Two birds

Vulture rilde zachtjes. "Ik droomde dat ik door egels werd aangevallen.. ze noemde me een clan verrader en een kittypet vriend" Hij haalde zijn schouders naar zijn nichtje op. "Wat kan ik zeggen .. ze hebben gelijk denk ik" Het klonk best wel vreemd om denkbeeldige egels gelijk te geven. Hij ging weer verder met zijn vacht en vroeg tussen wat likken door: "En jij? Je leek erg vredig te slapen dus ik neem aan dat jij geen nachtmerries hebt gehad?"

Vulture greens een beetje schaapachtig. Hij had het wel één keertje gedaan. Dat stak hem nog steeds als een gigantische doorn. Crowpaw van de WindClan had hij aangevallen omdat hij persé een muis moest hebben. Hij was toen zo hongerig dat hij het maaltje niet had kunnen weerstaan. "Zullen we verder gaan? Als we flink de pas er in zetten kunnen we over een niet al te lange tijd in het stadje zijn" Stelde hij voor met een terloopse blik op wat lichten die in twoleg nesten aan gingen. "Dan kunnen we settelen en onze eigen gang weer gaan"

Vulture kwam ook overeind en rekte zijn spieren uit. Hij ging haar achterna en liep langs de bouwput en wat twoleg huizen. Al gauw kwamen ze weer bij een lang landweggetje. Het was niet verhard met asfalt waardoor het dus niet stonk. Toen hij die ontdekking had gedaan voor het eerst vond hij twolegs al een heel stuk aangenamer. Hij gaf Buzzard een terloops kopje en streek langs haar heen. "Goed .. als we dit pad volgen door wat weilandjes komen we uiteindelijk bij de stad" Zei hij weer met hernieuwde zenuwen. Hij kon niet wachten om het te laten zien aan Buzzard. Al sinds gisteren popelde hij haar om alles te laten zien. Twolegs hadden vreemde gewoontes.

Vulture gaf haar een zachte mep toen ze in zijn oor beet. Hij ging enkele passen opzij om buiten bijt afstand te komen. Dromerig liep hij door. Terwijl de zon langzaam op kwam begonnen ook meer vogels te fluiten. Af en toe vloog een groep meeuwen over of hoorde ze een familie koolmezen vrolijk tegen elkaar fluiten naar maten ze meer tussen de bomen begonnen te lopen. De zon was deze keer waterig en een grimmen herinnering aan de nog steeds heersende prooischaarste en het constante stijgen van het waterpeil boven de rivieren. Toen ze bij een weiland kwamen kroop Vulture onder het prikkeldraad door die hoog genoeg gespannen was om er ongedeerd onderdoor te komen. Plotseling bleef hij staan. In de verte stonden grote dieren. Eentje was zwart, twee andere bruin met zwart en een witte. Ze stonden erg ver weg maar Vulture wist dat ze anders waren dan de grote dieren die hij eens eerder had gezien. Koeien noemde iemand ze. Dit waren geen koeien. "W-wat zijn dat?" Vroeg hij met grote ogen. De dingen stonden erg ver weg en leken het gras te eten, net als de koeien. Ze stonden te ver weg om opgemerkt te worden maar hij voelde zich ongemakkelijk. "Deze stonden er voorheen niet!"

Met een dikke vacht sloop Vulture langzaam op de dieren af. Hij was mild ongerust maar ook nieuwsgierig. De koeien hadden naar hem geluid gemaakt en leken vooral nieuwsgierig dan vijandig. Misschien was het ook wel zo met deze dieren. De dichtstbijzijnde was een kleine, dikke pony met een voskleurige vacht. Omdat die veel kleiner was dan de rest durfde hij het wel aan om haar te onderzoeken. Met haar oren omhoog merkte ze hen op en hield ze op met grazen. Vulture bleef onzeker staan met al zijn haren overeind. Haar hoofd was enorm uitgerekt en lang. Ze leek ook een staart te hebben net als hun al was die veel langer, breder en erg harig. Ook had ze wat toefjes haar op de bovenkant van haar nek. "Wat een raar dier" Zei Vulture naar achteren waar Buzzard ergens zou moeten zitten. Met zijn klauwen ontbloot maakte hij zich groot en siste hij gevaarlijk toen ze op hen af kwam. Ze schrok van zijn gesis en bleef ook staan. Eventjes stonden ze elkaar aan te kijken. Toen stak ze haar neus naar voren en probeerde ze nieuwsgierig te ruiken aan hem. Vlug sprong hij achteruit waarnaar zij ook achteruit sprong en hem aandachtig bestudeerde. "Volgens mij is het niet vijandig?" Zei hij op lichtelijke vragende toon.

