Aah! I'm falling!

-Pfft, zo moe, I'm gonna die-

"Het spijt me. Als er iets is wat ik voor je kan doen, moet je het zeggen, al kan ik Rushtide niet zomaar aanvliegen, hoe graag ik het ook zou willen," Klonk de stem van Silverfang in haar oren. Een zwak glimlachje verscheen rond Flaredance's mond terwijl hij dit zei, en eventjes keek ze hem aan, haar groene ogen dankbaar, al werd dit gedeeltelijk overschreden door verdriet. Ze haalde eventjes diep adem, proberende te spreken, "Silverfang," Begon ze zachtjes, proberende haar stem onder controle te krijgen, al lukte dit niet heel erg goed, haar stem leek bijna net zo erg te beven als dat ze zelf net nog deed. Ze moest zichzelf wat meer onder controle krijgen, ze kon niet zomaar op willekeurige momenten overspoeld worden door emoties! Alles behalve dat.. Ze schudde haar kop even inwendig, alleen maar om de gedachtes van haar af te schudden. Maar uiteindelijk maakte ze haar zin toch af met een warme dankbare stem, "Bedankt.." Ze glimlachte aarzelend terwijl ze dat zei en keek hem aan. "Echt bedankt" Het maakte haar niet uit dat hij maar een grapje maakte, de woorden zeiden genoeg, of niet dan?

Toen hij begon over de kever kwam Flaredance echt niet bij, ze viel zelfs op haar zij neer in het gras, haar poten tegen zich aangetrokken en hard, heel hard lachend. "H-hou..." Hijgde ze, "Op.. G-ge-genadeeee" Miauwde ze klagelijk, tussen kleine lach hikjes door. Maar toen besefte zich pas dat hij haar jonge dame genoemd had, Nog zacht na grinnekend kwam ze overeind. "Jonge dame?" Miauwde ze, haar toon nu ook hooghartig, maar ze kreeg een ondeugende glans in haar oog, iets wat nooit veel goeds betekende, "Jonge dame? Als ik een jonge dame ben, wat ben jij dan Silverfang? Een oude man?" Ze grinnikte en stapte eventjes voor de zekerheid achteruit, de veiligheid van haar opmerking had ze nog niet ingeschat, ze wou de goede sfeer niet verpesten, maar die opmerking moest gewoon gemaakt worden! Ze keek eventjes naar de kever die tussen het gras verdween, "De kever heeft ons trouwens verlaten," Merkte ze terloops op.

Weer wierp Flaredance een bezorgde blik op Silverfang's schouder, zou hij het echt wel houden? Achja, hij zou het zelf wel weten toch? Ze had het recht niet om hem te beoordelen. Maar werd zijn eigen beoordelingsvermogen niet bewolkt door zijn wil om te gaan jagen na zo lang stil geleden te hebben? Dat zou best wel kunnen, maar ze zou hem toch niet kunnen tegen houden. Dus wat had het voor zin? "Niet echt, maar deze vraag was te verwachten," Miauwde Silverfang, "Voorspelbaar dus," Concludeerde Flaredance, een ondeugende twinkeling in haar ogen. "Dames gaan voor," Miauwde Silverfang naar haar. Flaredance haalde haar schouders op, "Uhm.. Nou.. Goed dan.." Miauwde ze met een aarzeling in haar stem, normaal gesproken ging de leider van de patrouille voor, en dat zou wel Silverfang moeten zijn, hij was tenslotte de deputy, of niet dan? Maar als hij wou dat ze voor ging.. Dan deed ze dat. Voorzichtig liep ze door het gras heen. Het kietelde aan haar poten.

Ze glimlachte. Zwakjes, maar Silverfang was opgelucht dat hij die glimlach alsnog op haar gracieuze kop kon treffen. Hij had wat voor haar had kunnen beteken, en daar was hij blij om. De zilvere kater begon haar als een zekere vriendin te beschouwen, een kat die hij zijn vertrouwen kon schenken en slecht enkele waren hier tot in staat.
Silverfang trok zijn mondhoeken omhoog, maar bracht toen zijn blik een beetje beschamend naar de grond. Hij realiseerde zich dat hij, in gedachten verzonken, zijn lichtgroene kijkers niet van haar had afgewend, waardoor zij dat als staren kon gaan beschouwen. Ze had zich al niet gemakkelijk gevoeld bij het vertellen wat haar dwars zat, dus moest hij dit niet ook nog eens gaan verergeren.
'Silverfang.' Hij keek op en zocht weer contact met haar smaragdgroene ogen. Ze leek moeite te hebben met spreken, haar stem verdronken in verscheidene emoties. Uiteindelijk leek ze die toch in toom te krijgen, en bedankte ze hem met een warme stem. 'Echt bedankt.' Silverfang glimlachte en knikte om duidelijk te maken dat het goed was.

Nu lagen ze allebei lachend op de grond. Naja, Silverfang zat nog, maar had hier wel moeite mee toen hij Flaredance gierend over de grond zag rollen, smekend om genade. Het zag er zo komisch uit dat hij even de pijn in zijn schouder vergat en breeduit grijnsde. Uiteindelijk kwam ze weer grinnikend overeind. 'Jonge dame?' miauwde ze hooghartig, ook al liet ze ondeugd door haar ogen schemeren. 'Als ik een jonge dame ben, wat ben jij dan Silverfang? Een oude man?' Silverfang zette zich lachend staande. "Ho, ho. We schelen nog geen 12 manen," miauwde hij grinnikend, terwijl hij vermakelijk met zijn staart zwiepte. Oude man.. hij had zijn 2e levensjaar nog maar net gepasseerd! Silverfang moest er niet aan denken om een beetje levensmoe in het Elders hol te gaan liggen. Hij had het al erg genoeg gevonden om vele kwart manen niks anders te kunnen doen, dan rusten. Nee hoor, hij was een jonge sterke kater, en zou dit voorlopig ook nog blijven.
'De kever heeft ons trouwens verlaten,' merkte Flaredance op. Vol ontzet bracht Silverfang zijn blik naar het gras, waar hij nog net het donkere insect tussen zag verdwijnen. "Nee, verrader," miauwde hij droog. Hij keek Flaredance met een T.T-face aan. "Nu heb ik geen onderdanen meer!" miauwde hij zielig.

Flaredance leek even te twijfelen, maar besloot uiteindelijk toch voor te gaan. Kalm liep Silverfang achter haar aan en stapte hij het hoge gras in. Het streek over de vacht van zijn buik, en hij maakte even een spastische beweging met het topje van zijn staart omdat het kietelde. Ondertussen verplaatste hij zijn gewicht zoveel mogelijk naar zijn goede schouder, terwijl hij tegelijkertijd niet mank probeerde te lopen. Behoedzaam bracht hij zijn blik door de omgeving, op zoek naar een prooi. Hij snoof, en trok met zijn oren toen hij het zachte, snelle gefladder van een spreeuw opving. Meteen gaf hij Flaredance een signaal door haar zachtjes aan te tikken met zijn snuit, en drukte zich toen tegen de grond. Het diertje streek neer en pikte met zijn snavel in de zachte bodem, de jagers waren hem nog niet opgevallen. Silverfang sloop zacht naar voren en keek Flaredance veelbetekenend aan. Hij kon de sprong om de spreeuw uit de lucht te plukken als deze opsteeg nooit maken, wilde hij zijn schouder niet nog verder bezeren, dus was dit aan haar. Hij zou de prooi naar haar toe leiden, dan hadden ze een grotere kans op slagen. Silverfang glimlachte even kort en sloop toen in een boog om de spreeuw heen. Elke stap zette hij zorgvuldig neer, en zodra de wind ging liggen, hield hij halt. Zo wist hij zich geruisloos door het gras te verplaatsen, totdat hij uiteindelijk achter de spreeuw stond, en enkele meters voor Flaredance. Hij spande zich aan, focuste zich op de prooi, en schoot toen naar voren. Met zijn klauwen greep hij naar de vogel, maar die had hem uiteraard al opgemerkt zodra hij uit het gras was gesprongen, en wist ternauwernood aan zijn nagels te ontsnappen. Hij vloog weg, verblind door angst en regelrecht de richting op waar Flaredance zich bevond. Silverfang maakte een scherpe draai, kwam tot stilstand en keek gespannen toe. Zou het haar lukken?

