Who even dares to enter this holy land -open

Met grote sprongen rende de flamepoint verder. Verder als dat ze normaal zou komen om te jagen. Harder als ze normaal zou willen. Ver weg, verder als dat haar ziel reek. Haar ogen gesloten en haar oren plat omlaag. Alles in haar schreeuwde haar te zingen. Haar leven het was zo perfect, zo mooi en zo geweldig. Ze hielt van haar leven. Alles, de bloemen, de sneeuw die wegtrok. De kittens in de Nursery en de apprentices die speelde. Haar leven was perfect zoals het nu was. En toen ze bij de Waterval aankwam liet ze zich gelukkig neerzakken. Vol blijdschap zuchtte ze zachtjes. Blij was ze, perfect blij en gelukkig precies zoals de wereld haar nu toe lachte. De problemen met Snowcrystal deden haar niets meer. Haar zus had het vast wel overgenomen ofzo. Het was niet haar zaak. Rainpaw zou binnenkort Warrior worden en Magicpaw had een vrije dag. Oftewel deze dag was voor haar en haar alleen. En wat kon er beter zijn als die dag doorbrengen hier? Haar hart voelde vrij en trots. Hoewel de dood van Stormstar nogsteeds pijnlijk was geweest had ze zich er bij neergelegd. Ze was doorgegaan wetend dat hij over hen zou waken. Naast haar vrienden en familie die al in starclan waren. Ze zou ze nooit vergeten en voor altijd in haar hart koesteren..

Er was zoveel in haar leven gebeurd dat ze simpelweg niet meer wist hoe ze er mee om moest gaan. Blizzard.. Snow.. Ze hadden tekenen op haar hart achtergelaten. en nu Whirlpaw, Juicepaw en Outpaw druk bezig waren met hun trainingen was ze weer alleen en zou ze zich eigenlijk moeten focussen op de clan voeden gezien letterlijk de helft van heel riverclan in de medicine cat den lag.. Ze schudde haar kop maar bleef staan toen ze een onbekende geur rook en haar bovenlippen kropen op terwijl ze naar voren stapte richting de boundry. "Wie is daar!" Grauwde ze de duidelijke geur van een vreemde kat opmerkend. "Weet je niet dat je hier niet hoort te zijn scum? Zo dicht bij Riverclan?"

Hoewel het vrijwel vroor deze tijd van het jaar, brak bij Briarleaf bijna het zweet uit. De hele dag was hij aan het jagen geweest. De schaarsheid van de prooien in het territorium van de ThunderClan was zwaar voor iedere kat in het kamp, en hij moest net als iedereen een extra steentje bijdragen. Hij had zoveel aan de prooistapel toegevoegd als hij maar kon, maar nu was het toch echt tijd voor een korte pauze. Briarleaf barstte van de dorst, en de enige plek met stromend, niet-bevroren water was de rivier bij de Sunningrocks. Die rivier vormde tevens de grens tussen Thunder- en RiverClan. Hier joegen de RiverClankatten vaak, wist hij, maar dat zou hem er niet van weerhouden om een teug fris water binnen te krijgen. Zijn vermoeide benen droegen hem naar de grens, en hij begon harder te lopen naarmate hij dichterbij kwam. Zodra hij aan de rand van de rivier stond, boog hij zijn blonde kop voorover en doopte gulzig zijn tong in het koude water. Een rilling trok over zijn ruggengraat, het was kouder dan hij had verwacht, maar het voelde zo heerlijk verfrissend. Zijn korte moment van euforie werd al snel verstoord door een boze stem. "Wie is daar?" hoorde hij, en hij keek langzaam op. De expressie op zijn gezicht bleef kalm. Een poes kwam op hem afgelopen, duidelijk ontevreden. "Weet je niet dat je hier niet hoort te zijn scum? Zo dicht bij Riverclan?" Hij draaide zijn kop een beetje naar links en keek haar verbaasd aan. "Rustig aan, ik ben hier alleen voor een korte drinkpauze," bevestigde hij rustig. Een klein glimlachje vormde zich rond zijn lippen. "Daarbij, ik ben nog steeds in mijn eigen territorium."

