Strange feelings (Snakepaw? en anders iemand anders)

Darkpaw wurmde lekker rond in haar nestje, dromend over... Over... Waarom over Snakepaw? Darkpaw vond persoonlijk dat ze best aak aan hem dacht, en ze was ook wel vrij veel bij hem. In haar droom waren ze aan het jagen in een bosje, samen jaagden ze op muizen en vogels, ze vingen er veel, het was leuk, later werd ze wakker. Ze opende haar ogen en keek even rond, ze zach het op gerolde bolletje snakepaw. Ze glimlachte even naar hem en stond toen op. Ze gaf zich zelf een rustige zorg vuldige was buurt en verliet toen de Apprentices den. Ze paste haar zicht aan en liep toen door, naar de prooi stapel. Ze koos een muis, net zo'n mollige als in haar droom. Weer, weer he, weer dacht ze aan die droom. Ze at het muisje op en verliet toen het kamp, even jagen, dat zou haar wel op andere gedachtes brengen. Darkpaw maakte zich ook wel zorgen om hem, zijn mentor, volgens mij wantrouwde hij hem, want voor het laatst wouw hij niet gaan trainen met zijn mentor. Ze knipperde even met haar ogen en ging toen bij een meertje zitten, ze keek in het water, en toen hoorde ze wat geritsel. Ze keek om en zag een bruin gestalte tussen de bladeren, een muis. Ze zakte in een goede sluip houding die ze pas van haar mentor had geleerd. Poot oor poot, met lenige goede stappen sloop ze er op af, met haar staart in de goede beweging, sloop ze geluid loos op het muisje af, haar moord lustige blik gericht op het muisje, ze zakte wat veder door haar pootjes om een sprong voor de bereiden, dat kon ze nog niet perfect, maar ze zou haar best doen. Met een lenige, vrij goede sprong lande ze op het muisje, en dode ze het beestje snel. Ze begroef daarna haar vangst en ze richte haar blik weer op de omgeving, met haar jacht instincten nu op scherp snoof ze de lucht op en keek ze rond. Ze zag een kraai op de grond landen. Ze had nog nooit op lucht beesten gejaagd, nu kon ze kijken of ze zelf een tactiek kon verzinnen. Ze bestudeerde de kraai goed, hij pikte ergens op. Uit instinct zakte ze door ahar poten heen, met haar ogen scherp op de kraai gericht. Rustig bewoog ze zich stilletjes naar voren, poot voor poot en na enkele muis lengtes afstand waagde ze een directe sprong op de kraai, ze dode het dier. Mooi nu had ze twee prooi stukken om me te nemen naar het kamp! Toen ze eht diertje had begraven schoot er weer gedachtes over Snakepaw haar kop binnen. Ze zuchtte, en ging zitten bij een meertje, waar ze wat water van op dronk.

'T Liefst Snakepaw...
En anders mag er ook een ander komen

Het opgerolde balletje begon te bewegen toen Darkpaw eenmaal de Apprentice's Den uit was. Niet zo zeer omdat zij dan weg was, maar omdat Snakepaw een beetje later wakker werd dan haar. Zijn ogen, die aardig verkleurd waren, namelijk van ijsblauw naar lichtpaars achtig. Snakepaw vond het niet echt erg. Hij vond zijn oogkleur redelijk mooi. Hij snorde zacht toen hij de geur van Darkpaw rook. Ze was er weer eens in haar eentje op uit. Niet dat hij dat erg vond. Nu kon hij naar haar toegaan. Snakepaw likte over zijn eigen vacht en zorgde dat die er verzorgd uitzag. Hij liep richting de geur van Darkpaw, die alsmaar bij elke stap scherper ruikend in zijn neus werd. Snakepaw gaf zijn flank nog een paar stevige likken. Het moest er gewoon verzorgd uitzien. Snakepaw bewoog zich zachtjes en ritmisch over de grond. Binnenkort zou hij misschien krijger worden. Hij deed het goed, vond hijzelf. Hij kreeg niet echt hulp van Blacknight en toch vond hij dat hij het goed deed. Hij had de hulp van zijn mentor, die hij eigenlijk helemaal niet zijn mentor wou noemen, helemaal niet nodig, hij kon het in zijn eentje ook wel afhandelen. Hij wou niet zo'n blije Apprentice worden die elke dag op zijn mentor zat te wachten, God, nee! Snakepaw zag Darkpaw zitten en snorde. In plaats van luid op haar af te gaan, zoals hij meestal deed, boog hij zich tegen de grond en sloop hij onhoorbaar naar voren. Hij wou Darkpaw een beetje verrassen. Toen Snakepaw dichtbij Darkpaw was, sprong hij tegen haar aan, zodat ze allebei omvielen. Lachend keken zijn lichtpaarse ogen diep in die van Darkpaw. 'Hallo!' riep hij blij, terwijl hij haar een lik over haar snoet gaf. Hij ging van haar af en ging naast haar zitten. Zijn cyperse vacht, die uit grijs-zwart-witte strepen bestond, stond plat tegen zijn lichaam aan gelikt. Snakepaw vond het maar raar dat zijn ogen een beetje verkleurden, maar het bleek dus heel normaal te zijn dat als je kitten was je andere ogen had dan als je ouder werd. Niks mis mee. Snakepaw had van een oudste gehoord dat zelfs krijgers hun ogen nog verkleurden, op onverklaarbare wijze en zo was het met je pels dus ook gesteld. Daar konden strepen, vlekken of andere dingen in komen, naarmate je ouder werd. Snakepaw had eerst een zwart-witte pels, maar nu een cyperse. Hij trok zich er niet zo veel van haar. Het zal wel weer zo zijn, als de oudsten het zeiden. Hij keek opzij naar Darkpaw. 'Alles goed?' vroeg hij opgewekt, terwijl hij snorde.

