Nobody else can take me higher | Strugglebug

Hij schudde zijn vacht even uit. Een klein newleafzonnetje scheen op zijn vacht en hij werd er blij van. Zijn ogen gingen even dicht, en zo luisterde hij naar de geluiden om hem heen. Vogels floten, insecten zoemden en de wind blies zachtjes door de boomtoppen. Het werd newleaf, hij voelde het. Met tevreden pas stapte hij voort, terwijl hij blikken om zich heen bleef werpen en hij een glimlach liet zien aan alles om hem heen. Starclan thanks, het was newleaf. Hij kon niet stoppen met eroverna denken. De zwarte kater wist dat hij moest jagen, maar hij kon zichzelf er niet toe zetten. Er waren overal dassen in de buurt, maar hij had geen zin om op zijn hoede te zijn. Niet slim, maar het lukte gewoon niet. De groenogige warrior ging in de zon zitten op een open stuk van drassig veld. Hij liet zijn oren weer het werk doen en wachtte op iets wat er zou kunnen komen.

Eigenlijk had Strugglebug nooit iets nuttigs gedaan in haar leven. En het stomme was: dat besefte ze zich nu pas. Haar broer bijvoorbeeld, die had een heel gezinnetje opgebouwd. Andere siblings van haar hadden bakken vol vrienden en van een aantal van hen zou het vast niet lang duren voordat ze ook in dezelfde situatie als Thrushdive zaten. Best raar was het eigenlijk, want Strugglebug sprak nooit meet echt met haar nestgenoten Saltdale en Thrushdive, ze miste hen wel een beetje eigenlijk. Toch waren er wel een paar dingetjes in haar eigen leven die haar aandacht trokken, moest ze toegeven. En een ding daarvan zat een eindje bij haar vandaan in het zonnetje. Kalmpjes liep de zwart-witte kattin op de gitzwarte kater af, zonder al te veel geluid te maken. Hierna stopte ze voor zijn neus en tikte hem met haar staart op zijn schouder aan, lichtjes grijnzend. "Kiekeboe."

Hij had haar niet direct aan horen komen, maar toch schrok hij niet echt van haar droge kiekeboe. Zijn gifgroene kijkers openden zich weer en hij keek recht in de smaragdgroene exemplaren van Strugglebug. "Hi Struggle," sprak hij. Iets te losjes misschien, ze kenden elkaar niet zo goed, maar ze vond het vast geen probleem dat hij haar als een vriendin beschouwde. Als ze hem vervelend vond had ze hem vast niet zo aangetikt en begroet zoals ze dat had gedaan. Om zijn lippen speelde een grijnsje, en de punt van zijn staart maakte een korte en vrolijke beweging. "Hoe gaat het ermee?" vroeg hij wat nonchalant aan de zwart-witte poes. Starclan, dit was eigenlijk best fijn. Hij wachtte op iets, hij zat daar op iets te wachten, en toen arriveerde deze poes. Ja,mdit was wel gewenst gezelschap op een mooie dag als deze.

"Hey Forest," mauwde ze op haar beurt met een vrolijke twinkel in haar smaragdgroene kijkers terwijl ze voor de zwarte kater plaatsnam. Al kende ze de kater niet enorm goed, ze was hem ondertussen wel als een redelijk goede vriend gaan zien. De kater maakte een vrolijke zwiep met het puntje van zijn staart waarna hij haar nonchalant vroeg hoe het ermee ging. "Alles gaat zoals het hoort te gaan, denk ik dan," mauwde ze met een oprechte glimlach en keek de kater toen met een licht gekanteld kopje aan, "met jou?" ging ze verder. Hij zag er niet depressief of zo uit, dus waarschijnlijk zou ook zijn antwoord wel positief zijn. Of er moest iets gebeurd zijn in zijn leventje waar ze niks van afwist, kon ook zomaar nog gebeuren namelijk.

Ze reageerde met woorden die positief op hem overkwamen, en dus glimlachte hij ook. "Met mij gaat het goed, bedankt," knikte hij de mooie kattin toe. "Vooral nu het eindelijk newleaf is. De zon is zeker geen ongewenst gezelschap. Net als jij," knipoogde hij. Oeps, niet echt zijn stijl. De lente had hem goed te pakken. Nou ja, maakte niet veel uit... Hopelijk. Dat het maar niet te duidelijk was dat hij haar best leuk vond. Dus begon hij maar over een onderwerp wat het weer vaag maakte als het duidelijk was geweest. "Nog leuke katers op het oog?" grinnikte hij. Yes, lekker bezig Forest. Ging de goede kant op man - not.

