Caught with blood on his paws [Clan]

Met het nekvel van de kater in zijn bek sleepte Lionroar hem mee. Het camp was al in zicht, het was niet zo heel ver meer. Goddank, want hij begon buiten adem te raken. Een volwassen kat meezeulen was niet al te leuk, ook al was hij groter en was de kater verzwakt. Hij sleepte de bebloede kater het camp binnen en negeerde de nieuwsgierige blikken van de katten die hun dagelijkse bezigheden stopzetten. In het midden van het camp liet hij Lionroar vallen. Met een blik van walging in zijn ogen keek hij neer op de kater, alvorens zich om te draaien naar de dichtsbijzijnde kat. "Wil je alsjeblieft Everstar gaan halen?" De kater knikte en liep naar de Leadersden. Whitelion ging naast de bebloede kater zitten en probeerde zichzelf een beetje toonbaar te maken, aangezien het bloed van zowel de poes als van Lionroar op zijn lange witte vacht zat.

Vervolg op; https://www.warriorcatsnl.com/t22888-i-ve-learned-to-live-half-a-life
Voor heel Windclan~

De kater stribbelde tegen de geweldige kracht die Whitelion op hem uitoefende door hem bij zijn nekvel te grijpen en naar het kamp te sleuren. Waar dacht hij wel niet dat hij mee bezig was?! Echter was hij afgezwakt door het gevecht met de poes en zijn poot - waar hij amper fatsoenlijk op kon staan - hielp al helemaal niet mee met het overeind krijgen van zijn lichaam. Uiteindelijk werd hij midden in het kamp losgelaten, waarna hij Whitelion iemand hoorde vragen of hij Everstar wilde halen. Waar sloeg dit allemaal op? Hij draaide zich woest naar de witte kater. "Waar denk je wel niet dat je mee bezig bent?" Gromde hij hem toe, zijn ogen vernauwend. Wat was hij van plan?

De geur van bloed prikkelde haar zintuigen en met een nieuwsgierige blik kwam ze haar den uitgestapt. Wat was er gebeurd? Ze trippelde naar de ingang van het kamp en zag daar Whitelion met Lionroar tussen zijn kaken. Lionroar, daar had ze geen respect meer voor. Nee, hij had iedereen als honden behandeld en ze geloofde al meteen dat hij iets verschrikkelijks gedaan had. Hij zat toch niet zomaar onder de krassen? "Wil je alsjeblieft Everstar gaan halen?" Miauwde Whitelion toen, en met een koele blik stapte Snowyowl naar voren. "Wat is er gebeurd?" Miauwde ze rustig, en ze keek neer naar de witte deputy die hevig aan het tegenstribbelen was. Ze stelde de vraag die iedereen wilde stellen, en ze keek naar Whitelion die ze op het moment meer vertrouwde dan haar eigen deputy. "Waar denk je wel niet dat je mee bezig bent?" Miauwde de een tegen de ander, en met een zachte sis keek Snowy naar het tafereel.

Hij richtte zijn blik op de witte poes. Daarna keek hij om zich heen, naar de andere nieuwsgierigen die zich om hen heen verzameld hadden, en daarna terug naar het mormel dat zich een deputy noemde. "Wacht tot Everstar hier is, dan hoort meteen de hele clan het", antwoordde hij aan de poes, ze intussen nog wat langer in spanning houdend.

Hij werd wakker van geluiden buiten de Nursery, de geur van zijn vader werd overschaduwd door de sterke geuren binnen de Nursery en geïrriteerd kwam hij overeind. De tabby kater schudde zijn vacht uit en rekte zich uit. In de afgelopen drie maanden was hij aardig wat gegroeid en door het vele stoeien was hij best sterk geworden. Het was al lang duidelijk dat hij op zijn vader leek, aangezien ze dezelfde lichaamsbouw hadden en hij net zo stevig in zijn poten stond. De kitten geeuwde en trippelde de Nursery uit.
In het kamp kwam de geur van bloed hem tegemoet en even draaide Thunderkit zich af. Hij herkende de geur, maar kon er nog niet van zeggen dat hij het een plezierige geur vond om te ruiken. Al snel vonden zijn blauwe ogen de witte kater die hij "papa" noemde en een kater waarvan hij niet wist wat hij ervan moest denken. Lionroar had een vreemde reputatie in zijn ogen. Het was de oude partner geweest van zijn moeder, maar ze waren nu niet meer bij elkaar. Thunderkit had heimelijk de Deputy de schuld gegeven dat zijn moeder dood was en zijn vader zo veranderd was, maar zou dat nooit nu nog niet tenminste hardop uitspreken. "Wat is er gebeurd, pap?" vroeg hij, terwijl hij naar de witte kater trippelde. Lionroar gunde hij geen blik, die was het toch niet waard.

Meer katten verzamelden zich rond het duo, en zo ook twee van zijn jongste kittens. Hij keek ze allebei aan, maar voor hij antwoord kon geven ging de rosse leider voor hem staan. Hij keek recht in haar ogen, en de blik in zijn ogen was niet een van schuldgevoel of woede, maar eerder een soort kille afstandelijkheid. Ik was gewoon een ommetje aan het doen, maar in de buurt van de outlook rock rook ik bloed. Ik besloot te gaan kijken, want het was alsof iemand hevig gewond was en ik kan mijn clangenoten niet laten uitmoorden, toch? Net toen ik de situatie kon zien, zag ik Lionroar, die woedend een poes aan het aanvallen was. Volgens mij heeft ze niets verkeerd gedaan, en het was al helemaal geen rogue, het was gewoon een clangenoot. Ik wil ertussen springen om de poes te redden, maar net op de moment duwt hij haar van de Outloock Rock." Hij stopte even, en na een korte stilte ging hij verder; "Ze kon niet meer gered worden.." De grote kater keek even naar zijn poten, haalde diep adem en keek weer op. "Ik heb dan mijn plicht gedaan, en hem naar het camp gesleurd zodat hij de straf die hij verdient kan ondergaan.", eindigde de kater zijn verhaal, en zoals hij het zo vertelde leek zijn geweten helemaal schoon. Dat hij de waarheid een klein beetje verbogen had, dat hoefde niemand te weten.

