Watching through narrowed eyes..

Tussen de braamstruiken en dennenbomen van het Schaduwclan territorium bewoog een slanke, mooie poes zich voort. Een goudkleurige met warme bruintinten gevlekte vacht omhulde het slanke lichaam van de poes. Gracieus liep ze door, haar pootstappen licht en verend, maar haar heldere groene ogen waren gefixeerd. Adem kwam in zachte stoten uit haar longen geperst, haar hart pompte bloed rond in haar lichaam met regelmatige slagen. Haar lichaam was één geoliede machine, maar goed, dat moest ook als je een efficiente jager wou zijn. De jonge poes opende haar bek en proefde de lucht, wat altijd beter lukte als je je mond ook gebruikte. Haar ogen kneep ze eventjes tot spleetjes en ze zwiepte met haar staart. Maar toen haar blik op een veldmuis rustte, toen kwam haar staart stil in de lucht te hangen, om te voorkomen dat ze bladeren zou aanraken en dus geluid zo produceren. Soepel liet de poes zich in een jachthouding zakken en sloop ze stap voor stap verder, steeds dichterbij. Tot ze uiteindelijk zich afzette en ze leek te exploderen uit de ondergrond. De veldmuis had geen schijn van kans. Binnen een paar hartslagen was het voorbij. De warmte trok langzaam weg uit het lijfje, en al snel begroef ze het onder een denneboom. Daarna zette ze zich af, de klauwen van de poes begroeven zich in de bast van de boom, en al snel zat ze tussen de takken van de boom. Het zonlicht dat tussen de naalden doorschemerde, bevlekte haar vacht nog meer. Haar gevlekte vacht.. Daar was ze naar vernoemd, naar een lenige, langbenige kat was ze vernoemd. Een Serval.. Servalsong werd ze genoemd. Met tot spleetjes geknepen ogen keek ze naar wat er zich beneden allemaal afspeelde.

Hij sloot zijn ogen met een zucht, wilde niet tolereren dat de wind zijn geur naar de prooien zou blazen. Als het moest liep hij het hele podium om, geen probleem! Blackclaw beet even op zijn lip, terwijl hij uiterlijk rustig en koel bleef. Zijn felle ogen keken gefocust rond, niet van plan ook maar één prooi te laten ontsnappen. Niet, nooit niet. Dat waren fouten voor een Apprentice, daar moest hij toch wel overheen gegroeid zijn. Hij zakte wat door zijn poten, wat geen probleem was voor zijn desondanks toch wat oudere lichaam. Met een tevreden glimlach merkte hij op dat zijn spieren nog altijd even soepel werkten als altijd en dat hij met het grootste gemak rond kon sluipen. De glimlach werd algauw een slinkse, eerder moordlustige grijns toen het zenuwachtige gepiep van muisjes hem alarmeerde; prooi. Daarvoor was hij het kamp uitgekomen; om de Clan te dienen. Om de kits en de anderen van eten te voorzien, om de zwarte bladzijde uit zijn geschiedenis te vergeten en goed te maken. Een bladzijde zo zwart als zijn vacht. Blackclaw sloot zijn ogen opnieuw even, al was de zucht nu meer uit teruggekomen pijn dan uit vermoeidheid. Shadowfur. De poes waar hij hopeloos verliefd op was geworden, al was het totaal misgegaan. Ze had de Clan verraden door Aqualight aan te vallen en haar blind te maken. Blackclaw had eerst voor Shadowfur willen kiezen, maar uiteindelijk had hij toch voor de Clan gekozen. De Clan, die hij trouw gezworen had. Zijn hart voelde nog steeds alsof het verscheurd was, één helft meegenomen door Shadowfur, de andere bloedend in zijn borstkas. Hij opende zijn ogen in een flits weer toen een bekendere geur naar hem toe dreef. Shadowclan, Servalsong wel te verstaan. Hij kende zijn Clangenoten, al wist hij niet of ze hem nu ten goede of ten kwade kenden. De gevlekte, slanke poes kwam in beeld toen hij opkeek. Blackclaw keek recht in haar groene ogen, voor een moment. Toen richtte hij zijn aandacht weer op de muizen en begon in hun richting te sluipen. Hopelijk had Servalsong door dat nu niet het moment was om naar beneden te springen, behalve voor hulp..