[Ik kan je niet pm'en O.o]

Toen ze aan een tweede slok wouw beginnen werd ze op zij geduwd en hoorde ze een hallo, terwijl ze een lik over haar snoet kreeg, en toen ving ze een blik van Snakepaw op! Ze voelde zich warm bij hem en gaf ze gaf hem een lik en snorde toen luid, 'hallo', en ze lachtte ook. Zijn diep paarse kanpe ogen staarde in de amber gele van Darkpaw. Snakepaw ging van ahar af en ging zitten, Darkpaw vatsoeneerde haar vacht en ging toen ook naast hem zitten, en tegen hem aan. 'Alles goed?' vroeg snakepaw opgewekt. 'Ja hoor! En met jou?' snorde ze terug. 'Binne kort krijger, he! En ik vind het knap dat jij alles aan je zelf hebt geleerd! Ik heb Blackclaw als mentor gekregen, de laatste maan, en die heeft me nog wat belangerijke dingen bij gebracht, maar ik durf te wedden dat jij alles je zelf hebt aan kunnen leren!' Miauwde ze intosiast. Ze keek hem aardig aan, zij was net als Snakepaw een aardige shadow clan kat, maar ze had soms wel wat slechte trekjes tegen over anderen, en andere clans, maar ze was betrouw baar, begrip vol, en aardig. 'Zin om samen wat te doen, ik heb net gejaagd. Ik heb twee dingen gevangen, een muis, en een kraai', miauwde ze. 'En wat zou jij als krijgers naam willen?' Vroeg ze toen. Zij heeft er haar laatste Apprentices maan veel over na gedacht, Darkfur, dat werd 'm, daar was ze honderd procent zeker van!

Snakepaw keek opzij en snorde zacht, bij het zien van de amberkleurige ogen van Darkpaw. Zijn lichtblauwe ogen bekeken haar even snel. Ze was al aardig gegroeid, kon hij zien. Hij vond het wel leuk om dat te zien, dat Darkpaw snel groeide. Maar niet alleen qua lichaam, ook mentaal was ze veel beter geworden in enkele dingen. Ze zou vast wel training krijgen van een kat, toch? Hij keek haar even aan, om vervolgens naar haar vragen te luisteren en een eerlijk antwoord te bedenken en ook een redelijk antwoord. Je kon een eerlijk antwoord hebben, maar die moest natuurlijk ook vanuit je hart komen, vond Snakepaw. Snakepaw zou nooit, behalve misschien bij Blacknight dan, zomaar een vraag beantwoorden zonder erover na te denken. Snakepaw was ook het meest bekend om zijn eerlijkheid, volgens de oudsten dan. Snakepaw luisterde vaak verhalen bij de oudsten en die vonden hem eerlijk. Maar laatst was er bij de oudsten iets ergs gebeurd. Aqualight, een vriendin van zijn vader, bleek overleden te zijn. Een paar oudsten dachten dat het zelfmoord was, maar andere oudsten dachten weer dat het een ongelukje was. Snakepaw was er niet bij en had niet meer gehoord dan dat Aqualight uit een boom gevallen was, dus oordelen over haar dood kon hij in elk geval niet. Hij keek richting Darkpaw. 'Met mij gaat alles prima,' antwoordde hij, terwijl hij zijn kopje even tegen de hare legde. Hij krulde zijn staart beschermend rond haar staart heen, alsof hij ontdekt had dat een of andere kat uit de struiken naar hun keek. Dit was natuurlijk niet waar, maar Snakepaw vond dit een stuk veiliger voor Darkpaw. Hij werd een beetje verlegen. 'Nou ja, zo veel heb ik mezelf nu ook weer niet geleerd hoor,' zei hij tegen Darkpaw, terwijl hij even verlegen naar zijn pootjes staarde. Hij snorde zacht. 'Jij hebt ook goede vorderingen gemaakt!' zei hij, terwijl hij haar trots een kopje gaf. Hij wou net antwoorden op haar vraag, toen een volgende vraag van haar hem weer aan het denken zette. 'Ik denk er ook heel erg veel over na. Ik vind Snakecloud wel een leuke naam. Of Snaketail,' zei Snakepaw, terwijl hij naar boven keek, naar de lucht en diep nadacht. 'Ik heb wel zin om met je te jagen, maar eerst wil ik heel even uitrusten,' gaf hij toe, terwijl hij grijzend naar Darkpaw keek en zijn lichtblauwe ogen naar de hemel liet gaan. 'Wist je al dat Aqualight overleden was?' vroeg hij toen aan Darkpaw, terwijl zijn oortjes voor heel even plat gingen. Hij keek naar Darkpaw en je kon aan zijn gezicht zien dat hij het wel vervelend vond. Hij was nog bij Aqualight aanwezig geweest, toen die bij zijn vader aan het uithuilen was. Snakepaw had haar toen proberen op te vrolijken, wat maar kwart gelukt was. Trouwens, hij sprak zijn vader wel vaker. Nu deed zijn vader heel anders als vroeger tegen hem, wat Snakepaw eigenlijk wel fijn van hem vond. Hij keek opzij naar Darkpaw. Hij boog zich een beetje naar voren en liet zijn tong een beetje in de rivier zakken. Toen het heldere water op zijn tong kwam en hij dit proefde, dwong zijn tong om meer te nemen en Snakepaw liet zijn tong over de rivier gaan. Dit gaf kleine rimpeltjes, wat uiteindelijk kringen werden, in het water en Snakepaw dronk snel. Een vraag kwam in hem op en Snakepaw kwam omhoog. 'Je wordt toch niet gepest door andere Apprentice's of krijgers of zo hè?' vroeg hij aan Darkpaw, terwijl hij naar Darkpaw keek en een intense woede in hem kwam opborrelen. Stel je toch eens voor! Niemand mocht Darkpaw pijn doen! Snakepaw schrok van zijn felle gedachten, maar dacht er niet verder of na, had er geen zin in, om zich kwaad te maken om iets wat er misschien wel helemaal niet was. 'Anders kan je altijd naar mij komen, dan zal ik ze eens wat laten zien,' zei hij, terwijl hij Darkpaw een lichte knipoog gaf. Dat ging eigenlijk heel spontaan. Hij kneep een oog gewoon een paar seconden dicht, terwijl hij de andere met moeite open hield. Dit hield hij slechts even vol, maar genoeg om een werking van een knipoog te hebben, in elk geval. Vrolijk keek Snakepaw opzij naar Darkpaw en snorde zachtjes. 'Het is hier wel fijn.'

