Two birds

Het deugde Vulture wel dat op zijn minst haar training tot dusver goed was gegaan. Hij beantwoordde haar kopje en spon mee. Met een vriendelijke glimlach keek hij haar aan. "Nooit gedacht dat ik het zou zeggen .. maar jij bent denk ik de eerste kat die ik meteen vertrouw en ook daadwerkelijk mag" Ze was familie .. en voor zover hij het wist de enigste die hem niet als paria zag. Ze was net als hij en het hebben van een soulmate was iets wat je zelden had. "Gek om te bedenken dat ik over een maan, om en nabij, al warrior zou worden" Zei hij tegen Buzzard om het gesprek voort te zetten. "Ik vraag me af hoe mijn naam zou zijn" Dat zou hij nooit weten. Vanaf het moment dat hij poot buiten de clan had gezet zou hij voor eeuwig Vulture zijn.

Vulture kon het niet helpen, maar onbewust stak hij zijn borst vooruit en liep hij wat rechter bij haar compliment. Dat was het mooiste compliment dat een familielid of enige kat hem ooit kon geven. "Ahh dankjewel" Snorde hij, onzeker wat hij er mee most doen. "Maar ik ben nog maar net een maan uit de clan .. dus een erg gevaarlijke rogue ben ik nog niet hoor" Wilde hij toch nog wel even benadrukken aan Buzzard. Over een maan of tien, vijftien kon ze dat pas zeggen. Hij vroeg zich oprecht af hoe hij er uit zou zien van nu tot dan. "Als mijn familie er ook nou zo over dacht .. ik zal niet zeggen dat ik dan de clan niet had verlaten. Maar toch zou het fijner zijn als ik met zo'n gevoel vertrok" Gaf hij toch maar toe.

Vulture knikte nogmaals dankbaar. "Ik ben je familie Vulture. Dus ik denk er zo over. Ik kendde je nog niet zo heel erg goed toen je uit de clan vertrok maar ik wist wel dat je een goede kat bent. Als je iets wilt bereiken bereik je het waarschijnlijk ook" Buzzard's stem was al verandert en hij was opgelucht dat ze niet meer zo bezig leek te zijn met haar vermoeidheid. Zijn plannetje had dus gewerkt! Langzaam maar zeker begonnen ze het veld te bereiken. Vulture's blik ging ook omhoog toen een waterig zonnetje achter een pak wolken vandaan kwam. Hij begon te snorren. Het zonnetje scheen op zijn vacht en gaf hem een warm gevoel. Op tijden als dit merk je dat het toch al new leaf is .. de zon is te warm om uit leaf bare te komen. Bedacht hij zich triest. De zon zou vast niet lang blijven. Dat wist hij maar al te goed. "Naar welk tweebeennest gaan we eigenlijk?" Buzzard haalde hem uit zijn gedachten. Hij wierp zijn groene ogen weer naar de nesten in de verte. Vanaf hier kon je hem niet direct zien. "Dat laat ik wel zien als we er zijn" Hij sloeg met zijn staart. "Vanaf hier kan je hem niet zien .. ze zijn best wel aardig. De twolegs. Toen ik daar voor het eerst kwam maakte ze allemaal geluiden tegen me en staken ze hun haarloze klauwen naar me uit.. ze leken me geen pijn te willen doen maar dat weet je maar nooit" Herinnerde hij zich. "Het vrouwtje rende naar binnen en kwam terug met een stuk vis. Omdat ik niet in de tuin durfde te komen gooide ze het maar over het tuinhek heen.. het smaakte heel goed" Vulture begon al te water tanden bij de gedachten alleen al er aan. "Sinds dien als ik daar kom krijg ik wel eens wat.. heel handig als de prooi schaars is" Maakte hij zijn verhaal af met een verrukte zucht. Wat was het toch fijn om vrij te zijn en zijn eigen plan te trekken wanneer en hoe hij maar wilde.

