Stars shining bright [Draco] [FINISHED]

Haar zwarte pels was samengemengd met de donkere nacht, haar zilveren ogen waar elke kater voor viel waren gemengd met de sterren. Stilletjes staarde ze afwezig naar niets, op een dikke tak. Ze ademde vlak en stilletjes, alsof ze niet meer in haar eigen lichaam zat. Alsof ze leeg was. Dat was ze ook. Een greintje angst flikkerde in haar ogen maar trok meteen weer weg. Ze verroerde geen haar op haar nachtwarte vacht. Roerloos zat ze te staren, in haar geheugen. Ze dacht aan de rogues die haar hadden opgeleid, Silverthorn in speviaal. Die was als een moeder voor haar geweest. Ze dacht aan de beelden van haar vader die het levenloze lichaam van haar broertje achterliet, en vervolgens die dodelijke blik naar haar wierp, die haar een quarter moon sprakeloos had gemaakt. Als blikken konden doden.. Ze sloot langzaam haar ogen, alsof er twee glinsterende sterren verduisterden. Luisterend naar het lichte geruis van de bladeren. Verderop hoorde ze pootstappen, een sterke bloodclangeur drong haar neus binnen. Ze sperde haar adembenemende ogen wijd open, en staarde recht in de blik van de kater. Ze kon katten altijd herkennen aan hun ogen. Onder haar stond Draco.

Kalm wandelde hij tussen de donkere bomen voor. Deze nacht was niet geschikt voor haastige katten. Het was alsof de sterren boven je dwongen om langzaam te gaan. Draco werd er aardig zenuwachtig van. Toch gehoorzaamde hij aan het gevoel en liep nu stil door het bos. Zijn vacht glinsterde zilverachtig in het licht van de sterren en een toevallige voorbijganger zou waarschijnlijk denken dat hij spoken zag. Even gleed zijn kille blik omhoog naar de hemel vol sterren. Zoals altijd als het rustig was en er geen andere katten waren dwaalde zijn gedachtes af. De young-one verwachtte al half dat het weer over het verleden ging maar dat was niet zo. Met een zucht dacht hij aan Dot, de prachtige Bloodclan poes. Toen aan alle irritante katten die hij ooit had ontmoet, wat er heel veel waren, en aan kittypets die hij had aangevallen. Pas bij een grote boom hield hij stil, boven hem zat iets. Dat is die irritante poes bedacht hij toen de poes omlaag keek. Sunset was prachtig, en dat was het hele probleem, want Dot was ook prachtig. Geïrriteerd keek hij omhoog naar de zwarte poes. Zwijgend klom hij in de boom tot hij even hoog als de poes zat. Nog steeds stil nam hij plaats tegenover de poes. Draco was niet de gene die de stilte zou doorbreken.

Sprakeloos staarde ze even naar de kater die in de boom klom. Ze sloot haar ogen en groef diep in haar gedachten. Waarom moest híj nou net langskomen? De poes opende haar ogen en keek recht in die van Draco. Haar ogen reflecteerde het ster-en maanlicht, als twee poeltjes sterren staarde ze dwars door hem heen. Haar nachtzwarte vacht verdween zo in de nacht, dat je alleen haar prachtige ogen zag schitteren. "Dus." Fluisterde ze. Haar stem klonk zacht en weerkaatste tussen de bomen die zachtjes ruisten. "Waar waren we gebleven, met ons vorige gesprek?" Haar stem klonk nog zachter door het ruizen dat pauzeerde. Sunset had al die tijd haar ogen niet van de kater afgewend, en was dat ook niet van plan. Een zacht nachtbriesje stroomde door haar vacht, en de bladeren die door de lucht werden gevoerd dwarrelden naar beneden. De zwarte poes herinnerde zich nog hoe die rogue, Cyber, hun gesprek zomaar was binnengevallen. Een vogeltje vloot een paar bomen verder, maar een oehoe legde het beestje de stilte op. Al die tijd had Sunset daar roerloos gelegen, diep starend dwars door Draco heen.