'Met mij gaat alles prima,' beantwoorde Snakepaw op de vraag van Darkpaw. 'Vijn om te horen', snorde ze terug. Ze kon merken dat hij dat eerlijk zei, en daar was hij blij mee. Snakepaw legde zijn kopje tegen het hare, en dat vond ze fijn. Anderen deden datook wel, gewoon, maar bij Snakepaw voelde het fijner, bij hem had ze ook een vijlig gevoel. Snakepaw krulde zijn staart om de hare, en dat vond ze ook fijn. 'Nou ja, zo veel heb ik mezelf nu ook weer niet geleerd hoor,' zei hij tegen Darkpaw, en Darkpaw zag dat hij naar zijn pootjes staarde op een verlegen manier. Darkpaw drukte zijn kopje omhoog en snorde: 'Niet zo verlegen jo, je hebt je zelf super goed getraind en je zelf supper goed dingen aan geleerd, dat was mij niet gelukt hoor, daar voor zou ik wel een mentor nodig hebben', zei ze half laggend. 'Jij hebt ook goede vorderingen gemaakt!' zei Snakepaw terwijl hij haar een kopje gaf. Darkpaw snorde, 'dankje'. 'Ik denk er ook heel erg veel over na. Ik vind Snakecloud wel een leuke naam. Of Snaketail,' zei Snakepaw. Welke zou zij het beste bij hem passen, ze dacht na, Snaketail vond ze wel een goede, maar... Snakecloud vind ze orgineel. 'Hmm, ik vind Snakecloud wel orgineel. Dat zou je niet gou horen, die naam. Vind ik dan', miauwde ze. 'Ik heb wel zin om met je te jagen, maar eerst wil ik heel even uitrusten,' Zei Snakepaw vervolgens op haar vraag. 'Is goed, hier zitten met jou is ook wel fijn', zei ze, terwijl ze hem een likje gaf. 'Wist je al dat Aqualight overleden was?' Darkpaw wist dat nog niet, toen dat bekent was was zij vast buiten het kamp. 'Eeh, nee', miauwde ze. 'Is dat echt zo?' Vervolgde ze. Darkpaw merkte op dat het Snakepaw wel geraakt had, ze gaf hem een troostend kopje en ze drukte zich iets dichter tegen hem aan. 'Je wordt toch niet gepest door andere Apprentice's of krijgers of zo hè?' Darkpaw keek Snakepaw aan. 'Negeerd, alleen jij, en Blackclaw besteden aandacht aan me, ik die niet echt eerlijk tegen Blackclaw. Alleen bij jou durft ik me zelf te zijn, bij Blackclaw die ik iets kitten achtiger en killer,' zei ze kalm. 'Anders kan je altijd naar mij komen, dan zal ik ze eens wat laten zien,' Zei Snakepaw terwijl hij een knipoog liet zien. Darkpaw snorde, 'Dankje'. Ze keek even naar de lucht. 'Je bent aardig, heel aardig', zei ze plots, en het kwam echt van uit haar hart. Ze zei het op een toon die je niet vaak hoorde, je kon echt horen dat het van uit haar hart kwam, je kon merken dat ze het echt meende, en dat ze met "aardig" echt aardig bedoelde! 'Het is hier wel fijn. Zei Snakepaw, Darkpaw glimlachtte, en bleef tegen hem aan geplakt zitten. Ze wist het nu, het antwoord op haar gevoelend voor Snakepaw. Ze is verlieft.

[Wohoo romantishe verhaal!]

Snakepaw keek opzij naar Darkpaw en snorde lichtelijk. Hij vond het wel fijn dat ze zo dicht tegen hem aan kwam zitten, maar was dit eigenlijk niet gewend van Darkpaw. Wat was er met haar? En wat was er met hem? Waarom vond hij dit fijn en duwde hij haar niet van zich af? Waarom deed Darkpaw anders? En waarom voelde dit zo fout? Maar Darkpaw was geen echte familie, anders zou het pas echt fout geweest zijn. Hij keek opzij naar Darkpaw. Die blik! Dat kon niet missen! Was Darkpaw verliefd op hem? Maar ze wist toch, iedere kat in de Clan wist dat toch, dat je pas officieel partners mocht zijn als je krijger was? Snakepaw keek een beetje ongemakkelijk opzij, maar kon het snorren niet laten. Hij kon niet ontkennen dat hij Darkpaw op dezelfde manier leuk vond, dat het gevoel wederzijds was, maar wat zou zijn vader hier wel niet van denken? Darkpaw was tenslotte geadopteerd als zusje in de familie van hun en dan kon Snakepaw haar toch niet leuk vinden op die manier? Maar aan de andere kant was Darkpaw niet officieel familie van hun, dus zou het wel kunnen. Snakepaw wist niet goed wat hij van deze situatie moest denken en vinden, maar zijn staart krulde al vanzelf rond de staart van Darkpaw. Hij keek opzij naar haar en bood hem zijn schouder aan, door een beetje te bukken, zodat ze daarop, als ze wou, haar kopje kon leggen. Snakepaw vond dit moment wel erg romantisch, maar tegelijk was hij ook een beetje bang dat zijn vader Darkpaw en hem hier zag zitten. Hoe zou zijn vader reageren als hij toegaf dat hij verliefd was op Darkpaw? Sterker nog, hoe zou heel SchaduwClan reageren? Of zou het juist een goed idee zijn om niks van de reacties aan te trekken? Snakepaw wist niet echt wat hij met deze nieuwe gevoelens aan moest, evenals tegen Darkpaw spreken over de vondst van deze gevoelens. Snakepaw keek richting Darkpaw. Misschien.. Misschien was het wel helemaal niet wat hij dacht en was Darkpaw niet eens verliefd op hem. Maar dan gedroeg ze zich wel heel raar, nee, dat leek hem bijna onmogelijk te zijn. Snakepaw keek naar Darkpaw, niet echt in staat om iets te vragen of om iets te doen. Trouwens, de stilte was voor hem ook wel fijn. Het gaf een soort gevoel van genieting. Hij liet zijn blik naar Darkpaw dwalen. Sterker nog, wat zou Shadepaw hier van vinden? Snakepaw had zichzelf al diep vanbinnen beloofd dat geen enkele poes tussen hem en Shadepaw inkwam, de reactie van zijn broer was voor hem het belangrijkst. Misschien moest hij maar eens gaan praten met Shadepaw. Ja, misschien kon hij beter eerst met Shadepaw praten en dan pas met Scytheshade, zijn vader. Misschien kon hij zelfs beter eerst met Shadepaw, dan met Purplestorm en dan pas met Scytheshade praten. Maar misschien moest hij maar eerst wachten tot Darkpaw en hij krijgers waren. Snakepaw zat overduidelijk in de knoop met zichzelf. Hij keek opzij naar Darkpaw en om haar ook geen bezorgde gevoelens te geven, gaf hij haar een lik tussen haar oren, terwijl hij luid snorde. Zijn blauwe ogen lieten zich gulzig over haar slanke lijfje glijden. Snakepaw snorde zachtjes. Het viel hem nu pas echt goed op dat Darkpaw eigenlijk hartstikke slank was. Of vielen de goede dingen hem nu op omdat hij verliefd was? Hij wou Darkpaw zo min mogelijk laten merken, maar dat ging moeilijk, haast onmogelijk. Hij keek naar haar en zijn blik verried al genoeg. Hij grijnsde een beetje onbeholpen. Hij vond het stiekem hartstikke leuk dat Darkpaw hem wel zag zitten. 'Hoe wil jij dan heten als krijger?' vroeg hij toen maar, om hemzelf toch maar één houding te geven. Snakepaw keek naar Darkpaw, met een vriendelijke grijns, bijna verliefd. Trouwens, dat Darkpaw zo dicht tegen hem aan kroop, wou ook al hartstikke veel zeggen. Snakepaw ging liggen, terwijl hij Darkpaw uitnodigend aankeek om ook te gaan liggen, lekker dicht tegen hem aan. Hopelijk wist Darkpaw dat ze haar liefde pas kon verklaren als ze beiden krijgers waren. Snakepaw keek opzij, naar Darkpaw. Een prachtig uitzicht.

