Starclan did a good job here. {Nimblepaw}

Breed grijnzend liep de witte kater door het verbrande territorium. Ooit was dit de thuis van Skyclan, maar nu niet meer. Nu was het niets beter dan de tweebeenplaats, met zijn rotte krotten.. Hij vond dat Starclan er goed aan gedaan had om Skyclan weg te jagen. Dat was alweer één clan minder om te vernietigen in de weg naar totale Windclan overheersing. Met hém als aanvoerder, natuurlijk. Opeens drong een andere geur in, Thunderclan. Whitelion ontblootte zijn tanden en gromde: "Kom tevoorschijn!"

Neuriënd liep Nimblepaw rond. Hier en daar snoof ze aan wat plantjes of bomen, en groef ze in de sneeuw op zoek naar iets lekkers om te eten. Ze had gemerkt dat de voedselvoorraad in de clan nagenoeg op was, dus was ze nu zoek naar iets voor zichzelf.
En toen.. Die doordringende geur die ze uit duizenden herkende. Die windclangeur, die geur die haar en Honeydew had willen vermoorden - dat geloofde ze in ieder geval. Ze stopte, en bleef stijf staan. Haar oren draaiend op zoek naar waar Whitelion liep. En toen zag ze hem, en hij had haar duidelijk ook gezien.
Wat moest ze doen? Als hij haar nog steeds aan wilde vallen, maakte ze deze keer geen schijn van kans! En nu was Snowdrop er niet om haar te beschermen, of welke andere kat dan ook! Ze bleef staan, afwachtend wat Whitelion zou doen. De afstand was nog redelijk groot, dus als hij dreigend op haar af zou komen rennen, zou ze nog kunnen vluchten.

De rossige poes bleef gewoon staan, alsof ze zijn roep niet gehoord had. De witte kater gromde en riep wat luider: "Kom tevoorschijn zei ik!" Dreigend zette hij een stapje dichterbij. De geur kwam nu ook zijn kant uit gewaaid, waardoor hij de geur herkende. Het was die ene kitten, van die keer toen hij op het thunderclan gebied was en die witte poes die ze kwam helpen eens goed op haar donder had gegeven. Nou ja, hij was misschien wel weggejaagd, maar dat detail vergat hij voor het gemak even. Nu zette Whitelion een sprintje in, en voordat je muis kon zeggen stond hij bij de poes. Ze was flink gegroeid, en het was duidelijk dat ze nu apprentice was. En het was zijn dochter, in een andere clan, iemand die zijn zuivere bloedlijn zou besmetten! en dus moest ze uitgeroeid worden...

~mag hij aanvallen of moet hij zich koest houden? Ik ben nog niet zeker of hij gaat anvallen, maar gewoon even kijken of het mag x'd

[Ehh, ze is net hersteld van de vorige keer xD Liever niet, of niet erg althans. Je mag haar wel weer wat schrik injagen Razz

]

Voordat Nimblepaw zich om had kunnen draaien en weg had kunnen rennen, stond Whitelion al voor haar. Ze hield ze groot, haar ogen kil voor zich uitstarend. Ze liet geen spoor van angst merken, maar ze voelde hoe haar hart door haar borstkast bonkte.
"Whitelion," zei ze koeltjes. Met haar kaken op elkaar geklemd zochten haar donkerbruine ogen die van Whitelion. Ze weigerde een respectvol knikje naar hem te maken, zoals ze altijd deed naar warriors van andere clans. "Heeft Silverfang je al gesproken?" Ze wist dat de Thunderclan het er niet bij liet zitten dat hij het gebied in was gedrongen en zonder reden katten had aangevallen. Ze vroeg zich af of de Windclan hem al op zijn gedrag had aangesproken.

"Whitelion," mauwde de rosse poes voor hem koeltjes. "Heeft Silverfang je al gesproken?" Hij schudde zijn kopje en keek haar grijnzend aan. "Die is met zijn staart tussen zijn poten terug naar zijn territorium gelopen, zoals het hoort." Dat was misschien niet helemaal waar, maar als deze poes het hem hoefde te vragen, wist ze vast niet beter.

