Stars shining bright [Draco] [FINISHED]

Troostend drukte de zwarte poes zich een klein beetje tegen de kater aan, en ademde rustig, hopend dat hij dat tempo van ademhaling zou volgen. "H-het geeft niet.." Sprak ze rustig, en een dikke traan gleed langzaam over haar wang. "Jij kon er niets aan doen!" Ze staarde hem recht aan met haar zilveren ogen, en zette een stap opzij waarna ze hem vol energie aan staarde. "Hoe hard het ook klinkt, get over it. Je kunt jezelf wel dingen gaan verwijten maar dat verandert niets!" Hoewel ze hem energiek probeerde op te peppen lag er nog steeds een manier van troosten in haar doen, en ze keek hem met een schuin kopje aan. "Kom op Draco, ik weet dat het moeilijk is om iemand die heel, héél erg dierbaar is te verliezen." De poes ging weer naast hem zitten en sloeg haar staart weer om hem heen. "Het is allemaal niet jouw schuld, jij kon er niets aan doen!"

'Jawel' snauwde hij zonder dat het zijn bedoeling was 'ik had haar kunnen verdedigen.' Siste hij boos. 'Get over it? Serieus, get over it?' het was niet eerlijk voor Sunset dat hij zijn woede op haar afreageerde. Echter was zijn de enige die er nu was, en dus ook het enige slachtoffer. 'Ik heb zojuist gehoord dat Dot dood is en jij zegt dat ik het moet vergeten!?' Boos keek hij haar aan en liet haar hem troosten. Hij kalmeerde iets maar niet genoeg om te stoppen met praten. 'Waarom zou je dat weten? Jouw leven is perfect' zei hij aanvallend. De toon in zijn stem maakte duidelijk dat hij met rust wou worden gelaten. Alles aan zijn lichaam maakte het duidelijk maar zijn hersenen waren het er niet mee eens. Draco wou dat Sunset bleef, maar hij wou niet zwak zijn, zijn trots won. 'Laat me met rust.'

"Dat bedoel ik niet!" Sprak de zwarte poes kalm, voordat de kater haar verder kon aanvallen. "Ik bedoel dat niet zo! Ik bedoel ermee dat je jezelf niet de schuld moet geven! Jij kon er niks aan doen." Ondertussen stroomden er al tranen over haar gezicht, maar die vloeiden over in woede toen hij zijn volgende woorden uitspuugde. "Mijn leven is alles behalve perfect!" De kater was nu echt te ver gegaan, hij was enorm zielig aan het doen en stopte zichzelf in de slachtoffer rol. "Wat is jou nou overkomen? Meer dan mij is overkomen? Denk je?" Woest dreef ze hem naar achteren. "Misschien heb je geen fijn leven gehad, maar dan hoef je jezelf niet in de slachtofferrol te plaatsen!" Woedend sprong ze een tak van hem weg. "Laat me met rust." "Alsof ik dat nog niet van plan was!" Blies ze, vervolgens begon ze een paar takken verderweg te springen.

'Ik heb iedereen verloren' snauwde hij. Woedend keek hij naar de poes die blijkbaar een gebrek aan hersenen had. Besefte ze dan echt niet dat zijn leven zoveel erger was? Hij aarzelde niet toen hij naar de volgende tak sprong. Vanaf daar begon siste hij naar de poes. 'Mijn ouders zijn dood, mijn mentor is dood en mijn geliefde ook!' Zuchtend probeerde hij zichzelf te kalmeren maar slaagde er niet in. 'Voor zover ik weet is jouw liefdesleven prima, ben je gelukkig met Royal.' Draco was het helemaal voor zichzelf aan het verpesten. Ruzie maken met een aardige poes die hem begreep, slim, hele slim. Toch hield dat hem niet tegen toen hij haar aanviel. Woedend sprong hij op haar af met gestrekte klauwen. 'Laat me gewoon met rust!' riep hij, wat in feitte het tegenovergestelde was van wat hij deed. Zonder verder nog te aarzelen probeerde hij Sunset van de boomstam af te duwen.