Darkpaw wist niet hoe ze met het gevoel: verliefd, om moest gaan, ze was het, en daar was niks aan te doen. Ze voelde zich fijn zo tegen Snakepaw aan. Ze vond eht zo heel fijn. zo fijn dat er er geen woorden voor waren. Al wist ze dat ze pas partners konden worden als ze Warriors waren. En als Snakepaw het ook wouw. Ze bleef strak tegen Snakepaew aan zitten. Hij liet het toe, was hij ook verliefd? Even later liet Snakepaw zijn kopje een beetje zakken, en hij maakte plaats voor Darkpaws kop op zijn schouder, ze deed dat. Ze snorde leud. Ze voelde zich warm. Ze wist nu geen worden om te zeggen. Ze wist helemaal niks te zeggen, maar dat boeide niet. Dat boeide helemaal niks. Het was zo ook wel fijn, romantish, en dat voelde goed. Maar toch, ze is geadopteerd, door Snakepaws ouders! Hoe zouden zij hier over denken, wat als de vader, Scytheshade nu aan het jagen is, of op patroullie? Zou hij het accepteren? Hoe zouden ze reageren, de meesten weten niet eens dat ze is geadopteerd! De meesten denken gewoon dat ze het zusje is van Snakepaw, en dan, als ze als Warriors partners zullen worden, wat zullen ze wel niet denken? Ze ze schudde de gedachtes van zich af, het was nu te fijn om aan problemen te denken, en tenlotte, ze zou zich niks van de andere aan trekken, desnoods zecht ze dat ze geadopteert is, en als ze het dan nog eint accepteren, dan hebben ze pech, eht is haar leven! Niet die van hun! Ze bewoog lief met haar kopje, om haar kopje lekker in zijn vacht te wurmen, en ze snorde leud. 'Hoe wil jij dan heten als krijger?' Vroeg Snakepaw toen. Ze keek in zijn pogen, hij grijnsde, hij grijnsde op een manier dei vertlede dat hij verliefd was, neit voor honderd procent, maar het grootste del vertelde het. 'Darkfur, of Darkflower, tussen die zit ik te twijvelen', miauwde ze, terwijl ze hem even verliefd aan keek. Snakepaw ging liggen, en liet merken dat hij wouw dat ze naast hem ging liggen, en tegen hem aan. En dat deed ze ze ging dicht tegen hem aan liggen. ze keek naar Snakepaw, hij had mooi ijsblauwe ogen, die je van alles konden vertellen. Ze keek naar voren. Het was een supper mooi beeld, de zon zat hoog in de lucht, die de meertjes lieten glinsteren. Het was zo'n mooi beeld, een echt romantish mooi beeld! Ze bleerf snorren. Ze bleef naar voren kijken, met haar kopje tegen Snakepaws kopje. En ze legde haar poot op die van Snakepaw.

Snakepaw luisterde geamuseerd naar Darkpaw, die haar naam toen zei die ze wou als krijger. Snakepaw keek richting Darkpaw en snorde zacht. 'Ik vind Darkflower goed bij je passen. Je bent ook een bloem,' zei hij, terwijl hij haar aankeek en haar een likje over haar kopje gaf. Snakepaw keek haar geamuseerd aan. Zijn oortjes bewogen heen en weer toen Darkpaw's kopje opeens op zijn schouder lag en even later tegen zijn kopje. Snakepaw grijnsde even naar Darkpaw en voelde zich half ongemakkelijk worden toen Darkpaw's pootje op zijn pootje kwam. Zijn hart begon sneller te kloppen. Ja, hij was verliefd, ook op haar. Het kon hem opeens niet zo veel meer schelen dat zijn vader hier wel eens in de buurt kon zijn. Hij ging zijn liefde voor Darkpaw niet verbergen, dat wou hij niet en Darkpaw wou dat al helemaal niet. Snakepaw keek verliefd opzij naar Darkpaw. Hij ging het haar vragen, als ze ouder was en als ze krijger was. Dan ging hij het op een heel erg speciale manier vragen. Maar nu nog niet. Snakepaw keek richting Darkpaw terwijl hij snorde en zijn staart langzaam over haar rug streelde. Het viel nu pas echt op dat Snakepaw verliefd was op Darkpaw. Hij keek haar vaak aan en hij streelde haar rustig met zijn staart. Dit had hij nooit gedacht. Misschien wisten andere katten nog niet dat ze een geadopteerd zusje was. Snakepaw keek richting Darkpaw en keek toen ook naar voor. Het water was te zien en in dat water was een weerspiegeling van hun tweeën, in elkaar gestrengeld. Snakepaw's hart bonkte wild en Snakepaw haalde even diep adem om zijn hart een beetje te temperen. Hij hoopte dat hij zo gauw mogelijk krijger werd. Dan kon hij Darkpaw pas echt duidelijk maken wat hij voor haar voelde. De eerste die het mocht weten was zijn broertje, Shadepaw. Zou die iets tegen Darkpaw hebben? Dat gaf een steek in Snakepaw's hart. Hij wou dat niemand van zijn familie tegen Darkpaw was. Dat mocht gewoon niet. De angst die hij daarnet nog had om de reacties van zijn vader en zijn moeder, verdween helemaal. Snakepaw keek naar Darkpaw en snorde luid. 'Het komt allemaal wel goed,' zei hij, terwijl hij bijna zeker wist dat Darkpaw met dezelfde gedachten in haar hoofd aan het vechten was. Snakepaw keek rustig richting Darkpaw, terwijl hij zweeg en van dit heerlijke moment genoot. Straks, als ze ouder zouden zijn, als ze allebei krijgers zouden zijn, zou het heel anders worden. Snakepaw wou er nu nog niet over denken wat er dan gebeurde. Hij wou genieten van het Apprentice zijn en genieten van dit heerlijke, zorgeloze moment met Darkpaw. Snakepaw keek richting Darkpaw, opnieuw en genoot deze keer langer van het uitzicht. Hij drukte Darkpaw steviger tegen zich aan en keek haar aan, terwijl hij haar een lik over haar oortje gaf. Twee zwarte katten, een met blauwe ogen en een met amberkleurige ogen. Nou ja... Darkpaw's vacht was meer bruinachtig zwart. Hij keek richting Darkpaw en gaf haar opnieuw een lik. 'Ik vind je leuk,' zei hij, terwijl hij haar aankeek en weer een lik gaf over haar oortje. Hij keek haar weer verliefd aan en streelde voorzichtig haar pootje door er met zijn scherpe nagels over te wrijven. Hopelijk gaf dit een fijn gevoel en geen vervelend gevoel, anders was hij weer lekker romantisch bezig. Snakepaw keek weer richting Darkpaw. Eigenlijk was het behoorlijk fout wat ze deden. Ze waren nog geen officieel partners, maar zaten hier wel erg romantisch en verliefd te doen. Het kon hem eigenlijk ook allemaal maar wat. Als hij verliefd wou doen tegen Darkpaw, dan deed hij dit gewoon. Hij ging zijn liefde door niemand laten temperen voor haar! Snakepaw keek haar weer aan. 'Darkpaw...' fluisterde hij zacht, waarna hij haar nogmaals een lik over haar kopje gaf en haar weer verliefd aankeek. Ja, zodra hij krijger werd, zou hij in het licht van de maan haar voor partnerschap vragen. Hij zou het zeer romantisch aanpakken. Heel erg romantisch. Verliefd keek hij richting Darkpaw en snorde luid. Snakepaw keek weer richting Darkpaw. Ja, dit was echt het allermooiste moment uit zijn leven. Maar ooit ging hij haar moeten vertellen om de fouten die hij gemaakt had. Nee...