Ongemakkelijk keek hij naar de zwarte poes. Haar ogen waren zo... mooi, hij kon het niet ontkennen. Oké, de ogen waren mooi maar dat was het, verder was de poes maar een zwart mormel. Kil keek hij naar de poes en wachtte zwijgend af. Draco zwiepte zijn staart zenuwachtig heen en weer, kon Sunset niet ergens anders heen kijkend? "Dus." Opgelucht keek hij naar de poes die de stilte verbrak met zacht gefluister. "Waar waren we gebleven, met ons vorige gesprek?" Opnieuw viel er een stilte toen hij terugdacht aan hun vorige ontmoeting. Had hij toen niet gezegd dat de poes mooi ogen had, onmiddelijk schudde hij zijn kop. Dat was gewoon onmogelijk, de young-one keek verward naar de poes. Opnieuw ontmoette zijn blik de hare. 'Ik geloof dat we niet verder kwamen dan 'hallo'' antwoordde hij kil. Niks liet blijken dat de kater loog. In de verte klonken een aantal geluiden en onder hen liep een jonge vos. Met zijn ijsblauwe ogen volgde hij de vos die in de bosjes verdween, niks om zich zorgen om te maken. Boven hen leken de sterren een wedstrijd te doen wie het felst scheen, het licht deed bijna pijn in zijn ogen. 'Hoe gaat het?' vroeg hij, niet omdat het zo'n fantastische vraag was maar om het gesprek door te laten gaan.

Was dat de beste vraag die hij kon stellen, hoe gaat het> "Wat je goed noemt." De zwarte poes bleef met haar zilveren ogen Draco doorboren. "Hoe heb je Dot zo verdrietig gemaakt dadt ze bijna voor een monster was gesprongen?" Vroeg Sunset, ze herinnerde nog hoe ze bovenop de poes was gesprongen en haar had gered van haar zelfmoordpoging. Een tikkeltje boos keek de poes hem aan, en wendde haar blik van hem af. "Ze zei: 'Vraag Draco en Vulture maar!' " Haar blik vestigde zich weer op Draco. "Aan jou om antwoord te geven." Ze stond op, en ging rechtop zitten. Haar vacht rees een klein beetje omhoog. Geen wonder dat Vulture niets voor me voelt, hij voelt vast iets voor die Dot! Murmelde haar hoofd toen ze rechts van zich naar een vreemde schaduw staarde. "Wat is je antwoord op die vraag, hm?" Langzaam wendde ze haar hoofd naar de kater, en keek hem met zo'n doordringende blik aan, dat hij wel antwoord móést geven. "Wat heb je met Dot gedaan dat ze zo ongelukkig is!" Ze kon nog net een zwiepende klauw onderdrukken, en vanbinnen blies ze al naar die kater. Sunset mocht Dot dan niet, maar ze verdiende het niet om zo verdrietig te zijn!

'Wat!?' was zijn allereerste reactie op het verhaal van de poes. Verbaasd staarde hij naar haar terwijl zijn hersens het nieuws verwerkte. Dot was voor een monster gesprongen? Sprakeloos luisterde hij naar de woorden van de poes. "Ze zei: 'Vraag Draco en Vulture maar!' " Dit bracht alleen maar meer vragen in hem op. Wie was Vulture? Had Dot iets met hem? Woest schudde hij zijn hoofd dat kon niet, hij was een kater hij mocht verliefd zijn op meerdere zij niet. De young-one ontkende het niet eens meer, hij was verliefd.. op Sunset. "Wat is je antwoord op die vraag, hm?" Afwezig knikte de witte kater zijn gedachtes nog steeds ergens anders. Uiteindelijk kwam hij niet verder dan een sullig hoofdschudden. 'Ik heb niks gedaan' antwoordde hij verontwaardigt. Wat dacht Sunset wel niet, zomaar hem de schuld geven? Draco verdrong alle gevoelens tot de woede overbleef, wat hij nu goed kon gebruiken. Alle andere gevoelens waren veel te verwarrend voor de kater. Eenvoudige schakelde hij over op de spottende opmerkingen. 'Jij bent er ook niet mooier op geworden' sprak hij met een nonchalante toon. Alsof het een feit was wat er verder niet toe deed.

De zwarte poes lachte, "En waar was dat voor nodig?" Met een spottende blik keek ze naar de witte kater, "Jij bent er ook niet echt... Sterker op geworden." Ze zette haar poot tegen zijn witte borstkast aan. Ze had haar nagels gewoon ingetrokken, en staarde even met haar zilveren ogen in de ogen van Draco. Haar staart tikte tegen de kater, maar haar poot bleef tegen hem aan gedrukt. Ze kneep haar zilveren ogen tot spleetjes. "Jij denkt dat je alles bent, hm?" Ze stond op, en ging dichterbij hem staan, haar borstkast raakte hem bijna aan. "Maar helaas ben je dat niet!" Met een grijns op haar gezicht en met haar twee ogen die hem vanbinnen levend verbrandden, haalde ze haar staart over zijn nek heen, en draaide zich met een ruk om. Een paar stappen verder ging ze weer zitten, en keek hem weer aan. Arrogante, vervelende kater is t toch.

