Aah! I'm falling!

Geconcentreerd fixeerden twee ogen zich op een veldmuis die twee vossenlengtes verderop zijn kostje bij elkaar aan het scharrelen was. Een staart zweefde bijna boven de grond terwijl hij kundig stilgehouden werd. Flaredance zette gracieus een stap voorwaarts, zoals haar naam al impliceerde. Ze was gewoon gracieus, haar bewegingen konden vergeleken worden met een dans. Ze sloot haar ogen en blies haar adem zachtjes maar geconcentreerd uit. The hunt is on. Een kleine glimlach verspreidde zich rond haar lippen. Ja, de hunt is on. Haar spieren spanden zich aan, ze verzamelde de kracht om de sprong te maken. Dat deed ze uiteindelijk ook, ze leek te ontploffen uit de begroeiing terwijl ze sprong. De veldmuis had geen schijn van kant, alleen.. Ze had geen rekening gehouden met het feit dat ze aan de rand was van het kleine ravijn. Met een geschrokken gil viel ze eroverheen, ze klauwde zich was aan waar ze zich aan vast klauwen kon, maar alsnog begon ze langzaam weg te glijden. Ze kneep haar ogen eventjes dicht. Kijk naar beneden, kun je springen? Voorzichtig opende ze haar ogen, een paar vossenlengtes beneden lagen de grond en wat rotsen. 'Dat ga ik echt niet springen,' Mompelde ze angstig, 'Maar heb ik een keus?..' Ze klampte zich angstvallig vast en vulde haar longen met lucht om het opnieuw uit te schreeuwen om hulp.

Met een tevreden uitdrukking op zijn gelaat, lag Silverfang heerlijk te ronken in het zonnetje. Hij genoot van de warmte op zijn zilverkleurige pels, en het feit dat zijn ribben niet meer protest uitvoerden bij elke rijzende en dalende beweging van zijn borst. Hij was bijna volkomen genezen, had enkel nog last van de enorme wond op zijn schouder. Deze was nu langzaam aan het veranderen in een litteken, maar zorgde nog steeds voor de nodige problemen met lopen. Echter was Silverfang er blij mee dat hij niet meer in de den van Dreamwave hoefde te liggen - al had hij niets te zeuren over het gezelschap -, en weer langzaam kon beginnen met zijn normale leven. Nouja, normaal.. Silverfang trok even zacht met zijn snorharen. De ceremonie waarin hij tot Deputy was benoemd had nog niet zo heel lang geleden plaatsgevonden, en elke ochtend weer moest hij zich opnieuw beseffen wat voor een belangrijke taak hij nu had, waarna er een vlaag van bijzondere trots door zijn lichaam volgde. Hij zou Duststar, zijn beste vriend, niet teleurstellen, en zich altijd met alles wat hij in zich had inzetten, daar was hij zeker van. Praktisch gezien was dit al bewezen, de littekens op zijn vacht waren hier het bewijs van.

Voorzichtig rolde de kater zich op zijn buik en opende hij zijn lichtgroene ogen. Hij knipperde even tegen het felle zonlicht, smakte met zijn bek, en rekte zich toen even heerlijk uit. Toen de slaap uit zijn ledematen was getrokken kwam hij overeind en liep hij, ietwat mank, naar de doorgang van het kamp. Hij zou even een klein rondje door het territorium maken, gewoon om te controleren of alles in orde was, ookal was hem verteld anders te doen. Silverfang had er simpelweg een hekel aan om steeds in het kamp te moeten blijven, terwijl hij steeds maar moest liggen, wat ze rusten noemde, en het gevoel dat hij nutteloos was met de dag groeide. Zo zat hij niet in elkaar, en zo zou hij ook nooit worden. Koppig liep Silverfang het kamp uit en begon hij aan een route door de hoogstenen. Niet echt de handigste plek om te lopen met een manke poot, maar vanaf hier had hij wel het best uitzicht over het territorium, als je de bomen - waar hij nu, tot zijn spijt, nog niet in kon klimmen - niet meetelde. Kalm, maar met een oplettende blik, liep Silverfang tussen de grijze omgeving, waar zijn zilvere vacht bijna in leek op te gaan. Enkel het zonlicht dat zijn pels liet schitteren verraadde zijn aanwezigheid. Hij markeerde één van de grenzen, en liep toen richting de vallei, waar de stenen grond onder hem langzaam overging in een weelderig groen. Hier hield hij halt en snoof hij de lucht op, zijn zere poot opgetild zodat hij die niet belastte. Plots stak er een kleine windbries op die een harde kreet met zich meevoerde. Met een ruk hief Silverfang zijn kop en liet hij zijn blik door de omgeving dwalen. Verderop zag hij nog net een oranje gedaante de kloof invallen. Zonder er nog verder bij na te denken snelde hij erop af, de pijn in zijn schouder volledig negerend. Er was alleen nog maar die rand en de rode poes die zich hier gevaarlijk aan had vastgeklemd. Als ze naar beneden viel kwam ze hier hoogstwaarschijnlijk niet ongedeerd vanaf. Met een krachtige afzet sprong Silverfang van een rots en landde hij voor haar poten. Razendsnel greep hij haar bij haar nekvel en begon hij met alle macht te trekken. Echter kon hij enkel met drie poten kracht zetten, en hij voelde de grond steeds verder onder hem wegglijden. Angstvallig zette hij zijn nagels uit en kraste hij over de stenen grond. "Hou vol.." mompelde hij met haar nekvel nog in zijn bek. Silverfang sloot zijn ogen en gooide toen zijn bovenlichaam met alle kracht naar achter, terwijl hij de rode poes over de rand meetrok. Hij gleed weg met zijn achterpoten en viel op zijn buik, maar wist haar op tijd los te laten zodat ze veilig neer kon komen. Hijgend bleef hij enkele seconden liggen, totdat hij zijn kop draaide om te zien of ze in orde was. "Jeez Flaredance," sprak hij zuchtend, "je liet me schrikken." Pijnlijk hees hij zichzelf overeind en hinkte hij naar haar toe, zijn uitdrukking bezorgd op haar neerwerpend. "Wat dacht je? Laat ik mezelf maar eens het ravijn in werpen, kijken of katten werkelijk altijd op hun poten landen?" vervolgde hij, terwijl hij zijn mondhoeken omhoog trok in een zachte grijns. "Ik denk niet dat je poten dat zonder te breken volhouden." Voorzichtig bukte hij door zijn voorpoot en stootte hij haar even zachtjes aan met zijn snuit. "Is alles in orde?" vroeg hij toen.

Ze kon haar klauwen bijna voelen uitscheuren terwijl ze met alle macht vasthing aan de rang van de vallei. Ze voelde de wortels van de pollen gras waar ze zich aan vastklampte ontwortelen van hun vaste standplaats, deze konden niet voor eeuwig standhouden. Ze knarste met haar tanden, ze kon zo veel voelen, maar haar eigen ongemak nog het meeste. Het gevoel van niet in controle te zijn. Nee, daar had Flaredance een verschrikkelijke hekel aan. Ze trappelde iets met haar achterpoten, zoekend naar grip en proberend deze te vinden. Alleen, ze vond geen grip, het enige wat ze vond waren losse stenen die meteen weer loslieten het moment dat ze haar achterpoten er probeerde grip op te vinden, ze kletterden naar beneden, en stuiterden op de grond neer. Of ze spatten uit elkaar. Die angstvallige gedachte schoot eventjes door haar kop heen. 'Mousedung!' Spuwde ze hardop, terwijl ze zichzelf weer omhoog probeerde te hijsen. Dit ging NIET haar einde worden, dat zeker niet. Ze kon wel schelden, het uitschreeuwen hoe erg ze dit haatte. Maar, dat zou alleen maar energie kosten. Met elke beweging leek het gras verder weg te geven, haar alleen maar verder weg te laten zakken. Ze begon al op te geven, toen een zilverkleurige kop over de rang verscheen. Silverfang! Ah... Kon het nog een grote afgang zijn? Dan hier te hangen, vlak voor de clan's deputy? Ach, het had ook Duststar kunnen zijn. Silverfang maakte er alleen geen gebruik van om er grappen over te maken, hij schoot haar gelijk te hulp. Zoals het een deputy betaamd. Een zachte hou vol hield haar hoop hoog, ze zou dit redden! 'Oke..' Murmelde ze zachtjes, zich slap laten hangend. Niet dat ze daar veel aan kon doen, dat was een kattenautomatisme, nog van het kit zijn. Uiteindelijk, tot haar grootste opluchting, stond ze weer met haar poten op vaste grond. Nog een beetje trillerig, probeerde ze haar balans te vinden. Ze stond nog een beetje wankel op haar poten, en misschien was een beetje rillend een beetje zwak uitgesloten, ze beefde als het riet in de wind. Haar nekharen stonden recht overeind en haar oren lagen plat, 'B-bedankt,' Miauwde ze zachtjes, haar stem net zo trillend en aangeslagen als ze zelf was. Daarna miauwde Silverfang iets over hem laten schrikken, dit maakte dat ze zich alleen maar meer schaamde, 'Sorry..' Murmelde ze zachtjes, naar haar poten kijkend. Daarna schoot haar kop omhoog, de poes haar kop schoot omhoog, 'Alleen een kit zou met zo'n dom idee komen!' Spuwde ze, over zijn opmerking of ze zich expres in het ravijn geworpen had. Pas daarna zag ze zijn grijns, toen gingen haar oren weer achteruit en keek ze ietwat beschaamd weg over haar uitbarsting, maar ook een beetje pruilend. Haar poten trokken nerveus aan het gras onder haar poten. Ze voelde zich bijna nog ongemakkelijker dan toen ze daar zo maar hing. Maar haar uitbarstingen putten alleen maar aan het feit dat ze zo geschrokken en schaamtevol was, 'Ja.. Het gaat wel.. Denk ik,' Murmelde ze zachtjes, haar poot schoon likkend. 'De prooi die ik wou vangen is zeker al weg he?..' Miauwde ze erachteraan, terwijl ze eventjes om zich heen keek, gewoon om het onderwerp van haar af te krijgen. De poes kon daar echt niet tegen, ze kon ook niet tegen het feit als anderen zich zorgen om haar maakten. Nee, echt niet. Dus... Ze gooide het maar op het onderwerp Silverfang, 'Hoe gaat het met je schouder? Je hebt je toch geen pijn gedaan?' Miauwde ze, haar ogen bezorgd.