Flaredance keek eventjes naar Silverfang, hopende dat dit onderwerp nu was afgesloten. Ze wou er niet meer aan denken, ze wou het gewoon zo ver weg schuiven. Rushtide had haar verraden, en Oatwhisker had mee gedaan. Ze begroef haar klauwen eventjes in de grond. Laat het los, het zijn verraders. Spookte in haar kop. Ze schudde haar kop iets, de gedachtes van zich af schuddende. Haar mondhoeken krulden iets omhoog, aarzelend, maar ze krulden wel iets omhoog. Ze gaf een lik over de egale pels van haar rug. Haar donker gepunte staart krulde ze om haar voorpoten heen. Ze glimlachte, en boog haar kop even als teken van dank naar hem toe, ook al had hij aangegeven dat het goed was. Ze deed het toch. Ze moest toch iets? Ze kon niet ondankbaar over komen, dat wou ze absoluut niet. Je bent niet ondankbaar. Haar lichtgroene kijkers straalden nu wat meer rust uit dan dat ze eerst deden. Eerst zagen ze er eerder bang uit, turbulent.

"Ho, ho. We schelen nog geen 12 manen," Protesteerde Silverfang, al grinnikte hij nog steeds. Hij zag er in ieder geval vermaakt uit. "Weet je dat wel heel erg zeker? En trouwens, 12 manen zijn een wereld van verschil," Miauwde ze, terwijl hooghartig haar neus optrok, om vervolgens weer in grinniken uit te barsten. Silverfang leek totaal niet op een elder, hij was nog jong en sterk, behalve dat zijn schouder hem nu hinderde. Maar toch, ze kon het niet laten om zich in te beelden hoe Silverfang bejaard in de elders den lag. Een zachte grinnik ontsnapte uit haar mond, maar ze besloot deze verbeelding niet uit te spreken, ze wou hem niet beledigen ofzo. Maar goed, het zag er gewoon grappig uit in haar kop. "Ja, de kever heeft ons echt verlaten," Miauwde ze droogjes toen Silverfang ontzet zijn blik naar het gras toebracht. "Nee, verrader," Miauwde Silverfang droog. Flaredance kon het niet helpen dan eventjes te verstijven bij het woord verrader, maar snel ontspande ze zich weer, niks zeggende over dat dat woord slechte dingen boven bracht. Ze had zojuist Rushtide en Oatwhisker uit haar kop verbannen met de woorden dat het verraders was. Maar toch begon ze zachtjes te spinnen van plezier toen Silverfang haar zielig aan keek. "Ik wil je onderdaan wel zijn," Beloofde ze, nog steeds spinnend.

Zwijgend liep ze nu achter Silverfang aan, de serieusheid was weer teruggekeerd in haar kop. Ze moest nu oppassen, potentiele prooi afschrikken was iets wat niet in haar boekje stond en ze wou ook zeker niet dat het erbij geschreven werd. Haar ogen vernauwden zich even terwijl ze eventjes de lucht opsnoof, gewoon om het te analyseren in haar kop. Flaredance keek eventjes naar Silverfang, zou de kater goed kunnen jagen met zijn zere schouder? Even kwam er een bezorgde blik in haar groene ogen. Maar vervolgens focuste ze zich weer. Focus.. Dat zou ze moeten doen. Gewoon focussen en doen wat ze moest doen. Maar hoe kon ze dat doen? Als ze zich de hele tijd aan Silverfang's schouder dacht? Als hij sprong, dan zou hij zijn schouder vast nog meer bezeren... Naja, Silverfang gebaarde naar een vogel. Flaredance begreep het direct en begon naar de aangewezen positie te sluipen. Daar hield ze zich muis en muisstil. Ze stond licht en verig op haar poten, klaar om te springen, klaar om de vogel tot haar prooi te maken. Uiteindelijk kwam er een zwarte gedaante vlug op haar af. Met een grauw sprong ze op en haakte ze haar klauwen in de vleugels van de spreeuw. Ze drukte het tegen de grond en beëindigde het leven van de vogel met een snelle beet.

Silverfang zwiepte even geamuseerd met zijn staart toen hij Flaredance hooghartig haar neus zag zien optrekken. 'Weet je dat wel heel erg zeker? En trouwens, 12 manen zijn een wereld van verschil,' reageerde ze, waarna ze de sarcasme van haar woorden verraadde door te grinniken. Silverfang lachte. Flaredance was ongeveer anderhalf jaar, dat wist hij zeker. Ze hadden namelijk elkaars apprentice-periode misgelopen, wat betekende dat ze ongeveer een halfjaar tot een jaar moesten verschillen. Silverfang vond het enigszins wel jammer. Ze vormde nu al goed gezelschap, en hij dacht dat als hij, Duststar en Flaredance tegelijkertijd apprentice waren geweest, ze misschien wel nog meer lol hadden gehad met zijn drieën (bij nader inzien, misschien was het toch maar beter voor de clan dat ze dit niet waren geweest). En, misschien had hij haar dan ook kunnen behoeden voor Rushtide. Silverfang schudde zijn vacht en bracht zijn blik naar Flaredance. Hij zag dat ze verstarde bij zijn woorden, en kon het niet helpen om ongerust te kijken. Echter ontspande ze zich weer snel, maar het was Silverfang niet ontgaan. Hij was een krijger, en krijgers waren erop getraind de kleinste details op te merken. Toch vroeg hij niet wat er was, Flaredance zou dit waarschijnlijk ook niet willen. Ze was net weer een beetje aan het spinnen, en hij wilde haar goede gemoedstoestand niet verpesten. 'Ik wil je onderdaan wel zijn,' miauwde ze uiteindelijk. Even wist Silverfang niet wat te zeggen. Tuurlijk hoorde dit nog bij hun melige schouwspel, maar ze had serieuzer geklonken dan net. Silverfang voelde zijn vacht prikken, maar schudde toen zijn kop. Even nam twijfel zich meester van zijn lichaam, maar uiteindelijk stapte hij toch naar voren en gaf hij haar een vriendschappelijk kopje.

Nu sprong de rode poes met een grauw naar voren en drukte ze de spreeuw tegen de grond. Het dier kreeg geen eens tijd om te schreeuwen, zo snel dat Flaredance hem van zijn leven wist te beroven. Een snelle en schone dood. Diep onder de indruk had Silverfang toegekeken. "Knap werk," prees hij toen hij weer in haar groene ogen keek. Hij probeerde zijn woorden vriendschappelijk over te laten komen, zich realiserend dat het anders leek alsof hij zich als een mentor gedroeg. En Flaredance had net wel bewezen dat ze die absoluut niet meer nodig had.
Silverfang gaf even een vlugge lik over zijn poot, en tilde die toen op, de pijn van zijn actie nu toch wel een beetje voelend. Voorzichtig hinkte hij Flaredance's kant op. Om te voorkomen dat ze een ongeruste opmerking over zijn schouder zou maken legde hij haar met een blik het zwijgen op. Vervolgens grijnsde hij zijn scherpe witte tanden bloot. "Ik weet zeker dat de elders hier blij mee zullen zijn," miauwde hij. Hij boog naar voren. "Oh wacht, volgens mij noemde jij mij net een oude man. Dat betekent dus dat ik dit lekkere maaltje mag opeten." Met een uitdagende blik opende hij zijn bek en deed hij net of hij de spreeuw wou beetpakken. Echter stond hij wel soepel op zijn poten zodat hij, zodra Flaredance de prooi van hem wou verdedigen, kon wegspringen.

