Unwritten

De kater knikte even goedkeurend toen de poes hem vermeldde dat ze oke was, duidelijk was wel dat Nimble wel geschokt was. Tall wist echter kit zeker hoe hij ermee om moest gaan, mede door het feit dat de kater zo moe was, en mede door de pijn die heerste in zijn zij. De knappe jongeman probeerde het wel zo goed mogelijk voor de poes te verbergen, mar het was al te laat. Haar nog geschoktere stem galmde over de plek, en niet veel later wilde ze het bloeden stoppen. Toen dat niet werkte begon ze te likken, al die tijd bleef Tall rustig, en juist toen de apprentice zag dat zijn leeftijdsgenoten walgde van het bloed, schoof hij zachtmoedig haar hoofd weg van zijn zij, "Rustig maar," raspte zijn moeë stem, "Het komt wel goed, ik beloof het je," Waarom de kater de laatste zin zei was niet duidelijk, waarschijnlijk meer om zichzelf te overtuigen dan de poes, want ook al bleef hij zo rustig, in hem stond zijn zij in brand, en schreeuwde de kater om een Medicine cat. Maar wie zou hem nu horen?

De kater knikte nog eens bemoedigend naar het poesje toen die niet overtuigd leek te zijn. Daarna volgde hij haar blik naar de wond, maar haalde zijn schouders er laconiek over op, niet van plan om haar zich nog erger te laten voelen. Over het voorstel om op de hogere tak te gaan liggen moest de jonge kater even nadenken, zijn zusje zou ongerust, en waarschijnlijk weer boos worden. Daartegenover stond dat hij de reis naar het kamp nu echt niet zou kunnen maken, bij elke beweging die hij maakte schoten er vreselijke pijnen door zijn zij heen, en startte het bloedden weer. Daarbij vond hij het geen fijn idee om de poes, die zelf ook nog gewond was, hier in het donker alleen te laten. Zo was hij niet. Dus knikte de kater, en klom moeizaam de bast van de boom omhoog, soepel ging het allesbehalve, maar hij kwam er wel. Op de tal aangekomen nestelde hij zich neer, en wachtte op Nimble. Zodra ze bij hem was sloot hij zijn ogen even en spinde zacht. De warmte voelde goed op zijn pijnlijke vel, en de nabijheid van iemand met wie hij geen ruzie had, en waar zijn zusje niets vanaf wist, voelde goed. Nu nog bedenken hoe hij morgen thuis zou komen, en dan was alles geregeld.

De kater spinde nog even toen het poesje zich tegen hem aandrukte, nabijheid van anderen vond hij fijn, dat was zijn zwakte.. Alleen zijn kon de kater niet te lang, daar was hij niet voor gemaakt. Nu had hij dus geen problemen, want een aardige ander was dichtbij, en dat zorgde ervoor dat Tall spinde. Het stopte echter toen Nimble wat ging zeggen, want toen spitste hij zijn oortjes en luisterde naar de woorden. Ze maakten hem aan het lachen, waardoor zijn zij pijn begon te doen. De kater werd onderbroken door een hoestbui vanwege de stekende pijn. Daarna duwde hij het poesje echter zachtjes en glimlachend aan, "Nog? Wil je het ooit gaan veranderen dan?" Het was niet sarcastisch, eerder lief, en oprecht geïnteresseerd.

De kater knikte,zich steeds moeër voelen worden, en op het laatst waren zijn ogen dan ook halfdicht. Wel bleef hij netjes knikken, en wist hij nog energie te vinden om te reageren op het antwoord van de Thunderclanner naast hem. "Dat snap ik," Miauwde hij zacht, terwijl zijn ogen nu dichtgevallen waren, "Ik zie wel waar ik goed in word, zolang ik de clan maar kan beschermen," Zijn stem werd steeds zachter, en nu begon dan ook zijn kopje te knikkebollen van de slaap die hem overmande. Een gaap rolde uit zijn mond, en uiteindelijk gaf de knappe jongeman het op. Een zucht verliet zijn lippen, en zijn kopje zakte op zijn pootjes, hij was vertrokken.

øøç: Je mag hem wel wakker maken als je wilt hoor ^^

Zijn dromen waren zoet, en de pijn was weg, een warmte omringde hem en zelfs Starclan had hem nu niet kunnen wekken zo genoot het katertje van gewoon een nacht slapen zonder verwachtingen and all. Helaas voor hem moest de ochtend eenmaal komen, en merkte hij half de druppels op zijn voorhoofd op, en het feit dat Nimble ze voorzichtig wegveegde. Dankbaar gromde hij zacht, gromde, waarom wist hij niet, maar grommen klonk tenminste mannelijk, spinnen niet echt. Toch deed hij dat ook, ter compensatie voor als ze het grommen niet had begrepen. "Thanx," Klonk zijn schorre stem, in de buitenlucht slapen was heerlijk, maar het was ook een aanslag op de kater's stembanden. Niet dat dat heel veel uitmaakte, aangezien hij ook niet van plan was om snel op te staan, niemand wachtte op hem. Anders hadden ze ook nog wel veel sterke krijgers die voor hem konden coveren, zoals zijn vader Wolftail, Innerghost, Frostlake… Zijn ogen vloegen open, en meteen sprong hij op, ineenkrimpend van de pijn. Hij was een apprentice en moest trainen! Lief keek hij naar Nimble, en knikte dankbaar naar de poes. "Dankjewel, voor de bescherming, het praten, alles," De kater rekte zich uit, "Het was heel gezellig," Na deze woorden sprong hij lichtvoetig uit de boom, maar zakte op de grond door zijn poten. Zijn zij stak enorm, en dat zou niet zo snel gaan veranderen. Maar zoals het een grote kater betaamde stond hij weer op, stak trots zijn hoofd in de lucht, en grijnsde nog even naar Nimble voor hij stapje voor stapje weg begon te lopen. Hopelijk zou hij het halen naar het kamp.