Met lichte passen stapte Vulture door het gras heen. Hij vroeg zich af wat de twolegs hem deze keer gingen geven. En wat ze van Buzzard vonden. Zijn klauwen prikte van verwachting. Terwijl het waterige zonnetje weer achter een klein aantal wolkjes kroop werd zijn aandacht plots getrokken door iets roods in de verte. Hij bleef abrupt staan en sloeg nerveus met zijn staart. Ver van hen vandaag en dicht bij de boomgrens, stond een vos. Het dier keek zoekend heen en weer.. De vos zou hen wel kunnen zien vanaf daar, maar ze waren ook weer net te ver weg om geïdentificeerd te kunnen worden als katten. Had hij hun geur geroken? "Misschien moeten we maar wat lager blijven.. " Fluisterde hij, al kon de vos hem toch niet horen als hij op normale toon sprak. "Zie je hem, Buzzard?" En hij wees met zijn neus naar de boomgrens rechts van hen. Instinctief dook hij in elkaar zodat hij verscholen zou zijn achter wat hoger gras.

- Sorry voor de enorm late reactie! Ik had het enorm druk en daarom kon ik niet op de computer komen om te posten ^^

Vanaf zijn plekje kon hij de rode vacht van de vos in de verte op en neer zien dansen. Hij kwam niet direct hierheen maar leek heen en weer te treden alsof hij iets zocht. "Ik weet het, Buzzard" Zei hij bezorgd tegen zijn nichtje en hij kroop iets dichter tegen haar aan, alsof dat enig verschil in de situatie zou maken. Vulture dacht na. "Ik denk dat hij zo weer verdwijnt .. " Mentaal begon hij te bedenken wat hij kon gaan doen. Één ding stond vast. Buzzard ging ongeschonden dit veld af. Hij zou verdomd zijn om haar iets te laten overkomen. Wanneer het er toe komt .. leidt ik hem af en dan ren jij weg. Hij kon de woorden niet hardop uitspreken dus dat deed hij maar niet. "Laten we maar gewoon laag blijven en zo snel mogelijk naar de twolegs nesten gaan voor veiligheid" Stelde hij voor. Nerveus sloop hij weg van de vos, weer noordelijk naar hun originele koers. Nog nooit had hij zo stil geslopen dan nu. "Als je iets merkt.. zeg het dan meteen" Fluisterde hij bijna onhoorbaar tegen Buzzard. Vulture had het idee dat zijn bijna woordloze fluistering als een schreeuw leek. Terwijl hij poot voor poot tussen het gras door sloop stonden al zijn zintuigen op scherp. Één teken dat de vos te dichtbij was en hij zou er meteen opduiken. Omwille van Buzzard. Hij mocht haar dan wel niet langer dan een uur of wat kennen.. écht leren kennen, maar ze was familie en betekende al meer voor hem dan menige andere kat. Ze was nog jong en had haar hele leven voor zich. Ze verdiende niet om de vrijheid zo bruut van zich afgenomen te krijgen.

Vulture voelde zijn vacht prikken van spanning. Elke stap leek hem fataal te kunnen worden. Binnen in zijn borstkas, bonkte zijn hart als een gekooide vogel. Toen hij weer wat rood zag stopte hij meteen en keek hij alert op. 'Hij is weggegaan met een konijn. Zei Buzzard en Vulture liet alle lucht in zijn longen opgelucht ontsnappen. Voorzichtig kwam hij weer wat overeind en zag hij hoe de vos met een bruine haas in zijn bek weer terug rende waar hij vandaan kwam. "Dat was kantje boord" Zuchtte hij en hij begon alvast door te lopen. Hoe sneller ze bij de twolegs kwamen hoe beter. "Laten we doorgaan voor hij zijn haas opheeft en voor ons komt" Hij zag het al voor zich in zijn bleke, groene ogen en zette nog een tandje harder door. Hij had zich nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld in een open veld.