Vulture bestudeerde op zijn hoede hoe het dier afwachtend terug staarde. Hij vroeg zich af wat het zou doen als hij er langs zou lopen. Maar één manier om dat uit te vinden. Wist hij. Voorzichtig liep hij langs het dier heen in een tergend langzaam tempo. Hij hield zijn ogen op het dier gericht en keek toe hoe hij met hem meedraaide maar geen aanstalten maakte hem achterna te gaan. Hij wenkte Buzzard en liep met hoge rug het veld door. Tot zijn opluchting leek het verder te gaan met grazen. Hij liet eindelijk de lucht ontsnappen uit zijn longen die hij onbewust voor lange tijd had ingehouden. "Pfoe.. wat een avontuur!" Riep hij uit. "Sinds ik jouw tegen ben gekomen heb ik een vos van dichtbij gezien, een egel leren kennen, op een rat gejaagd en zelfs een .. nou .. dát gezien" Hij wenkte met zijn staart naar het grazende paard en keek blij. "Wat is het toch fijn om rogue te zijn" Verklaarde hij, erg opgelucht dat ze heelhuids er vanaf waren gekomen.

Vulture liet zijn kop wat lager hangen zodat hij er als een jager uitzag. Het gras voelde prettig aan in het weiland. Hij kon wel zien waarom die vreemde beesten hier graag waren. 'Ja het is prettig om een Rogue te zijn, totdat...er weinig prooi is. Clans hebben al moeite om dan iedereen te voeden laat staan wij' Buzzard had gelijk. Dat was hem ontschoten. "Wij hebben weer het voordeel wat we voor onszelf wanneer we willen kunnen jagen. Clankatten moeten dat doen voor de clan in plaats van voor zichzelf" Nog steeds vond hij het vreemd als hij het woord 'clankatten' zo over zijn lippen liet komen. Tenslotte was hij een maan geleden ook nog een clankat geweest. Nu niet meer. Terwijl ze door liepen kwam het einde van het weiland al in zicht. Hij keek even op toen hij een muis weg hoorde schieten, maar ging er niet achteraan. "Ik zou hier wel kunnen wonen.. misschien doe ik dat wel als ik mijn territorium in de stad beu ben" Bedacht Vulture hardop tegen Buzzard. Dat deed hem aan iets denken. "Hé als we er zijn .. ga je dan bij mij wonen of .. trek je in de buurt ergens in?" Eigenlijk was hij er vanuit gegaan dat zijn nichtje bij hem in kwam wonen maar dat kon zo maar eens anders zijn nu hij het zich bedacht.

Vulture bewoog zijn snorharen voldaan. Mooi! Dan zou hij een oogje in het zeil kunnen houden tot ze oud genoeg was om alleen te overleden. En het zou gezelliger zijn dan in zijn eentje. En veiliger. Hij volgde haar onder het hek door en liet het weiland achter zich met nog één blik op de beesten. Hij zou ze vast wel weer tegen komen ooit. Misschien moest hij zich maar inderdaad hier in de buurt vestigen. Oude boerderij .. Na dat ik alle wonderen van de twoleg wereld heb ontdekt. Beloofde hij zichzelf. Met hernieuwde motivatie zette Vulture een snellere pas in en draafde hij over het erf. Hij zag wel een hond zitten maar zag tot zijn grote opluchting dat die in een kooi zat naast het nest en er niet uit kon. Hij onderdrukte de kinderachtige aandrang om zijn tong naar hem uit te steken. "Kijk wat grappig, die twolegs hebben hun hond opgesloten" Zei hij wijzend met zijn neus.

Snorrend stemde Vulture in met haar. In tegenstelling tot honden waren Twolegs nog zo slecht nog niet. Hij wierp af en toe een blik op de veranda waar een twoleg kitten aan het spelen was en ondertussen hun geïnteresseerd aankeek. Snel voelde ze weer bosgrond onder hun poten en begon het een beetje berg op waards te lopen. "Als we deze heuvel over zijn dan kun je het dorp zien" Zei hij met bonzend hart. Nog even en Buzzard zou het drukke stadleven zien waar hij zo van was gaan houden op een bepaalde manier. Hij keek een rood vogeltje na dat kwetterend opvloog toen ze langs kwamen en hij zuchtte verrukt. "Ik ben zo zenuwachtig" Zei hij, bijna stuiterend op zijn poten van opwinding.

Vulture was veel te opgewonden om zich te bekommeren over prooi. Hij zette er nu echt flink de pas in en krabbelde haastig naar boven. Bladeren kraakte luid onder zijn poten en hij ademde gejaagd. Nu ze zo dichtbij waren kon hij er maar beter vaart achter zetten. Moeizaam werkte zijn spieren mee, moe van zo'n lange ingespannen reis. Maar hun einddoel kwam al in zicht toen de bomen uit één begonnen te weken en de top van de heuvel in zicht kwam. Aan de top bleef hij staan en stak hij zijn borst vooruit. "Dat, Buzzard, is mijn thuis" Beneden in het dal lag een wirwar van allemaal hoge gebouwen, lage gebouwen, weggetjes en licht bolletjes. Zelfs vanaf hierboven kon je oordelen dat het een drukste van jewelste was daar beneden. Niet iets voor de gemeenschappelijke bos kat. Er was ongeveer dertig meter aan open stukken rond de stad en daarna werden ze omringt door bomen waardoor het moeilijk was om de hoofdweg te zien die er naartoe leidde. Ongetwijfeld was die er maar Vulture had die nog niet gezien.