What are you up to? [Walnutpaw]

Daar, deed ze het weer! Weer probeerde de apprentice weg te glippen, maar dit keer was Snowyowl snel genoeg en ze tikte de tabby poes op haar schouder. "Walnutpaw?" Miauwde ze streng, en haar bruine ogen boorden zich diep in die van de apprentice. Ze was dan wel niet haar mentor, maar dat betekende niet dat ze nergens wat van mocht zeggen. "Waarom ben je zo weinig in het kamp? Je weet dat het opvallend is als je vaak weg bent. Dan gaan katten twijfelen aan jou en je loyaliteit." Het was wel eens tijd dat de kleine kattin erop aangesproken werd, anders zou ze alleen maar doorgaan met wat ze ook aan het doen was - in ieder geval was dat niet iets waar de Windclan een geweldig voordeel aan had.

+ 1e post voor Walnut

Walnutpaw schrok zich lam toen ze een poot op haar schouder voelde, ze miauwde en draaide zich vliegensvlug om, om vervolgens de strenge ogen van Snowyowl te zien. 'Walnutpaw?' De apprentice knikte en ging wat rechter zitten. "Waarom ben je zo weinig in het kamp? Je weet dat het opvallend is als je vaak weg bent. Dan gaan katten twijfelen aan jou en je loyaliteit." Haar pupillen vergrote zich en ze wist zich geen houding te geven. Walnut wist dat deze dag ooit zou aankomen, maar dat had voor haar part best wat later mogen zijn. Ze keek naar haar poten en miauwde toen zachtjes, 'Om te jagen, ik neem altijd eten mee als ik terug kom,' Ze sprak de waarheid, aangezien ze ook niet van plan was tegen de oudere poes in te gaan. Ze wist dat ze meer in het kamp moest zijn, dat ze meer actief met haar clangenoten moest om gaan. Maar de buitenwereld was zo groot en ze wilde zoveel leren en zien. Een mentor had zo zijn grenzen, en je leerde toch veel meer dan doen? 'Binnen de clan heb ik niet echt een nut,' miauwde de poes nu meer zelfverzekerder. De grootste reden waarom ze het kamp telkens uitgeglipte was omdat ze haar ouders niet onder ogen wilde komen, ook van haar andere clangenoten werd ze nerveus. Liet haar maar gewoon in haar eentje de wereld ontdekken. Daar was ze blijkbaar voor gemaakt.

De apprentice werd duidelijk nerveus van haar vraag en de witte poes kneep haar oogjes samen. Had de kattin dan echt iets te verbergen? Het was alleen maar een vermoeden geweest, maar deze reactie duidde wel aan dat er toch echt wat aan de hand was. 'Om te jagen, ik neem altijd eten mee als ik terug kom,' antwoordde Walnutpaw en met een zucht ging Snowyowl zitten. 'Binnen de clan heb ik niet echt een nut,' hierbij trok de kattin een wenkbrauw op. In het kamp was er genoeg te doen! Op kittens letten, beschadigingen repareren, voor elders zorgen en ga zo maar door. "Er is genoeg te doen als je een beetje rondkijkt," antwoordde de warrior dus ook nors en ze sloeg haar staart rond haar poten. "Ik snap dat het leuk kan zijn om buiten de clangrenzen te zijn, maar dat is ook gevaarlijk. Er is niet voor niets een warrior code en die moet je naleven." Snel dacht Snowyowl na. Zou ze de apprentice een straf geven? Ze mocht dat, als warrior, doen en misschien was dat het beste ook. Ze besloot dat ze de reactie zou afwachten van de ander en pas daarna zou verzinnen of ze straf zou uitdelen.

"Er is genoeg te doen als je een beetje rondkijkt," Dat wist ze heus wel, en ze zou het met alle liefde doen. Maar dan zou ze geen tijd meer hebben voor haar vrienden, buiten de clan. Walnut slikte toen ze zag dat de poes een beetje nors haar staart op de grond sloeg. Dit ging niet helemaal goed. Ik snap dat het leuk kan zijn om buiten de clangrenzen te zijn, maar dat is ook gevaarlijk. Er is niet voor niets een warrior code en die moet je naleven." Weer zoiets wat ze wist. Ze had blijkbaar te zorgeloos geleefd, en was de Warrior code een soort van expres vergeten. 'Het niet alleen voor de lol,' Miauwde ze er meteen een beetje fel achteraan. Meteen besefte de poes hoe ze had gereageerd tegen een warrior en ze keek beschaamd naar haar poten. 'Sorry! Ik bedoel, ik doe het niet omdat ik het leuk vind...voor een deel wel,' miauwde ze zachtjes, hopend dat de warrior niet al te boos werd. De poes keek weer omhoog en sloeg haar staart om haar poten heen, iets wat ze altijd deed als ze ongemakkelijk was. Was ze nu maar tussen het gras in het rogue territorium, of iedere plek die niet met Windclan te maken had.

'Het niet alleen voor de lol,' Weer schoten de wenkbrauwen van de witte poes naar boven. Hoezo, het was niet alleen voor de lol? Snowyowl kon zich niet voorstellen dat er een kat zou zijn die de apprentice zou willen bedreigen. 'Sorry! Ik bedoel, ik doe het niet omdat ik het leuk vind...voor een deel wel,' miauwde Walnutpaw, en daar knikte Snowy bij. Tuurlijk, het was logisch dat de apprentice ging ontdekken. Dat had zijzelf ook gedaan! Maar zo vaak? "Wat gebeurd er dan allemaal dat het niet alleen voor de lol is? Heb je vrienden? Wordt je bedreigd?" Vroeg de witte poes nu met iets meer dwang in haar stem. Als dat zo was, dan moest daar wat aan gedaan worden.

Ze zag de poes twijfelen, of eigenlijk meer verbaasd zijn. Haar antwoorden waren ook niet heel logisch, dus ze had eigenlijk niet anders verwacht. "Wat gebeurd er dan allemaal dat het niet alleen voor de lol is? Heb je vrienden? Wordt je bedreigd?" Met een ruk keek de poes omhoog in de bruine ogen van de poes. 'Wat? N-nee tuurlijk niet! De andere doen niks en zijn meestal vriendelijk tegen me. V-vrienden? Waar hier? Ehm ja tuurlijk, ikke.. jep.' Miauwde ze niet heel overtuigend tegen de oudere warrior. Foxdung! Dit had ze niet gewild, het zou niet goed zijn als ze er achter kwamen dat ze eigenlijk alleen maar vrienden buiten het kamp had. En nu had ze haar clangenoten ook nog zwart gemaakt. Snowy dacht nu misschien wel dat de andere haar pestte, of bedreigden. Walnut slaakte een zucht en keek verbeten om zich heen, hoe ging ze zich hier nou weer uit redden?