[[ Ughe, twee alinea's lijkt zo weinig als je naar de rest van onze posts kijkt. xd ]]

Flaredance voelde het leven van de vogel onder haar klauwen wegsijpelen. Een gevoel dat haar zich voldaan liet voelen, alsof ze het goed deed. Ze keek nog eventjes naar de vogel, het leven was uit de ogen verdwenen, en de veren kietelden onder haar poten. Voorzichtig, alsof ze bang was dat het dier alsnog ging leven en op zou vliegen, stapte ze van de vogel af. Het bleef levenloos en stil liggen. Nou, dat was mooi, dan was het echt over en had ze de vogel gevangen. Ze had wel eens gehad dat de vogel alsnog weer omhoog vloog, met zijn vleugels in haar gezicht sloeg, en weer wegvloog. Dat waren blunders, maar daar had ze altijd smakelijk op gelachen. Maar goed, nu was het dus niet het geval. Ze keek eventjes op toen Silverfang haar prees, "Dank je mijn mentor," Miauwde ze plagerig, maar daarna werd ze weer iets serieuzer, "Nee, echt bedankt," ze glimlachte terwijl ze dat zei. Ze tilde haar poot eventjes op van de grond en likte deze schoon, bloed en veren verwijderend. Het was dan wel een nette dood geweest voor de vogel, maar haar poten bleven nooit schoon na het jagen. Haar bleekgroene ogen keken weer op naar Silverfang, "Nog bedankt voor het opjagen van de vogel," Miauwde ze, niet alle eer op zichzelf te laten rusten, alles behalve. Ze wou nooit in de spotlight staan, of zelfs maar echt credits voor iets krijgen, ze was nogal bescheiden. "Zonder jou had ik hem nooit kunnen vangen, dus de eer ligt eigenlijk bij jou," Filosofeerde ze.

Haar mond ging iets open om iets te zeggen over Silverfang zijn schouder, maar zijn blik zei genoeg. Haar mond ging ietwat schaapachtig dicht met een zacht gemompeld sorry. Ze keek iets weg en haar oren gingen iets naar achter. Duidelijke lichaamstaal voor dat het haar speet. Maar ze kon er niks aan doen, het zat in haar natuur om bezorgd te zijn over anderen. Al kon ze nog redelijk laks of soms fel uit de hoek komen. Hoe iemands persoonlijkheid kon veranderen over de tijd. Silverfang begon te praten over hoe de elders er blij mee zouden zijn. "Ja, ik hoop van we-" Begon ze, maar Silverfang ging door, over dat hij de spreeuw wel mocht hebben omdat hij tenslotte ook een Elder was. Haar nekharen rezen overeind toen hij zich erover heen boog. Ze bemerkte wel dat hij licht op zijn poten stond, maar ze was bereid haar prooi tegenover hem te verdedigen tegen elke prijs. Ze wist dat zijn schouder pijn deed, maar hij was nu te ver gegaan. Met een luide, maar redelijk speelse, grauw stortte ze zich op hem, in de hoop haar prooi te verdedigen.

{D: Het wordt een steeds kleinere tijdsspanne}

Flaredance wees hem er alsnog op dat hij als een mentor had geklonken, en beschaamd wendde Silverfang zijn blik van haar af. Hij kon het niet helpen. Sinds hij de rang Deputy had gekregen, wist hij nog niet goed hoe hij zich tegenover andere moest gedragen. De respect die hij nu van andere clankatten kreeg was verdubbeld, niet te spreken over de verantwoordelijkheid die nu op zijn schouders kwam te rusten. Hij wist dat hij deze kon dragen, en zou zich altijd met de volle honderd procent inzetten voor de clan, maar alsnog kon het soms best moeilijk zijn, zeker voor een beginnende commandant. 'Nee, echt bedankt,' werd er gemiauwd. Silverfang keek op en glimlachte. Misschien had het toch niet zo uit de hoogte geklonken als hij dacht. "Graag gedaan," antwoordde hij warm terug.
Hij opende even zijn mond om te lucht te proeven, maar sloot die weer toen Flaredance hem bedankte voor het opjagen van de vogel. 'Zonder jou had ik hem nooit kunnen vangen, dus de eer ligt eigenlijk bij jou,' vervolgde ze. Silverfang helde zijn kop wat naar rechts en trok zijn mondhoeken weer omhoog. "We hebben het samen gedaan," antwoordde hij, de eer die op hem was gelegd weer wat verminderend. Aandacht kon leuk zijn, maar hij gunde die liever iemand anders, dan dat alle bewondering op hem werd gelegd. Dat hoefde van hem niet.
Het speet Flaredance dat ze zich ongerust maakte over zijn schouder. Silverfang deed nog een stap naar voren en glimlachte. "Het is lief van je dat je bekommernis toont, maar ik red me wel," sprak hij, in de hoop dat ze zich wat minder druk ging maken. Het was een goede karaktertrek, dat wel, maar bij hem was het niet nodig.

Haar nekharen rezen overeind, en uitdagend zwiepte Silverfang nog eenmaal met zijn staart. Echter zat er een speelse twinkeling in zijn lichtgroene ogen, een twinkeling die duidelijk doorschemerde tot Flaredance. Ze sprong dan ook met een redelijk speelse grauw naar voren, en het duurde niet lang of hij voelde haar klauwen op zijn lichaam rusten. Lachend wierp Silverfang zich opzij en rolde hij met haar over de grond. De grond onder hen werd bewerkt door hun speelse geravot, en Silverfang voelde hoe de wind ter protest door hun vachten streek. Hij wierp zich voorzichtig van Flaredance en landde enkele konijnenlengtes van haar vandaan op de grond. Met een grijns zakte hij door zijn poten, hij had zich in dagen niet meer zo goed gevoeld. Al die kwartmanen die hij in het kamp had moeten doorbrengen, rustend en hulpeloos, dat was nu voorbij. Hij was weer een vrije kater, een krijger - of moest hij zeggen Deputy? - van de Skyclan. Met een uitgelaten blik hinkte hij weer naar Flaredance toe en hief hij zijn kop. "Ik denk dat we de prooidieren nu wel kunnen vergeten, mijn fout, sorry," miauwde hij toen zijn blik op de verlaten vlakte viel. Menig prooi zouden nu op de vlucht geslagen zijn, al was het niet door de spreeuw, dan wel door hun gestoei. Maar, veel gaf het niet. De Skyclan had een rijke voorraad aan prooi nu ze zich volop in Groenblad bevonden. De zilvere kater zakte door zijn knieën en legde zijn volledige lichaam ten ruste op de grond. Hij keek Flaredance kort aan en bracht zijn blik toen naar de horizon. De ondergaande zon wierp lange schaduwen over de vallei en kondigde de langzame komst van de nacht aan. Eigenlijk zou Silverfang onderhand eens terug moeten keren naar het kamp, maar wilde hij dit wel? Vandaag was een perfecte dag geweest, en hij wilde dit niet zomaar opgeven. Bovendien, Flaredance was toch ook een type die soms lange periodes buiten het kamp doorbracht? De clan zou hun heus niet missen, ze konden nog wel even blijven.