[Hoe lang kun je je post maken D: -ik zou niet moeten klagen na mijn Tallstar post maar goed....-]

De arme poes trilde tot in het puntje van haar staart. Silverfang trok zijn kop terug en keek haar even met medelijden aan, wat moest ze geschrokken zijn. Hijzelf had ook even de schrik van zijn leven gekregen, zeker toen hij bijna weggleed en even had gedacht dat Flaredance alsnog een ongelukkige val zou maken. Gelukkig was dit niet gebeurd, anders had de kater het zichzelf nooit vergeven. Niet alleen omdat hij Deputy was, dit zat gewoon in hem.
'Alleen een kit zou met zo'n dom idee komen!' spuwde Flaredance om zijn opmerking. Silverfang verloor zijn grijns niet en zwiepte even vermakelijk met zijn staart. Ze had in ieder geval pit, dat was zeker. Het was dat ze inzag dat hij het niet meende, anders had hij wel anders op haar gereageerd. Voor nu deerde haar uitbarsting hem niet, Flaredance was gewoon enorm geschrokken. 'Ja.. Het gaat wel.. Denk ik,' murmelde ze er zachtjes achteraan. Silverfang knikte, blij om te horen dat ze oké was, en blij dat ze alweer wat was bijgedraaid. Nu moest hij alleen nog die overduidelijke schaamte die ze nu had zien weg te krijgen. Hij hoopte maar dat dit ging lukken, want die schaamte was nergens voor nodig. Silverfang plantte zijn achterwerk op de grond en probeerde met een zachte snor haar aandacht te trekken. "Hey, kom op hoor, zoiets als dit kan iedereen gebeuren," miauwde hij vriendelijk. "Zelfs ik ben wel eens zo'n fout begaan," voegde hij er met een flauw grijnsje aan toe, alsof het zelden voor kwam dat hij een fout maakte. Niks was minder waar, Silverfang kon zich af en toe nog beter in problemen werken dan een kitten, en dit wist hij, en de clan, maar al te goed.

'De prooi die ik wou vangen is zeker al weg he?..' vroeg Flaredance, terwijl ze om zich heen keek. Silverfang keek haar aan. Oh, dus dat was ze aan het doen. Hij grijnsde zijn scherpe witte tanden bloot. "We kunnen altijd een andere zoeken," antwoordde hij, terwijl hij zijn zere poot optilde. Flaredance leek dit te merken. 'Hoe gaat het met je schouder? Je hebt je toch geen pijn gedaan?' vroeg ze. De rollen waren omgedraaid en nu stond er bij haar bezorgdheid in haar ogen. Silverfang keek even om naar zijn pijnlijke schouder en bracht toen zijn blik weer naar Flaredance. "Nee hoor," loog hij. Om dit overtuigend op haar over te laten komen zette hij zijn poot weer neer op de grond, terwijl hij de pijn die door zijn schouder trok negeerde. Hij vroeg zich af of Flaredance wist wat er op de Hoogstenen was gebeurd. Meteen besefte hij zich dat dit een stomme gedachte was geweest. Natuurlijk wist ze dat, de hele clan wist ervan. Natuurlijk valt het op als je nieuwe leider die net zijn negen levens geschonken had gekregen, terugkeerde met een zwaargewonde vriend. Toch, Silverfang schaamde zich er niet voor. Hij zou het zo weer over doen, want daar waren vrienden voor. Zachtjes bewoog de kater even met zijn oren en besloot hij toch maar te gaan liggen. De belasting op zijn schouder werd hierdoor sterk verminderd, en bovendien was het een aangenaam zonnetje die in de heldere hemel scheen. Tevreden zwiepte hij met zijn staart over de grond, en nodigde hij Flaredance met zijn blik uit om ook even uit te rusten. De schrik zat vast nog in haar lijf, en zo kwam hij ook wat minder zwak over. De laatste weken hadden voor hem alleen maar bestaan uit rusten, en hoezeer hij dit ook haatte, hij had geen andere keus gehad.

[[ Inderdaad, die van Tallstar wint het. x'd ]]

De kater bleef maar grijnzen, en toen er een vermakelijke zwiep van zijn staart bij kwam, kwam er een zuur, maar toch licht geamuseerd glimlachje op de Abessijn haar gelaat. 'Ik zou die grijns ook van je gezicht af kunnen meppen,' Miauwde ze quasi luchtig, 'Maar dan zou ik zo ondankbaar lijken, niet?' Ze stak haar tong eventjes plagerig naar hem uit, nog altijd een beetje rillerig, maar verder wel toch ietwat gekalmeerd.
Ze besloot uiteindelijk maar uit te leggen wat er was gebeurd, voordat hij dat zelf in ging vullen en dat kon nooit veel goeds betekenen. De eerste indrukken die de kater bij haar had gemaakt waren dat hij een redelijk grote lolbroek was en dat hij graag een grapje maakte. De redelijk gereserveerde Flaredance wist niet of ze daar zo heel erg goed tegen kon, ze kon soms ook niet grapje van waarheid onderscheiden, eigenlijk zou ze wat minder serieus moeten worden, maar, dat was nogal moeilijk voor haar. In ieder geval, ze zou proberen elke speculatie de wereld uit te helpen nu het nog mogelijk was, alles zolang ze maar niet al te veel in het spotlight zou komen, 'Ach, ik was een veldmuis aan het besluipen, maar toen ik sprong, had ik de afstand verkeerd ingeschat en vloog ik over de rand heen,' Ze pauzeerde eventjes, ietwat van haar stuk gebracht en haar oren achteruit leggend, 'Oke.. Nu ik het hardop zeg.. Klonk dat behoorlijk stom,' Murmelde ze er achteraan. Ze verschoof wat steentjes met haar poot terwijl ze dat zij, een nervositeitstrekje van haar. Daarna keek ze weer op, naar Silverfang, toch wel redelijk benieuwd naar wat de kater te zeggen had. 'Wat voor fouten ben jij dan zoal begaan?' Miauwde ze, een geamuseerde twinkeling in haar ogen.

Ze likte langs haar bruine poot, kleine stukjes steen hadden zich in haar pootkussentjes begraven, maar na een paar goede likken van haar ruwe tong zou dat wel weer prima zijn. Ze zou in ieder geval niet naar Dreamwave moeten gaan, de arme poes had het zwaar genoeg. Het leek alsof de hele clan zich in gevaar stortte. Of tenminste, zo leek het in haar ogen. De slanke Abessijn keek weer op naar Silverfang, wie weer grijnsde, 'De opmerking over meppen staat nog hoor,' Miauwde ze een beetje plagerig, terwijl ze daarna weer door ging met het schoonmaken van haar poot. Daarna fixeerde ze haar groene ogen weer op Silverfang, 'Maar het meer prooi gaan vangen klinkt goed,' Volgde nog op haar vorige zin. Ze krulde haar lange staart eventjes om zich heen, heel er rustig, ze trilde al nauwelijks meer. Maar toch, wierp ze soms nog een beetje wantrouwige blikken op de grond naast haar, om te kijken of ze écht wel veilig uit de buurt zat van het ravijn. Je wist het notabene maar nooit... Ze wou niet alsnog vallen. Ze rilde eventjes bij de gedachtes, maar toen Silverfang zei dat hij niet zo'n pijn had, keek ze hem eventjes niet gelovend aan. Maar goed, hij zou toch niet liegen? Dus ze haalde haar schouders op, hem het voordeel van de twijfel gevend. Ook zij ging liggen. 'Wat was jij eigenlijk aan het doen?' Miauwde ze, 'Voordat ik je stoorde natuurlijk..' Vervolgde ze, zich ietwat schuldig en ongemakkelijk voelend. Ze nam de uitnodiging aan, en ging ook liggen, tegenover hem. Ze keek eventjes naar een grashalm die voor haar ogen zwiepte. Eventjes iets scheel kijkende, haalde ze ernaar uit met haar poot. Ze was even afgeleid door de plotselinge beweging.

Er verscheen een lichte grijns op haar fijne kop. Silverfang grijnsde terug. Gelukkig, ze kon nog lachen. 'Ik zou die grijns ook van je gezicht af kunnen meppen,' miauwde ze luchtig, 'Maar dan zou ik zo ondankbaar lijken, niet?' Hij grinnikte en was blij dat de spanning van zonet een beetje uit de lucht was verdwenen. Hopelijk vond Flaredance het niet erg dat hij haar een beetje geplaagd had - die indruk kreeg hij in ieder geval niet-, maar het leek hem de beste manier om haar weer een beetje op haar gemak te laten voelen, zonder dat het te flemend overkwam. Silverfang snorde even vermakelijk en luisterde toen naar Flaredance's nadere uitleg over haar val. Doordat ze te gefixeerd was op de veldmuis, had ze de rand niet opgemerkt. 'Oke.. Nu ik het hardop zeg.. Klonk dat behoorlijk stom,' murmelde ze er zachtjes achteraan, terwijl ze nerveus met haar poot over de grond schoof. Silverfang trok zijn mondhoeken omhoog in een glimlach. Niet om haar uit te lachen, maar omdat ze zich nogal.. schattig* - tsja, hij kon er geen andere benaming voor verzinnen - gedroeg. Toch, zoals hij zei, het kon iedereen overkomen, dus hoefde ze zich er niet voor te schamen, zeker niet bij hem.

