Levels SPT

De kater glimlachte lichtjes toen de poes daar ietwat verrast over leek te zijn. Misschien stond zijn clan dan wel bekend als trots, hautain en kwaadaardig, ze -en vooral hij- hadden een voorliefde voor tradities en goede verhalen. Dit zou een mooi verhaal zijn, hij zou zijn apprentices het vertellen met het respect dat het verdiende en hij zou de kittens vertellen over de genade van de andere clans. Katten zomaar binnenhalen was altijd lastig, al helemaal als je niet wist wie wel en wie niet te vertrouwen was. "Zeg.." Mauwde hij zacht, wederom met een vragende toon. Dit interesseerde hem enorm! "Mag ik vragen wie de leider was van uw clan?" Dat de clan was afgebrand had hij geweten, maar waar de leider was gebleven was voor hem altijd al een raadsel geweest. Katten losten niet zomaar op!

Hij kreeg het verhaal van de leider over zich heen, en om eerlijk te zijn klonk de kat inderdaad als een goed leider, niet te speciaal, niet te irritant. Zoals over hem gesproken werd was wel duidelijk dat de zwarte kat voor hem de ander gerespecteerd had, en hoor hem nou! Hij dacht zelfs al in de verleden tijd, en de poes had in de verleden tijd gesproken. Was hij dan serieus overleden in het vuur? Had de kater zijn leven gegeven voor zijn clan in nood? Op zich wel een van de mooiste manieren om te sterven. "Mis je hem?" Vroeg hij dus uiteindelijk, want misschien was Whisper ervan overtuigd dat het tijd was geweest voor haar leader om te sterven, maar dan alsnog zou dat niet betekenen dat ze hem niet miste en dat ze wilde dat hij er was voor iedereen.

De kater liet wederom de poes uitpraten, het was iets waar hij naar zijn idee redelijk goed in aan het worden was. Een soort lange neus naar al die mentoren die hem altijd gezegd hadden dat hij niet zijn mond kon houden, als het belangrijk was? Jazeker wel. ''Het is treurig dat Starclan hem zo vroeg heeft opgeroepen, maar dat was zijn lot vanaf het moment dat hij geboren werd.'' Tall moest zijn best doen niet een geschokte/geamuseerd uitdrukking op zijn gezicht te krijgen, dramatisch hoor. "Hij had toch zeker wel iets kunnen doen? We hebben toch wel een klein beetje invloed op ons einde?" Shit.. Nu had hij de ander alsnog in de rede gevallen.

Ze leek het niet volledig met hem eens te zijn, maar wilde hem duidelijk ook niet ongelijk geven. Het was lastig, dit onderwerp, een duidelijk antwoord zouden ze niet krijgen, wat ze ook probeerden. Daar was de poes ook zeker van. ''Ik kan je het antwoord daarop niet geven, maar er zijn dingen waar je nooit invloed op hebt. Natuurlijk had Duststar niet terug kunnen keren en dan waren er nog meer van ons verdwenen, maar was dat dan de juiste keus geweest. Was dat wat Starclan van hem had gewild?'' De kater wist het niet, wat wilde Starclan überhaupt met hen? "Voelt u zich nooit een speeltje? Een onnodig iets wat hier rondloopt ter vermaakt van Starclan?" Het was een vraag in reactie op hun einde, als ze er niets aan konden doen, was het dan niet allemaal een groot spel in de handen van Starclan?

''Of ik mij een speeltje voel?'' Hij knikte, dat ja. Exact zijn vraag, niet perse vreemd aangezien ze hem gewoon herhaalde en toch klonk het nieuw in zijn hoofd nu zij het hardop uitsprak. ''Ik weet soms niet meer wat ik moet voelen, er is teveel gebeurd voor mij om daar duidelijk over te zijn. Maar ik denk niet dat een van ons allemaal een speeltje zou zijn. Natuurlijk worden we geboren met een lot, maar dat hoeft niet te betekenen dat je een speeltje bent.'' De kater hield zich stil, hier moest hij altijd even over nadenken. ''Bovendien voel ik me al onnodig gezien ik een taak moet uitvoeren waar ik niet voor geboren ben. Ik ben niet geboren om te vechten en toch heb ik nu niet veel keus.'' De kater's mond viel open en hij neeg even zijn hoofd naar de poes. "Kan u niet… Helpen?" Hij wist er niet zoveel van, niet van Medicine cat taken, maar hij zag wel dat Little nog steeds Ace hielp. Zij vocht ook niet teveel. "Moet je vechten van Butterstar, mag je niet ook gewoon.. pro worden in jagen ofzo?" Hoezo random? Hij moest echt stoppen met droge, attempt at helpful, antwoorden geven.