'Ik vind Darkflower goed bij je passen. Je bent ook een bloem,' Beantwoorde Snakepaw terwijl hij haar een likje op d'r kopje gaf. Darkpaw spinde, en knikte. Toen Darkpaw haar poot op die van Snakepaw legde zag ze hoe verliefd Snakepaw naar haar keek. Haar hartje begon sneller te bonzen, dit voelde allemaal zo goed. Darkpaw voelde Snakepaws staart over haar rug heen strelen, en Darkpaw deed het zelfde terug. Ze was zo verliefd, er bestonden gewoon geen worden voor. Darkpaws blik dwaalde naar het water waar ze hun tweeën zag zitten. Ze zou niet weten hoe anderen zouden reagreren, maar dat boeide haar ook niet, ze was verliefd, en daar kon niemand iets tegen doen. Niemand zou hun kunnen scheiden later, niemand niet! 'Het komt allemaal wel goed,' Zei Snakepaw. Darkpaw spinde, 'Inderdaad.' Ze voelde hoe Snakepaw zich dichter tegen hem aan drukte, en Darkpaws hartje bontste sneller. Ze was echt verliefd, vanavond zou ze ook in de Apprentices den hopelijk bi hem slapen. Ze zullen niet te scheiden zijn, door niemand niet! 'Ik vind je leuk,' miauwde Snakepaw. Darkpaw keek diep in de ijs blauwe ogen van Snakepaw. 'Ik jou ook, ik vind je echt heel leuk!' Miauwde ze snorrend. Snakepaw gaf weer een likje over haar oor, en zij gaf hem een likje terug, en ze gaf hem een kopje tegen zijn kopje, en ze spinde luid. Snakepaw wreef met zijn nageltjes over haar pootjes dat voelde fijn en ze bleef door snorren, zij bleef kopjes geven, dat hopelijk ook niet ging irriteren. Het mocht officieel niet wat ze deden, maar ze had er nu schijt aan, ze fls de Starclan zal dit moeten begrijpen, liefde was niet tegen te houden, dat kwam gewoon, en dat kon je zelf niet bepalen. 'Darkpaw...' Zei Snakepaw fluisterend. Darkpaw keek in zijn ijs blauwe ogen, en gaf hem snorrend een kopje. Ze hield van hem, maar ze zouden me kaars liefde pas echt verklaren als ze Warriors waren, en tot die tijd zou ze geduld hebben!