'Wat voor fouten ben jij dan zoal begaan?' miauwde ze geamuseerd na zijn opmerking. Silverfang voelde zijn vacht lichtelijk rood kleuren. Oh boy, moest hij dat haar nu echt gaan vertellen? "Laten we het maar op houden dat ik in mijn jongere manen de clan behoorlijk wat problemen heb bezorgd," miauwde hij, terwijl hij ietwat beschamend over zijn poot likte. Ja, hij en Dustpaw - nu Duststar uiteraard - waren toentertijd de grootste donderstenen van de gehele skyclan. Elke dag weer verzonnen ze een streek, een streek die negen van de tien keer verkeerd uitpakte. Toch, ze hadden er altijd lol in en het was hun manier van leren geweest. Silverfang veegde eenmaal met zijn natte poot over zijn kop, en bracht toen zijn lichtgroene kijkers weer naar Flaredance. Die was zichzelf ook aan het wassen, en hij kon het niet laten om te grijnzen toen een bepaalde gedachte zijn kop binnendrong. Flaredance keek hem aan. 'De opmerking over meppen staat nog hoor,' sprak ze plagerig, waarbij Silverfang zich op zijn rug rolde en grinnikte.

'Maar het meer prooi gaan vangen klinkt goed,' vervolgde de rode poes op zijn eerdere opmerking. Silverfang hield een bepaalde opmerking voor zich, niet zeker wetend of Flaredance deze verkeerd zou opvatten, ookal was ie goed bedoeld. Ze was nou niet bepaald een open boek, maar een omzichtige, toch enigszins pittige poes. Althans, zo'n indruk kreeg hij een beetje van haar. Silverfang grijnsde. Hij mocht haar wel, maar de tijd zou natuurlijk leren of zijn indruk klopte. Alhoewel hij bij sommige zich behoorlijk sociaal kon gedragen, met de nadruk op sommige poezen, was Silverfang geen kater die snel andere in zijn hart sloot. Hij zou altijd klaar staan voor de clan, maar het duurde een tijd voordat je zijn volledige vertrouwen had gewonnen. 'Wat was jij eigenlijk aan het doen?' miauwde Flaredance, 'Voordat ik je stoorde natuurlijk..' Silverfang keek op en zag dat ook Flaredance zich volledig op de grond had gevestigd. Met een glimlach rolde hij zich weer op zijn buik, voorzichtig, zodat hij zijn zere schouder niet nog meer zou beschadigen. "Eigenlijk niet veel. Ik was een rondje aan het maken door het territorium, wilde er gewoon even uit," antwoordde hij, terwijl hij zijn staart rondom zijn lichaam krulde, en toen weer terug zwiepte. "Na weken in het kamp te hebben gelegen, hield ik het echt niet langer meer vol," was zijn verdere verklaring. Hij lachte om Flaredance plotselinge snelle uithaal naar een grashalm en sloeg er zelf ook naar toen hij zijn kant op werd geblazen. Met een snelle ruk trok hij zijn poot weer terug, waarna hij pijnlijk kreunde. Shit, verkeerde poot. Wat was hij ook een stommeling af en toe..

[[ *vat het niet verkeerd op hoor. Silverfang is altijd een beetje een charmeur bij sommige poezen. xd ]]

Een licht nerveuze trek met haar oren verraadde eventjes dat ze toch best wel nerveus was, maar... Dat hoefde hij niet te weten. Ze haalde eventjes diep adem, ze voelde haar longen opzwellen in haar borstkas. Het lichaam werkte altijd in een perfecte harmonie, iets wat ze toch redelijk verwonderlijk vond. Daarna fixeerde ze haar blik op Silverfang, en een scheef grijnsje kwam op haar mond te spelen, al zag je aan haar ogen dat ze onzeker was. 'Is mijn val grappig?' Miauwde ze, ietwat kort, haar oren iets achteruit gelegd. Haar staart zwiepte een keer nerveus heen en weer. De schrik van haar bijna val zat er nog goed in, ze had wel te pletter kunnen vallen op de stenen en dat besefte ze zich maar al te goed. Ze slikte eventjes en keek eventjes naar de plek waar ze daarnet nog hing. Pollen gras zaten nog steeds half in de grond gestoken, bijna er compleet uitgetrokken. Wees niet zo'n angsthaas, klonk het in haar kop. Flaredance fronste eventjes iets, Shut up Twilightheart*

Geamuseerdheid trok door haar lichaam heen toen ze nu zijn beschaamdheid zag, 'Nou, zeg op?' Miauwde ze, een lichte plagende ondertoon was hoorbaar in haar stem. 'Je zult het me moeten vertellen, want ik was nog te jong om het me te herinneren,' Miauwde ze er achteraan. Tja, ze was nou eenmaal jonger dan Silverfang, niks aan te doen of niet dan? Ze likte nu haar andere poot even schoon, hygiëne voor alles. Haar nieuwsgierigheid werd alleen maar aangewakkerd door zijn omzeilende antwoord om het feit wat hij allemaal had uitgespookt, 'Wil je het niet vertellen, Silverfang? Is het zo erg?' Miauwde ze, de plagende ondertoon niet verdwenen uit haar stem. Maar toch, in haar achterhoofd bleef het spoken, zou hij Rushpaw hebben gekend? Vast wel, maar ze hoefde hem nooit meer te zien, ze had niet eens zijn warriors naam onthouden, het was waarschijnlijk iets van Rushwave of Rushtide. Hij had haar keihard laten zitten, in de steek gelaten toen ze hem nodig had. Twilightheart zou haar nooit in de steek laten, die was altijd bij haar, dat was zeker. Nee, Flaredance was niet het beste van vertrouwen. Onder haar best pittige en vrolijke uitstraling, zat een best onzekere poes die bij iedereen die ze tegen kwam vragen stelde of ze wel te vertrouwen waren.

'Eigenlijk niet veel. Ik was een rondje aan het maken door het territorium, wilde er gewoon even uit, na weken in het kamp te hebben gelegen, hield ik het echt niet langer meer vol,' Luidde de uitleg van Silverfang, waarom hij hier was. Flaredance knikte, dat was logisch ja, 'Ik snap wat je bedoeld,' Miauwde ze, sympathie in haar stem en ogen, 'Ik zou het vreselijk vinden als ik in het kamp opgesloten zou zitten, wachtend tot mijn lichaam zou genezen, ik bedoel..' Ze murmelde eventjes iets onverstaanbaars met een rilling over haar rug, 'Lijkt me echt vreselijk, ik ga vaak wel eens het kamp uit als het me even te benauwd wordt daar, het lijkt me echt heel lastig om dat niet te kunnen voor een tijdje,' Vaak, als het haar te druk werd, ging ze 's nachts een wandeling maken. Ze was zelfs al eens in haar eentje naar de hoogstenen geweest. Gewoon om eventjes na te kunnen denken, tot rust te komen. Flaredance vond dat namelijk erg moeilijk met drukte om haar heen, of zelfs maar veel anderen in de nabijheid. Ze keek geïnteresseerd naar hoe Silverfang de grashalm terug tikte, maar zich daarna pijn leek te doen. Meteen gingen Flaredance haar ogen weer op bezorgd en schoot ze overeind, 'Gaat het wel?' Miauwde ze geschrokken, en ze trippelde naar hem toe. 'Doet je schouder toch nog pijn? Of heb je hem net weer opnieuw pijn gedaan..?' Haar groene ogen stonden wijd van bezorgdheid. Ze kon er niet tegen als anderen pijn hadden, dan nog liever zijzelf pijn. 'Moet ik je naar het kamp brengen? Of moet ik Dreamwave halen?' Luidden haar volgende reeks aan haastig opgesomde voorstellen, zijzelf wist niks van heling en kruiden etc. Dan leek het haar toch verstandiger om het aan Dreamwave te vragen, al leek de arme poes het verschrikkelijk druk te hebben de laatste tijd.

*Ze heeft een soort van fantasie vriend die ze Twilightheart noemt, bijna een split personality, komt omdat ze een tijd lang nogal heel erg eenzaam is geweest en in de steek gelaten is door haar beste vriend ^^"..

Flaredance toonde gevoel van toegenegenheid toen hij over het kamp begon. Ook zij scheen het geen fijne gedachte te vinden om voor lange tijd in het kamp opgesloten te zitten.
'Ik ga vaak wel eens het kamp uit als het me even te benauwd wordt daar, het lijkt me echt heel lastig om dat niet te kunnen voor een tijdje.' Silverfang knikte instemmend. "Niks is zo fijn dan een rustige nachtwandeling, waarbij je gedachten even zonder gestoord te worden de vrije loop kunnen nemen," miauwde hij, opeens een stuk serieuzer dan zijn stem voorheen had geklonken. Hij wist precies wat de gracieuze poes bedoelde, ook hij sloop er vaak tussenuit. Niet omdat hij zich niet op zijn gemak voelde bij het kamp, dat zeker niet; het was zijn thuis, maar meer om even een moment voor zichzelf te gunnen, waarbij hij zijn gedachten kon delen met Zilverpels. Geen kat - op Dustsar na - wist ervan, Silverfang had het nog altijd zwaar met zijn verleden. Echter had hij deze emoties diep geborgen en kwamen ze bijna nooit tot uiting. Bovendien, er waren genoeg fijne dingen die Starclan hem ook gegund had, en die dingen maakte hem het leven respecteren zoals het was.

