I've learned to live half a life

Na de dood van Icyrose en alles wat hem was overkomen had hij zich volledig gesloten voor iedereen en dat was niet ten gunste van de clan geweest. Hij was vaak weg en afwezig en als hij er was dan kon je een botte en kwade reactie van hem verwachten, of een opmerking die je recht in je hart stak. Zo maakte hij natuurlijk geen vrienden, maar het maakte hem op het moment allemaal niets meer uit. Ze begrepen het immers allemaal niet wat er met hem was gebeurd. Ze waren allemaal onwetend en het deed hem zeer dat hij zijn clan zo verraden had. Hij had een kat vermoord om Icyrose te beschermen, maar het stak hem nog steeds dat Skymask gezien werd als een held. Hij was een moordenaar, geen held. Hij geprobeerd Icyrose te vermoorden, niet haar te beschermen. Zachtjes slikte hij en stond hij op uit zijn nest. Zijn spieren deden pijn van de kou, waardoor hij even moest strekken voordat hij de den uit kon komen. De koude wind sloeg meteen door zijn vacht heen en hij kneep zijn ogen even dicht, bah. Hij hield niet zo van dit soort weer, het belemmerde zijn jagen. Als hij het zo moest zien was zijn clan’s naam nog best ironisch. Windclan. Alsof de wind hen hielp – wat het niet deed natuurlijk, want tijdens het rennen had hij vrijwel altijd wind tegen. Hij gooide even een norse blik door het camp, waarna hij iemand beviel om op een ochtendpatrouille te gaan met een paar katten en vervolgens zonder iets te eten het kamp verliet. Alweer. Voor de zoveelste keer. Niemand die er iets over durfde te zeggen dat hij zo vaak en zo lang weg was, want ja, hij kwam altijd wel weer terug met wat te eten. Maar hij kwam pas laat terug, om zeker te zijn dat niemand hem nog lastig ging vallen met wat dan ook. Katten begonnen zich erover te ergeren, maar oh wee als iemand een gesprek met hem aan durfde te gaan daarover, want dan kregen ze gesnauw als weerwoord terug. De kater stapte over de velden heen en liet zijn helderblauwe ogen over de vlakte heen gaan, terwijl hij de geur in zich op snoof. Prooi was schaars in deze tijd, dus het was moeilijk om nog iets te vinden, maar voor zijn clan probeerde hij het toch. Zijn spieren kwamen al snel in actie toen hij de geur van een konijn rook. Zo’n geur kon hij natuurlijk niet negeren, hij moest en zal het vangen zodat hij zijn clan en zijn overgebleven kinderen kon voeden. Die nu ondertussen ook alweer bijna warriors waren, wat hij natuurlijk spijt vond. Hij had delen van hun leven helemaal gemist door zijn toestand. Het jagen had hij gelukkig nog niet verleerd, want het konijn was geen partij voor de windclan kater. Hij wist zover mogelijk wat te sluipen, totdat het dier hem opmerkte en hij in actie kwam, om het met een simpele sprong en beet af te maken. Soms ging het niet zo makkelijk, dan moest hij erachteraan rennen, maar dit keer gelukkig niet. Zo vroeg in de morgen zouden zijn spieren het vast niet aankunnen met deze kou. Ze moesten namelijk nog opgewarmd worden door een beetje te rennen. Dat besloot hij dan ook te doen. Hij voelde hoe zijn hele lichaam weer warmer werd en ergens kwam er een glimlach op zijn gezicht te staan. Oh, dit had hij zeker gemist. Dat nutteloos geren over de vlaktes, die wind in je haren – alsof hij de hele wereld in zijn poten had. Uiteindelijk stopte hij licht hijgend boven op de outlook rock, waarna hij zijn blik over het gebied heen liet gaan. Het was een prachtig gebied, dat moest hij wel toegeven. Windclan was zijn thuis en dat zou het blijven tot zijn dood. De kater ging zitten en sloot zijn ogen, niet meer op zijn omgeving lettend voor een moment. De beelden van zijn verleden schoten voor hem op. Zijn kindertijd, toen hij nog zo jong en onwetend was. Over de tijd waarin hij verliefd was geworden op een Thunderclan apprentice, het moment dat zij vermoord werd door zijn vader, dat hij werd aangevallen door hem.. tot het moment met Spottedleaf en de momenten die hij had gehad met Icyrose en zijn kinderen. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht, die er al snel vanaf werd geslagen door gekraak in de struiken achter hem. Hij opende zijn heldere ogen weer en keek achter zich, waar een poes stond die hem maar niet al te blij aanstaarde. Haar ogen spuwden vuur en haar houding zei eigenlijk al genoeg. Hij stond op en draaide zich naar haar om. Wat was er aan de hand? ”Wat is er?” Hij keek haar met een vragende blik aan, maar een echt antwoord kreeg hij niet terug. Eerder een lage grom die naar hem werd geworpen, voordat de poes zich van de grond afzette en hij haar lichaam tegen de zijne aanvoelde. Haar klauwen sloegen zich in zijn pels toen hij op zijn rug, verbaasd door de plotselinge aanval, terecht kwam. Ze ontblootte haar tanden en keek hem met haar gele ogen kwaadaardig aan. Zeker niets goeds in de zin hebbend. De tanden kwamen dichterbij zijn nek en na even verdwaasd daar te hebben gelegen, reageerde hij eindelijk. Zijn spieren spanden zich aan en hij gooide haar van hem af door zijn achterpoten te gebruiken, behendig schoot hij weer omhoog en zette hij zijn vacht op. ”Hou daar onmiddellijk mee op!” Gromde hij haar toe, wat was dit voor een gekkigheid? Zij was zijn clangenoot! ”Hou je mond,” gromde ze hem terug toe, waarna ze weer een aanval op hem uitwerkte. Dit keer was hij iets sneller dan haar en behendig schoot hij opzij, uithalend met zijn klauwen in haar zij. Hij hoorde haar lichtjes kreunen door de kras die hij gemaakt had, maar ze leek het niet genoeg te vinden. Ze was uit op meer. Ze was uit op hém. Soepel draaide ze zich weer naar hem om. Alsof ze wilde spelen met hem, maar dan geen spel voor plezier, maar een spel op de dood. De poes kwam weer dichterbij, dit keer verlaagde ze haar houding en voordat hij het wist sprong ze weer naar hem toe. Ze tolden over de grond heen en haar klauwen raakten hem waar ze hem kon raken, waarbij hij precies hetzelfde deed. Hij beet haar in haar poot toen hij de kans daarvoor inzag, sloeg haar vervolgens in haar gezicht waardoor ze schreeuwend achteruit stapte. ”Ik beveel je om nu op te houden! Ik ben je clangenoot en je deputy, dit slaat nergens op!” Gromde hij, weer omhoog komend. De poes leek nog niet te willen stoppen. ”Jij kan mij niet meer bevelen..” Weerklonk haar duivelse stem weer.