Het antwoord van Sunset was ook niet wat hij verwacht. Wat hij wel had verwacht wist hij ook niet maar niet wat de poes antwoordde. "Jij bent er ook niet echt... Sterker op geworden." Wel, hij was redelijk sterker geworden, zelfs een muis zou dat moeten opmerken. Even gleed zijn blik omlaag naar de zwart poot die tegen zijn borst drukte toen weer naar de ogen van de poes. Ze deden iets met hem dat hij niet begreep. Waar de staart van Sunset hem raakte voelde hij een lichtte tinteling door zijn poten gaan. Afwezig keek hij naar de poes en luisterde naar haar woorden. Pas toen ze verder op weer ging zitten kwam hij weer terug ter aarde. Waar was hij mee bezig? Hopend dat de poes niets had gemerkt liep hij nonchalant naar haar toe. Dit keer was hij de gene die zijn staart op de rug van de poes liet rusten. Met een geamuseerde grijns keek hij naar haar. ' Wel, ik ben misschien niet sterker, maar ik ben nog altijd mooier dan jij ooit zult zijn.' Na deze opmerking bekeek hij haar minachtend en draaide Draco zich weer om. Verderop ging hij ook weer zitten, precies op een meter afstand van de poes. Zwijgend zaten ze daar, zwart en wit in de donkere nacht.

"Vind jij." Lachte Sunset spottend, ze stond op en doordrong zijn ogen met haar zilveren. "Als ik eerlijk mag zijn ..." Een scheve lach vormde op haar gezicht, en ze plaatste haar poot op het hoofd van de kater. "Vind ik je spuuglelijk." Met een harde lach draaide ze zich om en smakte hard haar staart in het gezicht van de kater. De zwarte poes ging zitten, met haar rug naar de kater, en sloeg haar staart om haar poten. "Wit ..." Ze draaide met een grimas haar hoofd om. "Is niet mijn type." Haar ogen staarden spottend over haar schouder."Ze vallen teveel op, te licht, te wít." Sunset streek met haar staart over de rug van de kater, en trok haar staart weer terug. Met behendige passen liep ze een eindje verderop, en draaide haar rug naar de witte kater toe.

Geïrriteerd volgde hij de poes terwijl ze dichterbij kwam, waarom was ze zo knap? Dot was knap, aardig, begreep hem maar deze poes haatte hem gewoon en hij haar. Waarom had hij dan een crush op haar? Ijzig staarde de witte kater naar Sunset terwijl hij een poot op haar kop voelde. "Vind ik je spuuglelijk." Zie je, Dot zou dat nooit zeggen maar Dot had ook niks verteld over Vulture, wat had ze hem nog meer niet verteld? Draco wist zelf ook wel dat hij wit was en dat het niet haar smaak was kon hem niks schelen. Jawel het kan je schelen. Nee, het boeide hem niks. 'Zwart is nou ook niet bepaald mooi.' Net zoals de keer daarvoor liep hij uitdagend op haar af maar hield precies genoeg afstand tussen hun in. Zijn staart verwikkeld zich om haar staart en liet niet los voor hij zijn zinnen had afgemaakt. 'Lelijk zelfs.' Draco deed geen moeite de kilte in zijn stem te verbergen voor hij zich afzette en op de tak vlak boven de poes belande. Stil en ijzig kalm bleef hij zitten, alles aan hem straalde moordlust uit, zelfs zijn blauwe ogen die zich in de grijze van de poes boorden.

Met een grote grijns op haar gezicht staarde ze naar de kater die moordlustig naar haar staarde. "Kom dan, hm? Als je zo ontzettend goed bent..." Ze rolde met haar ogen. "...Volgens jou" Sunset had al sinds toen ze 4 moons was training gehad, en al bijna haar halsband verdient. Miles was trots op haar hoe ze de kittypet had aangevallen, tot die werd gered door een twoleg. Maar die was er ook niet zomaar vanaf gekomen. "C'mon, don't be afraid. I'm not a member..." De zwarte poes schoot met een grote grijns op haar gezicht gedrukt op de kater af. "...Yet!" Zo snel als ze was sprong ze tegen de boom aan, en maakte zich onzichtbaar in de zwarte nacht. Ze dacht aan de verschillende trainingen die ze had gehad. Water, zand, bos en heide. Als een flits schoot ze op de kater af en beukte hem van de tak af, maar door haar uitstekende evenwicht landde ze na de enorme kracht waarmee ze de kater had gebeukt op een tak boven haar. "You know, My Bloodclan mentor isn't the only one who's teaching me stuff."