Hij had niks om te vrezen. Alle katten keken hem verward en sommigen zelfs kwaad aan, maar hij had niks verkeerd gedaan. Die poes had hem aangevallen en het gevecht was over geweest, toen Whitelion tevoorschijn kwam en haar van de Outlookrock afwierp. Hij rechtte zijn rug en wilde op haar vraag antwoorden, toen Whitelion hem voor was en zijn verhaal deed. Zijn mond bleef open staan en hij keek even van Whitelion naar Everstar en weer terug naar de witte kater. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar en liet zijn blik zenuwachtig op Everstar vallen. Ze zou hem toch niet geloven? Hij was haar vriend, zoiets zou hij nooit doen. "Wat.." Kwam er zacht uit, bijna onhoorbaar voor de katten om zich heen. Hij bedacht zich dat hij in de problemen zat nu. In verschrikkelijke problemen. Whitelion had de poes alleen van de rots afgeduwd, de witte kater zijn geur zou nergens te vinden zijn op haar lichaam. En zijn geur was overal te vinden. Zijn vacht zat hij haar vacht, zijn wonden en die van haar toonden het gevecht dat ze hadden gehad. Maar het was niet de waarheid. Het klopte niet. "Ik.. hij.. nee.. hij.. dat is gelogen!" Hij wist niet meer wat hij moest zeggen en verslagen schoten zijn ogen naar zijn leider. Geloofde ze Witelion's woorden?

"Lionroar, wat heb jij op deze beschuldiging te zeggen?" De woorden verdubbelden zich als een echo in zijn hoofd en hij probeerde er een goed verhaal uit te bedenken, zodat hij kon laten zien wat er gebeurd was en hoe het gebeurd was. De poes was er door Whitelion vanaf gevallen, maar welk bewijs had hij daarvoor? De enige naast hem die het had gezien was de poes zelf, en die lag onder aan de outlook rock verwond en bedekt met zijn geur. Hij keek naar zijn poten, klemde zijn kaken opeen en sloot zijn ogen even. Hij moest rustig blijven. Zijn helderblauwe ogen werden uiteindelijk weer op haar gericht, hij ad de tijd blijkbaar genomen om na te denken en nu keek hij haar recht aan. Hij was de oude niet meer, maar zomaar iemand vermoorden? Nee. "Ik ben gaan jagen deze morgen en.. ik ben uiteindelijk op de outlook rock belandt omdat ik overzicht wilde hebben over het territorium. Toen kwam zij aan.." Hij slikte nerveus, zijn mond voelde droog aan. "Ze viel me aan, ze was kwaad over iets maar ik kreeg het niet uit haar, ik.. ik wilde niet met haar vechten, maar ze ging door en door en uiteindelijk moest ik terug vechten. Uiteindelijk zijn we gestopt en.. en .." Hij wierp zijn blik op de grond. "Toen ze weer stond kwam Whitelion aan en duwde hij haar van de rots af." Hij sloot zijn ogen. Het was de harde waarheid, maar het was een slecht verhaal. Hij keek weer omhoog naar Everstar. "Je.. je gelooft hem toch niet?" Als hij in haar voeten had gestaan dan had hij Whitelion vast wel geloofd. De kater was anders. Serieuzer, alsof hij de harde waarheid sprak. En hij? Hij was een nerveus wrak, gewond en vermoeid.

De leider leek te twijfelen bij zijn verhaal, wat hij eigenlijk wel verwacht had. Hij was niet de allerbraafste warrior van de clan, maar ze moest ook denken dat katten konden veranderen, toch? Lionroar vertelde het hoe het echt gegaan was, al was dat verhaal niet zo geloofwaardig. Hij keek hem aan, iets met medelijden in zijn verschillend gekleurde ogen, en daarna weer naar Everstar. "Waarom zou ik zonder goede reden een clangenoot doden? Over haar gesproken, we moeten haar een waardige laatste rustplaats geven.. We kunnen haar daar toch niet laten liggen?"

Hij bleef haar al die tijd aankijken, zenuwachtig en vragend, wachtend op een antwoord. Een antwoord die hij niet meteen kreeg. De poes zei dat ze beiden mee moesten komen en in plaats van er iets tegen te zeggen of nog iets eraan toe te willen voegen, zweeg en knikte hij. Hij kwam rustig weer tot een staande positie, omdat zijn poot teveel kracht niet aan leek te kunnen en zijn wonden hem pijnigden, maar dat wilde hij niet laten zien aan de clan. Nee, hij wilde niet zwak lijken. Gehoorzaam liep hij vervolgens achter Everstar aan, nog even een blik door het kamp werpend.

De leader zei dat ze beiden haar moesten volgen, en dat was dan ook wat de twee katers deden. Whitelion met zijn kop opgeheven en zijn schouders naar voren, maar niet arrogant; dat zou zijn verhaal alleen maar ongeloofwaardig laten lijken. De lichtgekleurde kater naast hem leek pijn te hebben, maar deed zijn best om dat niet te laten merken. Niet dat het hem zo goed lukte, natuurlijk, maar de poging was aandoenlijk. Merk het sarcasme.