No love, no time, no life {Open}

Met snelle passen liep de kattin achter een eekhoorn aan. Haar poten voelden redelijk zwaar aan. Maar haar ziel sprankelden van hoop, van geluk, van alles... Ze voelde zich goed, ondanks de omstandigheden. Ze sprong op en lande net naast de eekhoorn. Het bruine beestje schrok en schoot weg waarna deze in de boom schoot. Ze keek hem na, maar besloot er niet achter te gaan. Zij was groot en de eekhoorn was klein en kon veel gemakkelijker in de boom bewegen dan zij. Ze zuchtte even en snoof zachtjes. Haar ademhaling was gejaagd, maar nog onder controle. Haar goudgele ogen gleden even over het landschap en ze knipperde een paar keer. Geen reactie, niks... Dat was ze wel gewoon... Ze zuchtte zachtjes en stapte verder. Haar goudgele ogen waren leeg, leeg van vermoeidheid. het was zwaar, haar nieuwe rang. Kon ze het eindelijk wel aan? Dat vroeg ze zich dag in en uit zichzelf af. Ze beet even op haar onderlip en wandelde rustig verder. Tot haar verassing stopte ze toch absurd, uit het niks... haar zintuigen hadden iets opgepikt... maar wat?

Zijn flanken zwoegden heftig terwijl hij de poten van de kat tegen de grond gedrukt hield. De Rogue krijste, maar Claw haalde zijn poot weg en drukte zijn grote klauw op de keel van de kat. “Sukkeltje.” Siste hij in het oor van de kat, voordat hij doorduwde. De kat schokte nog even onder hem, maar lag daarna stil. De kat was geen makkelijke tegenstander geweest, maar hij was hem iets te dicht bij Moonwhite haar territorium gekomen. Hij wist dat ze voor zichzelf kon zorgen, maar hij was de laatste tijd nogal prikkelbaar. Helemaal voor vreemde katten die in de buurt van haar en zijn kittens kwamen. Nou had hij zichzelf voorgenomen om niet meer het gevaar op te zoeken, maar nou leken de katten hem op te zoeken. Dat was onaangenaam, erg onaangenaam kon hij wel zeggen. Hij genoot er van om bloed te proeven en iemand te vermoorden, maar hij hield er nog meer van om zijn kittens te kunnen zien. Hij trok een tand uit de bek van de Rogue en bevestigde die naast de andere drie tanden aan zijn halsband, één van een kittypet, één van een hond, één van een thunderclan kat en nu ook een van een rogue. Zijn halsband rinkelde toen hij hem weer losliet. Hij stapte van de dode kat af en gaf hem nog een schop na. Daarna liep hij weg in de richting van clangebied. Hij zou even een rondje langs de grens doen om er zeker van te zijn dat er geen clankat de grens over gestoken was, want die wilde hij dan wel een lesje leren. “Thunderclan.” Siste hij opeens, zo snel de geur van een thunderclan kat zijn zintuigen prikkende. Een sadistische blik vulde zijn groengele ogen. Zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij over de grens keek, naar thunderclan gebied.

Met rustige passen wandelde de kattin verder. In haar ogen stond een zwak vuur. Ze was sterk en dat wist ze best. Ze had Whitelion al eens weten te verslaan, een van de machtigste katten die momenteel in het bos liep. Ze was er niet trots op, dat was zeker, maar het was wel handig dat ze sterk was. Ze zuchtte even zachtjes en liet haar blik over de grond glijden. Toen de geur van Bloodclan haar neus bereikte, keek ze meteen op. Ze hoopte haar broer, Owyn, te zien. Ze hield even haar adem in, maar ze vond nergens zijn grijze pels... "Deathsoul," murmelde ze zachtjes tussen haar lippen door. Daarna keek ze terug naar de grond en zuchtte ze zachtjes. Owyn... Deathsoul... Ze sloot even haar ogen en keek toen terug op. Toen zag ze de zwarte pels van een andere Bloodclan kat. Ze vernauwde meteen haar ogen en bleef alart, maar zei verder niks. Ze waren nog ver genoeg van elkaar dus een aanval afslaan zou een eitje worden.

Zijn zintuigen waren sterk genoeg om de stem van de thunderclan poes op te vangen. Ze noemde een naam, Deathsoul. Wie was dat nou weer? Hij wist zeker dat hij het goed verstaan had en hij vroeg zich af waarom ze aan die naam dacht toen ze zijn geur opgemerkt had. Hij staarde haar aan, de sadistische blik was niet uit zijn ogen verdwenen. De rest van zijn houding was kalm, maar de adrenaline stroomde wild door zijn aderen. Hij wilde maar al te graag zijn tanden in dit mormel zetten. Zijn haat jegens de thunderclan was groot, het was de grootste haat die hij koesterde. “Wat… Wie?” Siste hij toen terwijl hij een keer geërgerd met zijn staart zwiepte. “Mijn naam is Claw.” Zijn oren draaiden langzaam in zijn nek en kwamen op zijn kop te liggen. “En ik moet zeggen dat ik niet zo in de stemming ben voor een gezellig gesprek.” Er ontstond een sarcastisch grijnsje om zijn lippen terwijl zijn tanden zichtbaar werden. Zijn ogen fonkelden vervaarlijk en hij deed en dreigende stap in haar richting. Ze was nog een eind van hem vandaan, maar hij zou er geen moeite mee hebben om die afstand te overbruggen.

Zijn getwiste lach was ziekelijk. Hij was ziek, ziek in zijn hoofd. Je kon het best genezen, maar de kans dat je werd besmet was ze groot. De patiënt kon ook tegenwerken... En de dokter had vaak geen zin om mee te gaan met hem. “Wat… Wie?” Ze keek hem met gloeiende ogen aan. "Owyn," zei ze, deze Bloodclanner zou hem best kennen. “Mijn naam is Claw.” Ze knikte naar hem. “En ik moet zeggen dat ik niet zo in de stemming ben voor een gezellig gesprek.” Ze zuchtte zachtjes en keek hem kort aan. "Hm, goed voor jouw, Claw," zei ze. Toen flitsten haar ogen even heen en weer over het landschap. "Zeg me," zei ze. "Hoe heet ze?" Zelfs sadisten hadden liefde.

Toen ze de naam van de bloodclanner uitsprak trok er even een blik van herkenning door zijn ogen. Ja, die kat kende hij wel. Niet zo heel goed, maar hij wist wie het was. “Hoezo is Owyn de eerste waar je aan denkt, wat is jullie relatie?” Hij vroeg zich af of hij die informatie kon gebruiken, als ze hem die informatie tenminste ging geven. Hij was dan misschien sadistisch en gemeen, maar hij was wel slim. Er trok daarom ook totaal geen emotie door hem heen toen ze opeens vroeg hoe ze heette, hij staarde haar alleen maar aan. “Waar heb je het over?” Vroeg hij toen doodkalm, terwijl hij een keer met zijn staart zwiepte. “Wat is jou naam eigenlijk?” Hij bleef haar strak aanstaren, ze was gevaarlijk dan hij dacht. Hij moest voorzichtig zijn, want anders zouden er dingen gebeuren waarvan hij niet wilde dat ze gebeurde. Dus werd zijn aandacht behoedzaam, al was dat niet aan hem te zien. Het sadistische grijnsje was geen moment van zijn lippen gegaan.