Jachtpatrouille(Vervolg)

Onderwerp: Jachtpatrouille(Vervolg) do 21 apr 2011 - 22:20

Ravenfur schreef:: "Het moeras is prima," Miauwde Servalsong nog steeds rustig,"Zolang we maar niet in de erg modderige gedeeltes komen, het heeft geregend, dus dat kan gevaarlijk zijn," . " Blacg voor vuile pootjes , Servalsong" gniffelde Ravenfur en zijn staart zwiepte geamuseerd heen en weer ."Laten we maar vertrekken," mauwde ze en met een gracieuze staartbeweging gaf ze aan dat Ravefur haar moest volgen. Ravenfur sprong recht en volgde Servalsong door de doorntunnel die de ingang en uitgang van het kamp vormde . De tunnel was vrij nauw geworden en de doorns trokken gemeen aan Ravenfur's vacht, maar dat kon hem niet schelen want de doorns konden nooit door zijn dikke zwarte wacht heenprikken. En toen hij aan de andere kant van de tunnel kwam zat Servalsong hem op te wachten, "zulllen we " mauwde Ravenfur blij en hij ging haar voor naar het moeras .

Servalsong keek hem aan met een geërgerde blik over haar schouder heen, "Dream on Ravenfur, ik heb het over het feit dat je door de modder kunt zakken, je zinkt dan langzaam heel langzaam weg, de lucht zal langzaam geperst worden uit je longen, je neus en mond zullen gevuld worden met zwarte drap, en het laatste wat je nog zult zien is de modder die je omsluit, voordat je leven voor altijd beëindigd wordt." Miauwde Servalsong koeltjes als reactie alsof ze een simpel feitje vertelde, voordat ze weer doorliep alsof er niks gebeurd was, Servalsong had altijd wel haar woordje klaar. "Zullen we?" Vroeg Ravenfur aan haar. Kort knikte Servalsong en ze liep achter hem aan in doodse stilte. Haar pootstappen waren nauwelijks te horen op de modderige grond die aan haar pootkussentjes leek te zuigen. Met zachte verende pasjes liep de bengaalse kattin rustig door. Haar groene ogen waren naar voren gefixeerd, maar weken zo nu en dan af om dingen te bekijken.

"Dream on Ravenfur, ik heb het over het feit dat je door de modder kunt zakken, je zinkt dan langzaam heel langzaam weg, de lucht zal langzaam geperst worden uit je longen, je neus en mond zullen gevuld worden met zwarte drap, en het laatste wat je nog zult zien is de modder die je omsluit, voordat je leven voor altijd beëindigd wordt." Miauwde Servalsong koeltjes als antwoord op Ravefurs opmerking. Ravenfur was even uit het veld geslagen door haar antwoord, het leek hem verschrikkelijk om zo te sterven . Zachtjes wegzakken in de duisternis en er zalf niets aan kunnen doen. Daarna liepen ze stil verder tot ze bij het moeras aankwamen, Servalsong had gelijk gehad want een groot deel van het moeras stond onderwater. "Ik ga die kant op" mauwde Ravefur en hij maakte met zijn staart een beweging in de richting van een eilendje waar een paar boompjes op stonden, en zonder nog op een antwoord te wachten stapte hij er naartoe. Ravenfur was er bijna , hij moest alleen nog door een klein stukje water gaen , maar het zag er niet zo diep uit dus begon hij naar het eilandje te stappen. Pas na een tijdje had had Ravenfur door dat hij dieper en dieper in de modder wegzakte, en toen hij zich er probeerde uit te trekken lukte dat niet echt. "Uhm Servalsong ! Een beetje hulp graag !" mauwde hij paniekerig. Ravenfur wou niet sterven op de manier die Servalsong daarnet had omschreven , zo wou hij niet aan zijn eind komen.