Wel Sunset mocht dan een prachtige poes zijn, ze was ook een vreselijk kreng. Hij kon de beledigingen en spottende woorden niet meer aan. Grommend liet hij zich neerkomen op een tak die een meter lager hing. De witte kater ontblootte vijandig zijn tanden en klom weer omhoog via de boom. Het kan hem nog schelen dat de zwarte poes beter was in vechten, wraak zou komen. Niet alleen voor wat ze net had gedaan maar gewoon al omdat ze zo mooi was. Problemen bracht terwijl zijn hart toch echt bij Dot lag. 'Stupid cat' miauwde hij terwijl hij zijn nagels in de boomstam boorde. Met elegante beweging klom hij tot ze op de zelfde hoogte waren en vloog op haar af. Alle training die hij tot nu toe had gehad gebruikte hij voor dit ene moment. Sissend sloeg hij zijn nagels in haar vacht. De zwarte vacht van Sunset zorgde dat het lastig was om haar positie te bepalen en voor het eerst was hij ontevreden met zijn prachtige witte vacht. Veel woorden besteedde hij niet aan haar. Draco had al zijn concentratie nodig om te weten waar ze was, stomme zwarte poes.

Op een of andere manier had Sunset het gevoel dat Draco haar inschatte als een kreng, hoewel ze allesbehalve was. Ze merkte het aan de manier waarop hij praatte en keek, tot haar grote ergernis wist ze niet wat ze eraan kon doen, dus staarde ze hem ongelovig aan. "Wat heb ik dan verkeerd gedaan?" Alsof ze enorm verdrietig was zette ze zichzelf neer op een tak. Elke kat trapte wel in de tranen die van haar wang af rolden, aangezien ze het ook deels meende. "Ik vertelde alleen over Dot..." Een snik volgde tussen haar zinnen, "toen je me opeens uit begon te schelden!" Boos en verdrietig sprong ze een paar taken naar beneden en sprong in een andere boom waar ze ging zitten. Ze was écht boos, heel erg boos. Hij deed alsof ze een of ander kreng was terwijl hij zelf zo deed.

Ongelovig staarde de kater naar de zwarte poes, waar kwamen die tranen in hemelsnaam vandaan? Het duurde een flinke tijd voor zijn hersens dit hadden verwerkt en hij logisch kon nadenken. 'Ehm, sorry Sunset, maar..' Nop, dat werd hem niet en de laatste woorden van de zin sprak hij niet eens uit. De jonge kater had niet veel ervaring met poezen en had geen idee waarom Sunset zo reageerde. Kil staarde hij naar en probeerde uit te vinden waar ze precies zat. Het enige wat te zien was waren twee kleine zilveren lichtpuntjes. Zelfs vanaf hier zag hij de tranen in haar ogen schitteren en hij probeerde opnieuw zich te verontschuldigen. 'Het spijt me echt, maar...' weer viel de kater stil. Een briljant idee was in hem opgekomen. Sunset loog. Natuurlijk was Dot niet op een andere kater, daar was Draco veel te knap voor. Zijn heel licht grijze vacht die zilver leek in het maanlicht, zijn ijsblauwe ogen, zijn prachtige spieren, het was duidelijk voor hem. Niet alleen Dot viel op hem maar Sunset ook. De jonge kater wist het nu zeker en ging dit ook aan Sunset laten merken. 'Ik heb je wel door, je liegt' hij zweeg even om zijn woorden extra duidelijk te maken. 'Je bent jaloers, want je bent verliefd op...' een dramatische pauze voor het special effect 'mij.'

Even staarde de poes hem ongelovig aan, verlieft op hém? Op een gegeven ogenblik veranderden de tranen in een lach, waarna ze keihard begon te lachen. "ík, verliefd op jóú?" een enorme grijns vormde zich om haar lippen en ze gromde even. "Ik heb een hekel aan Bloodclankaters die denken dat ze alles zijn!" Woest kwam ze dichterbij en blies. "Dit verraad juist iets.." Een sissend geluid borrelde op uit haar keel en ze duwde haar klauw in zijn borst. "Jij bent verliefd op mij..." Woest duwde ze hem van de tak af en een traan rolde over haar wang. "waarom élke kater behalve hém?" Woest staarde ze naar Draco, en draaide zich om. "Iedereen behalve Vulture..."