"Flaredance," begon hij plotseling, zijn stem opeens een stuk serieuzer. "Vind jij.. Denk jij dat Duststar er goed heeft gedaan om mij Deputy te maken?" Hij kon de twijfel in zijn stem niet verbergen. Niet dat hij niet zijn best zou doen, maar.. Silverfang zuchtte zacht. Soms was hij bang dat de clan hem niet accepteerde, omdat hij Rogue bloed in zich had. Zelf was hij er zeker van dat hij loyaal was aan de clan, maar hij had nog nooit om de mening van andere gevraagd. Silverfang glimlachte zwakjes en bracht zijn groene kijkers naar Flaredance. Hij hoopte maar dat ze het niet vreemd vond dat hij plotseling zo'n onzekere vraag stelde.

De abbesijn begon haar poot rustig schoon te likken. Haar roze tong ging in een rhytmisch gerasp langs haar voorpoot heen. Nadat ze dat deed, wreef ze haar poot over haar oren heen. "We hebben het samen gedaan," Miauwde Silverfang. Als reactie haalde Flaredance haar schouders op. Ze voelde zich gewarmd door het compliment, maar haar instinct zei haar dat ze zo min mogelijk in de spotlights moest komen, dus ook hier. Ze hield zich dus opmerkelijk rustig en nam geen enkel beetje van de eer die haar toekwam in zich op. Ze ging gewoon rustig verder met het wassen van haar ruwe, maar redelijk korte vacht. Hij was deputy, hij verdiende de eer. Zij? Zij was een warrior, en een redelijk slechte warrior ook als ze sommigen moest geloven. Ach ja.. Wat kon het haar schelen, ze had Twilightheart... En ik blijf altijd bij je, resoneerde de stem in haar hoofd, haar meteen weer troostend. Een zachte glimlach verscheen op haar mond, en ze had moeite om niet hardop een bedankje te mompelen. "Het is lief van je dat je bekommernis toont, maar ik red me wel," Miauwde Silverfang tegen haar. "Oke.." Miauwde ze als reactie, nog steeds niet zeker. Ze krabte wat nerveus over de grond met één van haar voorpoten, wat duidelijk een teken was dat ze niet goed wist wat ze ermee moest.

Maar uiteindelijk had ze Silverfang toch tegen de grond gedrukt, en een zachte glimlach speelde op haar lippen. De speelse twinkeling was nog steeds in haar groene ogen te zien terwijl ze hem los wou laten. Alleen, ze had niet verwacht dat hij zou gaan rollen, en op het gegeven moment had hij de overhand. Net toen ze een tegenaanval wou geven, liet hij haar los, en ging hij enkele konijnlengtes verder staan. Voorzichtig rolde Flaredance ook overeind, en trok ze haar pootjes onder haar borstkas tot ze comfortable in het gras lag. Een ietwat bezorgde blik kwam in haar ogen terwijl ze zag dat Silverfang weer hinkte, maar ze zei dit keer niks. "Het geeft niet," Miauwde ze vlugjes. Maar nu de zon lager kwam te staan, werd het ook kouder. Een lichte rilling ging door haar heen terwijl de nachtbries door haar vacht speelde. Ze keek even op van Silverfang's stem. "Vind jij.. Denk jij dat Duststar er goed heeft gedaan om mij Deputy te maken?" Vroeg Silverfang aan haar. Verbaasd knipperde Flaredance met haar ogen, eventjes niet wetende wat ze moest zeggen, "Ja natuurlijk," Miauwde ze, "Je bent loyaal, slim, sterk, dapper..." Ze somde het langzaam op, zorgvuldig nadenkend.

Er viel een zachte oranje kleur over de vallei toen de zon steeds verder wegzakte achter de Hoogstenen, en terwijl Silverfang Flaredance aankeek, viel het hem op dat haar vacht gloeide als vuur. Hij knipperde even met zijn ogen, voordat hij zijn blik weer naar de hare bracht en luisterde naar haar antwoord. 'Ja natuurlijk,' miauwde ze, warm zoals de ondergaande zon. 'Je bent loyaal, slim, sterk dapper..' Silverfang glimlachte stil, ze meende het echt. Hij voelde zijn vacht tintelen onder het lof van haar complimenten. "Dankje, Flaredance," antwoordde hij met een zachte blik, oprecht dankbaar voor haar woorden. Misschien was hij er niet net zo zeker van overtuigd als zij, maar het nam wel een deel van zijn twijfels weg. Plotseling, terwijl Silverfang zijn blik weer liet vallen op de langzaam zinkende zon, kwam er een idee in hem op. Een beetje snel om zijn plotselinge opwelling, kwam de zilvere kater overeind en keek hij Flaredance met een klein grijnsje aan. "Kom, ik wil je iets laten zien," miauwde hij, terwijl hij de twinkeling die in zijn ogen verscheen niet kon onderdrukken. Nog altijd een beetje mank liep hij naar de spreeuw die ze hadden buitgemaakt, en groef hij deze in de aarde, om het te beschermen tegen eventuele jagers die zo'n lekker maaltje wel zagen zitten. Vervolgens draaide hij zich om naar Flaredance en trok hij even vrolijk met zijn oren. Ondanks zijn tijdelijke blessure aan zijn schouder, bruiste zijn lichaam nog van energie. Niet dat hij nu de neiging had om vrolijk rond te gaan rennen als een kitten, maar hij had zeker nog genoeg kracht over om Flaredance naar die ene plek te brengen. Silverfang wachtte even totdat de gracieuze Abbessijn overeind was gekomen, en zette toen koers richting de Hoogstenen. Niet het kamp, maar meer naar het zuiden, daar waar hij was opgegroeid. Voorzichtig sprong Silverfang op een in de weg liggende rots, en kneep hij even een oog dicht toen er een lichte steek door zijn lichaam schoot. Hij draaide zich om om Flaredance te helpen, en besefte toen dat ze vast geen hulp nodig zou hebben. Snel herstelde hij zich weer, hopend dat de poes het niet beledigend zou opvatten. Ze was tenslotte geen apprentice meer, bij lange na niet. Silverfang zwiepte even kort met zijn staart en vervolgde toen zijn pad. Bij iedere stap die hij zette met zijn rechterpoot, zakte hij een beetje weg om zijn schouder niet te belasten. Het gras van de vallei kietelde onder zijn lichte buik, maar dit werd al snel minder toen de begroeiing afnam. Het was niet nu ver meer, het zou niet lang meer duren of de grote eik zou in hun gezichtsveld verschijnen. Terwijl Silverfang voorzichtig afdaalde, en het toch niet kon laten om af toe om te kijken naar Flaredance, vroeg hij zich af hoe zijn moeder het zo lang had kunnen volhouden in clanterritoria. Hij had de clan nog nooit gehoord over een Rogue die hier jaren geleden rond zwierf. Misschien kwam dit doordat de eik vlak bij de grens lag, of gewoon omdat zijn moeder wist wat ze , deed. Totdat ze voedsel van tweebenen ging eten, schoot er pijnlijk door zijn kop. Snel schudde hij die gedachte weg. Hij en Duststar, toen Dustpaw, hadden ook wel eens voedsel gestolen van de tweebenen, toen ze nog naïef en vol streken zaten. Wat zijn moeder was begaan was puur kwaad toeval geweest. De tweebenen hadden de muizen in hun nesten vergiftigd, waardoor het ook in haar bloed terecht was gekomen. Even liet Silverfang zijn oren hangen, waarna hij snel weer opkeek om te kunnen kijken naar Flaredance. Hij glimlachte om zijn gedachten te kunnen verbergen. "Kun je het bij houden?" grapte hij, wetend dat ze op dit moment een veel snellere pas had dan hij. Hij gaf haar even een speels tikje met het puntje van zijn staart, waarna hij weer verder liep.

