Wow.

Nimble kwam net uit de boom gesprongen waar ze een tijdje met Burnedleaf had geschuild voor de enorme plensbui. Die was pas een paar minuten geleden opgehouden. Er lag nog een dikke laag water op de doodse grond die al dat water niet aankon. De grijzige smurrie bleef aan de vacht van haar poten hangen terwijl ze door de modder klotste. Ze was nauwelijks bezig met haar omgeving, en wilde rechtstreeks terug naar het kamp lopen. Maar ze zag een schim in haar pad staan, verschuild achter een dode, verbrandde stronk. "Hallo?" riep ze naar de onbekende.

... Waarom moest ze nou precies Tallpaw tegenkomen? Na het gesprek met Lostdream en Droppaw had ze besloten dat ze voorlopig geen contact meer met Tall zou hebben. De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien waren ze veel te ongemakkelijk uit elkaar gegaan. Tall leek daar geen last van te hebben, want hij begroette haar vrolijk. Maar zijzelf wist zich niet zo goed een houding te geven. "Hee," zei ze en glimlachte lichtjes. 

Even keek Nimble Tall verbaasd aan. Wat deed hij nou? Maar al snel begon ze toch te lachen. "Hmm, wel lekker," antwoordde ze op zijn vraag. "Druk bezig met jagen enzo, maar verder lig ik vooral van het newleaf zonnetje te genieten." Het begon eindelijk weer een beetje warm te worden, dus iedere dag klom ze midden op de dag een boom in om te relaxen en zich op te warmen aan de felle zonnestralen. "En jij?" vroeg ze. Hoe kon het toch dat hij zich nonchalant gedroeg? Kon hij het zich dan echt niet herinneren? Ze wilde er wat over zeggen, ze voelde hoe het -voor haar- tussen hun twee in stond. Maar ze durfde niks te zeggen

Het duurde even voordat Tallpaw antwoord gaf, en het was een vrij standaard antwoord. Nimble knikte, niet zo goed wetend hoe ze daarop kon reageren. Ze wilde eigenlijk weg, maar ze kon niet zomaar wegrennen. Er zaten genoeg dingen in haar hoofd om tegen hem te zeggen. Zo had ze eindelijk een band met haar moeder opgebouwd, had ze leren jagen, en zelfs leren vechten! Had ze nog een aanvaring met haar vader gehad, had ze een raar twoleg ding in haar territorium gevonden en was bijna overreden geweest door een monster bij de gevaarlijke grens tussen het Thunderclan- en Shadowclangebied. Ze had een apprentice voor haar ogen vermoord zien worden. Alles wilde ze delen met Tallpaw, die ze echt als een goed maatje had gezien. Maar waarom kon hij zo makkelijk doorgaan? Betekende het dan niks voor hem hoe hij haar had gekwetst? Interesseerde hem dat dan niet? "Ik heb Ravenheart uit je clan ontmoet," zei ze uiteindelijk. Dat was niet echt iets persoonlijks, dus ze voelde dat ze dat makkelijk kon delen. "Hele aardige kater." Ze verzweeg dat hij haar hielp met het leren van vechten. Ze deden dit op een plaats waar bijna niemand kwam, zodat ze niet ontdekt konden worden. Wie weet wat voor problemen er zouden ontstaan als iemand erachter kwam dat een Shadowclankat een Thunderclankat trainden...

Nimble was blij geweest dat ze iets had gevonden om over te praten. Ze had verwacht dat Tall Raven wel zou kennen, zeker omdat hij bij de afgelopen ceremonie warrior was geworden. Maar in plaats van op haar verhaal in te gaan, begon hij over hun laatste ontmoeting. Ze beet op haar wang. Wat moest ze daarover zeggen? "Jaa..?" vroeg ze, afwachtend wat hij erover wilde zeggen. Ze had tijdens dit hele gesprek -alhoewel.. was het een gesprek te noemen?- gedacht dat hij het er niet meer over had willen hebben, maar blijkbaar moest hij er toch wat over kwijt? 