Echter gebeurde er op dit moment niet zoiets aangenaams. Flaredance had het meteen opgemerkt dat hij zijn schouder bezeerd had en schoot op hem af. Van pijn kneep Silverfang zijn oog dicht. Damnit.. Het werd hoog tijd dat die schouder genas, echt langer dan dit wilde hij niet meer verdragen. 'Gaat het wel?' klonk Flaredance's bezorgde stem. Een reeks aan vragen volgde, en Silverfang kon het niet laten zijn mondhoek op te trekken. Hij opende zijn bek, maar wachtte heel even met antwoorden aangezien een tweede pijnscheut door zijn schouder trok. Zo kalm mogelijk blies hij diep uit. Vervolgens trok hij zijn oog weer open en bracht hij zijn blik naar Flaredance, die zojuist voorstelde om hem terug te brengen naar het kamp, of zo nodig Dreamwave hier naar toe te halen. "Flaredance.. Rustig maar, het gaat wel," gaf Silverfang als reactie. Twee puntige witte tanden werden zichtbaar toen hij probeerde een grijns over zijn kop te trekken, in de hoop dat Flaredance hierdoor gerust gesteld werd. Dreamwave hoefde niet te komen. Silverfang voelde zich al schuldig genoeg dat de medicijnkat weken bezig was geweest met zijn genezing en bovendien had ze het de laatste tijd druk zat. De pijn trok alweer weg, en Silverfang probeerde het grootse gedeelte van zijn gewicht op zijn andere kant te zetten, zodat hij zijn schouder zo min mogelijk belastte. Het zag er een beetje scheef uit, maar het moest maar.
Ondertussen was Flaredance bezorgde blik nog altijd op hem gericht. Silverfang keek op en probeerde zo min mogelijk de pijn door zijn lichtgroene ogen door te laten schemeren. "Als jij beloofd Dreamwave niet te gaan halen, zal ik je vertellen wat ik vroeger allemaal hebt uitgehaald, goed?" miauwde hij, wetend dat Flaredance's nieuwsgierigheid was gewoekerd toen hij het hier over had gehad. Hopelijk zou ze zich dan niet meer druk maken om zijn schouder, hij overleefde het wel. Met een rustige zwiep van zijn staart probeerde Silverfang haar ervan te overtuigen dat het alweer beter ging. "En ik ben net eindelijk uit het kamp, dus terug ga ik voorlopig niet." Hij wierp de Abessijn een knipoog, wetend dat zij dat zou begrijpen. Toch was het lief van haar geweest om bezorgdheid te tonen en hulp aan te bieden, en om dat haar duidelijk te maken glimlachte hij dankbaar.

De zon had haar hoogtepunt bereikt en begon langzaam weer aan haar tocht naar beneden. Uiteindelijk zou ze achter de horizon verdwijnen, en zou de maan haar plaats innemen voor de nacht. Echter duurde dat nog wel even, zeker in groenblad. Silverfang boog zijn kop en probeerde over zijn schouder te likken, maar omdat hij al in een scheve houding lag, wilde dit niet lukken. Met een ietwat geërgerde zucht trok hij zijn kop weer terug, dan niet. Hij keek Flaredance aan liet een tweede zucht uit zijn bek ontsnappen. "Sorry, hoor," mompelde hij zacht, zich een beetje schuldig voelend dat Flaredance hiermee werd opgezadeld.

'Niks is zo fijn dan een rustige nachtwandeling, waarbij je gedachten even zonder gestoord te worden de vrije loop kunnen nemen,' Miauwde Silverfang, lag het aan haar.. of begon hij wat serieuzer te worden? Achja, zijn uitleg van hoe het voelde bij haar was nog niet eens zo slecht. Nou ja, zijn uitleg was voor hemzelf bedoeld, maar.. Het voelde redelijk vertrouwd, al klopte het voor haar niet helemaal. Zij kreeg het zo nu en dan gewoonweg benauwd in het kamp. Maar ja, ze was waarschijnlijk de enige die het zo voelde. Ze keek hem dus eventjes aan met haar heldergroene ogen, 'Tja, iedereen voelt het anders denk ik, maar ik denk dat je redelijk gelijk hebt,' Miauwde ze, haar toon rustig. Ze krulde haar staart om haar voorpoten heen. 'Maar goed, we blijven allemaal één clan.' Ze spon eventjes bij de gedachtes aan haar clan, 'Alles in de clan is gewoon geweldig,' Behalve Rushwave. Kwam erachteraan in haar hoofd. Maargoed, daar hoefde ze niet over te beginnen, of niet dan? Het zo alleen maar onnodig conflict veroorzaken. Alsof ze daar zin in had.

Haar ogen gefixeerd op zijn schouder, haar staart was ondertussen alweer nerveus en bezorgd heen en weer aan het zwiepen. Voorzichtig zette ze een stapje dichterbij. 'Doet het echt zo'n pijn?..' Miauwde ze zachtjes, haar oren achteruit gelegd. Ze had de deputy nooit zo gezien. 'Flaredance.. Rustig maar, het gaat wel' Miauwde Silverfang naar haar. Ze bestudeerde zijn grijns, 'Je kunt in ieder geval nog irritant grijnzen,' merkte ze op, alsof het een simpel feit was, al zat er humor in haar stem. 'Maar weet je zeker dat ik Dreamwave niet voor je moet halen?' Een tintje bezorgdheid kleurde haar stem nog steeds, wat hij haar ook zei. Voorzichtig ging ze naast hem liggen, om hem desnoods te kunnen ondersteunen. Haar staartpunt bewoog nog steeds nerveus heen en weer. Ze wist helemaal niks van medicijnen en kruiden, dus als hem nu iets zou overkomen, zou ze hem niet kunnen helpen. Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven! Een clanlid in nood niet kunnen helpen! Voorzichtig begon ze alsnog haar poot schoon te likken, dat was een gebaar dat ze altijd had als ze zichzelf iets te doen wou geven als ze zichzelf even geen houding wist te geven. Haar ogen straalden haar nervositeit uit. Ze richtte haar blik op zijn schouder en legde haar oren achteruit, dat was duidelijk de plek waar de pijn vandaan kwam. 'Als jij beloofd Dreamwave niet te gaan halen, zal ik je vertellen wat ik vroeger allemaal hebt uitgehaald, goed?' Miauwde Silverfang. Eventjes poften Flaredance's wangen op in verontwaardiging en trok ze een pruillip. 'Chantage!' Miauwde ze luid en verontwaardigd, haar ogen groot. Maar daarna liet ze zich weer zaken en liet ze haar oren weer iets hangen. Een zucht rolde van haar lippen, 'Nou goed dan...' Ze keek hem weer aan, 'Je kunt je maar beter aan je woord houden Silverfang,' vervolgde ze en ze stak haar tong plagerig naar hem uit. 'En ik ben net eindelijk uit het kamp, dus terug ga ik voorlopig niet.' Flaredance legde haar oren iets achteruit en begon weer zachtjes te protesteren, 'Maar wat als er toch iets gebeurd...' Al stierven haar protesten al snel af en legde ze haar oren weer wat achteruit. Ze keek eventjes weg, waarom ging ze eigenlijk in discussie? Hij was de deputy... Hij stond hoger in de rang notabene, het was al een eer om met hem te praten. Waarom probeerde ze hem dan haar zin te laten volgen? Nee, ze was respectloos bezig, daarom zweeg ze nu ook maar.

Ze zag hem leunen en steunen. Flaredance bestudeerde hem een tijdje, daarna opende ze haar mond om wat te zeggen, maar sloot hem weer. Haar oren gingen opnieuw iets achteruit en ze zonk terug in haar gedachtenwereld, nadenkend. Wat kon ze voor hem doen. 'Sorry hoor..' Hoorde ze Silverfang zeggen. 'Je hoeft je excuses niet aan te bieden voor het feit dat je pijn hebt!' Miauwde ze geschrokken. Waarom zou hij? Ze aarzelde eventjes, 'Kan ik je ergens mee helpen?.. Je mag wel op mij leunen ofzo..' Bood ze voorzichtig aan, gewoon om hem te helpen. Ze kon het niet aan zien dat er iemand pijn had, al had ze dat niet vaak gezien tot nu toe in haar leven.

'Maar goed, we blijven allemaal één clan,' miauwde ze, terwijl ze hem aankeek met haar smaragdgroene ogen. Silverfang knikte instemmend. Als Deputy was het soms behoorlijk benauwend in een clan, er heerste ten slotte een grote verantwoordelijkheid op je schouders. Bovendien was hij als kitten een stil - maar zwaar - leventje als Rogue gewend, dus kon de drukte in en clan soms behoorlijk tegen werken. Toch zou hij zijn leven beslist niet willen ruilen. De clan was zijn thuis, en dat zou nooit veranderen.
Flaredance bevestigde zijn gedachten, min of meer. 'Alles in de clan is gewoon geweldig,' zei ze op een rustige toon. Toch werd er een emotie in haar ogen zichtbaar die anders vertelde. Silverfang helde zijn kop wat naar rechts en keek haar vragend aan. "Is er iets?" vroeg hij voorzichtig, hopend dat hij geen nare herinneringen bij haar naar boven haalde.

Flaredance vroeg of zijn schouder pijn deed, maar de zilvere kater wist haar ervan te overtuigen dat het mee viel. Hij ontblootte zijn puntige tanden in een grijns, en Flaredance verzachtte de ietwat onrustige sfeer door er een flauw grapje over te maken. Hij grinnikte zacht om haar opmerking, terwijl hij zijn staart om zijn lichaam krulde. 'Maar weet je zeker dat ik Dreamwave niet voor je moet halen?' vroeg de Abessijn alsnog voor de zekerheid. "Ja, ik weet het zeker, de pijn trekt al weg," probeerde hij met een overtuigende toon over te laten brengen. Toch bleef Flaredance bezorgd, wat ze nogal liet merken door nerveus haar poot te gaan likken, een trekje die Silverfang soms zelf ook had. Vervolgens bracht ze haar blik weer naar de zijne en trok ze een verontwaardigd gezicht toen hij een compromis voorstelde. 'Chantage!' liet ze luid uit haar bek ontsnappen. Even leek ze te twijfelen, althans, ze was een tijdje stil. Uiteindelijk kwam toch die zucht van overgave. 'Nou goed dan... Je kunt je maar beter aan je woord houden Silverfang.' Ze stak haar tong uit. Silverfang glimlachte, ze was wel schattig. 'Maar wat als er toch iets gebeurd...'
"Gebeurt niet, geloof me nou maar."