"O, en mijn hele familie leeft nog!?" Tranen dropen over haar gezicht heen, en ze sloeg woedend haar klauwen in de dikke tak. "Het is míjn schuld dat mijn familie dood is, míjn schuld dat Skyclan is uitgeroeid. Alles is mijn schuld! Door dat stomme ongeluk!" Huilde ze schokkerig, terwijl ze wazig naar haar poten tuurde. "Voor zover ik weet is jouw liefdesleven prima, ben je gelukkig met Royal." Boos staarde ze hem aan, en draaide zich naar hem toe. "Prima? Iedereen waarvan ik houd gaat dood, dus zo lang zal het niet duren!" Ze sprong een tak verder van Draco, en begreep even helemaal niets meer van zijn woorden. "Laat me gewoon met rust!" Riep de witte kater, die haar van de boomstam probeerde te duwen, maar door haar perfecte balans ging dat nooit lukken, en duwde ze hardhandig terug. "Draco!" Riep ze geschrokken toen de kater naar beneden stortte, en als een pijl schoot ze achter hem aan, en greep hem stevig vast. "Mousedung!" Snauwde ze, voordat zij zich onder de kater draaide, zodat zij met volle vaart plus Draco's gewicht op de grond kletterde, en er een tak recht haar lichaam doorboorde, door haar brandwond heen en aan de andere kant eruit. Bloed droop uit haar mond en ze krijste zachtjes. Ze had zojuist het leven van de kater gered, maar daarbij was er voor de tweede keer een tak dwars door haar lichaam heen gestoken. Haar zilveren ogen schenen bang naar Draco, terwijl bloed uit haar mond en uit het gat droop, en ze gepijnigd kreunde.

Drama

Woedend had hij zich op de poes gestorte maar merkte dat het niet zo makkelijk ging als hij verwacht. Een kreet verliet zijn mond toen hij naar beneden stortte. Onder hem stak een tak uit en hij ging er op af. Wel vaarwel wereld dacht hij dramatisch terwijl hij zijn ogen sloot. Met nogsteeds gesloten ogen raakte hij de grond maar merkte dat de pijn niet kwam. Wow, was hij tijdens de val doodgegaan? Sunset's kreet zorgde ervoor dat zijn ogen vlogen en onmiddellijk besefte hij wat er was gebeurd. De zwarte poes had zijn leven gered en was nu zelf in gevaar. De tak stak recht door haar lichaam en bloed stroomde over de grond. 'Sunset!' riep hij geschokken en krabbelde overeind. Eenmaal weer op vier poten concentreerde hij zich helemaal op de poes. De tak leek niks belangrijks te hebben geraakt maar als het bloedde niet stopte zou ze kunnen sterfen. Hoe kwam ze eigenlijk aan de brandwonden? Ze waren hem niet eerder op gevallen maar hij moest ze ook negeren. 'Wat moet ik doen?' vroeg hij zenuwachtig en staarde met grote ogen naar de poes.

Huilend lag ze bibberend op de grond, de tak die haar doorboord had was compleet rood en doordrenkt met bloed, toen ze haar naam hoorde schudde ze haar hoofd, en blies even kort richting de pijn. "Dit is eerder gebeurd, ik weet wat ik moet doen." Kalmpjes wankelde ze overeind, terwijl donkerrood bloed haar mond uit droop, en haar ogen apart van elkaar alle kanten op bewogen. Ze zag meerdere Draco's, en meerdere takken. "D-Draco, kun j-jij hem eruit halen?" Ze had haar poten ver uit elkaar gezet en beet haar kaken stevig op elkaar, klaar voor de pijn die zal volgen. "Doe het snel, anders kun je 'm tegen organen aan knallen,"

Zenuwachtig knikte hij als antwoord. Hij ging dichter bij de poes staan en keek naar de rode tak. De medeling dat het pijn ging doen was overbodig en hij ging meteen op actie over. De smaak van kattenbloed vulde zijn mond toen hij in de tak beet en er met al zijn macht aan trok. Gelukkig zaten er geen weerhaken aan en hij schoot eruit. Opgelucht liet hij de tak vallen en boog zich bezorgd over Sunset. Al zijn woede alweer vergetend keek hij haar in de ogen. 'Wat nu?' vroeg hij 'hoe stoppen we het bloeden en moet je weer naar het kamp?' Draco wist dat het zwaar was voor Sunset om te antwoordden maar wie moest hem anders vertellen wat hij moest doen? Omdat hij niks beters kon verzinnen begon hij de wond maar te likken tot het bloed verminderde. De plek werd nu beter zichtbaar en was bijna miselijkmakend. 'Sunset, overleef je dit wel?' vroeg hij steeds onzekerder wordend.