Nu pas merkte hij op wie zij was en wat de reden misschien kon zijn voor deze plotselinge aanval. Hij had deze poes enkele dagen terug eens de les voorgelezen, ruw en bot zoals altijd natuurlijk, maar dit keer was het anders geweest. Ze had geen weerwoord tegen hem gezegd, niets, helemaal niets. Ze was boos en furieus weggelopen van hem, hem daar verdwaasd in de steek latend dat iemand niet op zijn preek zou reageren. Ze had de woede vast moeten hebben opgekropt, tot nu. Nu ze hier voor hem stond met ontblote tanden en bijna een angstaanjagende blik in haar ogen. Hij schudde met zijn hoofd. Hoe ging hij hieruit komen zonder haar van kant te maken en zonder zelf verschrikkelijk gewond te raken en misschien wel dood? Veel tijd om daarover na te denken kreeg hij niet. De poes kwam alweer op hem afgerend en viel hem weer aan. Echter waren zijn klauwen dit keer sneller dan die van haar, hij deelde haar namelijk een flinke klap uit op haar borst. De poes zette even een stap achteruit en voor een tijd deed ze niet veel anders dan hem recht aanstaren, alsof ze een complot tegen hem aan het bedenken was dat ze zo ging uitvoeren. Hij slikte ongemakkelijk, nadenkend over hoe hij wel niet uit deze situatie moest komen. Al snel kwam ze weer op hem afgeschoten. Ze wist hem te raken op zijn borst, dichtbij zijn ogen, en zelfs zijn oor wist niet aan haar kaken te ontkomen. Ze drukte hem tegen de grond aan en vol verbijstering staarde hij naar haar terug. Ze was snel, of was hij gewoon niet in staat om tegen zijn clangenoot te vechten? Hij gaf haar een flinke trap in haar buik, gevolgd door een harde klap tegen haar gezicht – zonder klauwen dan wel – en vervolgens draaide hij de rollen op. Hij ging boven op haar staan en haalde met zijn klauwen haar buik open. Ze kreunde en bewoog alle kanten op om uit zijn houdgreep te komen. ”Hou je nu op?” Hij ontblootte zijn tanden toen hij dit uitsprak. De poes knikte. Haar wonden waren aan het bloeden en hij kon zien dat hij – onbewust natuurlijk – haar veel meer pijn had aangedaan dan zij hem. Haar buik lag open, haar borstkast bloedde, een van haar ogen was dichtgeknepen door het bloed dat uit een kras boven haar oog kwam en dan nog niet te spreken over haar zij die hij zonder na te denken had opengehaald. Haar nog open oog was wazig van de tranen. Ze zat ergens mee en hij maakte zich even zorgen over de poes die zojuist had geprobeerd hem te vermoorden. ”G-gaat het?” Kwam er zacht uit. Zelf zag hij er ook niet al te best uit, desondanks dat hij er niet zo slecht als haar aan toe was, zouden katten vast van hem schrikken en denken dat hij zojuist was aangevallen door een patrouille of iets wat daar op leek. Een stuk uit zijn oor mistte, hij had een flinke kras over zijn neus en boven op zijn hoofd, zijn buik bloedde en bijna zijn hele vacht was rood gekleurd door zijn bloed en dat van haar. Daarnaast deed zijn poot pijn van de beet die ze hem had gegeven en hij kon er maar moeilijk op staan. De kater zette een stap achteruit en liet haar omhoogkomen. ”H-het gaat wel..” kraamde ze nog even uit. Ze moesten terug naar het kamp, desondanks dat hij er weinig zin in had om dit uit te leggen, moesten ze beiden verzorgd worden door de medicine cat.

