Tired mechanical heart Beats 'til the song disappears [&Brokenwing]

Zwijgend sleepte de rode kater zich weg bij het kamp, zijn gehoor gericht houdend op haar. Hij baalde ervan dat hij met haar op pad moest gezien hij niks had te zeggen en toch nog steeds kwaad was op haar. Ze had nooit mogen zeggen dat hij bleef hangen in zijn verleden, ze zou eens moeten zien wat hij gewoon nog deed. En zodra Innerghost hem aansprak om haar mee te nemen op patrouille was zijn humeur meteen weer gekelderd. Alsof hij nog niet bang genoeg was om daar te komen moest hij ook nog eens met iemand die zichzelf helemaal niet kon verdedigen. Langzaam schudde de magere kater zijn kop voor zijn ribben wat zichtbaarder werden zodra hij over iets heen sprong. Hij was alweer wat afgevallen maar hij was niet meer zo moe als eerst. Iets van zijn woede hield hem op de been maar buiten de mededeling dat ze mee moest had hij geen woord tegen haar gesproken en hij was ook niet van plan te spreken tegen haar. Dan kon ze gaan janken, maar hij had daar het recht op. Alsof hij nog niet genoeg naar zijn kop geslingerd had gekregen over de tijd. Hij had wel slechter geslapen de laatste tijd maar hij had niet meer naar de poes omgekeken. Hij had zijn poging gewaagd en kreeg valse beschuldigingen terug voor wat hij had gedaan. Hoe zou zij zich hebben gevoeld als ze gewoon was afgenomen van de Clan als kitten en sinds terugkomst niet meer hetzelfde werd behandeld. En zelfs met dat op zijn rug ging hij verder, telkens zijn poten verder uitstrekkend naar het volgende doel.
Toch bleef de kater even plots staan, Bloodclan ruikend in de lucht maar het duurde even voor hij besefte dat deze geur oud was en hij iets ontspande. Hij kon niet tegen een van hen vechten, wetend dat hij ineen zou duiken als een kitten zodra hij ze zag. Hij wierp een halve blik naar achteren voor hij doorliiep, iets wat hij van Innerghost deels had overgenomen. Gewoon doorgaan zonder te mekkeren of medelijden voor wie er mee is. Dan hadden ze maar sterker moeten zijn.

Hinkend strompelde de donkergrijze poes achter de kater aan. Innerghost had kennelijk niet zoveel zin in om iemand anders op pad te sturen die niet een paar dagen van tevoren was geraakt door een monster. Grommend keek ze naar de kater, die ze met moeite bijhield op drie poten. Toen de kater bleef staan, was ze met haar gedachten bij iets anders, en probeerde zo snel stil te staan dat ze naar voren viel en vloekend zand hapte, of modder in dit territorium. Ze ving een blik van hem op, waarna de kater doorliep. Gekwetst keek ze hem aan, en blies even. "Heartbroken, wacht even!" Schreeuwde ze geïrriteerd, waarna ze zich met haar ene poot naar een boom trok en zich daar weer overeind hees. Met een scheef pasje struikelde ze zo snel ze op dit moment kon naar de kater toe, en merkte wat warms over haar buik druipen. O Starclan, haar wonden waren weer open gesprongen. Ze negeerde het vele bloed olkomen, en ging pal voor de neus van de kater staan, mat haar poot hoog opgetrokken. "Heartbroken.." Mompelde ze, aardig en een klein beetje schor. "Ik zat fout, ik had nooit boos op je mogen worden, jij blijft niet hangen in je verleden.." Als een kat kon blozen, deed ze dat nu. "..Ik ben gewoon een beetje jaloers, hoe jij zo gewoon door hebt kunnen gaan met leven." Ze staarde hem recht aan met haar doffe groene ogen, en glimlachte een beetje pijnlijk. "Heartbroken, het spijt me, heel erg. Ik zat fout!" Ze liep dichter bij hem, waardoor er een snee openscheurde, na even een kerm van pijn te laten horen, keek ze de kater weer recht aan. "Ik heb respect voor hoe jij je er doorheen gezet hebt, het spijt me echt heel heel erg." Dit meende ze, dit meende ze echt. En als de kater haar excuses niet zou aanvaarden zou ze omkeren en teruglopen naar de medicine cat dan. Stomme deputy, ze kon eigenlijk toch helemaal niet op patrouille?