Ze keek geschrokken op toen hij zijn excuses aanbood. 'Je hoeft je excuses niet aan te bieden voor het feit dat je pijn hebt!' miauwde ze. Silverfang kon het niet laten om weer te grijnzen. "Jij zei anders ook sorry net," verklaarde hij. Tuurlijk, dat was een andere situatie geweest, maar ook daar had ze niet veel aan kunnen doen. De nog goed werkende poot waar Silverfang nu volop op lag begon last te hebben van te weinig bloedtoevoer, waarom Silverfang een andere houding aannam. Hij siste even zacht, bijna onhoorbaar, tegen de pijn die hierdoor door zijn schouder trok, en bracht hierna zijn blik weer naar Flaredance. 'Kan ik je ergens mee helpen?.. Je mag wel op mij leunen ofzo..' stelde ze zachtjes voor. Hij aarzelde even, maar schudde toen nee. Hij moest er straks al aan geloven om haar over zijn jonge en naïeve tijd te vertellen. En dan ook nog tegen haar aan gaan leunen - alhoewel het een aantrekkelijk aanbod was -.. Nee, dan werd zijn ego net even iets teveel gekrenkt. "Het gaat wel, echt," miauwde hij. Hij keek haar met zijn lichte, groene ogen aan. "Dankje," zei hij toen oprecht, gewoon omdat ze hem wilde helpen. Misschien was dat omdat hij hoger in rang was, en ze daarom dacht simpelweg geen keus te hebben. Hij hoopte dit niet. Het was fijner als katten gewoon met je omgingen om wie je was, en niet om welke rang je had. Al was een beetje respect wel fijn natuurlijk. Silverfang liet een glimlach op zijn gelaat verschijnen en bracht zijn blik toen even naar de horizon.

'Is er iets?' Die drie woorden, zo enorm simpel, maar ook zo hard aankomend. De woorden kwamen aan als een klap in Flaredance's gezicht, en dat was duidelijk merkbaar aan haar gedrag. Ze leek letterlijk te bevriezen in haar hele doen en laten, Geen beweging meer uitvoerend. Maar al snel ontspande haar hele lichaam weer, en ging ze zitten. Al veegde haar staart nog steeds nerveus over de grond. 'Er is niks..' Murmelde ze zachtjes als reactie, al was het duidelijk dat er wel iets was. De woorden die ze uitsprak hadden geen weerstand, geen enkele overtuiging. Het was gewoon duidelijk te horen dat ze gelogen waren, al gaf ze dat niet toe. Er is wel iets, je liegt tegen hem. Maar de enige reactie op die woorden was een kleine trek aan haar oor. Waarom zou ze haar hart gaan uitstorten tegen de deputy die al genoeg aan zijn hoofd had? Hij had waarschijnlijk toch geen zin om naar de privé problemen van een onbeduidende poes in zijn clan te luisteren, en als ze heel erg eerlijk was had ze er zelf ook niet zo'n zin in. Want ergens, wou ze diegene wie het betrof ook geen blaam treffen. 'Echt niets..' De woorden kwamen als een fluistering uit haar mond, al probeerde ze de eerdere woorden meer kracht bij te zetten. Snel keek ze naar de grond, naar de grashalm waar ze net zo speels tegen aan had zitten tikken. Ze was als een blad aan de boom omgeslagen, weer gesloten geworden.

De roestbruin gekleurde poes voelde zich ietwat cynisch worden bij de woorden van de zilveren deputy voor zich. 'Ja, ik weet het zeker, de pijn trekt al weg,' Miauwde hij. En egels vliegen, maar ze bleef van buiten glimlachen en knikte toen maar, 'Als jij het zegt dan,' Miauwde ze, ietwat onwennig. Ze wou niet te veel doorzeuren, ze wou geen blok aan het been zijn. Maar toch, een kat moest zich niet gaan forceren terwijl hij of zij pijn had. Maar, wie zou haar geloven? Ze was geen Dreamwave, ze was geen medicijnkat. Ach ja, hij zou het wel weten, hij had tenslotte een tijdje in Dreamwave's den doorgebracht. Op haar laatste bezorgde uitspraak gaf hij toch een redelijk geruststellend antwoord, de bezorgdheid smolt iets weg uit haar blik en verzachtte deze een beetje. 'Oke dan..' Miauwde ze met zachte stem. 'Sorry als ik je irriteerde met mijn bezorgdheid,' volgde een nieuwe opmerking. Oef, die klonk nogal ongemakkelijk en dom. Het was bijna van haar gezicht af te lezen wat ze over die laatste opmerking dacht, maar daarna trok ze haar gezicht weer iets in de plooi, totdat haar blik op een paardenbloem viel. Toch, omdat ze in gesprek was, liet ze de bloem eventjes voor wat het was.

Oke, nu vroeg Silverfang er echt om. Hier moest ze gewoon over in discussie gaan! 'Ja maar ik maakte een stomme fout, en knikkerde jou bijna het ravijn in terwijl jij mij probeerde te helpen, dat is iets anders dan last hebben van een oudere wond hebt verkregen terwijl je je broer probeerde te helpen op de hoogstenen!' De woorden rolden haar mond uit als een waterval. Ja, Flaredance kon redelijk fanatiek worden als ze een discussie wou winnen. Ze boog haar kop eventjes voor zijn bedankje, maar zei niks. Daarna volgde ze zijn blik naar de horizon eventjes, de zon als een gele schijf aan de hemel. Geel... Paardenbloemen... Voorzichtig bracht ze haar blik weer naar de paardenbloemen die haar net waren op gevallen. Eentje zag er wel heel erg grappig uit. Voorzichtig bracht ze haar neus erheen, het witte pluis op de plant zag er grappig uit. Voorzichtig snoof ze eraan, maar het pluis leek opeens te exploderen in haar gezicht! Geschrokken -En al niezende- trok ze haar kop terug, haar ogen wijd opengesperd. 'Wat was dat nou weer,' Miauwde ze, geschoktheid in haar stem. Ze kende de witte variant van de paardenbloem wel, maar niet de pluizende ik ontplof in je gezicht variant!

Ze verstijfde, een reactie waar Silverfang al bang voor was geweest. Had hij een gevoelig punt geraakt? Was er iets aan de hand wat ze niet wilde prijsgeven? Bezorgd legde Silverfang zijn oren naar achter en keek hij haar aan. 'Er is niks..' murmelde ze, terwijl ze alweer wat ontspande. Toch was de waarheid ver te zoeken in haar stem. "Weet je het zeker?" vroeg hij zachtjes, bijna bang dat hij dit beter niet kon vragen. De sfeer was opeens onvoorwaardelijk veranderd. En, dit was zijn schuld geweest.
Flaredance fluisterde dat er echt niets was en Silverfang volgde haar blik naar de grond. De normaal best zekere kater - althans, zo kwam hij over -, wist nu even niet wat te doen. Moest hij haar met rust laten, of was het beter als ze over datgene waar ze mee zat - want, er was overduidelijk iets - praatte? En, was hij dan wel degene tegen wie ze het wou vertellen? Hoogstwaarschijnlijk niet. Silverfang keek haar weer aan en hees zich toen voorzichtig staande. Hij liep naar haar toe, terwijl hij zijn gewicht zoveel mogelijk op zijn goede poten zette, en ging toen naast haar zitten. "Hey," begon hij met zachte stem, terwijl hij haar voorzichtig aan tikte met zijn snuit. "Het komt wel goed." Hij probeerde te glimlachen, en dit lukte zwakjes. Hopelijk geloofde Flaredance zijn woorden, ook al dacht ze misschien zelf van niet. "Ik ben misschien nu niet de kat waar je al je vertrouwen in legt, dit zal ik ook niet van je vragen, maar ik hoop wel dat je weet dat je alles aan mij kan vertellen," vervolgde hij rustig. "Kan, dus je hoeft niks." Hij zou haar besluit respecteren. Als ze het hem vertelde, zou hij luisteren. Deed ze dit niet, zweeg hij. Ook Silverfang had dingen die hij liever niet aan andere katten losliet. Zelfs Duststar wist niet alles van hem. Bijvoorbeeld hoe schuldig hij zich nog altijd voelde, schuldig over zijn moeders dood.

'Sorry als ik je irriteerde met mijn bezorgdheid.' Silverfang keek haar aan. "Ben je gek, het is juist lief van je," flapte er uit. Een nogal beschaamde blik bleef in zijn ogen achter. Juist.. misschien had hij dat beter niet kunnen zeggen. Hoofdschuddend bracht hij zijn blik van haar weg, naar de paardenbloem. Ze waren wel lekker bezig met zijn tweeën. Eerst hij met zijn schouder, nu zij over haar bezorgdheid. En beide hadden zich al een keer verontschuldigd, terwijl ze dat van andermans kant niet nodig hadden gevonden. Flaredance ging er vervolgens nog verder op in door te zeggen dat ze wel degelijk sorry had moeten zeggen. 'Ik maakte een stomme fout, en knikkerde jou bijna het ravijn in terwijl jij mij probeerde te helpen, dat is iets anders dan last hebben van een oudere wond hebt verkregen terwijl je je broer probeerde te helpen op de hoogstenen!' miauwde ze fanatiek. Silverfang keek haar weer aan. "Vriend," verbeterde hij haar kalm. "Ik heb geen broers of zussen, nooit gehad ook." Zijn lichtgroene ogen weken niet meer van de hare af, terwijl hij lichtelijk glimlachte. De grijns was er nu niet, gewoon omdat hun gesprek een behoorlijk serieuze kant had gekregen. "En, misschien heb je wel gelijk," gaf hij toen toe. "Maar, dit neemt niet weg dat ik het je niet kwalijk neem." Wat had hij dan moeten doen? Haar gewoon het ravijn in laten kletteren? Silverfang snoof zachtjes. Dat zou hij nooit doen, zelfs niet als het een andere clankat, of Rogue was geweest.