& Whitelion

Het was nog tamelijk vroeg in de ochtend toen hij wegging, onder het excuus dat hij ging jagen. Natuurlijk, hij kwam niet leeg terug, maar het was niet altijd helemaal waar. Soms ging hij gewoon zijn frustraties uitten, of hij keerde terug naar de plek waar het allemaal begon. Dat was ook waar hij nu zat. De takken van de struiken prikten wat in zijn vacht, en hij was bijna helemaal verborgen onder de bruine, prikkelige takken. Vanaf hier kon hij de kuil zien waar het camp zich bevond, een eenzame boom niet zo heel ver van hen vandaan, en het kleine meertje waar ze hun drinkwater vandaan haalden. Al bij al was hun territorium een troosteloos uitzicht, zeker voor de andere clans. Zei waren gewend aan de bomen die hun uitzicht blokkeerden, aan de takken die de zon en de wind tegenhielden. Hij hield wel van het troosteloze karakter van Windclan, want dat was wat hij zijn hele leven gekend had. Elke struik, elke grasspriet en elke eenzame boom kon hij blindelings vinden. Hij kon zeggen waar hij geleerd had te klimmen, in de grootste boom die boven de vlakte uitstak, hij wist waar hij zijn eerste prooi gevangen had. Hij wist nog hoe hij hier de allereerste keer zat met zijn mentor, toen die hem uitlegde hoe je je territorium vanbinnen en vanbuiten moest kennen als je een goede jager wou zijn.

Hij wist nog hoe hij hier op een dag zat met Dinfur, toen hij nog Whitepaw was en zei nog Dinpaw. Toen ze nog jong en naïef waren, en toen zijn witte vacht nog niet doorzeefd was met littekens. Toen hun gedachten nog niet beïnvloed werden door haat en angst, verdriet en eenzaamheid. toen hij nog echt liefde kon voelen. Hij wist nog hoe hij hier zat vlak na haar dood, een wrak, een schim van zichzelf. Hoe hij voor zichzelf besliste dat hij sterk zou zijn, voor haar en voor Sacredkit. Sacredkit, een geschenk van Starclan. Hoe gruwelijk, wat een zieke grap was het geweest van hen. Om hen eerst een geschenk te geven, recht uit de hemel, om hen op wolken te laten open en hem dan te laten neerstorten. En er was niets dat de val verzachtte. Het was die nacht geweest dat hij die idioten, die verraders, gedood had. Ze zouden rotten in de Dark Forest voor wat ze gedaan hadden, de gunst van eeuwige rust was niet aan hen besteed.