Het gevoel dat er iemand was, dat er iemand naar hun keek, speelde de hele tijd op en Snakepaw draaide zijn kopje naar achteren. Het kon hem eigenlijk niet zo heel veel schelen, maar hij wou niet dat hij zo bekeken werd. Hij keek omhoog, naar de bomen. Als het zijn vader was, dan zat die daar meestal. Snakepaw zag geen rode ogen, dus hij moest zich vergist hebben. Ja, dat moest wel. Snakepaw keek rustig naar Darkpaw, terwijl hij snorde. Hij was haar prinses. Zij was prachtig en goed genoeg voor hem. Hij was blij dat hij de lessen van zijn vader niet volledig gevolgd had en dat hij niet had gewild. Anders zat hij hier nu niet met Darkpaw en zou hij Darkpaw vierkant uitgelachen hebben, als hij die lessen van zijn vader wel gevolgd had en een slechte Clankat was geweest. Maar dat was hij dus niet. Hij had ook een paar goede dingen in het hoofd en in het hart van zijn vader kunnen krijgen, alhoewel Snakepaw betwijfelde of zijn vader hem nog steeds een ongelukje vond of dat hij Snakepaw nu compleet geaccepteerd had zoals die was. Snakepaw wist dankzij Darkpaw nu alvast zeker dat hij zich door niemand ging veranderen. Alleen voor Darkpaw zou hij misschien een paar dingen veranderen. Toen hij dacht dat Darkpaw even niet keek, fatsoeneerde hij één plukje die overeind was gaan pieken, wat Snakepaw er dus echt niet vond uitzien. Hij wou er goed uitzien voor Darkpaw. 'Je bent een schatje, weet je dat?' vroeg Snakepaw zachtjes, terwijl hij zijn kopje naar haar oor liet gaan en daar zachtjes een likje aangaf. Hij lachte zijn tanden bloot, voelde zijn hart kloppen en voelde een onnoembaar gevoel in zijn buik opstijgen. Hij snorde luid en keek weer naar Darkpaw. Hij vond het niet erg dat zij nu deels van hem was. Hij voelde zijn hart kloppen als hij dacht aan de Apprentice's Den. Hij zou, wie er ook tegen was of wie het ook raar bekeek, Darkpaw bij hem uitnodigen om te liggen, lekker tegen zijn buikje aan. Eigenlijk was Snakepaw best een romantische kater, ook al had hij dit zelf niet door. Hij wist niet of zijn broertje of zijn zusje ook romantisch konden zijn. Hij keek richting Darkpaw en snorde nogmaals. Dit was echt zo hard verboden. Eigenlijk mochten ze deze dingen pas toen als ze ouder waren, maar viel liefde eigenlijk te stoppen? Viel liefde te temperen, behalve als het dan slecht ging? Snakepaw wist het niet en eigenlijk wou hij er ook nog helemaal geen antwoord op. Het enige wat hij wist was dat hij verschrikkelijk verliefd op Darkpaw was en dat hij haar voor dit moment met niemand wou delen en haar niet wou laten gaan. Het was nog maar begin de middag, dus ze konden hier nog wel even blijven liggen, wat Snakepaw niet heel erg vond. Hij keek richting Darkpaw en snorde luid. Het gevoel dat iemand keek kwam weer terug en zonder dat Darkpaw het zou merken, flitsten Snakepaw's ogen heen en weer, het gebied verkennend. Hij zou toch zweren dat iets of iemand hun de hele tijd bekeek. Of kwam dat gewoon omdat hij al eerder het gevoel had gehad dat dit geen goed idee was? Snakepaw keek nog een keer rond, niet zeker wetend of hij Darkpaw moest inlichten over zijn verwarde gevoelens. Hij voelde een scherpe steek in zijn rug en liet zijn kopje snel achter zich gaan. Zijn ogen verkenden het gebied achter hem, maar zekerheid kreeg hij daar niet echt. Snakepaw snorde luid, terwijl hij weer naar Darkpaw keek. Hopelijk had zij zijn verwarde gevoelens niet opgemerkt. Hij wou niet dat ze bang werd om niets. Misschien was er wel helemaal niets en dan begon Snakepaw opeens iets onzinnigs tegen Darkpaw te vertellen. Nee, hij wou niet dat ze bang werd of rottige gevoelens kreeg, hij wou dat zij net zoveel genoot van het moment als hij en dat ze gelukkig was, ja, vooral dat. Maar het gevoel dat zijn vader in de boom zat en hun aan het bespieden was, kwam als een scherper wordend gevoel terug. Snakepaw keek richting Darkpaw en gaf haar enkele likken over haar kopje. Toen zakte hij opeens opzij, zodat Darkpaw ook viel. Hij kroop een beetje naar onder, zodat Darkpaw met haar kopje op zijn buik lag. Hij snorde luid. Zo hard, dat het echode door de bomen. 'Vind je het fijn als je zo ligt?' vroeg hij zacht, terwijl hij zich ietsjes uitrekte om Darkpaw een lik te geven. Wat hij nu deed, als ze het zouden zien, zouden ze dan zwaar gestraft worden? Snakepaw wist het niet. Hij had geen ervaring met verhalen over Apprentice's die verliefd hadden gedaan en straf hadden gekregen, dus kon hij het niet met zekerheid zeggen. Snakepaw keek richting Darkpaw en snorde luid. Hij keek naar haar lijfje, die nog niet heel erg volgroeid was, maar wel al perfectie uitstraalde, voor Snakepaw dan. Hij dacht niet meer aan de fouten die hij had gemaakt. Darkpaw had een soort genezend effect op hem. Snakepaw mocht haar grager dan zijn eigen vader, ook al vertelde die veel leuke dingen aan Snakepaw. Zijn vader had te veel moordlust in zich en had dit op zijn eigen kinderen willen brengen en dat was in Snakepaw's ogen fout. Snakepaw keek richting Darkpaw en snorde nogmaals luid. Hij wou geen moordmachine zijn. Hij wou lief zijn en zorgzaam, voor zowel Darkpaw als voor zijn Clan. Hij wou Darkpaw beschermen met alle macht die hij had en dat hoefde niet op een moordende manier te zijn. Tenzij het niet anders kon natuurlijk, dan zou hij voor Darkpaw wel een moord plegen. Snakepaw keek richting Darkpaw. Ja, dan zouden de lessen van zijn vader alleen maar van pas komen, als hij echt moest moorden. Snakepaw wou er liever niet aan denken. Hij twijfelde er niet aan of zijn vader iemand vermoord zou hebben. Vast en zeker. Snakepaw wist niet dat Darkpaw's moeder vermoord was. Daar had hij nog geen idee van en als Scytheshade slim was, liet hij dat ook zo. Snakepaw had nog genoeg liefde voor zijn vader om van hem te houden en hem te respecteren, maar als hij van Darkpaw's moeder zou weten, zou dit flink kunnen veranderen. Snakepaw snorde, terwijl hij Darkpaw een lik over haar kopje gaf en van het prachtige moment die zij nu samen deelden genoot, alsof niks hun zou kunnen scheiden. Dat kon ook niet.

- Scythe komt dadelijk even meedoen
Oeps, mijn post is iets gegroeid -

[Is goed!]

