Near the edge

De gestreepte apprentice liet zijn helderblauwe ogen onderzoekend over de heldere sterrenhemel glijden. Hij moest meer zijn best doen om normaal te doen. Zelfs Foxpaw had opgemerkt dat er iets niet pluis was. Als hij ook heel de tijd zijn nachtrust zou overslaan, zouden zijn fysieke en mentale skills ook al weer snel achteruit doen. Als hij een week geleden had geweten dat zijn leven zo zou uitdraaien, had hij Smokepaw vast afgewezen. Psychopaat of niet. Hij begon bang van haar te worden. Wel, hij was eerder bang dat ze plannetjes aan het smeden was om Black, en zelfs misschien Foxpaw uit zijn leven te verbannen. Dit kon zo niet verder, hij moest een plan bedenken. Hij moest antwoorden krijgen. Hij moest weten of Smoke volledig eerlijk en open tegen hem was. Al die twijfels waren beklemmend. De gestreepte kater haalde zuchtend adem. Hij was gek aan het worden. Ja, dat was hier het grote probleem. Hij was gek, en niet Smokepaw.

open

Sinds de ontmoetingen met Cedarpaw had ze het gevoel dat ze minder bang was in het donker. Het leek wel alsof de RiverClan kater haar op de een of andere manier liet veranderen. Het was raar. Natuurlijk had ze niemand over hem verteld, was ze niet van plan om te doen ook. Wel moest het misschien opvallen dat de witte kattin er 's nachts vaak tussenuit glipte. Niet zozeer om Cedar te ontmoeten, maar ook ging ze vaker het kamp uit om naar de sterrenhemel te kijken. Dat durfde ze nu immers wel. De kattin verstarde toen iemand haar tegemoet kwam lopen. Haar witte figuur moest er spookachtig uitzien in het maanlicht, met zo'n witte gloed er omheen en haar opengesperde ijsblauwe ogen. De kattin slikte, Mazepaw was ze liever niet tegengekomen rond dit uur..

"Ivy?", miauwde de gestreepte apprentice vragend. Hij herkende haar figuur, haar geur en haar witte vacht die er wat maan-achtig uitzag in de donkere nacht. Waarom was zij hier? Maze had haar niet meer gezien sinds die ene keer waarop hij hun vriendschap weer eens had proberen te fixen. Maar er viel niets te fixen als er maar een persoon was die er moeite voor wilde doen. De bruine tabby kon er niets aan doen dat ze boos was. Vooral dat vond hij echt vervelend.

De witte kattin slikte een keertje toen de kater haar naam uitsprak. Hij kon toch zien dat zij het was die daar stond? Hij was toch niet opeens blind geworden? Of Smoke zou gedreigd hebben bij hem de ogen eruit te krabben, maar dat zou wel niet. Het enige wat ze deed was blijven staan. "Is er iets?" mauwde ze toen, veel te koeltjes voor haar doen. Haar ijsblauwe ogen glinsterden eventjes, het was duidelijk dat de witte kattin zich nu niet gedroeg als normaal..

"Is er iets?", vroeg de langharige poes, die duidelijk geen zin had om hem te zien. Wat had hij anders ook verwacht? Waarschijnlijk haatte ze hem. En hij kon er niets aan doen. Hopelijk zou zij dat ook snel beseffen. "Wat doe je hier?", vroeg Maze vervolgens.

Echt reactie kreeg ze niet op haar vraag, wat ze ergens wel jammer vond. Haar crush op Maze was waarschijnlijk als sneeuw voor de zon gesmolten na die ruzie, de kattin wilde bij niemand een tweede keus zijn. Het was jammer, maar het vlammetje wat ze een tijdje gevoeld had voor deze kater was geblust, met ijskoud water dat nog wel zijn sporen achtergelaten had. Het enige wat ze deed van hem was wegkijken. "Gewoon. Ik loop," mompelde ze toen als antwoord. Ze was slecht in liegen. Normaal gesproken had ze gevraagd wat hij hier deed, maar daar had ze op dit moment niet eens zo veel behoefte aan.

"Gewoon. Ik loop,", de gestreepte kater knikte bedachtzaam. Hij had het vermoeden dat ze echt om een specifieke reden naar buiten was gekomen. Waarom zou je anders zo iets antwoorden? Op dat moment besefte de bruine tabby hoe paranoïde hij wel niet was geworden. Hij stond ook gewoon buiten zonder specifieke reden. Waarom konden ze niet terug naar hoe het was voor Smoke en Ivy ruzie kregen? hij wilde gewoon weer vriendschap sluiten. "En...", begon Maze, om een stilte te vermijden. "Hoe gaat het?",

"Goed," mauwde de kattin toen, nog altijd iets koeltjes. Maar.. toen ze hem daar zo zag staan.. Ze kon dit ijzige gedrag gewoon niet volhouden, dat was de echte Ivy niet. Kort slikte ze een keertje, keek weg en zuchtte toen kort. "Met jou?" mauwde ze toen, minder koeltjes en eerder weer naar de echte Ivy-toon neigend.

"Goed," miauwde ze kil. De bruine tabby knikte. Dit was afschuwelijk. Ze haatte hem. En hij wilde gewoon vrienden zijn. Konden ze niet terug naar hoe het was voor de ruzie met Smoke? Waarom moest Ivy zo boos blijven op hem, als hij er niet eens iets aan kon doen? "Met jou?", haar stem klonk al weer wat warmer dan voorheen. "Goed, goed",

"Het spijt me, oké?" mauwde ze plotseling zachtjes na een kleine stilte. Ze richtte haar blik op haar pootjes, zonder hem aan te kijken dus. "Ik.. ik wilde het helemaal niet naar buiten brengen. Maar.. Smoke dwong me om het te zeggen.. ik wilde niet.." mauwde ze toen wat radeloos en kneep haar oogjes samen, don't let them in, don't let them see. Hierna richtte ze haar ijsblauwe oogjes onzeker op de kater.

De gestreepte kater keek verast op wanneer hij de woorden van de langharige apprentice hoorde. Bood ze nu haar excuses aan? "Ik.. ik wilde het helemaal niet naar buiten brengen. Maar.. Smoke dwong me om het te zeggen.. ik wilde niet..", Mazepaw knikte. "Niet erg, jij kon er niets aan doen", er groeide een flauwe glimlach om zijn lippen. "Ik ga er nog eens met Smoke over praten", miauwde hij vervolgens. "Misschien is er een manier om die woede-uitbarstingen te laten verminderen",