Hmm, blijkbaar ontkende ze haar gevoelens maar voor Draco was het nu duidelijk. Ja, hij was verliefd op Sunset en hij vond het niet eens meer zo erg. Het was de schuld van haar stomme ogen en hij kon er niks aan doen. Verder was ze gewoon een stomme poes met een afschuwelijk innerlijk. 'O, ja wel hoor. Het is allemaal zo logisch' miauwde hij kalm. Ontspannen bleef hij zitten en negeerde haar bewegingen. 'Ik ben verliefd op Dot en zij is op Vulture en jij bent op Vulture en ik ben verlief op jou.' De witte kater slaagde er zelfs in om dat laatste stuk vastberaden uit te spreken. Zonder zich te haasten liep hij naar de zwarte poes en keek haar diep in de ogen. 'Ze zijn mooi, dat kan ik niet ontkennen.'

"O, ja wel hoor. Het is allemaal zo logisch" Sprak de kater kalm, de zwarte poes was even in de war, maar bedacht dat hij op iets anders duidde dan de woorden die zij zojuist tegen hem had gezegd. "Ik ben verliefd op Dot en zij is op Vulture en jij bent op Vulture en ik ben verlief op jou." Bij de naam Dot versteende ze even, en nogmaals toen hij zijn liefde bekende, waarna hij vlak voor haar neus kwam te staan. "Draco.." Mompelde de poes zachtjes, terwijl er een traan opdoemde en langzaam over haar gezicht drupte. "D-dot is vogelvrij verklaard." Ze zette hoofdschuddend een stap achteruit, waarna nog meer tranen over haar wang rolde. "En ze is... Dood." Er was een tijd dat hij het moest weten, en ze zette geschrokken nog een stap van hem vandaan, waarna ze zijn tweede bevestiging hoorde. "Nee, het is niet Vulture, maar Royal. Mompelde ze, starend naar haar poten, waarna hij haar opeens diep in haar ogen keek. "Ze zijn mooi, dat kan ik niet ontkennen." Ze knikte onbegrijpelijk, en staarde toen naar de grond onder haar. "B-bedankt?"

Veel veranderd in Sunnies leven xD

Zwijgend staarde hij naar de poes, niet in staat om ook maar iets te zeggen. Alle woorden van de poes gingen langs hem heen alsof ze niks zei. Dot vogelvrij? Dat was vreselijk waarom ha hij dat niet geweten. Was hij zo slecht? En nu was ze zelfs niet vogelvrij meer, ze was dood. Dood! En hij wist het niet. Pas toen de poes alweer was uitgesproken en ze al een tijdje in stilte zaten was hij in staat tot een reactie. 'Nee!' boos keek hij naar de poes. 'Je liegt! Dat kan niet waar zijn!' Woedend sloeg hij zijn klauwen in de tak. Het kon niet, het kon niet, het kon niet. Als hij het maar vaak genoeg herhaalde was het gewoon niet gebeurd. Niet dood, niet dood, niet dood. 'Ze is niet dood' mompelde hij. 'Dat kan gewoon niet.

~Poor Dracie en Sun heeft een nieuwe liefde? ^^

Medelevend sloeg de poes haar staart om hem heen, en droogde haar tranen van haar gezicht. "Het spijt me zo erg voor je, Draco." Ze staarde hem recht en vertrouwelijk aan, waarna ze haar blik afwendde naar haar zwarte pootjes, en ze zuchtte. "Ze geloofde in Starclan, en Littíl en Miles vonden dat niet goed." Ze keek hem niet aan, maar staarde recht vooruit, de nacht in. "Toen is ze bij de ceremony vogelvrij verklaard, en de dag daarna heeft Miles.." Ze stopte met praten, en staarde weer beduusd naar haar poten.

*Wijst naar partnertekst* Ja, Royal xD
Arme Dracie idd xD

Langzaam drong het besef tot hem door. Hij kon er niks meer aan veranderen. Wanhopig vocht tegen de tranen terwijl Sunset hem probeerde te troosten. Starclan? Hoe kon ze daar in geloven en hoe kon hij dat niet weten? De woorden van Sunset maakte hem alleen maar verdrietiger. Al brachten ze ook haat tegenover een zeker kat, Miles. De woede en het verdriet in hem maakte hem alleen maar wanhopiger en de tranen begonnen te stromen. 'Ik wist het niet Sunset, ik wist het niet.' Miauwde hij duidelijk wanhopig 'wat voor slappe kater ben ik?' Zijn klauwen gingen nog iets dieper de tak in. 'Ik weet het niet eens als mijn partner dood is!' Waarom was hij juist die dag weg geweest? Hij had Dot kunnen redden maar in plaats daarvan had hij haar in de steek gelaten. Het was zijn schuld, door hem was ze dood.

Onderwerp: Re: Stars shining bright [Draco] [FINISHED]