Two birds

Vulture had de stad achter zich gelaten, samen met de stinkende monsters, blaffende honden en luidruchtige twolegs. Hij wilde weer even bosgrond onder zijn poten voelen, mogelijk jagen, en dan weer terugkeren naar de stad. Hij was niet erg ver weg want tenslotte had hij nu een eigen territorium. Goed, het was een tuintje, maar het was iets. Meer dan hij eerst had gehad en zeker beter dan een hol in de grond, uitgegraven door een das of een vos. Met een diepe zucht keek hij naar de asgrauwe lucht terwijl hij de boomgrens doorstak.

Omringt door alleen maar lange, hoge bomen ging Vulture zitten. Geduldig spitste hij zijn oren, verwachtend dat hij binnen de kortste keren prooi zou horen.

Vulture hoorde vrij wat vogels. Een specht hoog boven hem in een hoge spar. Wat spreeuwen en kleine vogeltjes om hem heen en hij meende ook een uil te horen. Het stikte hier van de vriendelijke geluiden wat in het dorp wel anders was. Daar rook je alleen maar de vieze lucht die de monsters van de tweebenen uitstootte, verrotting van stinkend afval en een vislucht. Toch had hij zich er een thuis in gevonden. Dat was al meer dan dat hij ooit in ShadowClan had gevonden.

Uiteindelijk drong een ShadowClan geur zijn neusgaten binnen die werd vergezeld door stille pootstappen. Vulture stond meteen op en keerde om, klaar om zich te verdedigen. Hij trok zijn klauwen echter weer in toen hij de jonge, rode poes voor hem zag staan die hij maar al te goed herkende. Buzzardpaw. Met zijn mond vol tanden keek hij in haar groene (?) ogen. Defensief spande hij zijn spieren wel aan. Wat zocht een ShadowClan kat, beter gezegd, een familielied van hem, zo ver van het territorium? Hij had altijd wel geweten dat ze ooit voor hem zouden komen.. maar toch was het erg onwaarschijnlijk uiteindelijk gezien hij overal kon zitten en zijn huidige territorium nou niet naast de deur was. Zijn ogen gingen heel rustig weer terug naar haar blik. "Wat .. doe je hier?" Zei Vulture moeizaam tegen Buzzardpaw.

Het voelde heel erg onecht dat een nichtje van hem hier zo voor hem stond. Zo plotseling uit het niets. Vulture wist niet echt goed wat hij met haar aan moest op dit moment. "Wat ik hier doe is met je mee gaan. Ik had het ook gehad dus wat is er beter dan op zoek gaan naar je Rogue familie en vragen of je samen kan jagen?" Vulture keek haar lichtelijk paniekerig aan. Was ze gedeserteerd!? "Kijk ik weet dat we niet altijd al te goed overweg kunnen maar ik had het daar echt gehad. Ze schaamden zich dood voor je en kletsten de hele tijd over wat voor een schande het was dat jij weg bent gegaan. Ze zijn geen familie. Familie zou accepteren dat er eentje een andere pad op gaat maar dat doen ze niet!" Hij had het altijd al geweten. Zo te horen waren zijn gedachten dus gegrond geweest. Het viel hem nog mee dat ze hem niet de dood in verwenste. "Jij bent familie en ik laat ze niet zomaar zo gedragen tegenover jou in mijn ogen. Het is niet mijn huis. Je hebt vast al geroken dat mijn Shadowclangeur vervaagd?!" Hij was op de een of andere manier erg ontroerd dat Buzzardpaw hem wel erkende als familie. Nu kwam het volgende probleem. "Ik rook het ja. Dat betekend dat je al een tijdje een rogue bent? Hoe lang na mijn vertrek ben je mij gevolgd?" Wilde hij toch maar weten, ongerust dat het misschien toch op een bepaalde manier zijn schuld was dat ze nu de clan uit was. Zijn bleek groene ogen scande Buzzardpaw kort voor hij weer in haar ogen keek. Hij was met tien manen de clan uit gegaan .. nu was hij meer dan een maan al rogue.

"Ga zitten en luister" Miauwde Buzzard, dus dat deed hij. Hij krulde zijn lange staart over zijn voorpoten en maakte zich klaar om waarschijnlijk een lang verhaal aan te gaan horen. Haar uitleg was echter iets waar hij niet echt op gerekend had. Vulture had tot nu eigenlijk aangenomen dat hij waarschijnlijk een van de weinige katten was die zich niet thuis voelde in hun clan. Het zou gewoon puur toeval moeten zijn dat Buzzard toevallig een nichtje van hem was en er zo over nadacht. Toen ze opstond en zich uitrekte merkte hij dat ze erg vermagerd was sinds de laatste keer dat hij haar had gezien. Zeker waren ze allemaal niet erg gespierd met veel vlees op hun botten, maar ze zagen er beter uit dan Buzzard. Vulture zelf zag er redelijk uit. Als jagen niet lukte stal hij wel eens twoleg voer. Er was zelfs één nest dat hem vrijwillig wat gaf. Haar liefdevolle blik was iets wat hij al manen lang niet in de ogen van zijn familie had gezien. Zijn ouders keken hem nooit liefdevol aan, de rest eigenlijk ook nooit. Met een diepe zucht knikte hij bruusk. "Juist ja" Hij sloeg zijn ogen neer. "Nou.. als je wilt mag je wel bij mij blijven dan" Zei hij lichtelijk met tegenzin. "Ik heb een eigen plek geclaimd in het twoleg dorp.. met de tijd kunnen we vast voor jou ook een eigen plekje vinden, hoop ik" Voegde hij er hoopvol aan toe en hij stond op. "Nou hier zijn we dan. Clanverraders" Zei hij geamuseerd tegen Buzzard.