[[ Ik vind het altijd zo onrealistisch om neer te zetten: 'op een gegeven moment kwamen ze aan bij ..', alsof de reis daar naar toe helemaal niet van belang is. Vandaar dat ik de bestemming pas in me volgende post neerzet, I hope you don't mind. ;D ]]

Het vervagende zonlicht warmde haar korte, roestbruine vacht tenminste nog iets. Ze sloot haar bleekgroene ogen eventjes, en genoot van het verwarmende, maar schaarse licht. Ze bleef bewegingsloos zitten. Maar daarna gingen haar ogen weer langzaam open en keek ze naar Silverfang. Hij bedankte haar voor haar compliment, en Flaredance haalde haar schouders op, "Het was niks," Miauwde ze rustig, en ze wreef wat langs haar oor met haar voorpoot, het gras had haar daar gekriebeld. Dat gevoel moest in ieder geval even weg. Ze keek op, ietwat verward toen Silverfang op stond. Waarom stond hij op? Die verwarring weerspiegelde ook in haar ogen, ze straalde het gewoon uit. De grijns op zijn gezicht.. Ze wist niet waarom, maar het bracht haar iets meer op haar hoede. "Kom, ik wil je iets laten zien," Mauwde hij, een twinkeling in zijn ogen verschijnend. Flaredance opende haar mond om te vragen waar heen, maar hij hinkte al naar de buitgemaakte spreeuw en begroef deze. Daarna keek hij naar haar om. Langzaam rees Flaredance tot haar poten in één soepele beweging, nog steeds met dezelfde, ietwat verwarde blik. "Waar gaan we.." Begon ze, maar hij schoot er al vandoor. "Toch redelijk snel voor zijn doen," Merkte ze op, meer voor zichzelf dan voor hem. En daarna, zette ze de achtervolging in, hem makkelijk bijhoudende met haar lange, niet geblesseerde poten. Ze gingen richting de hoogstenen, maar haar oren bewogen de hele tijd nieuwsgierig. Waarom ga je met hem mee? Is hij wel te vertrouwen? Merkte Twilightheart vinnig op in haar kop, zal wel loslopen Twi, hij is de deputy reageerde ze in haar gedachten, al brachten Twilightheart's woorden haar toch iets aan het twijfelen. Waarom had hij niet gezegd waar ze heen gingen? Toch bleven haar poten ritmisch de grond raken, en bleef ze achter Silverfang aanlopen. Al snel werd het gras vervangen door een meer hardere ondergrond, dat liep wel irritanter, al vond ze dat zelf. "Kun je het nog bij houden?" Vroeg Silverfang haar. "Moet de oude kater geen rustpauze hebben?" Weerkaatste ze met een grijns, en daarna haalde ze hem in. Haar staart hield ze in een bijna uitdagende manier hoog in de lucht. Ze keek hem niet aan totdat ze een paar stappen bij hem vandaan was. Daarna keek ze met een grijns over haar schouder heen, haar bleek groene ogen twinkelden. "Kom je nog?~" Miauwde ze, proberend zijn stem te imiteren, en slecht deed ze het nog niet eens.

De zon zakte steeds verder weg, totdat het nog maar een simpele gloeiende streep was achter de bergen, en de duisternis het bijna volledig overnam. Silverfang nam dankbaar gebruik van het feit dat ze even stil stonden, en tilde zijn poot op om zijn schouder wat rust te gunnen. Ondertussen kaatste Flaredance zijn opmerking terug, precies zoals hij van haar had verwacht, en kon hij het niet laten pretlichtjes door zijn ogen te laten doorschemeren. Hij wist dat zij wist dat dat 'oude' gedeelte hem raakte, en ze had geen betere opmerking kunnen geven. Er waren maar weinig katten die op deze manier met hem konden, en durfden om te gaan, en hij was blij dat ze er waren. Een beetje onopvallend liet Silverfang zijn tong over zijn poot gaan, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken toekeek hoe Flaredance met haar staart fier in de lucht verder trippelde. Toen ze zich omdraaide vormde ze een gloeiende schaduw dat afstak tegen de horizon, en vroeg ze - met een aardig goed gelukte imitatie van zijn opmerking pas geleden - of hij al kwam. Lachend zette Silverfang zijn poot weer neer en pakte hij dezelfde baanweg die Flaredance zojuist had genomen. Toen hij, een beetje stijfjes weliswaar, op de rost sprong, viel zijn blik op een bekende vorm. De grote eik, één van de weinige bomen die het wist te overleven in de barre omstandigheden van de Hoogsteen, had haar wortels stevig in de stenen grond gevestigd en stond nog altijd op haar vertrouwde plek. "We zijn er," zuchtte Silverfang zachtjes, terwijl hij van de rots af sprong en naar de boom toe hinkte. Het geluid van een fluisterende windbries, enkele vogels en het kletteren van water drong zijn gehoorgang binnen terwijl hij het hol bestudeerde dat zich tussen de wortels had gevestigd. Hij proefde de lucht om er zeker van te zijn dat geen das, of vos de ruimte had ingenomen als slaapplaats, en toen hij zeker wist dat dit niet het geval was, gaf hij Flaredance een klein seintje met zijn staart. Vervolgens liep hij voorzichtig naar de andere kant van de eik, waar een beek afkomstig van het sterrenmeer zich door de hoogstenen baande, en uiteindelijk bij een kleine afgrond naar beneden stroomde. De hierdoor gevormde waterval was de bron van een poel, groot genoeg voor enkele vissen. Een golf van herinneringen vloeide door zijn kop toen hij bij de rand van het water plaats nam. Het was de drink- en visplaats van zijn moeder geweest, maar later had hij zich gerealiseerd dat de poel nog een diepere betekenis had. Silverfang bracht zijn blik even naar de steeds donker wordende hemel, en zag dat vanachter een voorbijdrijvende wolk de maan zich langzaam blootstelde. Een perfecte duplicaat weerspiegelde in het zacht golvende water, die tevens nog een beetje een oranje gloed had van de vrijwel verdwenen zon. De sterren waren er nog niet, maar het zou niet lang duren of ook Silverpels zou zijn aanwezigheid tonen. Silverfang glimlachte stil. Hij vroeg zich af of zijn moeder de enige Rogue was die in Starclan had geloofd, en of ze hiervoor een speciale reden had. Er was nog zoveel dat ze voor hem verzwegen had, nog zoveel waarvan ze zei dat ze het hem zou vertellen als hij ouder was. Maar, die tijd was nooit gekomen, en zou ook nooit meer komen. De zilvere kater bracht zijn blik naar Flaredance. "Hier ben ik opgegroeid," vertelde hij, terwijl hij zijn achterste op de grond liet zakken. Hij keek haar aan, hopend dat Flaredance het mooi zou vinden. Dit was immers de reden waarom hij haar hier naartoe had gebracht. "Niet veel katten weten van deze plek en.. je zou kunnen zeggen dat het voor mij een speciale betekenis heeft," vervolgde hij. "Soms ga ik hier naartoe om na te denken. Het is één van de weinige plekken waar mijn gedachten de vrije loop kunnen nemen." Even slikte hij, hopelijk dacht Flaredance nu niet dat hij terug verlangde naar zijn Rogue leven, want dat was niet de betekenis van zijn woorden geweest. Zijn lichtgroene ogen gleden weer naar het schitterende water en hij krulde zijn staart om zijn poten. "Bovendien is het een goede visplek. Ik heb de oudere nog nooit horen klagen als ik met zo'n vis thuis kwam," voegde hij er zacht grinnikend aan toe.

