Unwritten

De kater grijnsde even naar de poes, "Het gaat goed met mij, ik hoop ook met jou?" Het was een mengeling van een stelling en een vraag, de kater wilde graag dat de poes hem zei dat het goed met haar ging, dat zou hem goed doen aangezien hij de laatste tijd veel aan zijn hoofd had, en meer kon hij eigenlijk niet verdragen. Nogmaals grinnikte hij even toen ze hem complimenteerde, maar de grinnik was nu een beetje awkward, een beetje verlegen. "Ehm, dankje, maar jij hebt hem naar mij toegejaagd, dus dankjewel," Luidde zijn antwoord, waarna hij dichter naar haar toekwam, en even terloops naar haar pootje keek, die zag er goed uit. Hopelijk had ze er minder last van dan eerst.

Hij grinnikte even toen ze merkte dat hij naar haar poot keek, deze poes was erg oplettend, dat for sure. Verder was ze ook nog eens heel snel en druk qua praten, maar het maakte hem niet erg veel uit, dus lachte hij even, en knikte toen als antwoord op haar vraag. De geel gekleurde ogen glommen, en zijn haren werden opzij geblazen door een windje dat opstak. "Tuurlijk," Knikte hij, en sprong opgewonden op, "Kom, dan doen we een wedstrijden naar de fourtrees!" Hoopvol keek de kater haar aan, zeg ja zeg ja, zijn energie was weer terug, en zijn ogen focusten zich al snel weer op de vier bomen in de verte. Ja?

De kater grinnikte toen de poes er wel voor in leek te zijn, en voelde de adrenaline door zijn lijf gieren, hij riep het startschot uit en zag hoe de poes wegschoot. Hijzelf hield zich echter in, niet vanwege de wond, maar vanwege het feit dat hij wist hoe irritant het was als hij zou winnen, en vreemd. Dus bleef hij steeds vlak achter de kat rennen, en 'hijgde flink' toen ze bij de boom aankwamen. Met twinkelende ogen keek hij naar Nimble, "Wow," Miauwde hij alleen maar, en plofte toen neer in het hoge gras. Moe van de dag, en van het eindeloze jagen. Moe van alles zou je kunnen zeggen,"

De kater grinnikte toen de poes hem porde, en snel ter reflex porde hij terug. Of hij leuke dingen had gedaan vandaag? Meteen schudde hij zijn hoofd, een beetje rondgedoold dat was alles. Dat zei hij dan ook maar tegen de iets donkerder rood geworden poes. "Mwah, veel rondgedoold, jou ontmoeten is nog wel het leukst," Bij de laatste woorden glimlachte hij, en wees toen naar haar vacht. "Nieuw kleurtje?"

Hij grinnikte toen de poes trots reageerde op wat hij zei, en knikte maar een beetje, het nu terugnemen zou echt erg zijn. Dus luisterde hij in stilte met een glimlach rond zijn lippen. Uiteindelijk viel het poesje stil, en keek hij verbaasd en nieuwsgierig haar kant op, "Dat is inderdaad best gek," Beaamde hij, en besloot om toen toch maar even te vragen, want zodra de poes het gezegd had, had hij zich hun eerste gesprek herinnerd. "Heb je ontdekt wie je moeder is?" In dat gesprek had Nimble hem namelijk verteld dat ze haar moeder niet kende, betekende dit dus dat ze haar gevonden had? Hopelijk voor haar.

De kater zag dat de poes er niet graag over praatte en voelde zich meteen al schuldig. Dus kroop hij wat dichter naar de poes toe en gaf haar een kopje om haar op te vrolijken. "Ik snap niet hoe ze jou heeft kunnen laten gaan," probeerde hij zijn vriendin te troosten. "Gelukkig ben ik er voor je," Zei hij nog, met een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij voorzichtig met zijn grote staart de tranen weg wilde vegen. Ze moest niet verdrietig zijn.

De kater knikte begrijpend toen ze haar verhaal vertelde, en stond op om zich uit te rekken waarna hij haar een knuffel gaf, voor zover dat kon. "Weet je Nimble, ergens denk ik," Hij grinnikte even, en keek haar met pretogen aan, "Dat jij altijd wel een pluizige kitten zal blijven," Na deze woorden porde hij haar zacht, maar ergens ook wel weer liefdevol, ze was als een zusje, een zusje dat nog wel tegen hem praatte.

De kater moest lachen toen de poes begon te protesteren, in zijn ogen zou ze waarschijnlijk inderdaad altijd een kitten blijven, daar leek ze voor gemaakt te zijn. Maar blijkbaar was zijzelf het er niet mee eens, want ineens werd de kater overwachts omgeduwd en zag hij de poes boven zich. "Oke," Antwoordde hij, met pretoogjes, "Later zul je misschien een goede warrior worden Nimblekit," Nu begon hij te lachen, terwijl de poes hem nog steeds had, "Later,"

De kater keek verbaasd op, maar viel toen om. Ja, ze had hem weer. Even zuchtte hij, zogenaamd verslagen. "Ja," Miauwde hij, terwijl zijn sterke spieren zich aanspanden. Daarna vloog hij in een onverwachte sprong overeind, en ving de poes op voor ze viel. "Later," Grinnikte hij nog na, met zijn tong plagerig uitgestoken. Ja, later.

De poes stak ook haar tong naar hem uit, en maakte een redelijk complimenterende opmerking. Hij lachte zijn vrolijke, volle lach en keek quasi-beledigd naar zijn vriendin. "Alleen dan?" Zijn toon klonk betreurd, maar zijn ogen lieten het tegenovergestelde weten. Hij klierde haar alleen maar een beetje.