~kort & laat, sorry :c

Nimblepaw kneep haar ogen lichtjes samen. Ze had Silverfang nog niet vaak gesproken, maar de keren dat ze bij elkaar waren geweest, hadden haar een goed beeld gegeven van hoe de deputy was. Weglopen met zijn staart tussen de benen? Nee, dat pastte niet bij hem. "Vast," zei ze, en probeerde haar hartslag onder controle te houden. Whitelion verdiende het niet om haar angst te zien, en ze merkte dat ze het steeds beter onder controle kreeg. "Waarom vond je het nodig om ons, Honeydew en mij, aan te vallen?" Ze had het gevraagd. De twijfels die in haar kop hadden rondgespookt, had ze uitgesproken. Waarom zou een grote, bedreigende kater als Whitelion een kitten als zij toen was aanvallen? Waarom zou hij haar dood willen hebben? Want daar had het op geleken. Ze wilde er een antwoord op, en als ze dan toch voor hem stond, kon ze het antwoord het best uit zijn mond horen.

"Waarom vond je het nodig om ons, Honeydew en mij, aan te vallen?", vroeg het rode poesje. De witte kater kneep zijn ogen ene beetje toe, haar helemaal onderzoekend. Het was onmiskenbaar dat zijn DNA erin zat, dat zag ja een de bouw van haar lichaam, de vorm van haar snuitje en ogen, de kleur van haar neusje.. Maar hij zou het haar niet meteen vertellen. hij zou haar laten smeken, tot hij bijna niet anders kon. Hij zou haar blijven kwellen, tot ze zo brandde van nieuwsgierigheid dat ze allés zou doen. Dat was zijn doel nu. "Ik heb mijn redenen.", grijnsde hij.

~mag hij het uiteindelijk vertellen? Want het lijkt mij niet dat dat goed komt in dat andere topic :0

- Ja doe maar! Very Happy

Ze voelde hoe Whitelion's ogen over haar gleden. Ongemakkelijk wiebelde ze op haar poten. Wat was er met hem aan de hand? "Je redenen?" vroeg ze. Ze hoorde hoe ze voor het eerst een arrogante toon in haar stem had. "Wat voor redenen heb je in godsnaam dat je een kitten probeert te vermoorden, terwijl je op hún grondgebied bent?!" Er knapte iets in haar. Ze voelde hoe er weer een woede in haar opborrelde, die ze alleen nog had gevoeld toen Honeydew haar had verteld dat ze haar moeder was. "Dan moet je toch gek in je hoofd zijn?!"

"Je redenen?", antwoordde de poes. Haar stem klonk arrogant, en het leek op de één of andere manier totaal niet bij haar te passen. "Wat voor redenen heb je in godsnaam dat je een kitten probeert te vermoorden, terwijl je op hún grondgebied bent?!" Nu klonk er meer woede in door. Whitelion vernauwde zijn ogen nog wat. "Dan moet je toch gek in je hoofd zijn?!" Gek? Hij? Ze was zelf niet goed wijs zeker? Zijn glimlach verdween en hij keek haar woedend aan. "Nou bedankt zou ik zeggen." zijn stem klonk opvallend kalm, en de witte kater kwam dichterbij, tot ze neus aan neus stonden. "Bedankt dat je je bloedeigen vader gek noemt." Zijn stem klonk dreigend in een ijzige kalmte. Zijn witte staart zwaaide wat uitdagend heen en weer, alsof hij vroeg wat ze daar tegen in had te brengen. "En ik accepteer niet dat zo'n idioot halfbloedje mijn bloedlijn bevuild." Hij moest zich inhouden om niet op haar te springen, om haar niet opnieuw te proberen te vermoorden. Maar hij had al problemen met Everstar, en een dode apprentice van Thunderclan met zijn geur erop zou zijn reputatie niet veel goeds doen. En al helemaal niet voor de reputatie van Windclan tegenover de andere clans, en dan vooral Thunderclan. Niet dat dat hem veel kon schelen, maar Everstar en die idioot van een Lionroar vast wel. Pff, sukkels. Als ze hem leader hadden gemaakt, dan was Windclan nu vast oppermachtig. Den was het Lionclan geworden, de heerser over het hele woud! Dat was zijn wens. Met hem aan het hoofd, natuurlijk. En zijn zoon Sorrowkit als warrior-hij was nog steeds van mening dat vrouwen beter geen leidinggevende rol konden hebben- als deputy. En natuurlijk Chainkit en Parrotkit-uiteraard ook als volwassene- als een andere, belangrijke rol, maar geen leidinggevende. Ze bleven natuurlijk vrouwen, zijn kittens of niet. Natuurlijk waren ze beter dan de gemiddelden, véél beter zelfs, maar toch.