De magere kater bleef gestaag doorlopen, al deden zijn eigen poten pijn en voelde hij ze trillen onder zijn lijf met elke pas die hij nam. Met elke pas kwam hij dichter bij datgene wat hem wakker hield elke nacht of wat zijn paniek deed oprijzen het moment dat zijn ogen openschoten. Zelfs na alle tijd ontkwam hij er niet aan en diep van binnen was hij bang dat het nooit zou vervagen. Haar stem deed hem opkijken en zonder een emotie in zijn ogen draaide hij zijn kop half naar haar toe. ''Wat?'' Was zijn enige antwoord voor hij toch gewoon doorliep, zijn aandacht meer richtend op de omgeving dan op haar. Het enige wat hij wilde was hier weg, maar als hij dit niet afmaakte deed zijn voormalige mentor hem nog eens wat. Hij schrok op zodra ze ineens voor zijn neus stond en kwam slippend tot stilstand, bijna zijn oren in zijn nek gooiend. Hij onderdrukte de neiging om te snauwen naar haar, maar haar toon hield hem tegen. Zwijgend staarde hij haar aan zijn klauwen uitslaand om te kunnen reageren mocht er iets verschijnen terwijl hij niet oplette. Met elk woord dat ze sprak begonnen zijn oren naar zijn kop te zakken voor hij zijn lip optrok, klaar om terug te snauwen als ze een verkeerd woord sprak. Toch leek hij geen fout woord te kunnen ontdekken dus zijn tanden verdwenen weer achter zijn lip en zijn oren kropen iets omhoog. ''Je moet nooit denken dat het makkelijk was.'' Mompelde hij maar wendde zijn kop af voor hij langzaam ging zitten. Hij negeerde de pijn die ze had en liet zijn ogen over de omgeving schieten. Dit was niet de plek om te praten maar ze had blijkbaar besloten van wel. ''Haal het dan niet weer in je hoofd om dat te durven beweren, maar ik wil hier zo snel mogelijk weg.'' Mompelde hij en stond toch weer op. Zijn toon was niet onvriendelijk maar eerder nerveus. ''Dan kunnen we praten,'' Mompelde hij er zacht achteraan, wat voor zijn stem bijna onhoorbaar werd. Toch liep hij langs haar heen zonder haar aan te kijken, maar zijn tempo lichtjes aan te passen zodat deze makkelijker bij te houden was voor haar. Hij accepteerde wat ze zei, ze besefte ten minste wel dat zij fout had gezeten door dat te beweren. Maar hij kon gewoon niet praten zo dicht bij de plek waar zijn ellende was begonnen, het was onmogelijk.

Toen de rode kater na zijn woorden opstond, sprong ze onhandig overeind, en wankelde een paar pasjes naar links en naar rechts. "Waarom een poot gekneusd, en niet m'n oor ofzo," Grinnikte ze, waarna ze grommend achter hem aan probeerde te lopen. Ze negeerde de pijn die haar buik aan het openscheuren was, en de pijn die haar poot voelde bij elke keer dat ie door elkaar werd geschud door een stap te zetten. Ze verstijfde toen ze in haar ooghoek iets zag bewegen. Het was de gestalte van een kat, die wegsprong voor een auto, en daarna op hen af kwam. De grijns op het gezicht van de Bloodclanner werd steeds duidelijker naarmate hij dichterbij kwam. "Rennen!" Blies de donkergrijze poes naar Heartbroken, waarna zij de andere kant op ging, richting de kat. Rennen zou toch niet lukken, dan maar meteen de confrontatie aangaan. Bovendien had ze nog iets goed te maken met de rode kater. "Ach, een kreupel poesje," Grijnsde de stinkende kat, alsof hij zo sterk, groot en gespierd was. Gelukkig nog niet, hij was zwart en had nog geen halsband, en zijn blauwe ogen keken haar ijzig en kil aan. Boos mepte de grijze poes een uitgeslagen klauw tegen de zijkant van het gezicht van de kater aan, maar daarbij scheurde ze de enorme snee in haar buik nog verder open, en de kater haalde ernaar uit, waardoor de poes door haar poten zakte. Negeer de pijn. Fluisterde ze in zichzelf, en ze kwam grommend overeind, gewoon haar volle gewicht zettend op de gekneusde poot. O wat zou Littlestream hier chagrijnig om worden. Met haar achterpoten zette de poes zich af, en greep met haar keken de halsband vast en trok de kat over de grond heen. "Rotbeest!" Siste ze boos, en smeet met al haar kracht de kat tegen een boom aan, waarbij ze door haar poten zakte, en beduusd keek naar de zwarte kat die met zjin kop tegen een takje aan was geknald en buiten westen tegen de boom aan lag. Ze zuchtte vermoeid, en krabbelde gepijnigd overeind, waarna ze weer onhandig op drie poten naar Heartbroken toe sprintte. Een traan rolde over haar wang. "Nu staan we quitte."