(een beetje inspi kwam al terug ^.^ )

Voorzichtig haar poten neerzettende liep Servalsong verder, ze was niet dom, dat zeker niet. Ze had gewoon een sarcastisch gevoel voor humor, een beetje duister misschien? Ach, wat kon het haar ook schelen wat andere katten dachten. Met een zwiep van haar staart liep ze door. De stilte was een beetje drukkend, maar ook best wel prettig wat haar betrof. Ze was nou eenmaal niet zo spraakzaam tegen katten die ze niet goed kende. "Ik ga die kant op," Miauwde Ravenfur en hij maakte een beweging met zijn staart om dit kracht bij te staan. Niet onder de indruk liep Servalsong erachteraan, "Dat is niet zo'n goed.." Begon ze te miauwen, maar hij liep al weg. Ze keek met een zucht hoe hij verder de modder in liep. Rustig ging ze zitten, wachtende. Hij zou vanzelf wel in de problemen komen. Ze was er bijna geamuseerd door, maar zo sadistisch was ze nou net ook weer niet. "5...4....3....2..." Begon ze zachtjes binnensmonds af te tellen. "Uhm Servalsong! Een beetje hulp graag!" Mauwde een paniekerige stem. Oke, dat was eerder dan dat ze verwacht had, maar goed, wat maakte het uit. Rustig stond ze op, "Kom er al aan," Miauwde ze met een luide toon, waar geen paniek of angst in te vinden was. Ze pakte een dikke stok beet tussen haar tanden en trippelde voorzichtig naar hem toe. Voorzichtig prikte ze zo nu en dan in de modder om te voelen hoe diep deze was. "Pak deze stok beet, dan trek ik je er uit," Miauwde ze toen ze hem bereikt had.

Blijkbaar had Servalsong al die tijd al geweten dat het geen goed idee was van Ravenfur om deze kant op te gaan , want ze antwoorde alsof ze had gewacht tot hij haar zou roepen. "Kom er al aan," Miauwde ze met een luide toon waar geen paniek inzat , en ze pakte een dikke stok waarmee ze eerst keek hoe diep de modder was . "Pak deze stok beet, dan trek ik je er uit," Miauwde Servalsong en ze stak de stok uit naar Ravefur die nu al tot zijn buik in de modder was gezakt . Snel sloot hij zijn kaken rond de stok , en probeerde uit alle macht niet los te laten terwijl Servalsong hem eruit trok. Uitgeput plofte hij terug op de vaste grond, zijn lange vacht helemaal doordrenkt met modder. "Dankje Servalsong, zonder jouw zou ik het niet gered hebben" mauwde hij blij en hij gaf haar een dankbare lik over haar oor. En daarna begon hij de modder uit zijn eigen vacht te likken, het smaakte verschrikkelijk maar het moest uit zijn vacht voor het aankoekte.

Met al haar kracht trok ze Ravenfur uit de modder met haar tak, "Geez, wat eet jij, Bakstenen?" Murmelde ze om de tak heen, al klonk haar stem een beetje vervormd omdat ze een tak in haar mond had. Ze legde haar tak weer neer en gaapte diep. Hij zag er moe uit, maar goed, dit was allemaal niet gebeurd als hij haar gewoon had laten uit praten, dus veel medelijden voelde ze eigenlijk niet. Ze zat er dus ook kalmpjes bij. "Dankje Servalsong, zonder jouw zou ik het niet gered hebben" Miauwde Ravenfur tegen haar. Servalsong haalde haar schouders op, "Dit was allemaal niet nodig geweest als je me gewoon had laten uit praten," Miauwde ze kalmpjes als antwoord. Ze wreef haar oor gewoon weer droog, "Als je slim bent, spring je gewoon in een stroompje, dan wast het vanzelf van je af. Al zul je het nogal koud krijgen, het is dan minder vies om jezelf te wassen," Miauwde ze kalmpjes. Daarna liep ze een stukje door om te gaan jagen. Ze liet zichzelf in een jachtpositie zakken en sloop wat vooruit. Daarna zette ze zich af en sprong ze. Haar klauwen begroeven zich in de pels van een kleine muis en met een snelle beet was het afgelopen.