Darkpaw keek naar de lucht. Ze was zo blij dat ze was geadopteert tot een Shadowclan kat! Was dat niet gebeurd... Had ze Snakepaw nooit ontmoet, en dan was ze zelf ook dood geweest. Ze was de Starclan dankbaar dat ze haar dit leven hadden gegeven. Ze was zo verliefd. Darkpaw gaf Snakepaw een likje over zijn oor en spinde, en bleef tegen hem aan liggen. Toen kwam er een gedachte door haar heen dat er iemand naar haar kijken kon, als dat zo was dan konden ze een probleem verwachten, wat als Snakepaws vader naar hun keken? Of een andere strenge erge slechtte warrior! Dan konden ze al op hun voor hoofd neer zetten "Probleem!" Al boeide het haar nu weinig, ze hielt te veel van Snakepaw, problemen boeide haar nu niks. Ze gaf hem nor een kopje. Ze keek weer even naar de lucht. 'Je bent een schatje, weet je dat?' Zei Snakepaw toen, terwijl hij zijn kopje naar haar oor toe leidde en haar een likje gaf. Darkpaw spinde leud. 'Jij bent ook een schatje, Snakeje, echt waar', spinde ze zachtjes, en ze gaf Snakepaw een likje over zijn kopje. 'Ik hou van jou', Miauwde ze toen snorrend. Snakepaw lachte zijn tanden bloot. En darkpaw lachte ook spinnend. Darkpaw zou niet leusteren naar de regels van de clan, zij wouw bij hem zijn, zo vaak als het maar kon. Zij wouw bij hem slapen in de Apprentice's den, tegen zijn bukje aan, met zijn poten om haar heen, warm tegen elkaar aan geplakt. Samen jagen, samen strijden als ze warriors waren. Maar nu zou ze samen met hem trainen, spelen, jagen, mee op patrouille gaan, als het mocht! Echt alles wat ze samen konden doen! Het was nog maar net zonhoog, dat was fijn, ze konden nog wel even blijven liggen. Maar wat als de dageraad patrouille nu op weg was? Ze dacht er maar even niet aan. Ze spinde toen ze Snakepaws blik op ving, en ze gaf hem spinnend een kopje. Ze merkte dat Snakepaw de boel in de gaten hielt, ze ze spinde zacht, 'rustig Snakepaw, er is echt niemand, anders had die gene ons allang tegen gehouden', zei ze op een kalmerende toon. Snakepaw gaf haar enkele likken over haar kop, en even later ging Snakepaw op zijn zij liggen, en snorde leud, snakepaw legde haar kopje op zijn buik, dit lag fijn. 'Vind je het fijn als je zo ligt?' Vroeg Snakepaw snorrend, terwijl hij haar een likje gaf. 'Heel fijn', zei ze zacht en snorrend. Darkpaw kroop straker tegen Snakepaw aan en gaf hem een likje, ze spinde luid, heel luid. Ze vond dit fijn, ze hielt heel veel van Snakepaw, ze zou een moord plegen voor hem, ze zou alles voor hem doen. Als hij in gevaar zou zijn zou zij haar helpen, zij zou sterven voor hem. Vechten voor hem alles voor hem! Ze hielt zo veel van hem. Haar liefde was groots. Een paar uurtjes terug wist ze nog niet eens wat ze voor hem voelde, en nu liggen ze zo, zo warm, zo fijn, zo verliefd. Ze bleef spinnen, ze kopjes geven, en knuffelen. 'Snakepaw, je bent echt zo lief, ik hou echt heel veel van je', snorde ze.

(Sorry heel erg druk, je kan het je vast wel voorstellen wat ik bedoel met het volgende 'het huiswerk was als latijns voor mij...')

Scytheshade was aan het rond sluipen om te zoeken waar Snakepaw is ze hadden de laatste tijd zo'n goede band gemaakt en hij wou nu nog wat tijd met Snakepaw doorbrengen. Toen hoorde hij de stem van Darkpaw, 'rustig Snakepaw, er is echt niemand, anders had die gene ons allang tegen gehouden', zei ze. Scytheshade ging van een afstand in de schaduwen zitten en luisterde voorzichtig terwijl hij kleine stukjes vacht zag van Darkpaw en Snakepaw. 'Vind je het fijn als je zo ligt?' Vroeg Snakepaw. Darkpaw antwoorde heel fijn en het klonk echt veels te zoet.... gelukkig dat Darkpaw geen echte familie was anders was hij daar naartoe gegaan had Darkpaw een trap gegeven en Snakepaw meegesleurd en het water in gooien tot hij weer zou nadenken. 'Snakepaw, je bent echt zo lief, ik hou echt heel veel van je', snorde Darkpaw. Scytheshade werd even woedend dit kon niet! Ze waren als broer en zus..... toen besefte Scytheshade dat hij zijn zoon bijna had weggesleurd en omgevormd tot hij wou. Nee, dat zou hij niet doen. Hij had Darkpaw's moeder vermoord dus Scytheshade kon het haar ook niet aan doen. Voorzichtig keek Scytheshade verder en zag ze beide naast elkaar liggen. Awwww.... Scytheshade's harde rode ogen kregen een licht flintertje paars net als toen hij had met Purplestorm. Hij vond dit niet zo erg. Ze waren verliefd, dat mocht.... toch? Ja dat kon, Scytheshade fluisterde zacht met de wind. "Geniet van liefde Snakepaw, je hebt een krijgers hart." Toen draaide hij zich om en verdween, rennend door de schaduwen. Snakepaw was gelukkig daar ging het om.

Het gevoel dat iemand, hij had geen idee wie of wat dat ook was, naar hun keek, werd met de minuut groter. Ondanks de kalmerende stem van Darkpaw, die net nog even zijn trommelvliezen gestreeld had, werd hij er niet rustiger van. Hij keek naar Darkpaw en snorde om haar woorden. Hij was vroeger al van plan geweest om verliefd te worden en een van de poezen hun hart te veroveren, maar dat hij dit op zo’n jonge leeftijd al voor elkaar kreeg en al zo gelukkig was, had hij nooit durven hopen, al zeker niet na zijn inval bij de WindClan en zijn verraad voor zijn vader. Maar zijn vader had ook dingen gedaan die niet konden. Nee, misschien was het gewoon erfelijk geweest en maakte hij dezelfde fouten als zijn vader ooit gedaan had. Maar dit was geen fout. Darkpaw was geen fout. En de liefde die hij voor Darkpaw voelde al helemaal niet. Dit was vurige liefde, al op jonge leeftijd. Hij hoorde een duistere stem in zich dringen. Hij kende deze stem zo goed en de wind floot het in zijn oor. De woorden verbaasden hem lichtelijk. Hij keek omhoog, naar de boom, waar hij, als hij diep inhaleerde, de geur van zijn vader nog steeds rook. Heel even dacht hij dat hij een zwarte schim zag, maar dit zou vast verbeelding zijn, evenals de woorden die hij dacht dat zijn vader had uitgesproken. Hij schudde zijn kopje en keek met zijn blauwe ogen naar Darkpaw. ‘Ik hou ook heel veel van jou, schatje. Niets zal ons scheiden, dat beloof ik je. Niets zou mijn liefde voor jou ophouden,’ zei hij, handelend uit zijn hart. Ja, sinds hij weer terug was van de WindClan, van die tocht en de wijze woorden van Tallstar diep in zijn hart had gesloten, was hij een stuk wijzer geworden en handelde hij uit zijn hart, zoals elke kat eigenlijk hoorde te doen. Snakepaw keek naar Darkpaw. Zijn Darkpaw. Hij snorde en legde zijn kin op haar hoofd, terwijl zijn blauwe ogen de omgeving afspeurden, maar niet opzoek naar een doel. Het doel had hij net al gevonden. Het was zijn vader geweest die hem het gevoel benadrukte dat er iemand was. Hij was benieuwd of zijn vader – de woorden die hij net gesproken had – stand zou blijven houden bij zijn woorden. Snakepaw sloot zijn ogen en genoot van de wind en de rust die een veilig gevoel gaven.