Hij hoorde haar wel bewegen achter zich maar zijn aandacht was half weggezakt en had plaats gemaakt voor zijn gedachtes. Had ze nu echt hem hier moeten aanspreken? Hij schrok op zodra hij haar stem hoorde en haalde half zijn schouders maar op. ''Oren kun je niet kneuzen.'' Mompelde hij langzaam, maar schrok op zodra ze verstijfde, al kon hij het niet zozeer zien. Langzaam draaide hij zijn kop haar kant op en volgde haar blik voor alle spieren in zijn lijf verstarde. Zijn amberen ogen werden groot van angst en voor hij erover kon nadenken dook de kater in elkaar en drukte zich plat tegen de grond. Zijn kin was weggedrukt in de ondergrond en zijn ogen schoten heen en weer, wachtend tot het onvermijdelijke zou komen. Hij had het gevecht niet door, en zelfs al had hij dat, hij kon geen poot heffen. Trillend kneep de rode kater zijn ogen maar dicht en maakte zich zo klein mogelijk. Zelfs al was het niet echt, bloed droop uit de lucht en kwam neer op de grond terwijl de jonge kater iets achteruit kroop. Een bijna kitten-achtige kreet rees op uit zijn keel terwijl zijn ogen openschoten en aar de Bloodclanner staarde. Bijna kon hij de stem van Blacksoul weer in zijn oren horen galmen op de toon waarop ze hem altijd te pakken had gekregen. Ze was achter hem aan gekomen en had hem zelfs als apprentice gevonden om hem terug te halen. En nu zouden ze weer voor hem komen, hij zou voor goed verdwijnen uit de clan en nooit meer ergens verschijnen. Hij was voor goed vastgeklampt in een eeuwige neergaande spiraal van het leven. Hij zou nooit meer vrij zijn, nergens meer heen kunnen.
Zijn kop zakte weer plat tegen de grond en de kater kneep opnieuw zijn ogen stijf dicht, alleen om ze te laten openschieten zodra hij pootstappen hoorde. Zijn vacht kwam omhoog en hij grauwde kwaad naar degene die op hem af kwam, even vergetend dat het een clangenoot was die hem net gered had. ''Ga bij me weg!'' Siste hij voor hij verder naar achter kroop door de vuile ondergrond. Toch waren zijn klauwen niet uitgeslagen terwijl hij opstaarde naar Brokenwing, angst nog altijd in zijn ogen gekerfd. ''Laat me gewoon gaan!'' Zijn stem sloeg over en begon een bijna smekende toon aan te nemen. Hij had haar woorden niet eens meer gehoord, alleen de echo's van het verleden.

''Laat me gewoon gaan!'' De stem van de kater sloeg over, en angstig viel de poes achterover, en kroop naar achteren. De kater lag als een angstig hoopje vacht te smeken of ze hem wilde laten gaan? Toen de poes opkrabbelde, botste ze tegen het lichaam van de Bloodclanner aan, was hij dood? Ze keek even duidelijk en goed of hij nog ademde, en dat deed hij. Gelukkig. De donkergrijze poes zette een stap dichterbij Heartbroken, en ging heel rustig liggen, waarbij een steen in een van haar snedes prikte. "Heartbroken," Fluisterde ze, lief en zoetjes. Zoals haar stem ooit was geweest, geruststellend en fijn om te horen. "Het is oké, de Bloodclanner is semi-dood." Ze kroop voorzichtig dichterbij, en kneep haar ogen stijf dicht bij de pijn van haar sneden die over de grond werden gesleept. "Het is goed, rustig," De kalmte in haar stem gaf rust, en ze klonk betrouwbaar, maar of de kater dat ook dacht? Ze zette voorzichtig nog een stap dichterbij de angstige kater, en piepte dit keer zachtjes toen een scherp iets in een van de wonden stak. "Het is allemaal goed, er is hier niemand.." Terwijl ze dat zei deed ze een klein stapje dichterbij, zodat haar kop een staartlengte van de zijne was verwijderd. Nog steeds laag op de grond keek ze hem hoopvol en geruststellend aan. "...Alleen jij en ik, niemand anders." Ze zetten nog een stap dichterbij, en begon zacht een liedje te zingen die ze ook altijd voor haar kittens zong.

Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
When you wake you shall have
All the pretty little horses.
Black and bays, dapples, grays,
All the pretty little horses.
Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
When you wake you shall have
All the pretty little horses.

Ze sloot haar ogen en gaf een tedere lik over zijn kop, waarna er een traan over haar wang rolde en ze haar kopje in zijn rode vacht drukte. "Het is goed,"

LIEDJE:

Zijn angst had de overhand genomen en de kater kon niet meer bewegen, bijna verwachtend dat een kat zijn nekvel greep en hem meesleepte naar die afschuwelijke plek. Toch bleven zijn ogen terugglijden naar de niet bewegende kat die daar lag. Maar de stem die hij hoorde deed hem meer trillen dan ooit, was hij misschien wel dood en kwam zijn moeder hem eindelijk geruststellen? Maar hij rook haar zoete geur niet, hij rook een hele andere geur en de woorden drongen maar half tot de kater door. Hij had zijn ogen snel weer dichtgeknepen maar probeerde zich te richten op de stem van degene bij hem in de buurt lag. Maar hij kon er niet op reageren, de schok in zijn lijf stond hem niet toe om een woord te spreken buiten het zachte piepje dat uit zijn keel oprees. Zijn borstkas rees snel op en neer maar het drong allemaal niet helemaal tot hem door. Haar stem klonk zacht in zijn oren en het drong iets van de diepste angsten wel weg maar hij bleef nog altijd met dichtgeknepen ogen trillend liggen. Maar zodra hij de zachte tekst van een lied hoorde begon zijn trillen weg te vagen en zijn lichaam iets te ontspannen. Hij durfde niet omhoog te komen, maar zodra het even stil was opende de rode kater trillend zijn ogen om naar de poes te staren die hij al vele dagen eerder had afgesnauwd en tegen was ontploft. Zijn kop zakte iets verder weg tegen de grond zodra haar tong zijn vacht raakte maar het meeste van de paniek was weggedreven uit zijn amberen ogen. ''Weg,'' Kwam zijn schorre stem zwakjes. ''Weg hier, alsjeblieft. Ik wil niet blijven.'' Fluisterde hij smekend en kroop langzaam iets weg, maar durfde nog steeds niet op te staan, staren in haar ogen.

Gelukkig, de kater was gekalmeerd. Hij wilde weg hier, en dat snapte de poes maar al te goed. "Moet ik je helpen?" Vroeg ze zoet en vriendelijk, en ze greep voorzichtig zijn nekvel vast en tilde hem omhoog. Haar gewicht plus het gewicht van de rode kater werd nu op haar gekneusde poot gezet, en zodra ze hem overeind had, zuchtte ze pijnlijk waarna ze achter hem aan begon te hinken. "Sorry," Fluisterde ze zacht, op een of andere manier had ze het gevoel dat dit alles aar schuld was. Als zij niet zo langzaam was geweest waren ze al lang voorbij die kat geweest. Het begon te regenen, en hard ook. De ijskoude, harde druppels kletterden hard op de grond en op hun vacht, en een gerommel weerklonk boven hen. "O StarClan!" Siste de poes toen ze bijna werd weggeblazen door een windvlaag. Ze móést nu op vier poten lopen, want wat deed meer pijn. Tegen een boom aan vliegen of op een gekneusde poot lopen. De katten liepen recht tegen de wind in, en werden zo nu en dan een stukje terug geblazen door de wind. "Ga bij de Windclan waaien, rotwind!" Blies ze, waarna ze achter een dikke boom ging staan, zodat ze niet nat en weg geblazen zou worden. Ze waren nu een heel stuk weg van het gebied van de Bloodclan, dus keek de donkergrijze poes om zich heen op zoek naar een hol om in te schuilen. "Daar!" Met snelle maar pijnlijke passen sprong ze een oud en verlaten vossenhol in, het was daar wel droog. Een klein beetje krap misschien maar ze pasten er met z'n tweeën makkelijk in.

