je bent zo gegroeid," zei deze opeens en de kater fronste even. Hij verstond deze gast voor geen meter, waar was hij over bezig? Hij kende deze kat echt niet en wat deed hij hier? Was hij een grap met hem aan het uithalen? Bij die gedachte vernauwde de kater zijn ogen, alsof hij het niet vertrouwde. "Ik moest je vinden van…" Opeens fronste hij weer. "Aurykit," Hij knipperde even met zijn ogen. "Wie is dat?"

De onbekende kater zei dat het niks was, dat hij het maar moest laten. Toen deze echter begon over Shrewstar, een gloednieuwe leider... toch? Wipte zijn oortjes even. Hij knipperde ekele keren met zijn ogen en dacht even na. Het was vast omdat hij stout was geweest, maar meteen de leader? Was dat niet lichtjes overdreven? "Is het odat ik het kamp ben uitgelopen?" zei hij met een frons. "Krijg ik een zware straf?" vervolgde hij met een zucht, want het zou niet de eerste keer zijn dat hij in de problemen zat.. samen met Dark..

"En of!" Zei hij op een dramatische toon, waarbij de kater even benauwd zijn oortjes naar achter plooide... Uhm... Ok... Dan maar. "Gigantische straf, ongekend," Hij fronste even kort naar de kater en draaide zich toen om. "Sorry, maar ik neem je niet serieus," zei hij kort. "Ik ga dan maar terug naar het kamp zeker..." vervolgde hij al murmelend en hij begon te wandelen, nog steeds wat onhandig omdat zijn evenwichtig, ookal wist hij dit niet, nog niet 100% was door zijn val.

Al snel sprong de kater achter hem, waardoor Never even stopte en de kat aankeek met wantrouwige ogen, alsof hij een vijand was die hem zo kon pijn doen... Ok, niet zo angstig, maar het hele punt draaide daar wel mooi om. "Dude," zei deze, nu met een serieuzere blik in zijn gele ogen. Even fronste Never. "You okay?" Hij keek even raar naar de kater tegenover hem. "Alles is oké met mij," zei hij. "Buiten die koppijn..." murmelde hij er kort achter. "Maar waarom doet u zo tegen mij?"

"Time-out," zie deze opeens en wel meteen fronste Never even. Wat dacht die wel...? wat gebeurde er? "Uhm..." zei hij, lichtjes nerveus. "Waarom?" zei hij vervolgens. "Ik snap je echt niet," zei hij hoofdschuddend terwijl hij even kort zijn ogen sloot. "Je praat tegen me alsof ik je al je hele leven ken," zei hij vervolgens. "Maar ik zweer je, ik heb je nog nooit van mijn hele leven gezien," zei Never terwijl hij even zijn ogen opende en naar de tabby keek. Die was duidelijk verward.