"Dit was allemaal niet nodig geweest als je me gewoon had laten uit praten," Miauwde ze kalmpjes als antwoord en ze haalde onverschillig haar schouders op , " Ik ben niet echt altijd de perfecte luisteraar, mischien dat je dat nu wel doorhebt" lachte Ravenfur en hij ging door met zichzelf te wassen . "Als je slim bent, spring je gewoon in een stroompje, dan wast het vanzelf van je af. Al zul je het nogal koud krijgen, het is dan minder vies om jezelf te wassen," mauwde Servalsong kalm. "Ja dat kan ik doen, maar ik heb het niet zo op water zeker na wat er niet is gebeurd" lachte ravenfur. En toen hij klaar was met wassen en zijn vacht terug moddervrij was begon hij ook met jagen. Hij opende zijn bek en de zachte moerasgeur raakte zijn gehemelte, en al snel kon hij de geur van een duif erin onderschijden. Geruisloos volgde hij de geur tot hij de duif zag zitten . rustig zat het beestje op de grond een graantje te pikken, zich er niet van bewust dat zijn leven elk moment zou eindigen. Snel duwde Ravenfur zich af van de drassige moerasgrond en voelde hoe zijn nagels zich in de duif begroeven. Met zijn poot duwde hij de nog zacht schokkende duif tegen de grond, en met een snelle beet maakte hij het dood. De jacht verliep goed en na een tijdje had hij al een heleboel gevangen. Toen hij over de laatste muis nog een beetje aarde trapte ging hij op zoek naar Servalsong, wat zou die al allemaal gavangen hebben ?

Servalsong luisterde niet eens echt meer naar Ravenfur en ging gewoon door met jagen. Ergens hoog in een boom zag ze een oude, grote kraai zitten, hij zat maar wat te soezen en lette niet echt op. Met een lenige beweging, sprong de mooie gevlekte poes op een lage tak. Gracieus klom ze hoger de boom in, tak voor tak, bijna geruisloos. Toen ze dichtbij genoeg was, zette ze zich af, haar klauwen begroeven zich in de vleugels van de kraai en drukten hem tegen zijn tak aan. Voordat hij ook maar andere prooidieren kon alarmeren had ze de kraai al met dodelijke precisie afgemaakt. Ze klom een paar takken naar beneden en liet zich uit de boom vallen toen ze laag genoeg was. Met een zacht plofje landde ze op vier poten op de drassige grond en begroef ze de kraai. Vervolgens joeg ze verder. Een hagedis kon niet ontsnappen aan haar snelle klauwen, en ook een paar muizen moesten het afleggen. Ze begroef ze rustig en rekte zich uit. Ze keek eventjes in het rond en liep naar Ravenfur toe. "En hoe ver ben jij al Ravenfur?" Miauwde ze kalmpjes terwijl ze achter hem uit de bosjes opdook. Ze schudde eventjes wat takjes uit haar gevlekte vacht en keek hem daarna aan met haar heldere groene ogen.

Ravenfur stapte door tot hij hij een klein groepje van bomen kwam waar hij servalsong het laats had gezien, "Servalsong ?" mauwde hij . En opeens kwam Servalsong uit de bosjes opgedoken en snel schudde ze de takjes uit haar vacht ,"En hoe ver ben jij al Ravenfur?" Miauwde ze. "Redelijk ver , ik heb een paar duiven te pakken gekregen en een paar muizen , ook een paar kikkers en dat is het zo een beetje. Het moeras puilt nu echt uit van de prooi." mauwde hij vrolijk. "En wat heb jij allemaal te pakken gekregen" mauwde Ravenfur verder en hij ging voor Servalsong op de grond zitten. Servalsong keek hem aan met haar heldere ogen en Ravenfur keek ook in haar ogen, het waren net poelen van groen glinsterend water . snel wendde Ravenfur zijn hooft terug af en hij wachtte op Servalsong's antwoord.