Vulture hief zijn staart na dat hij de vos had gezien niet meer omhoog. Dat voelde te veel aan als een baken voor de vos om hun kant op te komen. Hoe sneller ze verdwenen waren hoe beter. Hij zweeg voor een tijdje en Buzzard nam zijn voorbeeld. De adrenaline die hij in zijn lijf had gekregen toen zijn vecht en vlucht instinct werd getriggerd, had hem een boost gegeven om harder door te gaan. Toch was hij opeens ontzettend moe naar maten de tijd vorderde. De zon kwam weer tevoorschijn en de plotselinge, onheilspellende sfeer die de vos met zich meebracht leek ook weg te gaan. Hij ontspande haast weer.. tot hij iets scherps in zijn poot voelde prikken en met een dikke vacht terug sprong. "Auw!" Riep hij uit. Met een dikke staart keek hij naar het sissende, grommende en bevende ding dat opgekruld voor hem in het gras lag. Een.. wat was het voor ding? Die had hij nog nooit gezien. Het was bruin en had allemaal stekels op zich. "Het leeft!" Riep hij verward uit en hij keek Buzzard aan voor eventuele verdere uitleg over het ding.

Sceptisch hield Vulture er achterdochtig zijn ogen op gericht. Het maakte af en toe een uithaal met zijn gesis waardoor hij iets naar boven kwam. 'Egel' Hoorde hij Buzzard zeggen. Hij verdraaide zijn nek bijna door zijn plotselinge om me draai met zijn kop. 'We hadden er eentje een keer in het kamp toen je weg was. Hij verdedigd zich door die dingen op zijn rug..''. Vulture keek langzaam weer terug naar het zogenoemde egel dier en herinnerde zich toen wat een egel was. Ongevaarlijk zo lang je maar buiten het bereik van zijn stekels kwam. Volgens mij had hij het lesje waar je een egel kon zien gemist. Hij voelde zich heel dom op dat specifieke moment. "Ohh..." Beschaamd keek hij naar de egel die nijdig aan het sissen was. Hij trok één pootje op en duwde hem zacht tegen de stekels aan. De egel maakte een beweging naar boven en stak zijn stekels recht in zijn zachte pootkussentjes. "Auw! Stom duivels gebroed" Blies hij er naar en hij liep er met een grote boog omheen. Zijn poot kussentjes staken pijnlijk ondanks dat de stekels erg kleine puntjes hadden. Vulture had zijn lesje wel geleerd.. egels waren niet leuk. Ze smaakte ook vast vreselijk. "Zullen we weer verder?" Stelde hij voor met een norse blik, zijn trots geschaad.

Buzzard duwde haar kop tegen die van Vulture aan en hij wist er een geforceerde zucht uit te krijgen. Ze had gelijk. Ze zouden flink moeten door stappen nu, en dan zouden ze er in mum van tijd zijn. Alsof zijn maag Buzzard haar woorden had gehoord, begon die luid te knorren. Hij streek langs haar heen en begon weer te lopen. De boomgrens kwam al dichterbij. Niet veel later hadden ze hem bereikt. Het zou nu nog maar een klein stukje zijn en dan zouden ze eindelijk kunnen eten. "We zijn er bijna" Miauwde hij verheugd terwijl hij op een omgevallen boomstronk klauterde en er soepel af sprong. "Houdt je het nog vol?" Miauwde hij bezorgd naar achteren.

'Ik houd het nog vol.. Maar kan je weer iets langzamer lopen?' Vulture zag dat Buzzard wat moeite had gekregen om hem bij te houden. "Natuurlijk! Sorry" Snorde hij en hij voegde zich weer naast zijn nichtje, in een langzamere pas ditmaal. "In de verte zie ik al dat het lichter word .. nog maar enkele passen en dan kunnen we smullen van heerlijke vis of vlees" Zei de cyperse kater watertandend en hij begon harder te snorren. Het rook heerlijk naar bos om hem heen en de hoge bomen en dichte struiken gaven hem een veilig gevoel. Hij zou nog wel moeten opletten als hij hier terug kwam of de vos hier leefde of gewoon op doorreis was. "Wat zou jij liever willen van de twee? Ik weet wel dat we nooit RiverClan katten waren, maar ik moet toegeven dat de vis die de twolegs hebben heerlijk smaakt"