God wat had ze een hekel aan de veel te bekende Thunderclan geur. Ongewild was ze in een idiote liefdesverhaal gesmeten door een clangenoot van haar en het had alleen maar meer haat bij haar opgeleverd voor de clan die ze wellicht nog het meest verachtte van alle drie de andere clans. Butterbell was extreem trouw aan haar clan en met Leafbare betekende dat alleen maar meer en meer problemen. Problemen die makkelijk voorkomen konden worden als zij haar staande wist te houden en er voor zorgde dat er niemand hun prooi zou afnemen. Dus het zien van de jonge thunderclan warrior bracht absoluut geen goed bloed bij haar op en haar oren zakte meer naar achteren. "Een drinkpauze hmm? Heeft Thunderclan geen water meer dat je zo ver moet komen voor een simpele drinkpauze." Sneerde ze en deed een stap zijn richting op. "Mag ik jou dan alsnog helpen herinneren dat alle prooi in de rivier aan Riverclan toehoort." Gromde ze laag en ging recht voor zijn neus aan de andere kant van de rivier zitten om zeker te weten dat hij niet prooi zou stelen. Haar clan had elke vis nodig..

Na zijn woorden uitgesproken te hebben, dacht Briarleaf dat hij de RiverClankat voldoende gesust had om haar zorgen tijdelijk te doen verbloemen. Niets was echter minder waar, en ze hield haar negatieve houding vol, tot zijn spijt. Waarom verdacht iedereen hem steeds van allerlei dingen? Hij moest toegeven dat hij desbetreffende dingen vaak wel van plan was, maar in dit geval niet. Het was een onschuldige drinkpauze, meer niet. De kattin leek hier echter sceptisch over te zijn en vroeg of er wellicht geen andere bronnen van water meer waren in zijn kamp waren. "Kijk om je heen," zei hij, en gebaarde met zijn kop naar de lagen sneeuw die hun omgeving bedekten. "Al het niet stromende water is bevroren. Ik gok dat je hier nog wel meer ThunderClankatten zult vinden." Met deze woorden stak hij zijn tong nogmaals in het water en nam nog een flink paar slokken uit de ijskoude rivier. De kattin plaatste zich echter weer recht in zijn zicht en begon over haar prooi. Hij grinnikte geamuseerd. "Geen zorgen, ik hoef je vis niet. Ik verhonger nog liever." Het was hem altijd een raadsel geweest hoe die RiverClankatten teerden op die onsmakelijke vissen. Ze konden ze houden.

Nooit was Butterbell echt een kat geweest om andere katten te 'haten' maar Thunderclan had haar al teveel aangedaan. Ze had een hekel gekregen aan de magere boskatten die zichzelf altijd al zo geweldig hadden gevonden. Zelf was zij niet bij het grote gevecht om Sunningrocks geweest maar ze wist dat het niet altijd in hun poten zou blijven. Thunderclan zou hun gebied terug willen maar dat zou niet gebeuren op haar watch. Ze zou geen Thunderclan kat het gunnen. Bovendien hadden ze sunningrocks harder nodig dan wanneer dan ook. De gedachte aan sunningrocks bracht haar weer terug naar de jonge warrior voor haar neus en ze snoof even. "Misschien zouden jullie kittypets dan eens moeten leren om ijs open te houden hmm?" Ze grinnikte half duister en staarde hem recht aan. Zijn volgende woorden geloofde ze al helemaal niet en ze schoot bijna in de lach. "Honger doet vreemde dingen met scrawny cats zoals jij en je clanmaatjes." Siste ze haar ogen samendrukkend en staarde hem recht aan. "Drink your fill. I'll just sit here and wait till you're gone." Mompelde ze nog hard en draaide haar kop iets weg maar hielt haar oren gericht op de kater..

Briarleaf overwoog om de sfeer wat te verlichten, maar vermoedde dat de poes hier toch niet aan mee zou willen werken. Ze leek een wrok te koesteren tegen de ThunderClan, dit was wel te horen aan alle kleinerende termen die ze naar hem toe gooide. Niet dat het hem erg veel deed, woorden waren maar woorden en fysieke pijn had hij nooit echt ervaren. De poes suggereerde iets over het openhouden van ijs, maar uiteindelijk was de rivier de voornaamste bron van drinkwater voor de ThunderClan, en daar zou deze kattin maar aan moeten wennen. "Misschien. Maar we kunnen hier even makkelijk drinken." Hij zwaaide geamuseerd met zijn staart, de kattin zou hier wachten tot hij klaar was. Hij kon de boel gaan rekken, wat op dit moment wel amusant leek. "Als je toch op me gaat wachten, kun je me wel vertellen wat ThunderClankatten jou aangedaan hebben?" Hij keek haar aan met een intrigerende blik. Deze poes had duidelijk een verleden met zijn Clan waar hij niets vanaf wist. Het kon vast geen kwaad een beetjr in dat verleden te graven.