( flutpost -.-" )

Ze luisterde kalm naar Ravenfur's opsomming van prooi. Zijzelf zag het nut niet echt van het opsommen ervan. Het voelde meer als opschepperig dan nuttig als ze het deed. Maar goed, als hij het zo graag wou, waarom dan ook niet? Ze haalde diep adem en haar staart zwiepte eventjes heen en weer, 'Een kraai, een hagedis en wat muizen, niet gigantisch veel maar het volstaat.' Miauwde ze rustig, haar poot schoonwassende van modder. Het smaakte verschrikkelijk, dat zeker maar ze liet zich er niet door afleiden. Zonder ook maar te verstijven werden al haar poten zorgvuldig schoon gelikt, waarna haar vacht weer glansde als vanouds. Ze rekte zich even uit, "Wat nu? Verder jagen?" Miauwde ze kalmpjes aan, ze had geen zin om te beslissingen te nemen, ze gaf tenslotte geen leiding aan de patrouille. Ze keek eventjes naar de jongere, zwarte kater, maar fixeerde haar groene ogen daarna weer op de blauwe lucht.

Servalsong begon ook met het opsommen van haar prooi , ookal zag Ravefur aan haar gezicht dat ze het nogal nutteloos vond. 'Een kraai, een hagedis en wat muizen, niet gigantisch veel maar het volstaat.' Miauwde ze , en ze begon de modder weg te likken. Ravenfur bleef naar Servalsong kijken tot ze klaar was . Ravenfur werd even afgeleid door de fonkelink van haar net schoongewassen vacht , hoe kon haar vacht zo glimmen ? Ravenfurs vacht glimde alleen als het nat was ."Wat nu? Verder jagen?" vroeg Servalsong toen ze alle modder uit haar vacht had gelikt. " Ik denk dat we weg genoeg prooi hebben verzameld nu, we kunnen ook gewoon even langs de grenzen wandelen" mauwde Ravefur vriendelijk. Hij was het jagen nu een beetje moe , en ze hadden toch al veel prooi gevangen. En terwijl ze langs de grenzen gingen konden ze die ook op indringers controleren, dan deden ze toch ook iets nuttigs.

"Ik denk dat we weg genoeg prooi hebben verzameld nu, we kunnen ook gewoon even langs de grenzen wandelen" Stelde Ravenfur voor. Even dacht Servalsong erover na, een wandeling langs de grenzen, kon nuttig zijn? Maar waarom? Dat snapte ze niet zo heel erg goed, normaal als een jachtpatrouille klaar was met jagen, gingen ze terug naar het kamp. Maar goed, ze zou er wel achter komen waarom het was als ze mee zou gaan. Dus ze haalde haar schouders op, "Is goed," Miauwde ze, terwijl ze zich eventjes lenig uitstrekte en een gaap eventjes over haar rozige kaken rolde. Ze wreef even met haar goudkleurige gevlekte pootje over haar zachtroze neus heen alsof ze slaap uit haar ogen veegde. Ze keek hem daarna weer aan, "Waar gaan we heen dan?" Miauwde ze rustig, "Thunderclan grens, Rogue grens, Windclan grens?" Ze ging het rijtje gewoon af, licht benieuwd welke hij zou kiezen.

"Is goed," Miauwde Servlsong terwijl ze zich eventjes lenig uitstrekte ,"Waar gaan we heen dan? Thunderclan grens, Rogue grens, Windclan grens?" mauwde Servalsong en Ravenfur kon van haar gezicht aflezen dat ze een beetje nieuwsgierig was ." Thunderclan grens zeker niet , ik heb niet echt zin om langs dat stinkende donderpadte gaan" mauwde Ravenfur eneven dacht hij terug aan de vieze monstergassen , maar snel zette hij het terug van zich af. "Wat dacht je van Rouge grens" vroeg hij vriendelijk. En hij wachtte op Servalsongs antwoord , weer keek hij even in haar groene ogen maar snel wende hij zijn hoofd terug af. Nonchalant likte hij nog even aan zijn poot en wreef ermee over zijn oor , nog steeds proefde hij de vieze geur van modder in zijn vacht maar dat zou er wel weer uitgaan.