En dan recenter, vlak na de breuk tussen Lionroar en Icyrose, toen hij haar hier zag zitten, een engel, alsof ze afgedaald was uit Starclan zelf. Een geschenk, al had hij beter moeten weten. Starclan gaf alleen als ze er ook iets voor terugkregen, een leven voor een leven. Het was Dinfur geweest voor Sacredpaw, en het zou later Icyrose zijn voor Lizardkit, Tigerkit en Thunderkit. 3 kleine bundeltjes hoop, al waren ze ook de reden geweest voor de ruzie tussen hem en Icyrose. De ruzie waarin hij haar gezicht vreselijk verminkt had, gewoon omdat hij zichzelf niet kon inhouden.

Deze plek zat vol herinneringen, waarvan er erg weinig goede bij waren. Maar ja, de meeste van zijn herinneringen waren niet erg goed. De meeste waren gekleurd door angst en pijn, eenzaamheid en verdriet. Hij werd ruw uit zijn gedachten gesleurd door de geur van bloed. De witte kater kroop uit zijn schuilplaats tevoorschijn en keek met groeiende interesse toe naar de twee vechtende katten. Een plan begon zich te vormen in zijn hoofd, slechts een vaag idee, maar het zou kunnen werken. Hij zou wraak kunnen nemen voor het feit dat hij Icyrose door hel had laten gaan, dor hem ook door hel te laten gaan. Lionroar, een naam die voor hem altijd met haat uitgesproken zou worden. De poes kwam hem wel bekend voor, al kon hij er niemand op plakken. Geen naam, maar dat was niet erg. Ze was niet belangrijk, ze was slechts een pion in het spel van het leven. Alleen de beste speler zou winnen.

Toen het gevecht gedaan leek te zijn, wachtte hij geduldig nog even tot de poes weer op haar poten stond. Nog heel eventjes.. Razendsnel vloog hij uit de struiken en met zijn hele gewicht duwde hij tegen de flank van zijn poes, die met een ijselijke gil van de rots viel. Whitelion was even uit evenwicht gebracht, maar behendig zette hij zichzelf weer stevig op de grond. Een sluwe glimlach lag om zijn lippen, en de blik in zijn ogen als hij Lionroar aankeek zei genoeg; "Ik heb je waar ik je hebben wil." 

Een witte vacht schoot als een bliksemschicht langs hem door en knalde tegen de poes waar hij zojuist mee gevochten had, waardoor deze met een ijzige gil die hij nooit meer uit zijn oren zou krijgen, van de outlook rock afviel en een duidelijk dodelijke smak op de grond maakte. Zijn ogen werden groot en alles leek even te lijken op een nachtmerrie, een verschrikkelijke nachtmerrie die niet waar kon zijn. Zijn blik werd verbaasd op de witte kat gericht, nu pas doorhebbend dat het Whitelion was. ”Wat..” Zei hij, beduusd. ”Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent?!” Kwam er luid uit, waarna hij zich omdraaide en de rots afdaalde, om bij de poes weer aan te komen. Er was niks meer van haar over. Ze was ongelukkig gevallen en had duidelijk haar leven verloren, haar houding was niet zo smakelijk om te zien. Ze had duidelijk haar nek gebroken bij de val, deze lag in een rare manier. Zijn ogen schoten weer naar Whitelion. ”Hier ga je voor boeten,” gromde hij, duidelijk kwaad. ”Everstar zal hier weet van krijgen en denk maar niet dat je je hachje nog kunt redden!” Hij klom weer op de rots en ontblootte zijn tanden, waarna hij zich op de witte kater wierp. Desondanks dat hij een goede vechter was, had hij net al een gevecht gestreden en was hij redelijk afgezwakt, waardoor zijn klap minder hard aankwam dan hij had gewild.

Hij keek toe, een tamelijk vrolijke blik in zijn ogen, toen de kater luid protesteerde. Hoezo, hier zou hij voor boeten? De reputatie van de "deputy" was toch al naar de knoppen, terwijl Whitelion zich de laatste tijd koest had gehouden. Het zou best kunnen dat hij nu eens degene ging zijn die zou boeten. De grote kater stapte simpelweg opzij toen hij tegen hem probeerde te knallen. "Zielig", siste hij tussen zijn tanden door, een walgende uitdrukking op zijn gezicht. "Ik denk dat jij nu zal boeten" En met die woorden nam hij hardhandig het nekvel van de kater vast en sleurde hij hem mee in de richting van het camp.

~Ik maak wel topic int camp en pm 'm naar je ^^