Poor Dracie heeft geen idee wat hij moet doen^^

"Niets, het komt goed," Wankelend strompelde ze onhandig naar een grote spinnenweb die ze om haar poot heen wikkelde en vervolgens in tweeën verdeelde om het op haar wond te doen. Ze drukte het goed aan totdat het gestopt was met bloeden, en draaide zich meteen om. "Zo, gefixt!" Met een grijns op haar gezicht plofte ze naast de witte kater, waarbij haar brandwond haar verschrikkelijk pijnigde. "Of course, ongeluk zorgt altijd dat ik overleef. Dat is juist een ander deel van mijn ongeluk." Ze dacht terug aan al die keren dat ze voor een monster was gesprongen, en dat die littekens nu allemaal verbonden waren door haar verschroeide vlees.

Opgelucht zuchtte de kater, het kwam goed. Hij keek toe hoe Sunset de wond behandelde en was verbaasd over hoe goed ze het deed. Waar had ze dit soort dingen geleerd? Draco besefte dat hij eigenlijk niks van haar verleden wist, en toch had hij beweerd dat het perfect was. 'Sorry dat ik zo uitviel' miauwde hij verontschuldigend 'het is gewoon lastig. Al die katten lijken zo'n perfect leven te hebben en dan ben jij daar met allemaal doden waar je van hield.' Zuchtend keek hij naar de poes. 'En niemand die het ook maar iets kan schelen.' Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij door ging. 'Gelukkig ben ik niet de enige.'

"Ja je hebt gelijk," Zuchtte de poes, ze plofte naast de kater en staarde hem aan met haar prachtige zilveren ogen. "En die kittypets, o scourge toch." Giechelde ze, en sloeg haar staart troostend om hem heen. "Ze denken echt dat ze de sterkste en de beste op de wereld zijn, totdat je ze er van langs geeft." Energiek sprong ze op, en dook vlak voor hem neer. In deze kater moest wat blijheid. Ze deed haar secret fightmove, en die ging perfect. Ze dook tegen een boom aan, waarna ze op de kater af sprong, maar als schijnbeweging over hem heen vloog en vlak naast hem landde. vervolgens sprongde lucht in en kwam ze bovenop zijn rug neer. Grijnzend plaatste ze haar klauw op zijn voorhoofd en trok die hard naar achteren zodat hij duizelig achterover zou vliegen, en bij echte vijanden had ze de kat op de grond meteen naar de keel gegrepen. Maar dit was maar een schijngevecht, en ze greep zachtjes zijn keel.

Sunset begreep hem gelukkig. De enige andere waar hij eigenlijk zo vertrouwelijk mee had gepraat was Dot. Het klonk wreed maar misschien, heel misschien, had Sunset gelijk. Misschien kwam hij inderdaad wel over Dot heen, ooit. Draco wist dat de zwarte poes hem zou helpen. Ook al hadden ze twee keer gevochten in een gesprek. Waarschijnlijk zou het wel altijd zo gaan. Zacht lachend knikte hij 'vooral van die verwende kittypets, afschuwelijk.' Geschrokken volgde hij Sunset maar zag haar algauw niet meer. Zwarte vachten waren toch wel handig. Naast hem verscheen plotseling een zwarte schaduw en voor hij kon wegduiken zat ze op zijn rug. Grijnzend probeerde hij haar van zich af te krijgen. 'Waar heb je dit in Scourgenaam geleerd?' Zijn twee achterpoten zette hij in de buik van Sunset en hij zette er zoveel mogelijk kracht onder, al lette hij op dat het geen pijn deed, en stootte haar van zich af. Snel zette hij zijn poten op haar buik en drukte haar nu neer. 'Geef je je al over, kittypet?' vroeg hij lachend om duidelijk te maken dat hij het niet meende.