Instinctief drukte hij Darkpaw dichter tegen zich aan. Alles leek nu zo breekbaar te zijn, nu ze hier zo lagen, open en bloot, makkelijk zichtbaar voor de Clan. Makkelijk voor openbare roddels te krijgen. Maar hij zou ook dan handelen uit zijn hart. Hij zou niet liegen over zijn liefde voor Darkpaw, ook al mocht die dan pas openbaar gemaakt worden als ze officieel krijgers waren. En geloof me, Snakepaw verlangde al vanaf dit moment naar dat moment. Niet zozeer om het krijgerschap, maar om het samen zijn met Darkpaw. Hij keek haar aan met warme ogen, vol liefde, iets wat hij de afgelopen dagen wel uit zijn ogen had kunnen verbannen. Zou zij al genoeg weten over zijn geschiedenis om hem enkele dingen te kunnen vergeven? Had hij op de een of andere manier haar al over de WindClan verteld? Hij keek op haar neer. Hij wist het niet meer. Sinds dat hij zo innig deed met haar – wat nog maar een paar momenten geleden was geweest – kon hij zich niets meer herinneren van hetgeen wat hij haar nog niet had verteld, maar ooit wel zou moeten vertellen. Ongemakkelijk bewogen zijn oren heen en weer. Hij verzamelde moed en hij begon te vertellen, zonder enig aanleiding te geven. Hij gaf Darkpaw een paar likken over haar kopje, zodat haar aandacht volledig naar hem zou gaan – hij betwijfelde of haar aandacht enig moment ergens ànders op gericht waren dan op hem, dit zonder arrogantie of eigendunk gedacht – en begon te vertellen. ‘Ik heb een tijdje geleden een stap richting WindClan gedaan, omdat ik zo depressief werd van Scytheshade’s woorden en dat het zoveel pijn deed, dat ik geen andere oplossing zag,’ begon hij en terwijl hij dat zei, vroeg hij zich af of er al enig gevoel van teleurstelling of misschien wel verafschuwing in Darkpaw op was gekomen. Hij keek naar haar. ‘Tallstar heeft me teruggestuurd toen ik bij hem kwam. Hij is een wijze kat, Darkpaw. Als ik niet geluisterd had, dan hadden wij hier niet zo gelegen,’ vertelde Snakepaw en hij drukte Darkpaw dichter tegen zich aan, om haar toch enig gevoel van veiligheid te geven. ‘Ik heb er met Scytheshade over gepraat. Ook hij maakt fouten. We hebben – niet zonder moeite! – elkaars fouten kunnen vergeven,’ vertelde Snakepaw, waarbij ook een soort beëindiging van zijn verhaal was gekomen, alhoewel hij betwijfelde of zo’n kort verhaal wel een verhaal genoemd kon worden. ‘Maar geloof me, ik ben blij dat ik terug ben in SchaduwClan en nu samen met jou aan mijn zijde alles kan bestrijden. Het voelt goed om bij jou te zijn. Ik heb fouten gemaakt waar ik dagelijks over nadenk, maar het lijkt wel alsof jij het beste lichtpuntje in mijn leven bent. En hopelijk gaat dat lichtpuntje nooit meer weg,’ snorde hij, terwijl hij Darkpaw een lik gaf. Hij sloeg zijn staart beschermend over haar heen. Nu wist ze in elk geval de waarheid.

Darkpaw snoof rustig de lucht op terwijl ze lekker tegen haar vriend aan lag, wat pas echt haar vriend is als ze een Warrior is. Toen drong haar een vage bekende lucht binnen, haar adoptie vadet, Scytheshade! Haar start werd even dik maar haar vacht ging liggen toen ze de warem vertrouwde vacht dichter tegen haar aan gedrukt werd van Snakepaw. ‘Ik hou ook heel veel van jou, schatje. Niets zal ons scheiden, dat beloof ik je. Niets zou mijn liefde voor jou ophouden,’ Zei Snakepaw spinnend. Darkpaw spinde terug: 'Dat van mij zou ook voor eeuwig blijven, dat beloof ik je!' Zei ze spinnend. Ze hield zo veel van Snakepaw en dat zou ook nooit kapot gaan tot in de sterren clan, zelfs dan zijn ze nog samen.

Later begon Snakepaw te praten, ze schrok wel van wat hij vertelde. ‘Ik heb een tijdje geleden een stap richting WindClan gedaan, omdat ik zo depressief werd van Scytheshade’s woorden en dat het zoveel pijn deed, dat ik geen andere oplossing zag,’ Vertelde Snakepaw. Darkpaw was geschokt, maar ze werd er niet minder verliefd door, ze werd eerder bezorgd. ‘Tallstar heeft me teruggestuurd toen ik bij hem kwam. Hij is een wijze kat, Darkpaw. Als ik niet geluisterd had, dan hadden wij hier niet zo gelegen,’ Darkpaw knikte en bleef tegen hem aan liggen. 'Wat heefd je vader dan allemaal gedaan?' Zei ze rustig en kalm. ‘Ik heb er met Scytheshade over gepraat. Ook hij maakt fouten. We hebben – niet zonder moeite! – elkaars fouten kunnen vergeven,’ Darkpaw knikte. 'Dat is mooi, maar waarom heeft het zo ver moeten komen, dat jij weg wouw lopen, waarom?' Vroeg ze. ‘Maar geloof me, ik ben blij dat ik terug ben in SchaduwClan en nu samen met jou aan mijn zijde alles kan bestrijden. Het voelt goed om bij jou te zijn. Ik heb fouten gemaakt waar ik dagelijks over nadenk, maar het lijkt wel alsof jij het beste lichtpuntje in mijn leven bent. En hopelijk gaat dat lichtpuntje nooit meer weg,’ Zei snakepaw. 'Dit licht puntje zou altijd bij je blijven tot aan de dood, zelfs dan zijn we nog samen', spinde ze.