Flaredance trok zijn aandacht door een pluizige paardenbloem te laten 'ontploffen'. Met een nog verontwaardigder gezicht dan een kitten, trok ze haar kop terug en miauwde ze geschrokken wat dat nou weer moest voorstellen. Silverfang kon het niet laten te grinniken. "Kijk," miauwde hij, terwijl hij opstond. Met zijn klauw - zijn goed werkende - sloeg hij naar nog zo'n paardenbloem, die meteen reageerde door een honderdtal pluisjes los te laten. "Het hoort zo. Ik geloof dat ze dat doen om hun zaadjes te kunnen verspreiden," legde hij uit, terwijl hij voorover boog en een paardenbloem grondig bestudeerde. Ja, er zaten inderdaad kleine zwarte zaadjes aan de pluisjes. Dat deden ze slim.

'Weet je het zeker?' klonk Silverfang's stem op de achtergrond. Het duurde eventjes voordat zijn stem uberhaupt tot haar oren doordrong. Eventjes leek ze overspoeld te worden door een stroom van herinneringen, met dreiging om er even in te verdrinken. Het kwam op haar af als een zondvloed. Flaredance, concentratie! ADEM!. Met een schuddering opende Flaredance haar ogen weer en ademde ze diep in en uit. De kracht waarmee haar herinneringen haar hadden 'aangevallen' beangstigde haar een beetje. Ze trok haar schouder hoog op en ze zag er eventjes fragiel uit. 'Misschien is er iets,' Murmelde ze zachtjes, 'Maar het is niks belangrijks' Kwam er vlug achteraan. Ze wou zeker weten niemand tot last zijn, waarom zou ze Silverfang er dan mee lastig vallen? Hij kwam naast haar zitten. Eventjes keek ze naar hem op, voorzichtigheid in haar ogen. Ze wou het hem wel vertellen, maar ze aarzelde nog steeds. Dus uiteindelijk sloeg ze haar ogen weer neer. Haar staart krulde ongemakkelijk om haar voorpoten heen. 'Ik ben misschien nu niet de kat waar je al je vertrouwen in legt, dit zal ik ook niet van je vragen, maar ik hoop wel dat je weet dat je alles aan mij kan vertellen,' Miauwde Silverfang rustig. 'Kan, dus je hoeft niks.' Weer keek Flaredance voorzichtig op, haar oren iets naar achter gedraaid uit onzekerheid. Uiteindelijk begon ze toch te spreken. 'Ken je... Rushtide?' Miauwde ze met schorre stem. Haar oren nu plat leggende alsof ze het haatte de naam uit te spreken. Maar goed, dat deed ze eigenlijk ook. Rustig maar..

'Ben je gek, het is juist lief van je,' Miauwde Silverfang. Met een vreemde maar ook een 'Hoe moet ik hierop reageren?' blik keek ze eventjes terug. Om vervolgens maar te besluiten niet te reageren. Hij schaamde zich duidelijk over de opmerking en ze wou zijn schaamte niet vergroten. Dat zou onbeleefd en onaardig zijn en zo wou ze niet overkomen. Tevens, ze wou het Silverfang niet aan doen. Maar plots was het de beurt aan haar om beschaamd te zijn. 'Vriend,' werd ze kalmpjes verbeterd door Silverfang, 'Ik heb geen broers of zussen, nooit gehad ook.' Slik, ze had ze zo vaak bij elkaar gezien, dat ze gewoon had aangenomen dat het broers waren... Wat stom! Haar kop boog zich beschaamd en haar oren gingen achteruit. 'Sorry..' Murmelde ze terwijl ze wegkeek, daarna keek ze hem weer aan met een onzekere tint in haar ogen, bang hem beledigd te hebben. 'Ik had altijd gedacht dat jullie broers waren..' Miauwde ze er zachtjes erachteraan. Daarna keek ze hem aan, 'Dan ben ik blij dat je het me niet kwalijk neemt, dat zou ik heel vervelend gevonden hebben..' Miauwde ze naar de waarheid. Ze zou het echt vervelend gevonden hebben. Ze wou nooit iemand voor de poten lopen. 'Hoe gaat het nu met je schouder?' Miauwde ze er daarna voorzichtig achterna, gewoon om zeker te weten dat het nog met hem ging.

Nog één keer nieste Flaredance dankzij de paardenbloem en ze keek met een vuile blik naar het witte pluis dat haar ineens in haar gezicht terecht kwam. 'Rotbloem..' Mompelde ze iets, nadat ze alsnog een keer nieste. Uiteindelijk landde een pluisje op haar rozige neus terecht en keek ze ernaar. Nou ja, eigenlijk keek ze scheel. Met een zacht gebaar blies ze ernaar, waardoor het pluisje weer in de lucht terecht kwam en weg zweefde. Zou zij ooit ook kunnen vliegen? Nah, ze moest niet zo stom zijn. Al leek het haar geweldig om alles van boven te kunnen zien, nog hoger dan de hoogstenen. 'Het hoort zo. Ik geloof dat ze dat doen om hun zaadjes te kunnen verspreiden,' Miauwde Silverfang naar haar. Flaredance keek voorzichtig op, 'Klinkt logisch,' Miauwde ze, verwondering in haar toon. 'Maar Silverfang,' Vervolgde ze, een serieuze blik in haar ogen, 'Denk jij dat een kat ooit echt alleen is?' Vroeg ze uiteindelijk.

[[Rushtide is een verzonnen karakter die niet in de RPG bestaat Als je het verhaal erom heen wil horen, het staat nu in der voorstel topic xD]]

De houding van de poes veranderde, waardoor ze er opeens heel kwetsbaar uit kwam te zien. Silverfang vroeg zich af wat er was gebeurd wat haar zo teisterde. Hij hoopte dat hij haar kon helpen, het deed hem verdriet haar zo te zien. 'Misschien is er iets,' zei ze toen zacht. 'Maar het is niks belangrijks.' Silverfang keek haar een beetje ongelovig aan. Nee, vast niet. Daarom werd ze opeens zo gesloten.
'Ken je... Rushtide?' vroeg ze toen schor. Ze gaf er een hatelijke blik bij, wat Silverfang deed fronzen. Rushtide? Die kende hij wel. Hij knikte om haar dat duidelijk te maken. "Hij heeft je toch niks aangedaan?" vroeg hij toen bezorgd. De twee hadden altijd zulke goede vrienden geleken. Althans, toen ze apprentice waren. Maar, nu Silverfang erover nadacht, had hij ze na een bepaalde tijd amper meer samen gezien. Zou dat er iets mee te maken hebben? Hij siste binnensmonds, onhoorbaar voor Flaredance. Die Rushtide mocht hopen dat hij niks ergs had geflikt bij Flaredance, anders had hij aan Silverfang geen goede. Maar, hij besloot eerst naar haar verhaal te luisteren, voordat hij een oordeel zou trekken.

Ze keek beschaamd na zijn opmerking en verontschuldigde zich voor de zoveelste keer. Silverfang keek haar fronsend aan, hopend dat Flaredance zou begrijpen dat ze in zijn ogen weer onnodig sorry zei. Silverfang wilde niet dat ze zich zo onzeker bij hem gedroeg, bang hem te beledigen, ook al was hij in hogere rang. Het gaf hem het gevoel alsof hij intimiderend overkwam. Maar, dit zei hij niet, dan ging ze daar vast en zeker ook weer sorry voor zeggen. Hij glimlachte zacht. Het was niet gek geweest dat ze hem en Duststar voor broers aan had gezien, voor zover hij wist behandelde hij hem ook als zijn broer. Toch, hij wist dat hij nooit tussen Duststar en Cindersoul kon komen, en dat respecteerde hij.
De zilvere kater keek op toen Flaredance vroeg naar zijn schouder. "Ja, gaat beter, dankje," antwoordde hij, dit keer eerlijk. De pijn trok inderdaad weer weg, hij moest hem gewoon rustig houden.

Hij snorde vermaakt toen Flaredance haar blik naar het pluisje op haar neus bracht, en hierdoor een schele blik kreeg. Vervolgens blies ze het pluisje de lucht in. Met zijn lichtgroene ogen volgde Silverfang zijn vlucht, totdat deze niet interessant meer genoeg was. Er volgde ook een serieuze vraag van Flaredance, waardoor hij zijn kop weer draaide en haar aankeek. Of een kat ooit echt alleen was.. Een frons tekende zich af van zijn kop. "Nee," antwoordde hij toen doordacht. Hij bracht zijn groene kijkers naar de hemel boven hem, wat duidelijk maakte waarom dit zijn antwoord was geweest. "Starclan zal altijd over ons waken, dat zij mijn moeder altijd," verklaarde hij toch maar zacht, ook al lagen de woorden hem wat zwaar.

Rushtide.. De naam bleef door haar kop spoken, ze werd gewoonweg al misselijk van het uitspreken van de naam, en die misselijkheid was ook op haar gezicht af te lezen. Maar, ze wou hem nog steeds niet zwart maken, of überhaupt iets kwaads over hem spreken. Dat greintje loyaliteit had ze nog wel aan hem, ondanks dat hij haar had laten stikken. 'Hij heeft je toch niks aangedaan?' Vroeg Silverfang haar. Flaredance schudde haar kop iets, al zag ze er nog steeds miserabel uit. 'Niet perse iets aangedaan..' Murmelde ze zachtjes, 'Hij heeft me gewoon laten zitten voor Oatwhisker..' Vervolgde ze stilletjes. Meer in detail ging ze niet. Nog steeds nam ze in bescherming. Nog steeds wou ze niks met hem te maken hebben. De pijn was er en zou blijven. 'Hij wou op haar commando niks meer met me te maken hebben,' Gromde ze tussen opeen geklemde tanden. Nee, ze had het hem nog steeds niet vergeven. Maar haar oren gingen weer achteruit en met een zucht legde ze de fout alsnog weer bij zichzelf neer.

