Tired mechanical heart Beats 'til the song disappears [&Brokenwing]

Hij had niet goed geslapen en van de lichtste beweging naast hem werd hij wel wakker maar toonde het niet. Zijn ogen bleven gesloten en gezien hij niet helemaal had geslapen sloeg de paniek ook niet over hem heen. Zijn focus was op de geluiden die hij hoorde en de geuren die zijn neus binnendrongen. Hij hoorde haar stem en bewoog langzaam een oor haar kant op. ''Ik was al wakker.'' Antwoordde hij weer op zijn zachte toon voor hij zijn ogen opende maar niet in beweging kwam. Hij kon al zien dat het licht was buiten maar zijn ogen gleden naar zijn eigen vacht voor hij fronste. Hij wist dat hij zelf geen wonden had, maar zo kon hij ook niet verschijnen in het kamp. Zonder antwoord te geven in eerste instantie ging hij langzaam zitten voor hij zijn schouders ophaalde. ''Was te verwachten.'' Was zijn simpele antwoord voor hij begon met het wassen van de plekken waar het bloed op zijn eigen vacht zat, maar trok zijn kop terug zodra zij hetzelfde bij hem deed. ''Niet nodig, zorg jij er maar voor dat jij er iets van fatsoenlijk uit ziet.'' Mompelde hij en duwde haar kop weg met zijn neus voor hij zelf het werk afmaakte, maar alleen op de plekken waar het zat.

Ze stopte met het schoonmaken van de rode vacht van de kater, en begon ijverig haar eigen vacht te likken. De kater had gelijk, het was te verwachten. Gefrustreerd maakte ze de wonden schoon, en hinkte daarna even naar de opening, waar ze even genoot van de nog een klein beetje warme zon. "De clan heeft ons geen eens gemist.." Sprak ze, lichtelijk gekwetst. Haar staart sloeg ze om haar heen en likte ze vervolgens even schoon, om dan weer naar de kater te staren.

Zodra ze zich op haar eigen vacht richtte was hij alweer klaar en stond toch op voor hij snoof. Zijn spieren waren stram geworden door het feit dat het eerder geregend had en het koud was geweest die nacht. Zwijgend probeerde hij zich iets uit te rekken maar deed geen poging om naar de uitgang te lopen, de beelden van de vorige dag stonden nog op zijn geheugen gegrift. Hij keek op bij haar woorden en haalde zijn schouders op. ''Ga me nu niet vertellen dat je werkelijk anders dacht.'' Mompelde hij maar wendde zijn kop af om naar zijn schouder te gaan zitten staren. ''Ik bedoel wat voor een nut zijn wij voor hen.'' Vervolgde hij langzaam maar bleef naar zijn eigen vacht staan. Hij had zich zelf nooit anders gevoeld dan nutteloos.

''Ik bedoel wat voor een nut zijn wij voor hen.'' De grijze poes knikte langzaam, en krulde zich weer op in een hoekje van het hol, waar ze recht naar Heartbroken bleef staren, op een vriendelijke manier. De rosse kater was aardig, hij had ook iets ergs meegemaakt, net zoals Brokenwing zelf. Een subtiel glimlachje verscheen op haar gezicht, maar ze keek daarna meteen weg. "Als het hun niets kan schelen, waarom kan het ons dan überhaupt nog schelen?" Boos begon ze ijverig heen en weer te lopen. "Wij moeten 'loyaal' zijn aan de clan..." Begon ze, "Maar ze zijn niet eens loyaal aan ons!" Ze stapte dichtbij de kater, en keek hem weer recht aan. "Toen die rogue mijn kittens.." De poes schudde haar hoofd. "...Toen kwam er een patrouille langs, ze deden helemaal NIETS!" Boos gaf ze een tik tegen de wand van de uitgang, alsof ze van plan was om het dicht te bouwen. "Loyaal, wat een onzin."

Zijn amberen ogen bleven op de ingang hangen zonder dat hij echt reageerde. Maar hij kon niet ontkennen dat ze gelijk had. ''Je hebt een punt,'' Mompelde hij langzaam maar liet zijn blik zakken om op zijn poten neer te staren. Hij had het altijd maar geaccepteerd al had hij er heus wel wat aan kunnen veranderen. Terwijl hij haar blik ontmoette schoof hij onbewust wat naar achteren voor hij slikte. ''Wat wil je er aan doen? Vertrekken en nooit meer terug komen?'' mompelde hij bijna verslagen, wetend dat dat voor hem geen optie was. Hij had de veiligheid nodig van de Clan, alleen zou hij nergens kunnen komen. ''We maken geen schijn van kans, hoe graag we het ook zouden willen.'' Zuchtte hij en keek langzaam op om haar aan te kijken. Hij krulde zijn staart strak om zijn lichaam heen en zuchtte toch weer even voor hij naar buiten staarde. ''En soms moet je geven om te krijgen.'' Fluisterde hij zacht.

De grijze poes knikte langzaam, maar schudde meteen haar hoofd toen hij vroeg over verlaten. "We maken nooit een kans. Twee magere sprietjes met allebei een trauma. Ik kan amper jagen!" Zuchtte ze, waarna ze aandachtig luisterde naar zijn woorden. "Je hebt gelijk, ik had misschien beter mijn best moeten doen." Al wist ze niet hoe ze dat had moeten doen. Voordat alles was gebeurd had ze al veel gedaan voor de clan, net zoveel als alle andere katten. "Sorry Heartbroken." Al wist ze zelf niet waarom ze zich verontschuldigde. Een laag gegrom klonk buiten het hol, en de poes schrok zich rot. Ze knalde van schrik zachtjes tegen een wand van zand aan, en liet zichzelf zakken in vechthouding.

Hij knikte zodra ze zelf ook uitsprak dat ze geen schijn van kans maakte. Hij kon dan wel jagen maar hij kwam niet echt veel verder dan dat als hij eerlijk moest zijn. ''Dat bedoelde ik dus.'' Mompelde hij zacht maar wendde zijn kop langzaam af. Hij had te slecht geslapen om veel na te kunnen denken, hij had de veiligheid van de rest om zich heen nodig om goed te kunnen slapen. Toch haalde de rood gestreepte kater zijn schouders lichtjes op. ''Misschien, misschien niet.'' Mompelde hij voor hij zuchtte. ''maar je kunt niks aan het verleden veranderen.'' Zijn stem was veel zachter geworden en met zijn normale toon, bleef er niet veel van geluid over. Hij wilde haar vragen waarom ze zich verontschuldigde maar een gegrom deed al zijn haren overeind komen. Hij wierp een schichtige blik op Brokenwing voor hij zichzelf omhoog hees en breed voor haar kwam staan. Voor hij doorhad wat hij zelf deed had hij zijn lip opgetrokken en klonk er een zware grauw uit zijn keel. Hij had geen idee wat daar buiten zat, maar zij kon absoluut niet meer vechten. Ze had al genoeg gedaan, nu was het tijd dat hij eens zijn moed bij elkaar ging rapen. Zijn klauwen verdwenen in de grond voor hij twijfelend een klein stapje nam naar de ingang, wetend dat ze hierbinnen geen gevecht konden houden omdat er te weinig ruimte was. De enige optie was naar buiten gaan, maar dat sprak de magere kater nu niet echt veel aan.