Zijn ogen schoten nog altijd wel heen en weer door de omgeving maar hij keek half naar haar zodra ze hem overeind hees op zijn poten waardoor deze toch weer begonnen te trillen. Waarom moest hij elke keer weer deze kant op gedreven worden? Met moeite wist hij zijn poten te verplaatsen, maar veel tempo kwam er niet uit. Hij hield zijn grote ogen gericht op de kater die daar lag en hij kon niet meer wegkijken. Haar verontschuldiging drong maar half tot hem door. De regen deed de kater niet eens opschrikken en voor een seconde vlogen zijn ogen op naar de grauwe lucht voor ze weer naar de nog altijd niet bewegende kater keken. Hij wist niet meer wat hij moest doen, wat als ze hem hadden geroken en met meer terug zouden komen. Maar zodra de kater uit zijn zicht was durfde hij zich langzaam toch om te draaien en vooruit te lopen, al schoten zijn ogen en oren nog altijd angstig in het rond. De windvlaag bracht hem even volledig uit balans en met moeite wist hij op zijn poten te blijven voor hij naar haar bleef kijken, zelf nog in de volle wind en regen blijven staand. Hij hoorde haar stem wel maar bleef voor een aantal seconden onbewogen staan terwijl de regen op zijn magere lijfje neerkletterde en de wind hem probeerde mee te sleuren. Pas zodra zij binnen was en voor even uit zijn zicht was verdwenen sleepte hij zijn poten dezelfde kant op om voor de ingang weer te blijven staan en nog een angstige blik in het rond te werpen voor hij naar binnen kroop. Meteen drukte hij zijn magere lijfje tegen een wand aan en krulde zich strak op tot een bolletje. Hij kon niet eens opkijken, zij was de eerste die had gezien wat er met hem gebeurde als hij een van hen tegen kwam en hij wilde het vergeten.

Geschrokken keek de poes naar Heartbroken die zich angstig tegen de wand opkrulde, en ze ging vriendelijk naast hem zitten. "Hé," Fluisterde ze lief, en glimlachte even voordat ze haar dikke, pluizige staart om hem heen sloeg en hem probeerde te troosten. Haar ogen waren nog steeds waterig, het liedje had haar terug doen denken aan haar kittens. "Gaat het een beetje?" Ze praatte zacht, en haar stem klonk weer net zoals die vroeger was. Ze gaf een zachte lik over zijn kop om hem gerust te stellen, waarna ze zijn vacht droog begon te likken. Hopelijk zal het hem een beetje geruststellen. Toen zijn vacht droog was, liep ze een stukje van hem weg, en keek naar de enorme sneden en littekens die allemaal open waren gesprongen. Ze kon wel gillen van pijn bij elke lik waarmee ze haar wonden schoonmaakte, maar dat zou de rode kater alleen maar bang maken, dus onderdrukte ze de kreten en sprongen er alleen tranen in haar ogen. Ze begon het liedje weer te neuriën, wat de pijn een beetje verlichtte. Toen ze klaar was met het liedje te neuriën, schoot het beeld door haar hoofd van wanneer ze voor het laatst het liedje had gezongen. Het was voor haar kittens, die elk een voor een van haar weg werden gehaald. Het enige wat ze toen kon doen was het liedje zingen voor ze. Ze opende haar ogen, en merkte dat er wat druppeld op de grond lagen en ze had gehuild. Snel veegde de donkergrijze poes de tranen weg, waarna ze weer door ging met het schoonmaken van de sneden. Littlestream zou haar vermoorden.