"Thunderclan grens zeker niet, ik heb niet echt zin om langs dat stinkende donderpad te gaan" Miauwde Ravenfur. Oke, daar had hij een punt, dat moest ze toegeven. "Daar heb je gelijk, maar om nog maar te zwijgen over die arrogante Thunderclan katten die zo lui zijn dat zij stinken," Miauwde ze, haar bovenlip eventjes optrekkende in afschuw. Ze had een hekel aan Thunderclan katten, arrogante pluizenballen. Toen stelde Ravenfur de rogue grens voor. Servalsong keek daar even bedenkelijk bij, "Weet je dat wel zeker met al die indringers? Misschien kunnen we dat beter aan de grote patrouilles overlaten," Miauwde ze bedenkelijk, ze was wel een type om te discussieren. En ook vooral omdat ze vaak wel een paar stappen vooruit dacht. Ze schudde haar goudkleurige vacht eventjes uit en keek hem nonchalant aan, wachtend op reactie.

"Daar heb je gelijk, maar om nog maar te zwijgen over die arrogante Thunderclan katten die zo lui zijn dat zij stinken," Miauwde Servalsong, haar bovenlip eventjes optrekkende in afschuw. Ravefur grinnikte even door haar reactie , wel had ze gelijk die thunderclankatten denken dat ze alles kunnen. Toen Servalsong zijn voorstel van de rouge grens hoorde gaf ze een bedenkelijk antwoord,"Weet je dat wel zeker met al die indringers? Misschien kunnen we dat beter aan de grote patrouilles overlaten," Miauwde ze bedenkelijk. "Denk je dat wij het niet aankunnen ?" mauwde Ravenfur en hij keek haar aan met een uitdagende twinkeling in zijn ogen. "maar oke , als jij het niet wilt kunnen we ook langs de windclangrens gaan." mauwde hij er kalm achterna

"Denk je dat wij het niet aankunnen?" Miauwde Ravenfur met een uitdagende twinkeling in zijn ogen. Had hij nou nog niet geleerd dat hij niet moest spotten met haar. Ze gaf een cynisch kuchje en keek hem koeltjes aan, "Weer een risico nemen Ravenfur?" Miauwde ze met een licht spottende ondertoon, "Moet ik je herinneren aan het modder incident? Of moet ook eventjes voor je uitstippelen wat er nu kan gebeuren als we in een val lopen?" Miauwde ze ijselijk kalm, haar om haar poten krullend terwijl ze ging zitten. Haar voorpoot werd opgetild en als nonchalant gebaar schoongelikt, ondanks dat hij al redelijk schoon was. Met dit territorium wist je het toch maar nooit, je kon binnen de kortste keren weer vies worden, zeker met al die modder hier. "Maar oke, als jij het niet wilt kunnen we ook langs de Windclangrens gaan." Miauwde Ravenfur. "Laten we maar naar de magere konijnenjagers gaan," Miauwde ze, nog steeds koeltjes, en ze begon al weg te lopen in de richting van de windclan grens, haar staart in de wind als teken dat ze niet bang voor ze was, en zeker ook niet bang was voor Ravenfur.

Servalsong gaf een kein kuchje ."Weer een risico nemen Ravenfur?" Miauwde ze met een licht spottende ondertoon, "Moet ik je herinneren aan het modder incident? Of moet ook eventjes voor je uitstippelen wat er nu kan gebeuren als we in een val lopen?" Miauwde ze ijselijk kalm. "Oh maar denk je dat ik niet kan vechten , ik maak die rouges af met een klauwslag" mauwde hij nog steeds met die uitdagende twinkeling in zijn ogen, hij zou zich gewonnen geven in spel dat Servalsong speelde. Maar ze had dan toch besloten dat ze naar de windclangrens wou ,"Laten we maar naar de magere konijnenjagers gaan," Miauwde ze kloeltjes. En ze begon al in de richting van de windclangrens te lopen, en Ravenfur volgde haar voorbeeld en samen liepen ze in richting Windclan. In de korte tijd dat Ravenfur vandaag met Servalsong had doorgebracht had hij toch al iets over de mooie bruine poes geleerd, deze kat liet zich niet kleinkrijgen.

