Windpaw?

"Nee nee, sorry lieverd. Ik wil detaaaails!" Ze rolde met haar groene oogjes, maar kon een kleine grijns niet van haar gezicht houden. Ergens had ze zich nooit gerealiseerd hoe leuk een echt meidengesprek kon zijn, al zou ze dat waarschijnlijk nooit toegeven. "Ugh, wat voor detaails dan!", riep ze zogezegd geïrriteerd uit, maar ondertussen begon ze er wel degelijk lol in te krijgen. De tabby poes legde zich neer en maakte het zich gemakkelijk, klaar voor een spervuur aan vragen.

"Nou," begon Blackkit, en Windpaw begon al te vrezen. "Hoe heb je hem ontmoet, hoe lang vind je hem al leuk, weet hij het, vindt hij jou ook leuk, is er al wat gebeurd, hebben jullie al ge.. (eh.. gezoend past hier niet.. dus ik doe maar dit:) gelikt? (nee dat is ook fout:) gekopt?" Ze grinnikte zachtjes en begon de vragen te beantwoorden. "Wel, we zijn samen opgegroeid, dus ik was zo klein toen ik 'm ontmoette dat ik dat niet eens meer weet. En ik weet eigenlijk niet sinds wanneer ik hem leuk vind.. Ik denk dat het gewoon langzaam gegroeid is? Ik denk niet dat hij het weet, ben niet zeker.. En ik hoop dat hij mij ook leuk vind? Hopelijk? En NEE, er is nog niets echt gebeurd, we behandelen elkaar gewoon als vrienden, en ik denk dat ik niets meer dan dat ben voor hem.. , beantwoordde ze alle vragen van de bijna-apprentice.

"Nou.. Jullie zijn vrienden, dus hij vindt je sowieso aardig. Waarom zou je het hem niet eens vertellen? Wie weet voelt hij wel hetzelfde." Windpaw haalde haar wenkbrauwen op. Ze was misschien iet de slimste, en meestal zou ze voor de rechte aanpak gaan, maar stel dat dat niet werkte? "Ben je gek?", antwoordde ze daarom. "Stel dat hij niet hetzelfde voelt? Dan zou onze vriendschap compleet verpest zijn!"

"Hmm. Ja, daar heb je misschien gelijk in. Maar je hoeft het hem toch niet te vertellen? Je kan het hem laten merken.. Je kan hem misschien eens een kopje geven, en kijken hoe hij reageert. Misschien maakt hij dan wel een move, en zo niet, dan was het niet raar wat je deed, want een kopje geef je ook gewoon aan je vrienden." De tabby apprentice knikte aarzelend en bleef eventjes stil. Maar al snel glimlachte ze weer, en met een ondeugende flikkering in haar ogen keek ze de zwarte tabby aan. "En nu jouw beurt; wie vind je leuk, wanneer heb je hem ontmoet, hebben jullie al dingen samen gedaan, weet hij of je hem leuk vind, vind hij jou ook leuk? Detaaails", aapte ze haar na, een grote glimlach om haar lippen.

"Nouuuu...", begon Blackkit, voor ze losbarstte. "Nee, er is niks gebeurd. We zijn nu ook vrienden, maar soms heb ik het idee dat er wel meer kan zijn. Soms denk ik dat hij mij ook wel leuk kan vinden. Het is altijd heel gezellig, en ik zie hem best vaak. Jij kent hem ook," Ze vernauwde haar oogjes terwijl ze nadacht wie het zou kunnen zijn. "Heel goed zelfs." Hmm.. "Wie?", vroeg ze, hoewel ze erna meteen suggesties begon te geven. "Lurkingpaw? Ember? Dawnpaw? Woodkit? Toch niet ook Hazelpaw hé?"

"Nee gek, niet Hazelpaw. En Woodkit heb ik nooit echt ontmoet.", antwoordde Blackkit opgelucht. Windpaw zuchtte opgelucht. Gelukkig maar, want wat anders? "Maar ja.. Het is wel een broer van je," De tabby apprentice glimlachte. "Welkom bij de familie dan, alvast!", antwoordde ze vrolijk. "En nu zeg je me wie het is; Dawn, Lurking of Ember? Ik gok Ember!", ja Emberpaw leek haar nog wel een geschikte kandidaat, die paste nog bij Blackkit.

"Hahaha, gek, niet zo snel! Ik weet niet wat ik hiermee aanmoet hoor. Straks zijn we allebei apprentice, maar dan nog kan er niks gebeuren. Dan zouden we moeten wachten tot we warriors zijn, en wie weet wat er in die tussentijd gebeurd?", zei Blackkit. Windpaw knikte, ja, dat was natuurlijk waar. Daar had Black een punt. "Ja, haha, je hebt gelijk," giechelde ze. Aah, Emberpaw dus. Ze wist het wel! "Emberpaw.. Maar.. Ik heb geen idee hoe hij zich voelt, dus niks zeggen! Wie weet maakt dat alles heel awkward." De tabby poes glimlachte en gaf de kit een klein likje over haar kopje. "Maak je maar geen zorgen, Ember is lief.", zei ze geruststellend. En ze zou het wel weten, soms dacht ze dat ze hem beter kende dan wie dan ook, inclusief Ember zelf.

Ja, dat weet ik," grinnikte het poesje. "Hij is een schatje. Hij zal nooit echt lullig tegen me doen, maar wie weet.. Hij kan me natuurlijk gewoon niet leuk vinden." Windpaw schudde haar hoofd; zelfs als dat zo was, was ze er zeker van dat Ember dat hoffelijk aan kon pakken. "Maar.. eh.. Misschien kan je het eens met hem over mij hebben? Niks tegen hem zeggen hoor, maar misschien.. I don't know.. misschien kan je iets uit hem peuteren en aan mij doorgeven? En dan kan ik dat met Hazelpaw voor jou doen!" Een glimlach kroop over haar gezichtje en haar groene oogjes twinkelden opgewekt. "Dat klinkt als een geweldig idee!", zei ze vrolijk. "Deal! Dan moeten we nog eens samenkomen om verslag uit te brengen, ergens waar ze ons niet kunnen horen want dat zou echt gênant zijn.."

"Omg jaaa. Ze mogen hier echt niet achterkomen. Dat zou mega awkward zijn." Windpaw lachte met Blackkit mee. Inderdaad, dat zou té erg zijn voor woorden. "Oke, weet jij waar Hazelpaw nu is? Ik weet niet waar Ember is, maar je kan hem vast makkelijk vinden. Omggg Wind ik vind dit zo spannend." Ze keek naar de lucht en zag dat het bijna zonhoog was. "Ik denk dat ze beiden aan het trainen zijn; misschien proberen we ze het best 's avonds of 's ochtends eens apart te krijgen?", stelde ze voor.