Windpaw?

"Windpaw?" De stem klonk maar zachtjes, maar om eerlijk te zijn was Windpaw al een tijdje wakker. Ze sprong recht, totaal niet lettend op de katten om haar heen, en sprintte vrolijk naar buiten. Haar staart zwaaide enthousiast heen en weer. Haar groene ogen keken om zich heen op zoek naar de degene die riep. Haar blik viel op Blackkit. Ze liep naar haar toe en gaf haar een zacht kopje. "Hai Blackkit!" Hoe gaat'ie?", vroeg ze, met haar stem die ondertussen wel al wat verzwaard was maar nog steeds opvallend hoog. Een grote glimlach sierde haar snuitje.

"Hey Wind," antwoordde de kitten. "Gaat goed, met jou?" Ondertussen begon het poesje richting de campwand te lopen, en de tabby apprentice volgde haar. Ze ging naast de poes zitten en glimlachte. Haar gezicht vertrok dan ene beetje vreemd door het litteken dat erover liep, maar het begon al iets beter te worden. haar huid was nog jong en soepel, en ze was zeker dat het nog zou vervagen. Nu al was het minder duidelijk dan toen het er net zat, ook omdat haar vacht er wat over groeide. "Met mij gaat het geweldig, zoals meestal!", antwoordde ze vrolijk. Haar groene ogen glunderden. Zoals altijd kreeg ze energie door gewoon te praten met katten, in wat voor conditie ze ook was. Behalve misschien als ze na een lange dag wou gaan slapen, of die zeldzame dagen dat ze humeurig werd. Ze stelde daarom ook helemaal geen vragen bij het feit dat Blackkit haar gewoon geroepen had, zonder duidelijke reden. Dat deed ze soms ook, gewoon omdat ze zin had in gezelschap.

"Haha, goed om te horen Wind!" Ze vond het leuk om te zien dat zoveel katten altijd leken te lachen, of kwam dat gewoon omdat ze ze zelf liet lachen? Wat maakte het ook uit. Katten waren vrolijk, en daar hield ze wel van! "Ikkeh.." Ietwat nieuwsgierig keken haar groene ogen in de blauwe van Blackkit. "Ik wil wat met je bespreken, eigenlijk." Windpaw was zich niet bewust van de ongemakkelijke toon van de bijna-apprentice, en knikte enthousiast. "Wat dan?", antwoordde ze, nog steeds even vrolijk.

"Maar je moet beloven dat je me niet uitlacht. Ikkehh..", hakkelde ze verder. Nog steeds even vrolijk en zich van geen kwaad bewust knikte Windpaw. "Ik ben er best een beetje onzeker over, ofzo. Of nja, niet onzeker, ik weet gewoon niet zo goed wat ik er mee aan moet. Normaal boeien dingen me niet zoveel, als het maar leuk is. Maar hier geef ik om, ofzo. Ik weet het niet Wind," De tabby fronste en probeerde de warboel aan woorden te ontwarren. Dus.. Wat? Ach, zo belangrijk zou het vast niet zijn als ze het nog niet snapte, toch? "Maar.. Nou... Er is.. Een kater.." Haar groene oogjes keken niet-begrijpend in de blauwe van de kit. "Er zijn zo vele katers, is dat een probleem?", antwoordde ze.

Opeens begon ze gewoon te grinniken. dat was goed, toch? Dat betekende dat ze blij was. "Oke. Wind. Er is een kater en die vind ik leuk." Nog steeds redelijk niet-begrijpend fronste Windpaw. Hoe kon je nou een kater leuk vinden? Oh, misschien zoals ze ook Lurking en Ember en Dawn leuk vond? "Ik vind Ember en Dawn en Lurking leuk, da's toch geen probleem?", antwoordde ze daarom, nog steeds fronsend.

"Lieve Wind, zegt.. verliefd.. zijn je iets?" Nu pas begon de tabby poes het punt te begrijpen. "Die kriebels in je buik.. En dat je de hele tijd bij iemand wil zijn?" Wel;. Eigenlijk kwam dat haar inderdaad bekend voor. Ze had er zelf misschien nog niet bij stilgestaan, maar nu Black het zo zei, wist ze inderdaad wat ze bedoelde. En hoe ze het zelf voelde.. "Dat.. Wel, ja..", antwoordde ze stilletjes, de glimlach van haar gezicht vervaagd. Wel, dit was ongemakkelijk.

"Dát! Nou.. Dat heb ik dus.." Een klein glimlachje verspreidde zich over haar gezicht. "Voel jij dat dan ook nu, Wind?" Ze richtte haar blik weg van de kit, weg van alles eigenlijk. ze dacht aan zijn tabby vacht, zijn blauwgroenige ogen, zijn sterke gestalte.. En ze moest toegeven dat ze dat inderdaad voelde. De kriebels in haar buik, de wil om voor altijd bij hem te zijn. Maar het was vreemd, ze wou niet afhankelijk zijn van iemand. ze wou zelf ook sterk zijn, kon dat dan niet meer? was ze verdoemd hierdoor? Uiteindelijk keek ze terug naar Blackkit, een blik in haar ogen die intelligenter was dan ooit tevoren. "Ja", fluisterde ze zachtjes.

"Mag ik.. mag ik weten wie het is?" Ze keek haar vriendin aan, zonder haar eigenlijk echt te zien. Haar gedachten waren bij een zeker kater.. Uiteindelijk glimlachte ze. De serieuze stemming was net zo snel vervlogen als ze gekomen was. De tabby poes ging even verzitten, haar groene oogjes ondeugend twinkelend. "Raad", antwoordde ze alleen maar, zachtjes lachend.

"Euh.. Dawnpaw, Emberpaw, Lurkingpaw.. Allemaal katers maar zij zijn je broers..", ja dat zou vreemd zijn natuurlijk, onnatuurlijk, het waren haar broers. Ze schudde haar hoofd, lichtjes grinnikend. "Hazelpaw?" Hazel, als hazelnootjes, ja. Ze knikte zachtjes. "Hazelpaw, inderdaad", zei ze zachtjes, een klein glimlachje om haar lippen. Een sterke, stoere kater, die ze al kende sinds ze kitten was.

"Echt? Wat super leuk!", zei Blackkit. Ietwat verlegen, wat ze anders eigenlijk niet echt was, knikte ze. Ze was niet goed in dit soort onderwerpen. "Weet hij het ook?" De gelittekende apprentice haalde haar schouders op. In een poging om snel het onderwerp te veranderen, zei ze: "Wat wou jij nu zeggen?"