Met strak blauwe ogen bleef ze de jonge kater aanstaren. Geen glimlachje was te vinden op haar gezicht terwijl hij doorging over hoe de rivier. Riverclans rivier zo veel makkelijker was om van te drinken. "Ja want daar hoef je geen werk voor te doen om die open te houden. Daar zorgt Riverclan wel voor.." Mompelde ze bijtend terwijl ze woede binnen moest houden toen de kater schaamteloos verder sprak. Had hij geen greintje respect voor katten die ouder waren dan hem? Dat was wel duidelijk ja.. Toch keek ze even omhoog naar de ijzig blauwe hemel en ademde langzaam in en uit. "Moonstripe. Ik weet nieteens of hij nog leeft. Maar hij had een wanhopige verliedheid gecreerd op een van onze Riverclan katten." Ze sprak Snowcrystal's naam niet uit haar kittens beschermend. Haar zuster kwam er echter achter en dwong mij de taakjes op te lossen omdat mevrouw moest slijmen bij een van onze vorige leiders."[/b] Ze duwde haar nagels in de grond. "Die Fox-hearted die jullie een warrior noemen had een patrol bij zich en mij goed laten zien wat er gebeurd als je vriendelijk probeert te zijn en een bericht probeerd over te brengen. [b]"Het was een wijze les. Er is geen enkele clan te vertrouwen. En zeker jullie Thunderclan kittypets niet." Siste ze hard en sloeg met haar staart. "Ben je nou verdomme al eens klaar?"

Het begon nu zo onderhand wat ongemakkelijk te voelen hoe de poes hem aanstaarde. Terwijl hij dronk, hield hij haar vanuit zijn ooghoeken nauwkeurig in de gaten. Ze kwam vijandig over, met opzet ook, en ook al leek hij het vriendelijk te willen spelen, hij vertrouwde haar voor geen cent. Hij grinnikte even toen ze voor de RiverClan met de eer probeerde te strijken. Alsof zij iets aan die rivier deden. "Zoals ik al zei, stromend water bevriest niet. Ik denk niet dat jullie ijs open zullen moeten houden hier," deelde hij rustig mee. Met de eer strijken vond hij geen probleem, hij deed het zelf vaak wel, maar erover liegen was iets geheel anders. De dag dat de RiverClan iets anders met de rivier deed dan deze compleet leegroven, zou de dag zijn dat hij enig respect voor ze zou tonen. Maar niet nu.
Al met al was die rivier niet eens zo interessant.
Wat hem aansprak was de wrok die deze kattin leek te koesteren tegen zijn Clan, en toen hij er naar vroeg, gaf ze ook nog antwoord. Dit had hij niet verwacht. Ze praatte over Moonstripe, een naam die hem wel bekend voor kwam, maar niet meteen kon plaatsen. De kattin vertelde een heel verhaal, en ging er dieper op in dan hij gedacht zou hebben. Hij vroeg zich af waarom. Waarom ze hem dit allemaal vertelde. Het klonk allemaal zo persoonlijk, en ze had hem duidelijk als vijand afgeschreven. Waarom zou ze zichzelf zo kwetsbaar maken? Ze had echter geluk, Briarleaf was niet van plan ervan te profiteren. Hij merkte dat ze haar geduld verloor, en daarbij meteen haar humeur. Hij rechtte zijn rug, keek haar met een oprechte blik aan en sprak. "Het spijt me."