De kater luisterde in stilte, opnieuw, naar de poes, en kwam erachter dat dit een goed gesprek was, het leek op de gesprekken die hij voerde met Crowpaw, maar dan volwassener. Hoe zou het inmiddels met Crowpaw zijn? Het was lang geleden sinds hij de poes gesproken had. ''Helaas kan dat niet. Een warrior moet alle taken uitvoeren en niet een deel ervan. Het feit dat ik moet leven als een warrior betekent ook dat ik me aan hun regels moet houden. Ik kan niet altijd de regels naar mijn hand buigen, op een gegeven moment houdt het op.'' Hij knikte langzaam, daar zat wel wat in, anders zou iedereen gaan doen waar hij zin in had niet meer niet minder. ''Ik heb er wel over nagedacht, maar het gaat gewoon niet.'' Om deze woorden te kunnen verstaan moest Tall zijn oren spitsen, en nogmaals knikte de kater langzaam. "Gelukkig leven jullie op het moment in vrede toch?" Vroeg hij, zoekende naar lichtpuntjes in de tijd die voor de poes tegenover hem lastig moest zijn. "Ik bedoel, dan hoef je nog niet te vechten, en als je een apprentice krijgt, of hebt?" Hij keek even vragend naar de poes, "Dan kan je ervoor zorgen dat die ook leert dat vechten niet altijd de oplossing is, en dat je ook veel met kruiden kan, en op die manier kan je de hele clan helpen.. Toch?"

Hij moest even glimlachen om het feit dat oudere warriors altijd wel iets negatiefs konden vinden in een positieve zin, geen judgement, hij betrapte zichzelf er ook steeds vaker op. Wat wilde je ook, er gebeurde de laatste tijd helemaal niets en met een clan die zo instabiel was als Thunderclan betekende dat inderdaad niet altijd iets goeds. ''Ik heb het verzoek gedaan om geen apprentice toegewezen te krijgen." Dat verbaasde hem lichtjes, maar de kater liet de poes uitpraten voor hij zoiets liet blijken. "Wellicht dat ik soms wel raad geven maar ze moeten getraind worden voor de strijd en daar zal ik teveel moeite voor hebben. Ik neem er vrede mee dat ik door mijn eigen gevoelens dat zal moeten missen, en het is geen slim idee om te proberen een apprentice teveel te leren. Zeker als het op kruiden aankomt omdat het risico op een foute keus best groot kan zijn zonder toezicht.'' Dat viel inderdaad wel te begrijpen, en dat was waarschijnlijk dan ook de reden dat een medicine cat maar één apprentice nam, je kon ook niet een complete clan med cat laten worden. Haar laatste woorden deden hem zijn hoofd in respect voor haar buigen, want nog eens raakte het hem hoeveel lastiger dit voor de poes moest zijn. "Eerst heelde je levens en nu moet je ze breken," Mompelde hij verwonderd, dat klonk echt messed up.