Vulture moest haar daarmee gelijk geven. Tegendraads zijn zat in zijn bloed. Anders was hij niet de clan uitgegaan en gebleven als de brave clankat dat hij was. Toen ze haar gedachten met hem deelde keek hij weifelend haar in de ogen. "Eigenlijk overviel je me heel erg hiermee" Gaf hij toe en hij sloeg zijn bleek groene ogen nogmaals neer. "Maar dat geeft niet. Het zou saai zijn als het leven alleen maar voorspelbaar zou zijn, toch?" Hij greens. "Hoe dan ook, mijn kleine territoriumpje is ver weg van hier, zullen we er maar naartoe gaan? Ik denk wel dat we onderweg ergens moeten overnachten want het is toch sowieso een dag lopen" Door Buzzardpaw haar plotselinge verschijning was zijn planning helemaal in de war geschopt. "Oh trouwens, moet ik je nu voortaan Buzzard noemen?" Wilde hij nog weten toen hij zich omdraaide en zich klaarmaakte om te gaan lopen.

Vulture wenkte haar. "Deze kant" Hij liep weer in de richting van de boomgrens die leidde naar een hoge heuvel die weer uitkeek op wat landelijke twoleg nesten. Vanaf daar was er nog meer bos, wat wegen die ze moesten kruisen en dan uiteindelijk het dorpje. Er was genoeg gevaar wat op de loer lag. Met de dag leerde hij ze kennen en was hij dankbaar dat hij nog een dag zich had gered. "Eten komt onderweg wel.." Zijn stem stierf weg en hij dacht na. "Alhoewel is het misschien een idee om nu te jagen zodat we een heel eind van de weg naar de stad kunnen redden" Realiseerde hij zich hardop en hij draaide zich weer om naar Buzzard. "Wat heb je liever? Wat twoleg eten of prooi?" Vroeg hij schaamteloos. Misschien had hij beter moeten nadenken over het voorstellen van twoleg eten aan zijn nichtje.

Vulture knikte ferm. Goed dan. Twoleg eten zou het worden. Hij merkte terwijl Buzzard naast hem kwam lopen dat ze iets minder krachtig liep dan hij. Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar en het feit dat ze niet erg sterk leek zou het funest zijn als ze enige bedreiging tegen kwamen. Toch besloot hij er om niets over op te merken. "Het is niet ver vanaf hier naar het twoleg eten, meestal als ik voor hun nest ingang ga zitten en heel hard miauw dan geven ze me wat" Droge bladeren kraakte onder zijn poten en mengde zich met het rijke geluid van de vogels om hem heen. De smaak van het twoleg eten was goed. Meestal was het vis of vlees.. hij kon niet klagen omdat het die simpele dingen waren die hem vooral in het hele begin hem in leven hielden. Nu een maan later profiteerde hij er nog graag van.

Vulture stapte stevig door maar hield bijna zijn volledige aandacht op zijn nichtje achter hem. Terwijl ze samen de boomgrens bereikte en de heuvel opliepen, dacht hij aan de huidige situatie. Het ene moment zat hij nog klaar om te gaan jagen, zonder echte drukkende zorgen, en het andere moment stond zijn nichtje voor hem. Met een vermoeide zucht keek hij eventjes achterom. Buzzard liep echt niet snel .. ze hield haar verschijning sterk genoeg om niet meteen als zwak over te komen maar haar ogen vertelde het ware verhaal. Hij ging iets langzamer lopen. "Ik vind het knap van je hoe sterk je nu overkomt" Complimenteerde hij haar oprecht. "Verveelde rogue's vinden het gemakkelijk om zwak uitziende katten te gaan pesten" Of erger. Bromde hij.

Vulture knikte en keek weer voor zich. In de verte lagen de twoleg nesten al. De heuvel af, het grote veld over en dan waren ze er. Hij beantwoordde Buzzard haar verloren blik niet. In plaats daarvan begon hij zo langzaam te lopen dat hij vlak naast haar wandelde. "Nog maar een klein stukje .. dan kun je uitrusten terwijl ik eten voor je ga halen" Probeerde hij haar gerust te stellen. "Als we deze heuvel afzijn en dan helemaal het open veld overlopen dan zijn we er .. je kunt ze al een beetje zien. Hun nesten" Zei hij bemoedigend.

Een groep ganzen vloog luid kwetterend over. Vulture keek omhoog en volgde ze met zijn blik. Ze maakte enorm veel kabaal.. ze kwamen vast terug van hun jaarlijkse trek. Hij wist nog dat hij voor het eerst een hele groep had gezien aan de rand van het territorium. Toen was hij nog maar voor twee of drie dagen leerling en kon hij er maar niet over uit waarom ze zo groot waren en zo veel kabaal maakte. Hij was er bang van geweest omdat zijn mentor hem toen had verteld dat ze jonge katten meenamen en opaten. Pas manen later kwam hij er achter dat hij het verzonnen had. Vulture versnelde zijn pas een tikje toen Buzzard dat ook deed. Om haar gedachte wat van haar lichamelijke zwakte af te halen besloot hij haar wat dingen te gaan vragen. "Dus .. verliep je training goed voor je wegliep?"