Binnen enkele seconden stond ze alweer e straarde hem recht aan. Haar blauwen ogen flamde woedend. "Denk jij dat wij niets doen aan de rivier?!" Ze schoot in de lach maar haar ogen lachte absoluut niet mee terwijl ze hem aanstaarde. "Elke dawnpatrol zorgen onze warriors er voor dat de rivier open blijft om jullie scum van ons territorium af te houden omdat we weten dat jullie elke kans zouden pakken om elk stukje land voor jullie zelf in te pikken." Siste ze hard en staarde hem strak aan voor ze opnieuw ging zitten en haar staart om haar poten sloeg. Haar oren trokken even voor ze gaapte. "Nee het spijt je niet, waarom zou het jou spijten wat zou het jou doen?" Mompelde ze uiteindelijk. "Ik zou Moonstripe dankbaar moeten zijn. Dankzij hem weet ik wel en niet kan vertrouwen in dit leven. Dankzij hem weet ik waarom andere clans niet te vertrouwen izjn. Dus ik heb geen spijt nodig." Mompelde ze op een harde toon en staarde hem strak aan.

[/b]

De kattin praatte, maar het meeste van wat ze zei ging langs Briarleaf heen. Haar humeur begon effect op hem te hebben, hij voelde zijn gezicht al vertrekken. De woorden die ze sprak, kwamen bij hem niet meer binnen, maar de toon die ze aanhield kon hij niet uitsluiten. Het gedrag dat ze vertoonde, lag dieper dan alleen hij die wat uit de rivier wilde drinken en ietwat onbiedwaardig reageerde. De woede die ze uitte was diep in haar geworteld. Een haat misschien zelfs, een haat voor de ThunderClan. De kans die hij aangreep om zich te excuseren, werd meteen afgekeurd. Begrijpelijk. Zijn bladgroene ogen sloegen neer, en hij boog zijn kop lichtjes. Hij maakte zich kleiner, als teken van respect aan de oudere kattin. "Ik kan me niet voorstellen wat je doorgemaakt hebt, ik kan wel zeggen dat het me spijt om zo'n mooie kattin zoveel leed te zien verdragen," zei hij rustig. Wat bedoeld was als een korte drinkpauze, was een regelrechte ramp geworden. Hij kon maar beter vertrekken. Aarzelend stond hij op. "Ik zal wel weggaan."

Het was duidelijk dat de kater absoluut niet luisterde naar waar zij over sprak. En dat irriteerde haar alleen maar meer. Wat dacht daat vuile thunderclan beest wel niet? Eerst doen alsof hij alles ist wat er was te weten over de rivier en vervolgens niet eens luisterend naar wat zij te zeggen had. Ze verachtte hem en met elke seconde dat ze bij hem in de buurt was verachtte ze hem meer en meer. Toch schoot ze even in de lach bij zijn woorden. Het was een akward lach en ze schudde het snel weg. Ze haatte het als katten haar complimenten gaven. Zelfs van Blizzardstorm kon ze het niet hebben. Ze was een krijger geen schoondheids koningin. "Nee, je kan niet weten wat ik voelde. Mompelde ze hard en keek hem recht aan. "Ik hoef geen spijt, en geen medeleven al wat ik wil is dat jij zo snel mogelijk weg gaat van Riverclan territorium. Mompelde ze hard en keek hem recht aan. "Het is beter als je gaat ja." Ze keek hem recht aan. Ze sloeg met haar lichte cremekleurige staart en kwam omhoog. "Ik zou als ik jou was proberen de andere water oppervlakten in je clan open te krijgen. Dit weer is al niet goed voor elders. En als ze moeten kunnen ze echt niet zo'n end lopen voor water."

Ze wilde duidelijk geen mededogen, en hij wilde liever geen ruzie over de drie slokken die hij uit de rivier had genomen. Het leek niet meer alsof de poes zich nog redelijk zou gaan gedragen, dus het beste was waarschijnlijk om haar gewoon haar zegje te laten doen en te vertrekken. Hij ging ervan uit dat ze enige frustraties had opgedaan, en die kwamen er toevallig nu allemaal uit. Wellicht was hij de druppel geweest die de emmer deed overlopen. Het zou hem ook een zorg zijn, het was niet alsof ze hem iets kon flikken. Daarbij, iedereen zat wel eens ergens mee, zonder zo te hoeven reageren. Liefdesverdriet, of wat het ook was, was zeker niet makkelijk, maar deze poes leek er niet goed mee om te kunnen gaan. Hij wilde haar niet direct zwak noemen, maar heel sterk kwam ze zo niet over. En dankzij Moonstripe zat hij hier nu mee opgescheept. De kattin was nog steeds niet klaar hem uit te jouwen, en hij wachtte geduldig af tot het zover was. Vervolgens begon ze weer over de rivier, dat Elders niet zo ver zouden moeten lopen. Daar had ze gelijk in. "Buiten een aantal nauwe beekjes, hebben we geen drinkplaatsen," sprak hij met een zucht. Beekjes waren niet genoeg. Hij wist dat elke Clan er waarschijnlijk niet zo goed aan toe was, maar op dit moment was er geen ontkennen meer aan. Bronnen van water en voedsel schoten voor de ThunderClan tekort. De katten leden honger en er was op dit moment niets wat hij eraan kon doen. "Leafbare kent geen genade."