Voorzichtig, elke pootstap zorgvuldig calculerende, stapte Flaredance verder. De stem van Twilightheart galmde in haar kop, echoënd tegen de muren van haar bewustzijn. Weet je zeker dat je hem wel moet volgen? Is hij te vertrouwen? Echode het in haar kop. "Natuurlijk is hij te vertrouwen.. Hij is de deputy Twi.." Murmulde ze zo zacht dat de woorden weggedragen werden in de zachte bries. Maar snel, torende de grote eikenboom boven haar uit, en al hoorde ze de verongelijkte schreeuw van Twilightheart in haar kop, toen dit tweede bewustzijn werd weggedrukt. Er werd plaatsgemaakt voor de verwondering die ze voelde toen ze de grote eikenboom zag met de machtige takken, de schoonheid van deze plek alleen al liet haar mond eventjes openvallen. "We zijn er," Zuchtte Silverfang zachtjes. Flaredance's oren spitsen zich, bijna had ze deze woorden gemist, zacht waren ze uitgezucht. Ze opende haar mond om te dingen te vragen zoals, waar is hier? Waarom is deze plek belangrijk voor je? En allerlei vragen in die trant. Maar toch, Flaredance's keel liet geen geluid los, en ze sloot haar mond weer, in stilte wachtte ze af tot hij wat ging zeggen. Maar dat deed hij niet. Hij liep verder naar de boom, met een hink in zijn stappenpatroon. Flaredance legde haar oren iets naar achter. Ze had hem tegen moeten houden zo'n lange reis te maken, ze had hem.. moeten blokkeren. Dit was niet goed voor zijn poot, het kon nooit goed geweest zijn. Zou hij zichzelf nu beschadigd hebben? Terwijl zij het niet eens door had? Eventjes schoten haar klauwen uit hun hulsjes terwijl ze de onmacht voelde, maar snel klapte ze ze weer in. "G-gaat het wel Silverfang?" Wist ze eruit te krijgen, haar ogen wijd in bezorgdheid. De takken van de eik ratelden in de zachte wind en het was een best wel mooie plaats, dat moest ze toegeven. Maar waarom, waren ze hier? Ook die tergende nieuwsgierigheid die ze voelde was duidelijk van haar gezicht af te lezen. Hoe lang ze dit nog vol ging houden zonder vragen te stellen? Daar kon ze niks over beloven of vrijgeven, want ze had geen flauw idee of benul. Stilletjes volgde ze Silverfang naar het hol, nog steeds snapte ze niet waarom ze waarom ze hier waren. In starclan's naam waarom? Haar oren trilden nerveus, maar ze vroeg niks, al brandden de vragen nog steeds op haar lippen. Op het seintje van zijn staart, volgde ze hem naar de achterkant van de eik, al werd haar expressie steeds meer koppig door de nieuwsgierigheid die door haar aderen vloeide, en terwijl hij in het water ging kijken, bleef Flaredance gewoon stil staan. Eindelijk doorbrak Silverfang die tergende, doodse stilte. "Hier ben ik opgegroeid," Miauwde hij. Zo, wat maakt het uit? Resoneerde Twilightheart in haar hoofd met een geërgerde toon. Ze duwde dat bewustzijn weer weg, maar ze had even weg gekeken, een kleine onderbreking in haar normaal zo aanwezige concentratie. Ze gaf een klein knikje om aan te geven dat ze het wel gehoord had. "Niet veel katten weten van deze plek en.. je zou kunnen zeggen dat het voor mij een speciale betekenis heeft," vervolgde Silverfang. "Soms ga ik hier naartoe om na te denken. Het is één van de weinige plekken waar mijn gedachten de vrije loop kunnen nemen." Flaredance's kop boog zich even, om te laten zien dat ze hier respect voor had, "Maar laat je deze plek dan aan mij zijn?" Vroeg ze, haar stem niet wantrouwend, maar gewoon kalm, met een tintje nieuwsgierigheid. De poes krulde haar staart om haar voorpoten heen. "Bovendien is het een goede visplek. Ik heb de oudere nog nooit horen klagen als ik met zo'n vis thuis kwam," Vervolgde Silverfang met een grinnik. Voor de eerste keer boog Flaredance zich over het kristalheldere water heen, en ze zag de dikke vissen er zwemmen. "Nee, ik zou dan ook niet klagen," Gaf ze toe, alsof ze zichzelf ervan beschuldigde dat ze teveel klaagde.

De roestbruine poes vroeg of alles wel goed ging, en Silverfang wierp haar een veelbetekende blik. Hij knikte enkel, wist even niet meer wat hij nog kon zeggen om die grote bezorgdheid van haar gelaat weg te kunnen krijgen. Ze waren nu al bijna een halve dagloop verder, en nog steeds scheen Flaredance zich ongerust te maken. En ergens had hij het vermoeden dat dit niet alleen door zijn schouder kwam. Kalmpjes nam Silverfang plaats bij de poel en staarde hij naar de weerspiegeling van de maan. Zijn gedachtenstroom zat vol met vragen die hij niet kon beantwoorden, en hij bleek niet de enige te zijn. Flaredance's houding sprak boekdelen, was het niet door de vraag die ze stelde, dan wel door de manier waarop ze op zijn woorden reageerde. Ze scheen nog steeds niet te begrijpen waarom hij haar hier naartoe had gebracht, en Silverfang kon niet anders dan toegeven aan het feit dat hij het haar moest uitleggen. Hij liet een kleine glimlach op zijn gezicht vormen, die hem samen met zijn in het maanlicht glanzende vacht een aantrekkelijk aanblik gaven. "Je zei dat je het soms wel eens benauwd kreeg in het kamp, en nadat je me vertelde over Rushtide leek je z-." Hij staakte zijn zin en kon op dat moment zichzelf wel een haal over zijn neus geven. Het was niet zijn bedoeling geweest oude wonden open te rijten, maar misschien had hij dat met zijn woorden zojuist perfect voor elkaar gekregen. Stommeling! schoot er door zijn kop. Snel keek Silverfang weg, zoekend naar woorden die dit misschien weer konden herstellen. "Ik bedoel dat ik.." hij beet op zijn lip, liet zijn oren vallen en zuchtte zachtjes. Na de nodige moed weer verzameld te hebben, liet hij zijn blik weer op Flaredance vallen. "Het spijt me. Wat ik wil zeggen is dat je hier zo vaak mag komen als je wilt," miauwde hij voorzichtig. Er schoot hem iets te binnen, en hij voelde zijn huid rood worden. "Alleen, bedoel ik. Niet verplicht met mij." Hij keek snel weer weg. Sinds wanneer stamelde hij zo? Oké, hij was nooit goed met woorden, maar dit was wel heel erg. De zilvere kater keek naar de vissen in het water. Ergens wist hij het wel. Tot nu toe had hij alleen nog Duststar als een vriend kunnen beschouwen. Maar Flaredance had meteen al bij het begin zijn vertrouwen gewonnen, en dit beangstigde hem ergens een beetje, ondanks dat hij elke kat uit de clan zou beschermen met zijn leven. Normaal was hij nooit zo bij poezen, hing hij eerder de charmante heer uit. Oké, bij Dreamwave deed hij dat niet, maar zij was een medicijn kat en had bovendien zijn leven gered. Silverfang sloeg zijn staart om zijn poten en wachtte gespannen op Flaredance's reactie. Hij had er duidelijk spijt van dat hij Rushtide's naam had genoemd, en hoopte maar dat de Abessijn dit hem niet kwalijk zou nemen.

