Levels SPT

Ze herhaalde eerst zijn vraag, wat de kater vertelde dat ze er echt over na zou denken. Katten die op deze vraag een rechtstreeks antwoord gaven, zonder na te denken hadden er of zelf al heel lang over nagedacht, of ze spraken niet de waarheid. Negen van de tien keer was het dat laatste, en wisten ze zelf niet eens dat het niet waar was. ''Het deel van mijn familie dat veel te vroeg dit leven heeft moeten verlaten. Mijn broertje, zusje en mijn ouders.'' Tall keek ook even naar zijn poten, was dit te persoonlijk geweest? Hij vond het altijd lastig om om te gaan met katten die familie verloren hadden. Vooral omdat hij niet zeker wist wat voor impact het wel niet op hem zou hebben om familie te verliezen. Zijn broers, zussen, moeder en zelfs vader, ze waren zijn houvast. Als dat wegviel had hij geen zekerheid meer, wat moest je dan? ''Dat klonk waarschijnlijk een heel stuk dramatischer dan de bedoeling was.'' Tall moest grinniken bij die opmerking, het was altijd grappig als anderen terugkeken op hun eigen antwoorden, omdat ze er zo vaak iets anders in zagen dan hij. De kater schudde echter al snel zijn hoofd, met een begripvolle uitdrukking erop. "Nee, en zelfs al zou het dat doen, dan was het misschien wel goed geweest," Antwoordde hij rustig, "Ik weet niet wat het is om familie te verliezen, dus ik kan en wil me de pijn die het doet eigenlijk ook niet voorstellen, vandaar dat je misschien niet veel aan mij hebt. Maar ik weet in ieder geval eén ding, als katten niet 'dramatisch' genoeg doen over het verliezen van familie, zijn het misschien heel andere katten dan je van tevoren dacht, familie verdient respect, en daarmee het nodige drama."

Hij viel stil toen de poes zo eerlijk toegaf dat ze jaloers was op hem en zijn familie, alles wat hij in antwoord kon bedenken was het respectvol en dankbaar neerbuigen van zijn hoofd. Daarna luisterde hij echter met stijgende verbazing en horror naar wat de poes te zeggen had, en snapte haar jaloezie zo snel zo veel beter. Dat was niet genoeg, dat was niet enig woord wat over balans praatte, dat was een Mousedung up pad wat Starclan gekozen had voor de poes, wat niemand ooit mee zou moeten mogen maken. Hij deed zijn best niet zijn voorouders te vervloeken, bovendien wist hij niet of die überhaupt wel gingen over het leven van een Riverclan kat. Daar zat waarschijnlijk allemaal politiek achter die hij niet wilde begrijpen. De poes besloot uiteindelijk haar betoog met de mededeling dat katten allemaal anders reageerden, en daar dacht de kater even over na. "Dat ligt er dan ook aan wie je verliest, en… In jouw geval hoeveel en wanneer.." Zijn stem stierf weg, nog steeds onder de indruk van het verhaal, en zijn staart raakte even haar poot aan - die het dichtste bij was - als teken van steun, in hoeverre dat kon gezien hun clansituaties.

De ander leek het fijn te vinden dat hij reageerde op het minst heftige gedeelte, om eerlijk te zijn wist hij niet zeker of hij ooit genoeg leed zou meemaken om te kunnen meepraten over het eerste dus een heel andere keus had hij in zijn ogen ook niet gehad. Er werd weer gereageerd op wat hij zei, en een frons was de eerste reactie zodra hij hoorde over katten die geen band hadden met hun familie. Oke, hij was niet met allemaal even close - zijn familie was gigantisch! - maar hij kende ze in ieder geval wel, en probeerde ook zo vaak mogelijk met ze te praten. Uiteindelijk kwam het erop neer dat de poes ergens nog een levend familielid had, en dat deed hem glimlachen. Blijkbaar werd zij er zelf ook vrolijk van. ''En ik denk dat ik me daar half aan vasthoudt, het feit dat er ergens nog iemand is die gerelateerd is aan mij.'' Hij knikte, "Dat valt heel goed te begrijpen," Reageerde Tall, "Er is iemand die deelt in jouw leed, en weet waar je doorheen bent geweest," Hopelijk ontmoette ze de poes ooit, en viel die niet tegen. Dat was waar de kater altijd bang voor was, teleurstelling van de hoogste graad.

Blijkbaar had hij het net fout, maar het was ook heel lastig voor de jongeling om zich in te denken dat er een familie bestond waarin de twee overgeblevenen geen idee hadden wie het zou zijn. Misschien wist de ander dan niet eens dat Whisper bestond, en dat was iets waar Tall, met de fijne familie waarin hij was opgegroeid, met zijn hoofd niet bij kon. Familie die dus al zo jong uit elkaar was gegaan, dat ze geen idee hadden waar naar elkaar te zoeken in het heden. Het was net een dramatische roman, maar dan het serieuze leven van de poes voor hem, en een nieuwe golf aan respect voor haar kreeg de kater weer over zich heen. "Dat maakt het alleen niet makkelijker voor u," Reageerde hij op haar melding dat ze het leed de ander wilde besparen. "Want nu moet u nog steeds alles alleen dragen," Vrienden zouden dit waarschijnlijk proberen te begrijpen, maar niet kunnen, ze zouden je in het begin willen helpen maar het uiteindelijk zat worden. Niemand, ook hij niet, zou kunnen begrijpen hoe het zou zijn als er zoiets groots wegviel uit je leven, net buiten je bereik. Had Starclan haar niet kunnen helpen?