Ze wist dat ze te veel was uitgevallen tegen de jonge warrior en licht schuldgevoel kwam in haar op. Wat kon deze thunderclanner er aan doen dat Moonstripe zo'n idioot was geweest en Dreamheart haar in het midden van alles had getrokken? Langzaam schudde ze haar hoofd en keek hem even aan. Ze snapte dondersgoed dat hij zich echt probeerde in te houden en dwong een halve glimlach op haar gezicht. "Als je wil kan ik je laten zien hoe je het ijs breekt zodat de beekjes open blijven?" Ze vroeg het zacht en onzeker terwijl ze hem aankeek. "Geen clan zou met drost moeten zitten of zo'n eind moeten lopen voor een beetje water." Ze snapte heus wel dat hij niet uit was op hun vis. Maar Riverclan had ook honger.. ZE hadden elk beetje prooi nodig dat er was..

Er veranderde iets in de houding van de poes, ze leek... opgelucht? In ieder geval minder woedend dan de seconde hiervoor. Briarleaf was daar wel blij mee, hij had op dit moment geen behoefte aan een conflict dat tot een gevecht kon escaleren. Hij was de hele dag aan het jagen geweest, zonder een uitbundig resultaat. Zijn spieren waren vermoeid en hij voelde zich licht in zijn kop, hij had sinds gisterochtend niks meer gegeten. Hij kon zich wel voorstellen dat hij er ook niet meer zo lekker bijliep. Zijn botten waren beter zichtbaar dan normaal, en zijn vacht was zijn gezonde glans kwijt. De poes glimlachte echter zowaar, en bood hem aan te leren hoe je water vrijhoudt. Hij keek haar ietwat verbaasd aan. Zojuist kon ze hem nog wel doodbijten, en nu bood ze hem hulp. Nou ja, hij wist dat ThunderClan het kon gebruiken, en hij zou geen goede Clankat zijn als hij weigerde. Hij knikte. "Ik... De Clan zou het waarderen als je me dat wil laten zien," zei hij met een vriendelijke lach op zijn gezicht.

Het kostte haar alle kracht die ze had om normaal te blijven tegen de thunderclan kat terijl de hevige thunderclan geur door haar neusgaten bleef dwingen. Ze trilde even om een kokhalsnijging in te houden en sprong op de steppingstones. "Kom hier." Mompelde ze langzaam en zocht snel een half bevroren poeltje. "De naam's Butterbell trouwens." Mompelde ze nog even snel voor ze haar oren spitste en met haar staart op een poeltje wees. "Daar. Je ziet het het bevroren is maar Leafbare is nog niet lang bezig dus het is nog relatief dun. Al wat je moet doen is." Ze leunde voorover en zette haar ene poot op een hoekje van het bevroren poeltje en duwde een deel van haar gewicht op het ijs tot het begon te breken onder haar poten en duwde nog wat harder tot het ijs compleet brak en water omhog kwam. Vervolgend boog ze zich voorover en haalde de stukken ijs er uit. "Als je het ijs er niet uithaalt bevriest het opnieuw maar dan twee keer zo snel." Mompelde ze en gooide het ijsblok in de rivier waar het meteen meespoelde met de stroming. "Pas alleen wel op dat je altijd maar met een poot op het ijs staat. Sta je er met twee op en is het water dieper dan je denkt verdwijn je er heel snel onder en vind je nooit meer je weg terug.. Tenminste niet op tijd." Een ril gleed over haar ruggengraat terug denkend aan de beangstigende secondes die ze onder ijs had gespendeerd. Als Secretvoice er niet was geweest.. Was ze er nu niet meer..