Met haar kaken strak op elkaar gespannen keek ze Whitelion furieus aan. Zelfs toen Whitelion zo dicht bij haar stond dat ze zijn adem tegen zich aan kon voelen. De smerige geur ze rond de sunning rocks had geroken, prikte in haar neusgaten. Haar nagels boorden zich in de grond.
Maar ze verslapte zodra Whitelion de woorden zei. [i]"Bedenk dat je je bloedeigen vader gek noemt." Haar hart sloeg een paar sprongen over en het werd zwart voor haar ogen. "JIJ?!" brulde ze. "Jíj bent mijn vader?" Haar haren gingen recht overeind staan, en ze kwam uit haar zithouding. Ze was bij lange na niet zo groot als Whitelion, maar sinds hun vorige ontmoeting was ze flink gegroeid. "En dat ík jouw bloedlijn vervuil? Dat ik hier ben is een consequentie van jouw daden. Denk daar maar eens aan!" Ze voelde hoe de woorden op haar tong lagen, maar hoe ze ze niet uitsprak. Ze stond klaar om weg te rennen. Ze wist genoeg. Ze wist dat haar vader een idioot was, die niet logisch na kon denken. Hij kon niet omgaan met de gevolgen die zijn daden hadden, net als haar moeder dat niet had kunnen doen.

"Jíj bent mijn vader?" De rosse poes ging rechtstaan. Niet dat het vele uithaalde, de grote witte kater was nog steeds een kop groter dan haar. Hij knikte, en zijn groen en zijn blauw oog keken haar schattend aan. "En dat ík jouw bloedlijn vervuil? Dat ik hier ben is een consequentie van jouw daden. Denk daar maar eens aan!" Hij zette een stap voorruit en keek haar boos, bijna woedend aan. "Nee. Jij bent een fout. Niemand wou je, je moeder niet en ik niet. Je was het gevolg van een poes die verscheurd van verdriet troost zocht bij de eerste de beste kater die ze tegenkwam. Die daar gretig gebruik van wou maken."

Er knapte wat in Nimblepaw. 'Niemand wou je, je moeder niet en ik niet.' Het was oneerlijk, oneerlijk hoe deze kater tegen haar stond te praten. Het was de man die haar had verwekt, de man die haar als dochter zou moeten behandelen. Ze kwam voort uit zijn daden, maar toch werd zij hier de fout genoemd, terwijl zij er niks aan kon doen dat ze ter wereld was gekomen. En ze wist dat het niet waar was dat niemand haar wilde. Haar moeder had haar gewild. Plots realiseerde ze zich dat ze haar moeder geloofde. Dat Honeydew gebroken achter was gebleven toen ze Nimblepaw achter had gelaten, en dat ze het had gedaan voor haar veiligheid en toekomst. Ze merkte hoe goed die beslissing van haar was geweest, want met deze kat als vader.. Nee, ze zou geen kans hebben gehad binnen de clan.
"Je moest eens weten hoe graag Honeydew me wilde," siste ze. Ze merkte hoe de spetters uit haar bek vlogen. "Maar ze me niet kon hebben door JOU. Je bent een afschúwelijke kat. Ik hoop dat je sterft." Ze bleef stijf op haar plaats staan, voor het eerst sinds hun ontmoeting geen angst tonend.

"Je moest eens weten hoe graag Honeydew me wilde," siste de rosse poes. "Maar ze me niet kon hebben door JOU. Je bent een afschúwelijke kat. Ik hoop dat je sterft." Alsof het hem niets deed, blijf de witte kater kalm grijnzend staan. Stokstijf. De stilte voor de storm. Zijn ogen verkilde en de grijns verdween. Zijn tanden ontblootten in een woordeloze grom. Hij opende zijn mond en zei, veel kalmer dan je veracht zou hebben: "Je zou eens moeten weten hoe Honeydew naar me toe kwam toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Als een wrak. Ze wou de kittens niet! Ze wou dat ze nooit zwanger geworden was. Zie je dan niet in dat ze je aan het lijntje probeert te houden? Ik durf te wedden dat ze niet eens durfde te vertellen wie je vader is! Alles wat zij ooit gedaan heeft, alle keuzes die ze ooit gemaakt had, waren voor zichzelf. Om te zorgen dat ze niet ontdekt zou worden. Om ervoor te zorgen dat ze niet gestraft zou worden. Waarom denk je dat ze je zelf niet opgevoed heeft? Dat was teveel werk voor mevrouw! Ze wou vrij kunnen rondlopen, spelen als een kleine kitten, zonder zich zorgen te maken om een klein kind dat al haar aandacht op zou slurpen!" Zijn stem werd steeds luider en luider, tot hij het laatste riep, gilde, brulde, hoe je het ook wou noemen.