"Oh maar denk je dat ik niet kan vechten, ik maak die rogues af met een klauwslag" Miauwde Ravenfur, nog altijd met dezelfde uitdagende twinkeling in zijn ogen. Servalsong rolde met haar ogen, "Natuurlijk, en egels vliegen, pas maar op dat je geen nagel breekt," Antwoordde Servalsong scherp, nog steeds met dezelfde spottende ondertoon. Vervolgens liep ze weer door, ze had geen zin in Ravenfur's spelletjes. Ze was hier om te jagen, niet om op te scheppen of zielige opschep spelletjes te spelen. Zij was hard, ze was serieus, en ze was streng voor zichzelf, dat nog het meest. Met sierlijke ietwat verende passen liep ze rustig door, ze keek één keertje om of Ravenfur haar wel volgde, maar vervolgens liep ze gewoon door. De wind begon steeds meer aan haar vacht te trekken, en dat maakte haar al snel duidelijk dat ze er al bijna waren. "Hier zijn we dan," Miauwde ze, nog steeds dezelfde koele ondertoon. "Laten we maar snel door gaan, deze border is namelijk dodelijk," Miauwde ze, "Dodelijk saai, maar ja, dat zijn alle borders," Vervolgde haar zin.

"Natuurlijk, en egels vliegen, pas maar op dat je geen nagel breekt," Antwoordde Servalsong scherp, nog steeds met dezelfde spottende ondertoon. Ravenfur besloot om haar opmerking maar te negeren en bleef doorlopen . Ravenfur voelde dat de wind steeds harder begon te waaien en dat bevestigde dat ze er bijna waren en na een tijdje stopte Servalsong met rennen . "Laten we maar snel door gaan, deze border is namelijk dodelijk," Miauwde ze, "Dodelijk saai, maar ja, dat zijn alle borders," Vervolgde Servalsong haar zin. Ravenfur stopte nu ook en ging naast Servalsong gaan. "Wat maakt jouw zo prikkelbaar , lach jij wel eens een keertje " mauwde Ravenfur, maar hij had er meteen weer spijt van . Normaal zei hij nooit zo'n dingen, maar de zin was er gewoon uitgefloept. Nu keek hij weer recht in de groene ogen van Servalsong , maar deze keer wende hij zijn hoofd niet af . Hij wachtte op haar reactie.

"Wat maakt jouw zo prikkelbaar , lach jij wel eens een keertje" Miauwde Ravenfur tegen haar. Eventjes verstijfde Servalsong, en daarna keek ze om, nog altijd met een koele blik in haar ogen. Geen scherpe opmerking deze keer, alleen een ophaling van haar glanzende bruin gevlekte schouders. "Ik wil gewoon zo snel mogelijk weer terug naar het kamp," Murmelde ze, ze werd altijd een beetje gespannen als het woord grens in het gesprek kwam, haar normale bijdehandte opmerkingen werden dan eerder scherp en spottend, niet meer sarcastisch en duister zoals bij haar humor hoorde. "Mocht je het niet weten, mijn moeder is op de grens gestorven, nou goed?" Murmelde ze er achteraan, en met een zwiep van haar staart liep ze weer verder. Al snel gingen haar oren weer overeind en nam ze haar oude gracieuze en trotse houding weer aan alsof er niks gebeurd was. De herinneringen werden weer weggedrukt en ze deed alsof er niks gebeurd was.

Ravenfur zag Servalsong verstijven , en hij was even bang voor weer een harde en spottende opmerking. Maar verbazingwekkend genoeg kwam die niet. "Ik wil gewoon zo snel mogelijk weer terug naar het kamp," Murmelde Servalsong,"Mocht je het niet weten, mijn moeder is op de grens gestorven, nou goed?" Murmelde ze er achteraan en toen liep ze verder. Ravenfur was even stil , dat wist hij niet . " Sorry Servalsong ,dat wist ik niet het spijt me van je moeder" mauwde meelevend en hij en hij drukte troostend zijn vacht tegen de hare terwijl ze terug naar het kamp wandelde , hij wist niet of ze het zou toelaten maar toch deed hij het . Even dacht hij terug aan de dood van zijn vader , vermoord door een donderclankrijger . Maar al snel probeerde hij de herinnering te negeren en terug weg te duwen naar een donker hoekje in zijn hoofd. "Laten we onze prooien eerst gaan ophalen ?" mauwde hij terug vriendelijk.

Onderwerp: Re: Jachtpatrouille(Vervolg)