Bowties are Cool

De woorden schoten langs Tall heen, en zijn ogen begonnen lichtelijk te vlammen. "Kom op Never, niet meer cool," Sprak hij, met ingehouden woede die er vooral was door zijn lichtelijke paniek. "Dude, stop oke?" Zijn paniek begon langzaam door te klinken, "G-gewoon stoppen,"

Hij leek het niet te weten, waarom deed hij dit. Tall zette een stap terug omdat hij niet kon zeggen dat hij de ander niet door elkaar zou schudden als hij dichterbij was, en sloot even zijn ogen. Dit was gewoon een zieke grap van zijn vriend, dit was gewoon een toneelspel. Ze hadden het er vaak genoeg over gehad dat Never dat zo goed kon, toneelspelen.

Tall ging even zitten, ogen nog steeds gesloten, die gast moest hier nu mee stoppen, het was niet meer leuk, het maakte hem gefrustreerd en furieus. Dat kon toch zeker niet goed zijn? Langzaam opende hij zijn ogen weer, liet gedachteloos een zucht ontsnappen en waagde het weer om in de ogen van de ander te kijken. Niets, geen herkenning en geen vriendschap. Het was weg, weg naar waar. De kater voelde zijn ogen licht vochtig worden, en knipperde nog eens, "Je was mijn vriend," Mauwde hij verslagen, met verstokte stem, "Mijn.. Vriend.." Of meer. Hij had het nooit geweten, en Never ook niet.

Tall vocht tegen de tranen, weigerde het nog te geloven. Alles wees erop, maar niets deed hem het wensen, alles verzette zich tegen het idee dat de vriend die hem al kende sinds hij een kit was, er niet was, niet hier, en ook niet in Starclan. Ze hadden het nooit geweten, nooit, tot nu en nu wist de ander het alsnog niet want wat Tall ook zou zeggen, het zou zijn vriend niet terughalen, nooit meer. Elke woord wat de ander zei herinnerde hem daaraan, deed pijn. "Wij hadden iets," Sprak hij zacht, verslagen, geen hoop meer. "Wij hadden iets, en het is weg," Tall richtte zijn hoofd weer op, "Het is weg voor we konden zeggen wat we hadden,"

Tall liet zijn oren hangen en voelde het lege gevoel wat anderen altijd beschreven als iemand overleden was. Hij was ervan overtuigd dat hij zieliger was dan zij, nooit had de kater gedacht zichzelf überhaupt zielig te vinden, maar hier was zijn vriend, die niet zijn vriend meer was omdat zijn vriend overleden was. "Het is niet meer belangrijk," Zuchtte hij in antwoord op de vraag, niet meer de puf hebbende om boos of gefrustreerd te zijn. Pure verslagenheid.

Tall haatte dit, het gevoel wat hij had, het gevoel alsof hij uiteindelijk, na al zijn pogingen, alsnog gefaald had. Niets was duidelijk geworden, altijd had het kunnen wachten, voor beiden, maar toch niet. Toch hadden ze het niet voor mekaar gekregen, niet voor mekaar gekregen er net nog wat langer te zijn. Voor elkaar te zijn. De vraag was dan ook spot-on verkeerd. Het lichte gevoel van dat hij verdronk vanbinnen uit werd erger, langzaam aan terwijl de realiteit nog eens op hem inhakte, en nog eens, en nog eens. En steeds met de stem die hem altijd vrolijk had weten te krijgen. "Jij," Sprak hij zacht, zijn stem stokkende na het woord en voor hij verder kon praten moest de kater het wegslikken, alles, "Jij bent het, en toch niet," Weer sloot Tall zijn ogen, hoofd in zijn nek leggende en rustig ademhalen. Borst vrij. Great Starclan, wie ging hem nu redden als hij op vreemde gedachtes kwam..

Hij sloot zijn ogen weer, en richtte zijn neus op de grond. Langzaam ademende om niet het paniek gevoel in zijn borst de overhand te laten krijgen. De vraag die gesteld werd wist hij niet zeker van of hij hem in zijn hoofd gehoord had of dat de ander hem sprak, het kwam met elkaar overeen, de kater vroeg zich precies hetzelfde af. Uiteindelijk keek hij weer in de ogen van de ander, en zag de verwarring gecombineerd met nieuwsgierigheid, oke, hij had de vraag gesteld. "Dat ligt aan jou," Antwoordde Tall uiteindelijk, een stuk rustiger na een paar keer diep adem gehaald te hebben. Nu klonk zijn stem zakelijk alsof hij les gaf aan de ander, geen redenen meer om oude herinneringen op te halen, ze waren dood.

Tall grinnikte even verslagen en schudde zijn hoofd toen Never, of ehm.. Never de tweede? Zei dat hij zeker was over iets van hem, no kidding, het was ook niet alsof ze eeuwen met elkaar hadden opgetrokken ofzo. Natuurlijk kon deze Never het zich niet herinneren, hoefde ook niet, Never was weg, zijn vriend was weg, hij moest helemaal overnieuw beginnen. Deze Never kon daar niets aan doen. Hoe hij het spul terug moest halen wist Tall dan ook niet, hij haalde zijn schouders op, niet zijn profession.

Tall glimlachte weer even, zij het verslagen en hoofdschuddend. Zelfs deze Never, die hem basically niet kende, wilde wel helpen om hem zijn zin te geven en zijn vriend terug te halen. De kater durfde niet te hopen, al helemaal niet toen de ander niet eens zijn volledige naam wist. "Nevermind," Sprak hij zacht, "Je heette Nevermind," Verleden tijd, zijn vriend was dood, in plaats ervan was er… dit.

De ander leek het even te moeten bevatten, en even leek hij weer op de kater die Tall gekend had, zodra zijn ogen echter open gingen sloeg de kater zijn ogen weer neer. Alle herinneringen van vroeger, die er allemaal gestaan hadden, allemaal, weg. De vraag was dan ook lastig voor hem om te beantwoorden. "Mijn vriend," Antwoordde hij, dat was wat Never was geweest, zijn vriend.