Flaredance keek Silverfang aan, wie nu wel neergedaald leek uit Starclan nu hij zo in het maanlicht zat. Ze was er even verwonderd om, maar zei niks. Ze had er ook niet echt de tijd voor. Silverfang's woorden, verpestten het moment nou net weer. Ze trok haar kop terug alsof ze een klap in haar gezicht had gekregen, en ze keek even weg. Haar bleke groene ogen sloten zich eventjes. Silverfang leek zich ook de fout in zijn woordkeuze te hebben gehoord, want hij staakte zijn zin. Het bleef stil, een pijnlijke stilte. De roestbruine poes hief haar gezicht even naar de lucht, haar ogen nog steeds gesloten. Ze voelde de stevige nachtbries langs haar vacht strijken, als een streling. Het troostte haar een beetje. Maar alsnog, ze wist dat haar stem er nu uit zou komen als een zachtte trilling, ze moest dus maar zien te kalmeren... Kalmeren voordat ze iets zei waar ze spijt van kreeg. Want ergens was Flaredance toch nog zeer vurig. Ze wou Silverfang absoluut geen pijn doen. Maar ondertussen moest ze wel naar zijn gestamel luisteren. Hij leek zichzelf steeds erger te verstrikken in zijn woorden. Ze haalde nog één keer diep, maar beverig adem en raakte zijn mond eventjes aan met het tipje van haar staart, een gebaar dat hij stil moest zijn. Ze zei nog steeds niks, maar de blik in haar ogen zei genoeg. Weer bleef ze even stil. "Silverfang.. Het geeft niet.." Miauwde ze zacht, al was het verdriet in haar ogen nog wel zichtbaar.

{KortkortkortX_X}

Het puntje van haar staart deed hem zwijgen. Een tijdje bleef die stilte in de lucht hangen, was het enkel de wind die een zachte fluistering veroorzaakte. Silverfang zag de blik in haar ogen en trok voorzichtig zijn kop terug, zich te schuldig voelend om ook maar een woord uit te brengen. Hij was Deputy in starclans naam, waarom moest hij zich dan gedragen als een domme apprentice? Met een zucht wist Silverfang zijn normale persoonlijkheid weer terug te vinden en herstelde hij zich door zijn oren weer overeind te laten schieten. Flaredance miauwde ondertussen zachtjes dat het niks gaf, maar het verdriet in haar ogen liet het tegendeel merken. "Nee Flaredance, dat doet het wel," antwoordde hij, verbazingwekkend kalm vergelijken met zijn gestamel van een paar minuten geleden. Hij keek weg, naar de glanzende weerspiegeling in de poel. "Het spijt me, ik wilde je niet kwetsen," vervolgde hij zacht. Opeens schoot hij met zijn poot naar het water en klemde hij zijn nagels in een toevallig voorbij zwemmende vis, een buitenkansje. Handig wipte hij deze op de oever, en met een snelle beet wist hij het dier te doden. Voorzichtig schoof hij de zilvere vis naar Flaredance. "Hier, je zal wel honger hebben," miauwde hij warm, waarna hij glimlachte. Ze hadden zeker al een hele dag niet gegeten, en die spreeuw die hij had begraven konden ze nu wel vergeten. Later zou hij er nog wel meer vangen om het een beetje goed te maken met de clan, de elders & queens in het bijzonder.

Flaredance's staartpunt bewoog langzaam heen en weer als een blad dat aan het wiegen was in de wind. Maar haar staartpunt bewoog wegens nervositeit, en ongemak. Want het gesprek dat eerst zo prettig had aangevoelt, had nu een zeer ongemakkelijke wending genomen. Ondertussen sprak Twilightheart tegen haar, met luide, in haar hoofd echoënde woorden. Hij probeert je een rotgevoel te geven! Ik mag hem niet, vertrouw hem niet! Wie weet wat hij doet, hij is een rogue! Flaredance schudde haar kop eventjes iets, maar zei niks terug. Twilightheart was gewoon bezorgd, of niet dan? Maar de woorden van Silverfang haalden haar terug uit haar gedachtenwereld, en lieten haar ogen onwillekeurig iets vernauwen. Dit maakte haar nog een stapje nerveuzer. "Nee Flaredance, dat doet het wel," Miauwde Silverfang, zijn stem weer vast. "..Maar-" Probeerde Flaredance te onderbreken, zonder veel succes te hebben. "Het spijt me, ik wilde je niet kwetsen," Miauwde Silverfang nu zachtjes. Net zo vurig als eerst, sprong Flaredance op haar poten. "Je hebt me niet gekwetst" Reageerde ze vurig, haar groene blik in die van Silverfang borende, haar staart zwiepte door de lucht als een tak in de storm. Nog steeds had Flaredance zichzelf aangeleerd om totaal geen zwakte te tonen, en de sterke poes was dit dus ook zeker niet van plan. Plots werd er een vis voor haar poten geworpen, en haar 'trance' werd gebroken. Met een verwarde scheefgehouden kop keek ze naar de vis. "Hier, je zal wel honger hebben," Miauwde Silverfang warm. Maar Flaredance's oren gingen ietwat nerveus achteruit. "Valt wel mee, het is beter.. dat deze vis naar de queens gaat, er zijn veel kits te voeden," Miauwde ze.

Ze antwoordde vurig dat hij haar niet had gekwetst, en Silverfang keek haar zwijgend aan, wetend dat het geen zin had om hierop te reageren. Haar houding had duidelijk aangegeven dat ze zich wel degelijk rot voelde onder het mom van zijn woorden, maar als ze bleef volhouden dat het haar niet had gegriefd, zou hij er ook niet meer op in gaan. Hij knikte enkel, met een blik die boekdelen sprak, en bracht zijn lichtgroene ogen toen weer naar de poel. Even was hij in de ban van de schitterende in het water weerspiegelende sterren, die eveneens in zijn irissen leken te glinsteren, maar zijn aandacht werd weer op Flaredance gevestigd toen deze begon te spreken. 'Valt wel mee, het is beter.. dat deze vis naar de queens gaat, er zijn veel kits te voeden,' miauwde ze, met haar oren ietwat naar achter gedrukt. Ook Silverfang liet even zijn oren heen en weer wiebelen, verbaasd om de woorden die hij zojuist had opgevangen. "Ik ben een Deputy van Skyclan, Flaredance," herinnerde hij haar er aan. "Denk je niet dat ik ervoor zorg dat de Queens genoeg te eten krijgen?" Lichtelijk gekwetst, maar enigszins zichzelf ervan verwijtend dat Flaredance hem niet in deze daad scheen te vertrouwen - hij had ten slotte zelf zijn onzekerheid aan haar gebleken -, draaide hij zijn kop weer van haar weg en plaatste hij deze op zijn voorpoten. "Eet de vis als je wilt, en laat hem anders liggen," mompelde hij zacht, haar duidelijk makend dat ze het nu niet als een verplichting moest gaan zien om te eten. Hij gaapte even vermoeid en was dankbaar voor de rust die hij zijn schouder nu kon bieden.