Met een vreemde beweging lanceerde de zwarte poes Draco van haar af, en liet hem omver rollen waarna ze op hem af stormde. "You don't know my history!" Sprak ze op een overdreven dramatische toon, en ze maakte geen schijnbeweging, zodat hij het niet verwachtte dat ze zou aanvallen aangezien iedereen altijd schijnbewegingen doen. "Kom op witte!" Giechelde ze toen ze zand over zijn hoofd strooide en hem vervolgens omver beukte. O als Lostvoice haar zo zou zien zou ze denken dat ze een kitten had als leerling. "Ik ben geen kittypet!" Nephuilde ze, waarna ze in een giechelbui sprong. O wat konden haar emoties snel veranderen.

'Well, you don't know mine!' antwoordde hij dramatisch. Hé, waar bleef de schijnbeweging? Hij viel lachend omver en spartelde met zijn poten. 'Het spijt me zo, o grote Sunset, ik zal nooit meer zoiets zeggen.' Lachend kronkelde hij onder haar vandaan en duwde haar weer omver. Draco zorgde ervoor dat er zo veel mogelijk zand in haar vacht belande voor hij haar losliet. Wraak voor zijn prachtige witte vacht die nu verpest was. 'Behalve nu, little Kitty' zei hij voor hij naar achtersprong om haar eventuele aanval te ontwijken. 'You will never catch me!' riep hij en schoot er vandaar.

"Yeah sure!" Door haar Skyclan afkomst was ze razendsnel als ze door bomen sprintte. Wat ze nu ook deed. Met een enorme sprong belandde ze in een boom en schoot geluidloos boven Draco, ze keek grinnikend toe hoe hij aan het rennen was, en zij op haar gemak boven hem tussen de takken schoot. Ze was zo stil, dat hij het niet zou merken. En zodra hij stil zou staan, zou ze zich laten vallen, bovenop hem.

Hijgend keek hij achterom maar zag niks. Stomme zwarte poes, niet eerlijk. Met grote sprongen ging hij door tot de kust veilig bleek. Afwachtend bleef hij stilstaan en keek om zich heen. De maan was bijna helemaal vergeten en het was echt donker. Geconcentreerd staarde hij in het duister op zoek naar de poes. Waar was Sunset?

Uit het niets liet de poes zich geruisloos vallen, bovenop Draco, die ze met gemak om rolde en zijn keel vast greep. Ze beet niet door maar beet wel een beetje, voor zo'n rot gevoel. "I won," Grijnsde de poes, nadat ze hem losliet. "Good boy," Met haar poot sloeg ze een paar keer boven op zijn hoofd, en giechelde, waarna ze op haar rug rolde en zich uitstrekte. Het was nacht, finally. De zwarte she-cat hield van de nacht, ze was daardoor onzichtbaar. "Yeah, it's getting dark," Ze maakte een spookgeluidje en draaide weer op haar buik.

'Bad girl' antwoordde hij en schudde met zijn hoofd om haar poot te ontwijken. Met een speelse grom kwam hij overeind. Vanboven af keek hij neer op Sunset. Evil grijnzend gooide hij haar met zijn hoofd de lucht in en schoot onder haar door. Meteen toen ze neerkwam sprong hij boven op haar en drukte haar tegen de grond. Zacht zette hij zijn tanden in haar oor. 'Ha, i'm the winnew, I beat ya' murmelde hij tussen de vacht door.

"Nee dat ben je niet!" Plagend rolde ze onder hem vandaan, en sloeg haar poten om hem heen als een soort knuffel, waarna ze hem tegen de grond aan drukte. "Nahw, little kitteehpooo," Ze bleef hem stevig vasthouden, en zo dat hij haar niet kon trappen of krabben. Misschien alleen bijten maar dat zou hij hopelijk niet doen. "Aaahhhhhwwww." Ze liet hem met een poot los waarmee ze hem op zijn neus tikte. Grinnikend greep ze hem weer vast en begon te giechelen.

'Bleh, stupid kittypetpower' klaagde hij en probeerde zijn poten in haar buik te krijgen. Al na een paar pogingen gaf hij het op en wachtte tot ze hem losliet. Zacht beet hij in haar poot en zorgde er zorgvuldig voor dat hij Sunset geen pijn deed. 'I'm not little!' Verontwaardigd besloot hij dat er nog maar een oplossing nodig was. Met zijn tong begon hij haar poot te likken ervoor zorgend dat zoveel mogelijk speeksel zijn mond verliet. 'Let me go, mouse' miauwde hij en spuugde haar zwart haar uit.

Onderwerp: Re: Stars shining bright [Draco] [FINISHED]