Hij keek niet eens op zodra hij doorhad dat er iemand naast hem zat maar hij bleef zijn kop wegdrukken. Als antwoord op haar vraag kon hij zijn kop alleen zwakjes heen en weer schuiven in een nee voor hij bijna schrok zodra ze hem weer een lik over zijn kop gaf. Hij bewoog niet onder haar zachte bewegingen maar langzaam begon hij iets te ontspannen en rustiger te ademen. De geur die om hem heen hing was een heel stuk vriendelijker dan wat er net op hem af was komen stormen. Zodra ze niet meer naast hem zat voelde hij toch een kou langs zijn lijfje gaan maar hij tilde zijn kop iets op om hem op zijn voorpoten te leggen en naar de ingang te staren. ''Heb je eens de verhalen gehoord over hoe Bloodclan kittens stal van Clans om ze voor zichzelf te trainen?'' Fluisterde hij zacht maar met een schorre stem zonder op te kijken. Dat was allemaal wel gebeurd voor zij geboren was dus ze zou het niet persoonlijk hebben meegemaakt en hij wist dat ook wel. Zij was geboren rond de tijd dat hij gered was van die afschuwelijke plek. Maar toen was hij al niet meer wie hij eens was. Hij wachtte nu min of meer op haar reactie om te bepalen of hij verder ging en zijn gehele verhaal nu op zijn beurt voor haar poten gooide of dat hij het allemaal voor zichzelf bleef houden.

''Heb je eens de verhalen gehoord over hoe Bloodclan kittens stal van Clans om ze voor zichzelf te trainen?'' Ze schrok enorm van de woorden van de kater, en stapte naar hem toe waarna ze haar staart om hem heen sloeg. "Ja, en jij was d ..." Ze durfde niet eens verder te spreken, ze had de verhalen gehoord. Geen wonder dat de kater zo bang was geweest voor die Bloodclanner, misschien was die ook wel een gestolen kitten. You never know. Ze gaf een medelevende lik over zijn oor heen, waarna ze troostend naast hem kwam liggen. "D-dat spijt me zo voor je .." Ze slikte moeizaam, gaf een troostende lik en keek hem recht in zijn ogen aan. Als kitten gestolen worden door de bloodclan leek haar vreselijk, en al helemaal als niemand je steun bood. "G-gaat het wel dan?"

Zijn ogen bleven hangen op het gat dat de ingang was, afwachtend op haar reactie maar schrok bijna op zodra hij haar staart om zich heen voelde. Hij ademde even diep in, merkend dat ze haar zin niet af maakte. ''Ik was degene van Shadowclan die ze meenamen. Ik was een dom kitten en liep gewoon mee, niet wetend wat er zou gebeuren.'' Fluisterde hij zacht en kneep zijn ogen dicht, proberend de herinneringen buiten te sluiten. ''In het begin was het niet te erg en ik was niet alleen daar. Maar toch lieten ze ons niet zitten.'' Ging hij zacht verder en rilde even terwijl hij er toch even aan terugdacht. Zodra hij zijn ogen opende ontmoette hij haar blik maar er stond geen angst in zijn ogen meer, ze waren leeggezogen. Hij schudde zijn kop langzaam als antwoord op haar vraag en liet hem op zijn voorpoten zakken. ''Ze gaven niet om hoe wij ons voelde en hun training was gevuld met bloed en pijn.'' Murmelde hij zacht verder, nu hij begonnen was moest hij het ook afmaken. ''Degene die mij telkens meenam was nog erger dan de meeste, ze vond het niet belangrijk dat ik gewond was of pijn had en zelfs dat ik soms niet verder kon. Ze bleef doorgaan. En ook in het kamp gebeurde dingen waarover geen van ons sprak.'' Zijn stem begon licht te trillen en onbewust duwde hij zijn wang tegen haar vacht aan, voor het eerst in vele manen het gevoel hebbend dat iemand er wel voor hem was. ''Bloed, dat is alles wat daar te zien was. Er zijn zoveel katten gestorven en zelfs sommige van de kittens zijn gestorven waar we werden gehouden.'' Langzaam brak zijn stem helemaal en kneep hij zijn ogen weer dicht terwijl hij het weer voor zich zag. ''Toen ze ons vonden en terugbrachten kon ik niet meer reageren op iets en ik stond er alleen voor. Ik was pas vijf manen en geen enkele queen keek naar me om. Ze keken me aan alsof ik een of andere ziekte droeg.'' Het was allemaal zo geweest en wellicht als ze hem toen onder de hoede hadden genomen dan was hij nu een fatsoenlijke warrior geworden in plaats van het hoopje dat hij nu was. ''Ik ben toen weggerend uit het kamp en er was maar een ander die achter me aan was gekomen. Faithmind was de enige die echt naar me omkeek op dat moment en ze beloofde me te helpen. Ik had ook het gevoel alsof ik steun had aan haar. Maar zij verdween niet al te lang daarna en ik was weer alleen.'' Ging hij weer verder, niet wetend of ze er echt veel aandacht voor had. Maar ze had ook haar eigen verhaal naar zijn kop geslingerd. ''Ik werd toen een apprentice maar terwijl het een tijdje beter ging. Ik werd vrienden met een andere apprentice, Ashpaw. hij heeft me ook een keer gered toen ik voor het eerst die poes weer ontmoette. Maar ik heb hem al heel lang niet gesproken en heb het gevoel alsof ik hem nu ook kwijt ben. Innerghost haar trainingen vielen zwaar op mijn schouders en ik kon het bijna niet eens meer bijhouden. En zodra ik warrior werd wilde ik niet achter blijven dus ben me gaan storten op het jagen en heb de meeste patrouilles wel kunnen vermijden. Vooral de patrouilles langs die grenzen. De Clangrenzen kon ik altijd wel aan, maar ik heb nog altijd het gevoel dat ze me op een dag gewoon weer komen halen. Elke ochtend als ik wakker word raak ik in paniek, omdat ik vaak denk dat ik daar weer ben in plaats van bij mijn Clan.'' Fluisterde hij en kneep zijn ogen weer dicht voor hij stil bleef. Nu was alles van zijn kant eruit maar het luchtte hem niet helemaal op. Hij was ergens ook bang dat ze er misbruik van zou maken en hem als treiterobject zou gaan gebruiken. Maar die kans waagde hij erop. In vele manen had hij de steun van vrienden niet gehad maar nu leek het voor het eerst alsof er iemand toch nog iets van om hem gaf.