"Ik ben een Deputy van Skyclan, Flaredance," Miauwde Silverfang, "Denk je niet dat ik ervoor zorg dat de Queens genoeg te eten krijgen?" De woorden klonken licht gekwetst. Maar in Flaredance oren kwamen ze ook uitermate scherp en pijnlijk over. H-had ze hem boos gemaakt? Was hij boos op haar? Zo kwam het nu wel over. Hij had zijn kop nu weggedraaid, zijn kop op zijn voorpoten gezet. Haar oren hingen nu naast haar kop, haar ogen draaiden zich nu langzaam naar haar poten, snel gevolgd door haar kop. Je had niet zo lang bij hem moeten blijven, je zal alleen maar teleurgesteld worden, Spookte het door haar kop heen. Langzaam zette Flaredance een stap naar achter. De woorden hadden veel meer impact gemaakt dan dat ze gemaakt zouden moeten hebben, Waarom probeer je het nog? Vervolgde de spookachtige stem, die als nevelslierten door haar gedachten doorkroop. Een rilling ging over haar rug heen als een slang door het gras terwijl ze nog een stap naar achter zette. Met wijdopengesperde angst ogen staarde ze nog een keer naar Silverfang, en met een paniekerig gepiep dat uit haar keel kwam, stormde ze weg terug het bos in, gewoonweg vluchtende. Takken sloegen in haar gezicht, en na een voor haar gevoel een flink eind gerend te hebben, bleef ze doodstil staan, uiteindelijk neerzakkende in een zittende positie. Haar schouders hoog opgetrokken, haar ogen stijf dichtgeknepen. Waarom... Waarom opnieuw een paniekaanval. Hijgend opende ze haar ogen weer, en staarde ze naar de grond. Haar ogen waren zo wijdopengesperd dat ze zo rond waren geworden als de volle maan.

[LIVE TOPIC LIVE 8D]

Zijn lichtgroene ogen, fonkelend in het maanlicht, staarde naar het water van de poel die met kleine golfjes tegen de rand kabbelde. De kleine stroom die naar beneden kletterde overstemde het geluid van de ruizende wind, maar Silverfang keek op naar Flaredance alsof hij iets had gehoord dat zijn aandacht had getrokken, alsof hij aanvoelde dat er iets mis was. Hij zag haar houding. "Flaredance," miauwde hij zacht en met een bezorgde blik, terwijl hij voorzichtig overeind kwam en contact probeerde te maken met haar ogen. Hij had het niet zo bedoeld. Golven van schuldgevoelens schoten door hem heen toen hij haar blik zag. Het was nog erger dan een muis die zijn belager op hem af ziet komen en weet dat dit het einde is. Ze stond op het punt om te vluchten, volledig in paniek. Hij stapte naar voren. Zij piepte en stoof ervandoor, alsof hij een gevaar was die ze zo snel mogelijk moest ontvluchten. Verbijsterd bleef hij enkele hartslagen staan, totdat het pas echt goed tot hem door drong en hij resoluut achter haar aan ging. Kiezelstenen rolde weg onder zijn snelle, onregelmatige pas, terwijl hij zich van de hoogstenen hees en achter de rode poes het bos in stormde. Pijn schoot door hem heen als bliksem dat door de lucht schiet, maar het deerde hem niet, wie weet wat Flaredance zich in deze situatie aan zou doen, en dat zou dan zijn schuld zijn. Terwijl hij door het woud strompelde, zocht hij hopeloos naar die rode gedaante. De lange vingers van het woud leken hem alleen maar tegen te willen houden, en hij was doodop toen hij haar uiteindelijk vond, neergezakt op de grond in het licht van de maan. Met zijn poot opgetrokken liep Silverfang naar haar toe, zachtjes om te willen voorkomen dat ze er nog een keer vandoor zou gaan. Toen hij bij haar was drukte hij zijn neus tegen haar aan, zijn geest overspoeld door een opmerkelijke kalmte. Het was hem allang al meer dan duidelijk dat Flaredance iets onder de leden had wat haar misschien wel meer stoorde dan dat ze beweerde, en hij was vastbesloten haar te helpen, mocht ze dit nou willen of niet. Hij bleef naast haar zitten, sloot zijn staart om haar heen in een geruststellend gebaar. "Flaredance, probeer nou niet weg te rennen en vertel me wat er aan de hand is." Hij keek haar aan, haar proberend duidelijk te maken dat ze het kon vertellen en er niet voor hoefde te vluchten bij hem, nooit niet.

In kleine pufjes werd haar adem uit haar longen gestoten, een hijgende reactie. Haar oren waren nog steeds plat in haar nek gedrukt. Ze was weer losgebroken in pure paniek. Ze klapte haar nagels uit en boorde ze diep in de aarde. "What the hell is wrong with me," Siste ze zachtjes, haar ogen weer dichtknijpende. Haar staart zwiepte over de aarde heen, in een nerveus gebaar. Haar hoofd was één rotzooitje, een grote kolkende wervelwind. Het wou maar niet rustig worden, maar dat wou het ook nooit. Ze had niet door dat ze aan het sidderen was, sidderen van angst. Ze had ook niet door dat Silverfang eraan kwam. Ze merkte hem pas op toen hij zijn neus tegen de harde aanduwde. Geschrokken trok Flaredance haar kop terug, haar ogen meteen weer opensperrende. Ze krabbelde iets achteruit, haar nog steeds uitgeklapte nagels maakten krasjes over de bosvloer. Maar veel verder kon ze niet achteruit, Silverfang had zijn staart rond haar gekruld, haar succesvol op één plek houdende met deze zeer lichte dwang. Ze durfde zijn staart nou eenmaal niet opzij te drukken. Uiteindelijk gaf ze zich gewonnen en liet ze haar kop hangen. Haar vluchtplannen gingen langzaam weg en ze kalmeerde iets. "Flaredance, probeer nou niet weg te rennen en vertel me wat er aan de hand is." Miauwde Silverfang. Oké, dat momentje van rust was van korte duur. Haar vacht begon weer paniekerig recht overeind te staan. "I-ik weet het niet.. ik weet het niet!" Haar stem sloeg bijna hoog over terwijl ze haar kop wild schudde in ontkenning. Zeg hem niks, hij zal je toch maar bestempelen als gestoord, hij zal het niet snappen. Klonk de zware stem van Twilightheart, glashelder alsof hij naast haar stond om woorden in haar oren te fluisteren. "Hou op.. Ga uit mijn hoofd.." Fluisterde ze zachtjes, haar stem bevend terwijl ze haar kop weer liet hangen.

Ze trilde van top tot poot. Bezorgd streek Silverfang met zijn staart over haar rug in een poging haar tot kalmering te brengen, maar toen ze verslagen uitriep dat ze het niet wist voelde hij haar paniek zelfs prikken in zijn eigen vacht. "Ssh.. rustig maar, het geeft niet," suste hij met warme, zachte stem. Wat was er mis? Of eerlijk gezegd, wat had ze waardoor ze zo volledig in paniek kon raken? Het was in ieder geval niet goed, en Silverfang maakte zich ongerust over haar verdere toestand als dit zou blijven aanhouden. 'Hou op.. Ga uit mijn hoofd..' fluisterde Flaredance zacht, maar Silverfang stond dicht genoeg bij haar om het op te vangen. Zijn bezorgdheid nam toe. Uit haar hoofd? Hoorde ze stemmen? Hij keek haar aan, maar zweeg, wist dat ze eerst rustig moest worden. Hij bleef over haar rug strijken, totdat hij zeker wist dat het trillen was opgehouden. Toen boog hij voorzichtig naar voren en duwde zacht zijn snuit onder de hare om haar kop weer omhoog te brengen. "Wie moet er uit je hoofd Flaredance?" vroeg hij op serieuze toon. Eerst had hij gedacht dat het Starclan kon zijn. Maar, die zouden haar nooit in zo'n situatie brengen, en waarschijnlijk was het dan een goed voorteken. Dit zag er niet uit alsof het met enig goed te maken had. Het moest van een andere bron komen, maar Silverfang kon haar niet helpen als hij niet wist wat voor soort bron.