Hi. [~Tallpaw]

Nog even, heel even en kort, dan zou het goedkomen. Weer een stapje naar voren, nog een klein eindje, klein eindje. Een tak kraakte, de vogel vloog weg. Meteen sprong Tallpaw erachteraan, maar werd afgeleid door een stem. Sterker nog, een stem die beweerde dat HIJ die vogel had weggejaagd. Hij liet zich soepeltjes terug op de boomtak vallen en keek recht vooruit, in de ogen van een poes. "Ehm sorry hoor, maar jij hebt Mijn prooi laten vliegen," Waar de poes nog een grinnik had gehad zat er bij de kater alleen maar een bloedserieuze toon. Wie ging er dan ook op een tak staan?

De poes flipte hem compleet, iets wat Tallpaw niet echt had verwacht. Het intimideerde hem ook niet echt. Ook al was deze poes veel ouder dan hij, hij was nog steeds even groot, en sowieso gespierder. Daarom bleef hij rustig staan, en knipperde alleen even. "Nu is alle prooi weg, dankzij jouw geschreeuw, goed gedaan,"

De knappe kater keek verbaasd op toen ze ineens haar excuses aanbood, dat was een vreemde wending in dit verhaal, net nu hij zo lekker aan het discussiëren was met haar! Gefrustreerd ging hij zitten, "Oke dan," Mauwde hij uiteindelijk, "Hoe heet je eigenlijk?"

Hij werd een beetje boel geïrriteerd door het feit dat de poes hem nu de les las. "Sorry hoor," Mauwde hij gepikeerd, "Ik heb nog nooit met jou gepraat, dus hoe moest ik het weten?" Hij bleef zitten, maar merkte dat zijn vacht wel op ging staan, lastig, dit soort gesprekken.

De kater glimlachte om haar antwoord, dat was waar, dat moest hij de poes nageven. "Oke," Mauwde hij, "Hoe kende je mij naam dan?" Het was oprechte interesse nu, hij probeerde er gewoon weer wat beters van te maken, misschien konden ze dan wat beter met elkaar opschieten.

Tallpaw glimlachte om haar antwoord. "Wel, eerst en vooral ben je een zoon van Shrewstar en Wolftail. Mijn antwoord van net klopte niet helemaal, het komt een beetje wel door 'populariteit'," antwoorde Raspberrypaw zijn vraag. "Ten tweede, ik was al zeven manen toen jij je bij de Clan voegde." vervolgde ze met een grijns. "Ik heb al het nieuws over Shrewstar's kittens lang genoeg moeten aanhoren." gromde ze, maar op vriendelijke toon.

De kater grinnikte toen ze zichzelf uiteindelijk toch moest verbeteren, en moest haar uiteindelijk toch maar gelijk geven toen ze hem zei dat ze wel degelijk zeven manen ouder was dan hij, al was het niet te zien. "Oke," Gaf de kater toe, "Maar je mag me toch wel een klein beetje?"

Hij moest eerlijk grinniken om haar antwoord, dat was maar al te waar, maar zijn humeur was nooit te lang humeurig toch? Naar zijn eigen idee sloeg het vaak best snel weer om, maar dat zeggen deed hij niet. In plaats daarvan beantwoordde hij de vraag van de poes, "Nee," Gaf hij toe, "Ik mag je wel, je ben alleen zo nu en dan wat bijdehand," Plagerig stak hij zijn tong uit, en grinnikte. Een-Een

De kater moest nog eens grinniken toen de poes hem porde, en porde haar maar gewoon terug. Nooit zou hij zomaar onderdoen voor iemand, soms misschien expres als hij een poes liet winnen, maar verder? Nooit. Hij werd uit deze gedachtegang gesleurd toen de poes hem weer een vraag stelde. "Frostlake," Mauwde hij, en was inmiddels gestopt met grinniken, "Jouw mentor is Hiddendance toch?"

Tallpaw gaf haar nog een por terug voor hij antwoordde dat Frostlake zijn mentor was. Ze knikte zacht, en glimlachte. "Ja, inderdaad." bevestigde Raspberrypaw. Ze kende Frostlake niet zo goed, maar dat hoefde hij toch niet te weten? Licht grinnikend gaf ze hem wéér een por, ze ging hem echt niet laten winnen.

Hij knikte, ha! Dat wist hij dan weer wel he! Hij wist heus wel iets van de poes naast hem, en de kater zou vast wel meer te weten komen, bijvoorbeeld het feit dat ze zich niet zomaar gewonnen gaf. Op zich goed, maar hij deed dat ook niet, dus werd ook de poes weer gepord. Ditmaal wat harder, waarna Tall opsprong, en een eindje verder de boom in klom. Ha! Hij zou dit winnen.

Tallpaw gaf haar een wat hardere por, en ze pufte even, waarna ze de rennende kater nakeek, die een boom in klom. Raspberrypaw schudde haar hoofd, sprong op en rende richting de boom. Ze ging aan de wortels zitten en staarde omhoog. "De boom in met jou," zei ze, zeer flauw. Zachtjes zette ze af, en klom naast hem. Stil vervloekte ze de weinige ruimte, en duwde tegen zijn kop. Maar niet zo hard als hij Raspberrypaw had gepord, ze wou niet dat hij zou vallen. Ze grinnikte en probeerde wat comfortabel te gaat zitten op een tak.

De jonge kater grinnikte toen de poes achter hem aankwam, en toen ze duidelijk niet hield van de kleine bewegingsruimte die de twee hierboven hadden. Tallpaw ontving een duw, die hem niet eens deed wankelen, waarna de poes wegliep en op een ietwat dikke tak ging zitten. Langzaam, nog nagrinnikend liep de jonge kater achter haar aan, en duwde haar zachtjes als wraak. Daarna ging hij er maar weer naast zitten. "Je geeft niet op he?"