Ze legde haar oren iets achteruit door zijn frons, had ze iets verkeerd gezegd? Eventjes moest ze het gevoel onderdrukken om sorry te zeggen, vooral omdat ze niet wist wat er mis was. Misschien was het niet nodig om zichzelf te excuseren? Haar oren gingen iets verder achteruit. Misschien lag het aan het feit dat ze zich teveel excuseerde? Maar dat deed ze altijd, ze liep altijd op eierschalen om op te passen dat ze niemand op zijn of haar teentjes trapte. Ze wou graag anderen blij maken, dat had ze altijd al gedaan, eerst bij haar ouders, daarna bij Rushpaw, nu bij de meeste katten die ze tegen kwam. Maar dat kwam vooral omdat ze juist het idee had dat ze veel katten irriteerde of ergerde. De roestkleurige Abessijn zou zich zelf nog verontschuldigen tegen een kit als ze het nodig achtte. Maar goed, hoe maakte ze dat duidelijk? In ieder geval niet met een sorry. Haar eerste idee zou zijn: Sorry dat ik zoveel sorry zeg. Nee, dat zou niet goed zijn. Ze ging iets verzitten en zette haar poot verkeerd neer, waardoor ze erdoorheen zakte. Oef, daar lag ze met der snuit op de grond. Het deed geen pijn, maar het zag er nogal onbenullig uit. Verdwaasd krabbelde ze weer overeind. 'Oeps..' Miauwde ze, met een onschuldige grijns, 'Ik ben soms nogal onhandig..' Legde ze uit.
Haar oren wiebelden iets nerveus en haar ogen stonden weer ietwat bezorgd toen ze vroeg naar naar zijn schouder. Maar zijn reactie zorgde voor opluchting en dat was duidelijk te zien. 'Oke, mooizo' Miauwde ze, opgelucht uitademend. 'Ik ben blij dat het beter gaat,' Vervolgde ze vriendelijk, haar poot op een toevallig langskomend kevertje zettend. Ze tilde hem daarna weer op en keek nieuwsgierig naar hoe het kevertje onverstoorbaar verder liep. Zij, in tegenstelling tot het kevertje, was door alles verstoorbaar, ze leek door alles afgeleid te raken.

'Starclan zal altijd over ons waken, dat zij mijn moeder altijd,' Miauwde Silverfang. Flaredance luisterde eventjes met een scheefgehouden hoofd en boog haar kop even om te laten zien dat ze zijn antwoord respecteerde. 'Ja, Starclan zal altijd over ons waken,' Miauwde ze met een glimlach, 'Ik weet zeker dat ze altijd bij ons zijn,' Vervolgde ze. Ze besloot niks te zeggen over Twilightheart. Waarom zou ze ook? Dan zou hij haar alleen maar raar aankijken. Nee, dat zou ze niet willen. Twilightheart zou haar geheim blijven, en dat zou ook voorlopig zo blijven. Ze richtte haar blik op de lucht. De filosoof in haar was aangewakkerd door het denken over starclan, 'Wat zou er gebeuren met katten die niet in Starclan geloven..' Murmelde ze zachtes.

Ze schudde nee. 'Niet perse iets aangedaan.. Hij heeft me gewoon laten zitten voor Oatwhisker,' vertelde ze hem zacht. Silverfang keek haar bezorgd aan. Aan haar te zien was dit niet zo 'gewoon' zoals ze beweerde. Het moest haar enorm pijn hebben gedaan en ze zat er duidelijk nog steeds mee. 'Hij wou op haar commando niks meer met me te maken hebben.' Silverfang trok vanuit medelijden met zijn oren. Arme Flaredance. Hoe kon Rushtide zoiets doen? Waar haalde hij het in zijn kattenkop vandaan om haar zo te laten zitten? Zoiets doen vrienden niet. Silverfang zweeg voor enkele ogenblikken, simpelweg om de woede die in hem op kwam te kunnen onderdrukken. De clan had er niks aan als hij Rushtide zou aanvliegen, dat deed en kon hij niet als Deputy. Maar, het respect die hij voor hem had - zoals hij dat voor elke clankat had -, was er niet meer, en dat zou hij weten.
"Jij verdient een kat zoals hem niet," miauwde hij met zijn kalme, zachte stem, hopend dat Flaredance de waarheid in deze woorden in zou zien. Hij keek haar met medelijden aan, herkende een beetje wat ze doormaakte. "Flaredance, dit is alles behalve jouw schuld, weet dat alsjeblieft. Rushtide is gek dat hij je laat zitten."

Flaredance zweeg even, was hoogstwaarschijnlijk aan het nadenken. Ook Silverfang had even niks zinnigs te zeggen, totdat Flaredance door haar poot zakte en voorover viel. Meteen spitse hij zijn oren. "Gaat het?" vroeg hij ongerust. Ze.. grijnsde? 'Oeps, Ik ben soms nogal onhandig..' miauwde ze. Silverfang ontspande en liet een grinnik uit zijn bek ontsnappen. "Blijkbaar ben ik dus niet de enige," antwoordde hij. Ze wiebelde even nerveus met haar oren, maar leek toen ook te ontspannen toen hij haar vertelde dat het goed ging met zijn schouder. 'Ik ben blij dat het beter gaat,' miauwde ze, en Silverfang keek haar even dankbaar glimlachend aan. Zijn blik volgde het kevertje waar ze per ongeluk op had gestaan. Het diertje liep gewoon weer verder, het hoge gras in. Er volgde een zacht windbriesje die met zijn vacht snorharen speelde, en de zilvere kater snoof zacht.

Ze boog haar kop bij het horen van zijn antwoord en Silverfang glimlachte. Ze liet merken dat ze er hetzelfde over dacht en stelde toen een vraag die hij, merkwaardig genoeg, ook ooit, als jonge kitten, aan zijn moeder gesteld had. Het was raar om diezelfde woorden uit de bek van een ander te horen, maar aan de andere kant ook wel weel prettig. Het gaf aan dat hij niet de enige was die zich zulk soort dingen afvroeg. Silverfang bracht zijn blik even kort naar de lucht, waarna hij Flaredance weer aankeek, zich de vroegere verhalen van zijn moeder over Starclan herinnerend. "Ik weet het niet zeker," antwoordde hij, "maar ik denk dat Starclan ook over hun waakt." Hij gaf even een snelle lik over zijn borst, maar focuste zich toen weer op Flaredance. "Geloof is een moeilijk begrip bij sommige katten. Ik had eerst ook moeite mijn vertrouwen in Starclan te leggen, zeker toen ik mijn beide ouders was verloren," vervolgde hij zacht. Normaal zou hij dit niet snel aan een kat vertellen, maar op de één of andere manier had hij vertrouwen in Flaredance.

Flaredance verschoof wat aarde met haar voorpoot en keek eventjes onzeker op met haar groene ogen. De Abessijn was onzeker, altijd al geweest ook. Maar dit sierde haar persoonlijkheid nog eerder dan dat het haar verpestte, het hoorde bij haar. Het zorgde voor bescheidenheid en de wil om te verbeteren. Ze had dan ook een verschrikkelijke hekel aan arrogante katten die dachten dat ze oh zo geweldig waren. Gelukkig waren de meeste katten niet zo. 'Jij verdient een kat zoals hem niet,' Miauwde Silverfang tegen haar. De enige reactie van Flaredance hierop was een ophaal van haar schouders. Een beetje ongelovig, maar goed. Wat kon ze ook? Eigenlijk nam ze het hem wel een beetje kwalijk, maar niet zoveel als hoorde. 'Flaredance, dit is alles behalve jouw schuld, weet dat alsjeblieft. Rushtide is gek dat hij je laat zitten.' Vervolgde Silverfang. Flaredance keek hem als reactie even aan, 'Hij was nou eenmaal verliefd,' Miauwde ze zachtjes, 'Ik neem het hem niet kwalijk.' Zou je wel moeten doen, maar goed, jij neemt niemand ooit iets kwalijk, je bent te vriendelijk, wordt hard.galmde het door haar hoofd. Ach shut up.. Was haar reactie, het kostte haar moeite om het niet hardop te zetten, dat zou pas raar over komen. Nou ja, nog eerder beledigend.

'Gaat het?' Vroeg Silverfang haar. Flaredance knikte als reactie, maar liet zich daarna met een overdramatische kreun weer in het gras vallen, 'Oh grote heer Silverfang, vergeef me dat ik grijnsde, sla hem alsjeblieft niet van mijn gezicht af,' Miauwde ze met een onschuldige bijna smekende toon in haar stem, daarna kwam ze weer overheen, 'Gekke bui,' Miauwde ze, bijna verontschuldigend, al zat ze nog steeds te grinniken. 'Iedereen is wel eens onhandig, maar hoe degene ermee omgaat maakt hoe het hem of haar siert,' Miauwde ze nonchalant. Daarna fixeerde ze haar ogen weer op het kevertje en ging ze zelfs even op de grond liggen om het diertje te volgen met haar ogen. Maar na een paar secondes kwam ze weer overeind. 'Wat is ie langzaam.. Is saai om haar te kijken,' Miauwde ze met een gaap, daarna strekte ze zich eventjes uit en en schudde ze haar vacht uit.

'Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat Starclan ook over hun waakt.' Miauwde Silverfang. Flaredance keek bedenkelijk, 'Maar is het eigenlijk niet ondankbaar? Katten geloven niet in ze, maar ze worden wel beschermd?' Miauwde ze met een frons, 'Maar goed, dat is starclan, ze zijn altijd goed en proberen het beste te doen voor iedereen,' Snorde ze vervolgens. Haar oren gingen eventjes iets achteruit bij zijn volgende woorden, 'Ik weet zeker dat je ouders nog steeds over je waken en trots zijn op wat je tot nu toe hebben bereikt,' Miauwde ze, proberend hem op te beuren, 'Ik weet het zeker,' Miauwde ze erachteraan, zijn oor eventjes aanrakend met haar roze neus als een opbeurend gebaar. Haar staart krulde ze eventjes om haar voorpoten heen, het gesprek was ineens best ongemakkelijk geworden.