Met een gaap, strekte Servalsong haar kaken wijdopen, een beetje verveeld, dat wel. Maar ze had ook niet zo'n zin om uberhaupt nog verder te jagen, want komop, waarom zou ze? Ze had al genoeg gevangen voor haar clan en ze had even geen zin meer. Ze zou straks wel verder gaan jagen, niet de beste mentaliteit oke, maar wat zou ze anders moeten? Ze ging ook niet haar poten eraf jagen. Niet zo'n naïeve warrior zijn, zo'n hondje die alleen maar achter de clanleader aanliep. Zo rebels was Servalsong nou net wel. Ze zou nooit zomaar orders opvolgen, zeker geen orders die haar onlogisch leken. Oke, deze orders waren logisch, maar wat als ze dat niet waren? Nee, ze dacht altijd twee keer voordat ze ergens in dook met haar kop voorop. Eigenlijk, zou ze dat nooit doen, eerst voorzichtig zijn. Plots, zag ze een zwarte verschijning onder aan de boom verschijnen. Ze legde haar kop verveeld op haar poten. Het was Blackclaw maar, die was nooit zo gezellig om tegen te praten had ze gehoord. Niet dat ze dat zelf ooit had gedaan, maar goed. Haar kaken openden zich in een gaap, opnieuw en ze keek naar beneden. Eventjes keek de kater haar aan, uitdagend staarde de poes terug. Daarna begon ze rustig haar poten te wassen. Het viel haar op dat hij op een stel muizen aan het jagen was. Met een zachte grijns liet ze zich uit de boom vallen. Met een zacht plofje landde ze op vier poten op de grond, verend en lenig. Ze was aan de andere kant van de muizen geland, dus als het goed was zouden ze nu in paniek naar Blackclaw rennen, hopelijk recht in zijn klauwen.

[En dan zeggen dat je niet creatief bent, als je moe bent Razz

]

Blackclaw merkte dat Servalsong even terug bleef staren. Van wat hij gehoord had was ze een kritische kat, die nooit iemand anders liet vertellen wat ze moest doen. Dat was de meest wijze houding, al wenste hij dat hij die houding had gehad voor hij in de problemen kwam. Van je fouten moest je leren, maar wat als je daar geen kans meer voor kreeg? Blackclaw keek niet meer in de groene ogen van de poes, maar concentreerde zich weer op de plaats waar piepjes vandaan kwamen. Focus op wat echt belangrijk is, blik scherpstellen en ervoor gaan. In al die manen dat hij gejaagd had, trotse Warrior geweest was, had hij wel geleerd hoe hij met prooi om moest gaan. Zijn aandacht was er nu gewoonweg niet bij, hij kon er niet aan doen, maar.. Blackclaw zuchtte onhoorbaar. Het bleef hem maar achtervolgen, de pijn, de herinnering die hij gewoonweg niet wilde hebben.. Ze kwamen terug, hoe meer hij ze probeerde te negeren, hoe erger ze zich verdrongen voor zijn geestesoog. Haar gemene lach, haar klauwen, de nacht die zich duister om haar toch al zwarte vacht wikkelde.. Een zacht plofje activeerde gelijk zijn instincten, waardoor zijn blik omhoog schoot en hij Servalsong zag staan, met een klein grijnsje op haar gezicht. De muizen waren al net zo alert geworden van de schok als hij; de piepjes stopten even, voor ze begonnen te rennen. Onmiddellijk veranderde Blackclaw weer in de jager, sloeg zijn klauw welgemikt uit naar een muis. Het beestje leefde niet langer dan enkele seconden. Blackclaw bewoog zich snel achteruit, zodat hij nog op tijd was om een andere muis te onderscheppen. Zijn jaagtechnieken hadden toch niet onder zijn leeftijd geleden. Hij legde de muizen bij elkaar en keek toen op naar Servalsong, recht in haar intrigerende groene ogen. 'Bedankt voor je bijdrage,' zei hij rustig. 'Is de jacht al gunstig verlopen voor jou?' vroeg hij semi-geïnteresseerd aan de nog jonge Warrior, waarvoor hij wel wat beleefdheid en aardigheid op mocht brengen als ze hem zo geholpen had.

Onderwerp: Re: Watching through narrowed eyes..