Nimblepaw slikte, haar vaders woorden incasserend. Ze keek hem glazig aan, en liet hem op een reactie wachten. Voor een tijdje was het stil en was het enige geluid dat van de wind dat door het dode landschap zwierf. Totdat Nimblepaw begon te grijnzen. "Weet je wat, páp," spuugde ze, "ik geloof je niet. Even hebben je woorden me in verwarring gebracht, maar als ik iets heb geleerd van de ontmoetingen met Honeydew, is dat het 's werelds liefste, zorgende kat is. Ja, ze maakte een fout door mij achter te laten, maar zij herstelde haar fouten, kwam naar me toe om eerlijk te zijn. Jij daarentegen..." Met opgetrokken wenkbrauwen liet ze een afkeurende blik over Whitelion glijden, "lost je problemen op met vechten. Érg volwassen." Met Honeydew's hulp had Nimblepaw leren jagen en was daarmee een betere hulp voor de rest van de clan. Wat had Whitelion tot nu toe met zich meegebracht? Hooguit wat werk voor Maskheart! "Je dwaalde door m'n hoofd, mezelf afvragend wat voor een kat jij moest zijn om op die manier katten aan te vallen. Dank je wel voor je uitleg, dank je dat je me rust geeft. Je woorden doen me niks, maar als je je zo blijft gedragen, komt er een moment dat ik jou wel wat doe. Later, als ik ouder ben en je me vergeten bent." Nimblepaw draaide zich om om weg te lopen, maar halverwege bleef ze staan. "En voor je gaat lachen omdat je niet bang bent, laat me je eraan herinneren wie je voor je hebt: je dochter, met jouw genen, jouw vechtgenen."

"Weet je wat, páp," spuugde de rosse poes. "ik geloof je niet. Even hebben je woorden me in verwarring gebracht, maar als ik iets heb geleerd van de ontmoetingen met Honeydew, is dat het 's werelds liefste, zorgende kat is. Ja, ze maakte een fout door mij achter te laten, maar zij herstelde haar fouten, kwam naar me toe om eerlijk te zijn. Jij daarentegen..." Hij zag haar blik over zijn prachtige lijf gaan voor ze verder ging. "lost je problemen op met vechten. Érg volwassen." Hij snoof even verontwaardigend. Zijn brein werkte overuren om een goed antwoord te bedenken. Hij zou niet weer geen aanvallen, dat zou hem alleen maar meer in de problemen brengen. "Je dwaalde door m'n hoofd, mezelf afvragend wat voor een kat jij moest zijn om op die manier katten aan te vallen. Dank je wel voor je uitleg, dank je dat je me rust geeft. Je woorden doen me niks, maar als je je zo blijft gedragen, komt er een moment dat ik jou wel wat doe. Later, als ik ouder ben en je me vergeten bent." De rosse poes draaide zich om en liep weg, maar halverwege stopte ze even. "En voor je gaat lachen omdat je niet bang bent, laat me je eraan herinneren wie je voor je hebt: je dochter, met jouw genen, jouw vechtgenen." De grote witte kater snoof even. "Jij? Mijn vechtgenen? Je mocht wel willen. Je bent én blijft een zwakke poes. En ik zal jou nooit accepteren als mijn dochter. Ik zal je blijven najagen, tot je voorgoed verdwijnt en mijn familie niet meer in schaamte zal brengen!" Hij draaide zich om met alle waardigheid die hij nog in zich had en liep weg, zijn hoofd opgeheven in de lucht.

~Hij is het topic uit c:
Heeft hij zich niet mooi gedragen? x'D Anders is 'ie nooit zo 'lief' c:

Je bent en blijft een zwakke poes, galmde door haar hoofd. "Niet," zei ze, hard genoeg. Met haar kin hoog in de lucht stond ze daar, te kijken hoe Whitelion wegliep. Ze was geen zwakke kat. Sterk was ze misschien niet, maar behendigheid en intelligentie, dat mocht ze hebben. Dat had ze duidelijk van Honeydew. Vechten zou ze wel leren, op een dag. Whitelion zou haar niet accepteren als dochter, maar zij zou hem nooit accepteren als vader. Ooit zou hij boeten, vroeg of laat, als zij daar klaar was voor. Als hij allang was vergeten dat zij bestond. Ze was geen zwakke poes, en al sinds ze door Strawberry gevonden werd vastberaden een zo'n goed mogelijke warrior te worden. En dat zou haar lukken, ongetwijfeld.
Ze maakte haar draai richting het Thunderclangebied af, en liep met haar staart rustig zwaaiend terug.

{Je bent een schatje geweest xD}