Hij glimlachte even een beetje verlegen toen de poes dankbaar leek dat hij zich normaal gedroeg. In zijn ogen zou niemand anders mogen reageren dan dat hij net deed, hoogstens begripvoller nog aangezien de kat al zoveel voor haar clan betekend had en nu iets anders moest doen. ''Het is voor elke medicine cat vaak niet makkelijk om zo over te kunnen stappen maar ik ben natuurlijk weer ingewikkeld genoeg door mijn eigen ervaringen in het verleden.'' Tall keek even lichtelijk bezorgd, maar wilde er niet naar vragen aangezien hij bedacht dat de poes, als ze het wilde zeggen ze het wel zou doen. ''Ik kom er wel overheen, al zal het me nog een tijdje duren.'' Tall glimlachte even meewoedig, "Ik heb een vriendin die een beetje hetzelfde meemaakt," Sprak hij plots, denkende aan Little. De gathering was echter nog niet geweest dus hopelijk zou Whisper het niet rondbazuinen. "Ik wil haar graag laten zien dat ze nog zoveel voor de clan betekenen," Hij keek naar de grond, "Ik hoop dat het werkt,"

Ze leek er even over na te denken, wat alleen maar maakte dat Tall haar antwoord meer op prijs zou gaan stellen. Katten die te snel een antwoord gaven konden er niet goed over nagedacht hebben, niet over dit soort persoonlijke dingen. Als iemand nadacht over je vraag betekende dat dat ze tijd voor je namen, iets wat in zijn ogen een speciaal ding bleef. Zijn hoofd ging vaak zo snel dat hij zelden tijd nam om écht over iets na te denken, behalve dan bij de grotere vraagstukken. De kater bemerkte dan ook dat dit soort gesprekken hem in deden zien dat dat niet altijd goed was, misschien moest hij maar vaker zo'n soort gesprek hebben. ''Maar besef wel dat het ook voor haar een grote stap zal zijn en het simpelweg tijd zal kosten om in te zien dat ook wij wat kunnen betekenen buiten wat we voorheen deden.'' Tall slikte eens, had Little niet bijna hetzelfde tegen hem gezegd toen ze zich nutteloos voelde? De warrior knikte eens, hij moest er maar gewoon voor haar zijn en goed voor haar zorgen, dan wist ze dat ze in ieder geval voor hem erg belangrijk was.
Zodra hem gevraagd werd of hij toevallig nog wat wilde weten viel de kater even stil, alweer. Dat was nieuw, zo vaak stilvallen in een gesprek zonder dat het ongemakkelijk werd. Sterker nog, hij had het idee dat ze twee gesprekken aan het voeren waren, een in stilte en een hardop. Of de poes dat idee ook had wist hij echter niet, dus besloot hij maar zijn vraag hardop te stellen. "Nou," Begon hij, toegevende dat zijn nieuwsgierigheid inderdaad nog verder reek dan dit. "Ik ben eens in jullie territorium gekomen, om het te zien, en de impact te voelen, en toen kwam ik langs dit grote, adembenemende meer.." Zijn ogen begonnen te glinsteren alleen al bij de gedachte eraan. "Wat is dat?" Het had wel een geschenk van Starclan geleken, zo in de nacht met de sterren erin weerkaatst.

Ze herkende het, en dat maakte dat hij even een blije zucht liet. Hij was dus niet gek geweest, had het niet gedroomd en was ook nog niet dood. Dat waren vele goede mededelingen in een enkele zin. Ze had het over hoe mooi het was, en de kater kon niets anders dan knikken, want ze had flink gelijk. ''Het was vreemd om te ontdekken dat Starclan het meer had gespaard. Maar nog altijd kunnen we onze voorouders vinden in het oppervlak van dat meer.'' Zo had hij er nog niet eens over nagedacht, als je het zo zei klonk het haast egoïstisch, alhoewel het natuurlijk wel knap was als een compleet meer ten onder ging aan een bosbrand. Niet dat hij er expert in was, het leek hem gewoon onlogisch. ''Het was mijn persoonlijke favoriete plek om te zijn als ik stil advies zocht.'' Dat klonk dan wel weer heel logisch, je kon de perfecte spiegelbeelden zien van ieder in het meer, en pas als je blij was met wat je zag was je geslaagd in zijn ogen. Hij was nog niet geslaagd, zou hij ook niet snel zijn, maar hij had nog tijd, tijd genoeg. "Wat zag jij in het meer?" Als ze zijn gedachtengang zou kunnen volgen bestond de kans dat ze dit te persoonlijk vond, maar wie niet waagde die won niet, en dus vroeg de kater het alsnog. Bovendien was hij daadwerkelijk geïnteresseerd in wat ze zou antwoorden.