Ze leek er niet in te willen geloven, en Silverfang liet zijn oren vallen. Hij wilde dat ze dit wel deed, maar kon geen manier verzinnen hoe. 'Hij was nou eenmaal verliefd,' antwoordde Flaredance. 'Ik neem het hem niet kwalijk.' Silverfang helde zijn kop wat naar rechts en keek haar aan. "Als je het hem niet kwalijk neemt, waarom zit je er dan nog mee?" vroeg hij toen. Zijn kop wiegde hij even zacht heen en weer. "Verliefd zijn is geen reden om je vrienden te laten vallen," voegde hij er zacht aan toe. Hij keek op, zich plotseling iets bedenkend. "Was jij verliefd op hem?" vroeg hij, ietwat aarzelend. Dit waren zijn zaken niet, en Silverfang kreeg al snel spijt van die vraag. "Sorry, dat had ik niet mogen vragen," miauwde hij vlug, hopend dat Flaredance het hem niet kwalijk nam.

Er volgde een spontaan schouwspel van de poes. Eentje die hij niet had verwacht, en waarbij hij een grijns kreeg van oor tot oor. 'Oh grote heer Silverfang, vergeef me dat ik grijnsde, sla hem alsjeblieft niet van mijn gezicht af,' miauwde ze smekend. Grote heer Silverfang.. Hij grinnikte om die woorden. "Dat doen mijn onderdanen wel," grapte hij vervolgens.
Hun gedrag werd later verklaard als 'gekke bui,' en Silverfang grinnikte geamuseerd. 'Iedereen is wel eens onhandig, maar hoe degene ermee omgaat maakt hoe het hem of haar siert.' Hij knikte. "Jouw omgang is in ieder geval zeer charmant," miauwde hij, zijn stem overspoeld met sarcasme. Het kevertje op de grond werd vervolgens als 'langzaam' en 'saai om naar te kijken' verklaard door de Abessijn, waarna ze verveeld gaapte. Silverfang volgde haar voorbeeld, het was nou eenmaal aanstekelijk, zo, zittend in het warme zonnetje. Hij moest nodig eens wat gaan doen, ondanks zijn zere schouder. Silverfang herinnerde zich wat hij had voorgesteld, en kwam voorzichtig overeind. "Zullen we gaan jagen?" vroeg hij met een grijns. Voordat Flaredance een opmerking over zijn schouder kon maken opende hij opnieuw zijn bek. "En ja, dat gaat wel. Als ik jou kan redden uit een ravijn, lukt het me ook om een muis te vangen," miauwde hij, terwijl hij een knipoog haar kant op wierp.

[[ Kort, sorry, ik moet gaan, maar wilde nog wel even snel posten. xd ]]

"Als je het hem niet kwalijk neemt, waarom zit je er dan nog mee?" vroeg Silverfang "Verliefd zijn is geen reden om je vrienden te laten vallen," Flaredance wiebelde wat nerveus met haar oren, ze vond het niet bepaald leuk waar dit gesprek heen ging. Ze was perfect tevreden met hoe haar leven nu ging, ze had geen zin om dingen op te lepelen die ze het liefste wou vergeten. Dit gesprek had bijna een dreiging voor haar gekregen. En ze voelde angst opkomen bij wat hij nog meer kon zeggen. "Was jij verliefd op hem?" Luidde zijn volgende vraag. Meteen volgde weer het feit dat Flaredance verstijfde, wat ze wel vaker deed als ze een onverwachte vraag kreeg. Haar staart bewoog wat heen en weer terwijl haar gedachtes als een sneltrein door haar kop heen gingen, wat te reageren? "Sorry, dat had ik niet mogen vragen," Miauwde Silverfang er vlug achteraan. De Abessijn zweeg nog eventjes, maar antwoordde toen. "Het geeft niet Silverfang.. En om antwoord te geven op je vraag," Ze haalde even diep adem, om haar stem niet te laten trillen, "Ja, ik was verliefd op hem." Vervolgde haar zin, haar stem strak omdat ze zo hard probeerde hem in toon te houden. "Maar dat is voorbij." Vervolgde ze, haar stem nog steeds strak, verwrongen door emoties van verschillende origine.

Tenminste moest hij grinniken om haar gekke bui, dit rare gedoe verlichtte in ieder geval de zware sfeer die er toe net hing en maakte haar weer wat losser. "Welke onderdanen dan?" Miauwde ze, al lachend. "Ik, Flaredance, kom in opstand!" Miauwde ze luid, om vervolgens weer in lachen uit te barsten. "Oke.. Opstand gecanceld door een spontane infectie van lachhoest.." Miauwde ze tussen het lachen door. Daarna kalmeerde ze weer rustig, "En bedankt," Miauwde ze, nog altijd grinnikend, al wist ze diep van binnen niet goed hoe ze moest reageren op de reactie van Silverfang. Want sarcastisch was het zeker. Was het vriendelijk bedoeld, of niet? Naja, niet teveel over nadenken, of niet dan?
Het voorstel om te gaan jagen werd hartelijk in ontvangst genomen door Flaredance. "Dat is prima," Miauwde ze met een glimlach, ze had wel zin om te gaan jagen, van hier alleen maar zitten werd ze alleen maar sloom en dat kon ze dus niet gebruiken. Plots bedacht ze zich dat Silverfang nog steeds last had van zijn slechte schouder. "Maar-" Begon ze aarzelend. "En ja, dat gaat wel. Als ik jou kan redden uit een ravijn, lukt het me ook om een muis te vangen," Werd ze onderbroken door Silverfang. "Ben ik in zo'n korte tijd zo voorspelbaar geworden?" Miauwde ze, een beetje beschaamd grijnzend. Haar oren draaiden iets achteruit, waardoor ze er een beetje onhandig uitzag. Maar goed, "Nou laten we dan maar gaan," Miauwde ze, terwijl ze voorzichtig overeind kwam, "Zo lang we maar niet bij het ravijn gaan jagen," Miauwde ze er vlug achteraan

[[Geeft niet ]]

Weer verstijfde ze, en Silverfang kon zichzelf wel voor zijn kop krabben. Beschaamd vielen de grijze oren op zijn kop wat naar beneden. Hij had haar willen helpen, maar maakte haar juist alleen maar nerveuzer met zijn stomme vragen. Toch.. Flaredance scheen het hem niet kwalijk te nemen. Integendeel, ze gaf hem juist antwoord. 'Ja, ik was verliefd op hem,' miauwde ze met strakke stem. Silverfang keek even weg, maar liet zijn lichtgroene ogen al snel weer op de Abessijn vallen. Hij had medelijden met haar. Het leek hem verschrikkelijk als degene waar je gevoelens voor had je liet zitten. Weer sneed Silverfang zijn blik van haar af nog altijd beschaamd dat hij oude wonden had opengereten, herinneringen waar Flaredance duidelijk niet aan herinnerd wilde worden. "Het spijt me. Als er iets is wat ik voor je kan doen, moet je het zeggen," miauwde hij zacht, terwijl hij zijn blik weer naar haar wendde. Een licht glimlachje verscheen op zijn gezicht. "Al kan ik Rushtide niet zomaar aanvliegen, hoe graag ik het ook zou willen," probeerde hij toen een beetje humoristisch over te laten brengen. "Just kidding," voegde hij er toen maar snel aan toe, zodat Flaredance er hopelijk geen verkeerde dingen van ging denken. Het kon goed dat ze nog altijd gevoelens voor hem had, ook al zei ze van niet. Of ze gaf zichzelf de schuld, en niet Rushtide. Hij wist het niet, kon dan ook moeilijk bij haar gedachtestroom komen.

Gelukkig wisten ze de ambiance te verbeteren, en maakte meligheid zich meester van hun lichamen. 'Welke onderdanen dan? Ik, Flaredance, kom in opstand!' miauwde Flaredance lachend. Silverfang wierp een snelle blik op de omgeving en wees met zijn goede poot naar de kever die zich op een lange grashalm had genesteld. Vervolgens bracht hij zijn poot naar Flaredance. "Sla niet zo'n toon tegen me jongedame, Kever en jij zullen luisteren naar jullie heerser, de grote Silverfang," miauwde hij op hooghartige toon. Hij stak zijn borst naar voren, maar hield dit niet lang volg doordat er een lachbui uit zijn bek ontsnapte. 'Oke.. Opstand gecanceld door een spontane infectie van lachhoest..' hikte Flaredance, terwijl Silverfang instemmend knikte. "Je hebt geluk, anders had ik mijn zwarte krijger: Kever, op je afgestuurd," miauwde hij sarcastisch.

Allereerst leek Flaredance zijn voorstel om te gaan jagen als een goed plan te beschouwen, maar al snel gaf ze aan te aarzelen vanwege zijn schouder. Gelukkig wist hij haar alsnog over te halen met zijn woorden, en ze vroeg grijnzend of ze zo voorspelbaar was geworden. "Niet echt, maar deze vraag was te verwachten," antwoordde hij zacht grinnikend. Voorzichtig kwam hij overeind en zwiepte hij eenmaal vrolijk met zijn staart. Hij had er zin in. Na weken stil te hebben gelegen stond hij te popelen om de opwinding van de jacht weer te kunnen voelen. Met de bosgrond onder je poten, de wind in je vacht en uiteindelijk de prooi tussen je klauwen, als je geluk had. Flaredance stelde voor om te gaan. 'Zo lang we maar niet bij het ravijn gaan jagen,' miauwde ze vlug, en hij knikte begrijpelijk. "Dames gaan voor," miauwde hij, terwijl hij zijn poot uitstak richting het wat hogere gras, weg van het ravijn. Daar was vast wel een lekker maaltje voor de clan te vinden.