Thrushdive volgde het spoor van Tallpaw, hij had zin om iets te gaan doen met zijn kleine broer. Enkel kwam hij uit waar hij niet uit had willen komen, de grens van Shadowclan. Thrushdive zwaaide met zijn staart, wat dacht zijn kleine broer? Hij maakte vaart en volgde zo goed als hij kon het spoor van Tallpaw, uitkomend bij the Wastelands, ook wel genoemd, oud Skyclan territorium. Wat moest hij daar. Toen hij ook nog eens de poezengeur rook van een Thunderclan kat, schudde hij met zijn kop. Geen kwade geluiden of de geur van bloed, dus geen gevecht. Dat moest goed zijn toch? Naarmate hij dichter bij kwam, naarmate hij begon te twijfelen over hoe goed dit daadwerkelijk was. Buiten Shadowclan territorium zijn zonder dat zijn leader er af wist voelde ook al verkeerd. En toen vielen twee katten in zijn blik veld. Thrushdive maakte zich groot en stapte er op af, hun woorden nog horend. "Little Bro, what do you think you're doing?"

Maar voor Nimble het wist, stond er een Shadowwarrior naast haar. Nimble glimlachte vriendelijk naar de -blijkbaar- broer van Tall. "Hee Thrush." Ze had het gevoel dat ze de naam wel eens eerder had gehoord, maar ze kon zich niet herinneren waar. Tall begon over hoe vreselijk deze plek was, en Nimble knikte toegevend. "Klopt.. Ik kom net terug van een Thunderwarrior die vroeger bij Skyclan zat. Hij vertelde me alle verhalen. Het was echt heftig." 

"Hey Thrush!" Thrushdive vernauwde zijn ogen en kwam dichter bij. "Nimble, Thrush; Thrush, Nimble," stelde Tallpaw hen aan elkaar voor. Thrushdive keek met vernauwde ogen naar Nimblepaw, ja haar kende hij nog wel. "Hee Thrush." Thrushdive keek neer op de apprentice. "Thrushdive voor jou," miauwde hij. "Ik heb haar eens ontmoet, en nu kwam ik haar hier weer tegen, deze plek Thrush," vertelde Tallpaw, waarna hij vervolgde: "Het is zo erg, ik hoorde er zoveel verhalen over.. Ik moest er gewoon eens heen snap je?" Thrushdive schudde met zijn kop. "Klopt.. Ik kom net terug van een Thunderwarrior die vroeger bij Skyclan zat. Hij vertelde me alle verhalen. Het was echt heftig." Thrushdive zuchtte. "Prima dat jullie nieuwsgierig zijn, maar er zijn redenen waarom een apprentice toestemming nodig heeft voor dingen als dít. Tot slot, het is al een eer als je als apprentice alleen het territorium in mag, dus laat staan dat apprentices alleen het territorium mogen verlaten, daar heeft een warrior zelfs toestemming voor nodig van de leader," vertelde Thrushdive. Hij wierp een vernauwde blik op Nimblepaw en richtte zijn blik toen terug op Tallpaw. "Wij gaan terug naar het kamp, Tallpaw," miauwde hij. "Nimblepaw, ik ga er vanuit dat Thunderclan je intussen ook wel missen zal," miauwde hij, Tallpaw mee wenkend.

Thursdrive.. Tuurlijk, als hij dat liever had. Blijkbaar was hij niet in zo'n goede bui, wat Tall zo te zien ook verbaasde. Hij gaf ze een standje, en zei haar dat de Thunderclan haar waarschijnlijk ook zou missen. Hij beval Tallpaw dat hij mee zou gaan naar het Shadowclangebied. Jammer, vond ze. "Ja, dan zie ik je vast later wel," zei ze en glimlachte en terug knipoogde. Zij kon zich Thrusdrive niet herinneren, maar het had erop geleken dat hij haar wel had herkend en een reden had om haar niet te mogen. Ze vroeg zich af wat dat was.

Een tikkeltje ongeduldig wachtte Thrushdive op Tallpaw, die afscheid nam van Nimblepa. De grote kater zou hem een lesje bij leren hoe het zat tussen de clans, want wat Thrushdive nu zag, ging recht tegen de clan principes in. Thrushdive luisterden naar hun afscheid, maar de kater stond wel op een afstandje. Tallpaw kwam in zijn richting, en de warrior keek op zijn jongere broer neer. "Waar was dat voor?" Vroeg Tallpaw. "Dat leg ik je onder weg naar huis wel uit," miauwde Thrushdive kalm. "Eerst wil ik weten hoe jij het in je kop haalde zo ver van het kamp te te gaan, of beter, zo ver van Shadowclan territorium. En waarom met een Thunderclan poes?" Miauwde Thrushdive, de apprentice recht aankijkend, onderweg terug naar Shadowclan territorium.

OOC: @Emma, maak jij vervolg in Thunderclan territorium?