Met de kater ging het ook goed, waarop ze vrolijk naar hem glimlachte. Dat vond ze fijn om te horen, want de zorg van haar clangenoten was ook haar zorg. Vervolgens meldde hij dat het kwam vanwege de newleaf die eindelijk was aangebroken, waarna hij nog zei dat de zon geen ongewenst gezelschap was, net zoals de kattin met de smaragdgroene ogen. Hij knipoogde. Als ze geen vacht had gehad, kon de kater zien dat ze moest blozen op dit moment, en ze richtte haar blik dan ook eventjes wat verlegen op de grond. "Jij bent ook zeker geen onaangenaam gezelschap," verzekerde ze hem toen voorzichtig en keek hem zijdelings aan. Vervolgens begon hij over leuke katers. Oh.. euh.. De kattin richtte haar blik weer op de kater en glimlachte wat verlegen. "Oh.. nee.. nou.. misschien.." mompelde ze toen wat onhandig en moest eventjes grinniken om haar wat falende antwoord. "Jij dan?" kaatste ze de vraag met een plagerig lachje terug.

Gelukkig, zij was ook niet heel stevig in haar antwoord. Geweldig, hij had het voor elkaar. Hij had weer eens een awkward moment gecreëerd voor de kattin die hij best leuk vond. Hij kreeg de vraag terug - iets wat hij wel verwacht had. Hij glimlachte wat onzeker. "Naja... Hetzelfde... Misschien," glimlachte hij, subtieler dan de vragen van net. Nu viel er een kleine stilte, of beter, die liet hij vallen, waarin hij even naar de jonge poes voor hem keek. "Dus, wat was je van plan? Jagen..? Of gewoon genieten van het zonnetje?" Zoals ik, had hij erbij willen zeggen, maar de zwarte kater hield zijn bek nog. Hij wilde haar nergens toe verplichten, en gezien hij best iets samen met haar zou willen doen...

Nerveus tikte ze met haar staart tegen de grond aan, ondertussen was ze maar gaan zitten en sloeg ze haar staart rond haar pootjes. De kater glimlachte een beetje onzeker en zei ook.. misschien. De kattin voelde haar hart een sprongetje maken, maar richtte haar blik snel weer van hem weg. Raar, want normaal gesproken had ze haar mondje wel bij zich. De kater vroeg vervolgens wat ze van plan was. Ze keek op omdat ze zijn blik op haar pels voelde branden, maar erg vond ze het niet. In tegenstelling.. eindelijk leek hij eens naar haar te kijken. "Ik denk dat laatste," mauwde ze toen weer met een glimlachje, zichzelf herstellende van haar wat verlegen terugval. "Ik ben echt blij dat de zon weer terug is," snorde ze toen vrolijk.

Ze was uit geweest op het laatste, verklaarde ze nu. Dat was mooi. Hij glimlachte terug naar haar. Oh yeah, kon hij hier blijven zitten met Strugglebug. Twee vliegen in één klap, such a lucky tom. Ze snorde dat ze zo blij was dt de zon terug was, en ook hij liet een korte snor horen. "Zeker weten! Nu maar hopen dat het nog lang zo blijft, dit weer," Zijn staart gebaarde even omhoog richting de zon, die zijn stralen over hun glanzende pelzen wierp. "Kunnen we tenminste een beetje plezier hebben tijdens het jagen," grinnikte hij. In de winter was het immers maar een natte en dooie zooi, in de lente kwam het bos tot leven.

De kattin maakte een instemmend geluidje bij wat de ander te zeggen had. Ja, daar had hij namelijk inderdaad een goed punt. In de winter was er niet veel aan het bos, behalve dan als het zo koud was dat er ijspegels aan de bomen hingen. Dat vond ze wel altijd een heel mooi gezicht moest ze eerlijk zijn. Strugglebug voelde zich enorm op haar gemak bij hem, maar toch was er nog wel iets wat haar dwars zat: haar uiterlijk. Immers had ze de laatste tijd een buikje gekregen, ze had geen idee hoe dat kwam. Wat nerveus keek ze naar haar pootjes. Straks vond de kater haar maar een vetzak, onzekerheden sloegen opeens toe bij haar. Toen richtte ze haar blik weer op de kater, licht glimlachend. "Dus.. Wie is die geheime lover in jouw leven.. gezien het misschien.." mauwde ze toen, best onzeker.