Ze voelde hoe hij zijn wang in haar vacht drukte, en geschrokken legde zij haar kop in zijn vacht en luisterde aandachtig naar wat de kater haar vertelde. "O StarClan wat verschrikkelijk..." Fluisterde ze na het verhaal van de kater, waarna ze een lik over zijn kop gaf en hem recht aankeek. Arme Heart, wat moest hij wel niet meegemaakt hebben? Troostend gaf ze hem een zacht kopje waarna ze besefte dat ze helemaal tegen hem aan lag. Een ongemakkelijk gevoel sidderde door haar lichaam, niet dat ze het erg vond maar hij misschien wel. "Het spijt me zo, zo erg voor je.." Fluisterde ze in zijn oor, ze had geen idee waarom, maar ze kreeg een vreselijk schuldgevoel. Een traan droop over haar wang, puur omdat ze het zo erg voor hem vond, en ze drukte haar gezicht nog dieper in zijn vacht. "Maak je geen zorgen, ik zal er voor je zijn. Dat beloof ik," Beloofde ze, en glimlachte naar hem dwars door haar tranen heen.

Hij zocht het nu, voor het eerst in zijn leven zocht hij steun bij een ander. Hij vertrouwde haar en voelde zich veilig al stonden ze geen schijn van kans in een gevecht. ''Nu weet je dat.'' Fluisterde de kater bijna onhoorbaar maar voelde zich op dit moment extreem kwetsbaar. Zijn zwakste punt lag nu volledig bloot en zij kon er mee doen wat ze wilde maar haar stem en de woorden die ze sprak leken niet alsof ze er iets verkeerds mee ging doen. Onbewust kroop de kater iets tegen haar aan, even alles vergetend wat er om hem heen gebeurde. ''Er werd geen woord meer over gesproken en iedereen vergat het in de loop van de tijd.'' Fluisterde hij zacht maar keek verrast op zodra ze hem beloofde dat ze er voor hem zou zijn. Een flits van twijfeling schoot door zijn amberen ogen terwijl hij haar aankeek en hij slikte. ''Maar wat als jij verdwijnt?'' Vroeg hij zwakjes, maar het was toch echt zijn grootste zorg als hij haar wel dichter bij zich liet.