Nog steeds had hij de indruk dat de crèmekleurige poes moeite had hem in haar aanwezigheid te dulden, maar zolang ze er niets van zei, nam hij aan dat het wel goed zat. Ze sprong op één van de stenen, en Briarleaf volgde haar. Zijn ogen fixeerden zich op het half bevroren poeltje dat ze als doelwit had uitgekozen. De poes stelde zich voor als Butterbell. Hij knikte kort naar haar. "Briarleaf," zei hij rustig. Wat voelde het raar om zijn eigen naam te zeggen. De kattin begon hem instructies te geven, die hij haastig nogmaals door zijn kop herhaalde om hierna niet meer te vergeten. Hij keek aandachtig hoe ze het ijs wegdrukte, en er water tevoorschijn kwam. Hij kon merken dat ze uiterst voorzichtig was. Ze waarschuwde hem nog om niet zijn hele gewicht op het ijs te zetten. Hij wilde niet weten hoe vreselijk het zou zijn om vast te zitten onder dat ijs. Om te voelen hoe het laatste beetje lucht uit je lichaam geperst werd. Een rilling trok over zijn rug. En hij was niet de enige, de kattin leek ook bang voor het ijs. Ergens kreeg hij het gevoel dat ze uit ervaring sprak, maar hij wilde niet nog een trauma naar boven halen. "Bedankt.. voor de informatie," zei hij rustig, bijna fluisterend. "Mocht je ooit iets van de ThunderClan nodig hebben, ik zal mijn best doen een gunst terug te doen," vertelde hij haar. Hij vond het geen fijn idee om iets schuldig te zijn aan een andere kat, maar hij wilde alles behalve onbeleefd zijn.

Ergens was ze opgelucht dat de jonge kater niet verder doorvroeg naar haar plotse verandering. Maar ze had gewoon even haar gedachten op iets anders moeten zetten. Ze moest zichzelf bij elkaar grijpen. Ze was verdomme een Riverclan Warrior geen kittypet! Ze schudde haar hoofd en likte over haar pootje die ijskoud was geworden van het water. "Je hoeft me niet te bedanken Briarleaf. Het verbaast me dat jullie nog niet zo'n techniek bedacht hebben." Ze probeerde ven te glimlachen en zuchtte zacht voor ze hem onderzoekend aankeek. "Denk je dat ik je dit verteld heb om een gunst van je te krijgen?" Butter schoot in de lach en schudde haar hoofd langzaam. "Vertel gewoon aan Silverstar dat je hier zelf achter bent gekomen. Sinds Sunningrocks is hij niet zo op Riverclan vrees ik." Ze grinnikte zacht en kwam omhoog hem aankijkend voor ze hoofdschuddend weg sprong richting haar territorium.

De kattin gaf aan dat ze geen bedankje van hem hoefde, maar hij vond het wel gepast. Misschien wilde ze zo snel geen gunst terug, maar je wist maar nooit. Hij zou dit in zijn achterhoofd houden, en wanneer een RiverClankat ooit zijn hulp nodig mocht hebben, zou hij terugdenken aan hoe Butterbell zijn Clan had geholpen. Leafbare kende geen genade, en in moeilijke tijden moesten zelfs de rivaliserende Clans samenwerken. De poes lachte, ze verwachtte inderdaad geen gunst terug. Ze vertelde hem dat hij maar met de eer moest strijken, maar hij wilde er niet over liegen. De kattin voegde er nog wat aan toe, dat Silverstar niet al tevreden was met de RiverClan. Des te meer reden om het hem wel te vertellen. "Niemand wil het toegeven, maar onze Clans kunnen elkaars hulp wel gebruiken," zei hij, terwijl hij haar serieuzer aankeek dan hij bedoeld had. Barre omstandigheden konden zorgen voor drastische acties, maar hij had zelf liever dat de Clans elkaar zouden helpen dan elkaar naar de keel te vliegen. Het was voor iedereen beter. Maar als het erop aan kwam, zou hij niet aarzelen om te vechten.

Onderwerp: Re: Who even dares to enter this holy land -open