"Waarom zou ik?" Mompelde de poes, ze voelde dat de kater dichterbij haar kroop, en gaf hem een geruststellend kopje terug. "Ik bedoel, ik kan nu toch amper ergens heen," Grapte ze, terwijl ze naar haar gekneusde poot knikte. Ze wierp een blik naar buiten en merkte dat het al donker werd. Shit. Ze konden nu nergens heen. Heartbroken was doodsbang en zijzelf kon amper lopen, zouden de anderen in het kamp zich geen zorgen maken over waar de patrouille is? "O StarClan, het word al donker." Ze keek naar Heart, en toen weer naar buiten en vervolgens weer naar de kater. "Ach die clan boeit het toch niet waar wij zijn." Ze keek weer naar de kater en glimlachte. Ze zou hem nooit, never nooit in de steek laten!

laten we zeggen.. Kort maar krachtig? xD

Hij schudde zijn kop langzaam, geen antwoord kunnen geven op haar vraag. Het was gewoon zijn angst omdat het elke keer weer met hem gebeurde zodra hij iemand had naar wie hij toe kon trekken. Hij kon het ook niet in normale woorden uitleggen, maar hij ging dat ook niet proberen. Driemaal was toch scheepsrecht, wellicht kon dit voor de eerste keer blijven zoals hij wilde. ''Gaat het niet om,'' Fluisterde hij zacht en eek even naar haar poot waar hij vervolgens zijn neusje zacht tegen aan drukte. haar woorden deden hem opschrikken en zijn kop schoot omhoog terwijl hij weer naar buiten staarde. In het donker weg van het kamp verblijven sprak hem nu niet echt zo heel veel aan. Hij verstarde iets en keek achter zich om te kijken of hij niet nog verder weg kon kruipen in het donkere hol. ''Het boeit ze nooit wat, zeker niet als het om mij gaan. en anders kunnen ze ons vinden.'' Fluisterde hij, eigenlijk hetgene waar hij op hoopte.

"Het boeit ze nooit wat, zeker niet als het om mij gaan. en anders kunnen ze ons vinden." De poes knikte, en kreeg het opeens nogal koud toen de kater zijn hoofd optilde. "Gaan we dan hier slapen?" Fluisterde ze verlegen, de opening was niet al te groot maar het jaagde haar angst aan dat wie of wat dan ook gewoon naar binnen kon springen. Ze drukte zich onbewust en beschermend tegen Heartbroken aan, en sloeg haar pluizige staart nog strakker en beschermend om hem heen waarna ze vermoeid haar hoofdje half op haar en half op zijn pootjes legde. Haar gezicht duwde ze slaperig in zijn lange vacht, waarna ze rustig zijn geur inademde en hem een heel zacht kopje gaf. "Good night," Sprak ze zachtjes, en sloot langzaam haar ogen.

Zijn ogen bleven hangen op de ingang van het hol en hij slikte. Het idee om hier te blijven sprak hem absoluut niet aan, maar teruggaan nu nog was geen optie. Zeker nu zij nauwelijks nog kon lopen en hij waarschijnlijk niet eens normaal kon lopen zonder van elk geluidje te moeten schrikken. Toch knikte hij langzaam en kneep zijn ogen iets dicht. ''Moet dan maar.'' Mompelde hij ongemakkelijk voor hij zijn staart ook half om haar heen legde zodra hij voelde dat ze zich dichter tegen hem aandrukte. Hoewel het haar niet veel zou kunnen helpen mochten er problemen komen. Hij keek even op haar neer zodra ze haar kop ook deels op zijn poten legde en liet langzaam zijn kin op haar kop zakken om weer naar de ingang te staren, wetend dat zijn slaap echt niet goed ging komen. ''Goodnight.'' Zuchtte hij zacht en bleef maar staren voor hij langzaam zijn ogen sloot. Het duurde niet lang of de kater schoot weer wakker van een klein geluidje buiten. zijn lip had hij al opgetrokken maar ontspande weer zodra het niks bleek te zijn. Opnieuw lag de kater een tijd voor zich uit te staren voor hij opnieuw weg doezelde in een lichte slaap.

Langzaam opende de donkergrijze poes haar ogen. Ze merkte meteen de spanning in haar poten, die strak om de kater naast haar heen waren geslagen, en hoe zij helemaal tegen hem aan lag gedrukt. Haar ogen merkten alleen maar een donkere ruimte op, waardoor ze een paar seconden dacht dat ze blind was. "Heartbroken," Fluisterde ze zacht, en wekte hem voorzichtig uit zijn slaap. "Wordt wakker," De poes gaf een vluchtige lik over zijn kop, waarna ze zich losmaakte van de kater, en keek naar het bloed van haarzelf wat aan zijn vacht kleefde. SORRY sorry sorry sorry sorry! Geschrokken keek ze hem aan, waarna haar blik naar de opening ging. Niemand. "Sorry!" ijverig en vol schuldgevoel begon ze haar bloed uit zijn rode vacht te likken