Unwritten

De kater knikte toen ze het hem duidelijk maakte dat ze het jammer vond, ja, hij ook. Nog steeds een beetje nagrommend ging de kater weer liggen, in zijn boze reactie was hij opgesprongen van zijn plek, en nu was het tijd om weer rustig te doen. "Wie zijn jouw ouders?" Ergens vond de kater die vraag inmiddels wel grappig worden, wie zijn ouders waren, die vraag was nu een van de standaard vragen die hij moest beantwoorden. Hij deed het echter altijd netjes en trouw, dus zo ook nu. "Wolftail is mijn vader, en Shrewstar mijn moeder," Antwoordde hij zacht, bang om een woedeaanval te krijgen door het nieuws dat hij gehoord had over de kater. "En jouw ouders?" Luidde zijn tegenvraag, die had hij altijd, dat leek hem gewoon eerlijk, informatie over hem betekende ook info over de ander. Zo hoorde dat.

Tallpaw luisterde geduldig naar het verhaal die de poes vertelde. Op de momenten dat het van hem verwacht werd hapte hij naar adem, en knikte hij heftig, maar geen van die reacties was ook maar een beetje waar vergeleken met de reactie op het voorstel om de boom te gaan onderzoeken. Meteen sprong de kater lenig op, en volgde de poes, om haar daarna in te halen. "Kom op dan sloompie!" Riep hij haar vrolijk toe, en rende toen weer verder. Bij de boom stopte de kater, en wachtte op de poes, zij had het idee bedacht; dus mocht zij er eerst in klimmen.

Hij knikte de poes bemoedigend toe toen ze bij hem kwam staan, en gaf haar een klopje met zijn staart toen ze hem mededeelde dat het de eerste keer zou zijn. "Komt wel goed," Miauwde hij zacht, en dat deed het ook. De poes klom lenig de boom in, en de kater hoorde haar reactie. Meteen begon ook hij te grinniken, tsja, zo kon je natuurlijk reageren als iets ineens lukte. Hij haalde even zijn schouders op, en sprong toen ook de boom in, de kater deed dit erg vaak, en was dus ook in een paar imponerende sprongen bij de poes. Daarna streek hij naast haar neer, en genoot even van het uitzicht. "Je kan goed klimmen, zeker als het de eerste keer is," Prees hij Nimblepaw, ook al waren ze even oud, hij voelde zich op de een of andere manier ouder, en dus verantwoordelijk voor het poesje.

De kater knikte toen de poes stelde dat hij dit vast vaker had gedaan. Yep, dat had hij ook, en niet zo'n klein beetje ook. Met zijn iets kleinere broertje Lightning was hij vaak in bomen geklommen, en niemand had ze ooit bij kunnen houden. Nu was Lightning niet hier, maar Nimblepaw, en het beviel de kater ook wel. "Gladde stammen zijn inderdaad niet fijn om op te klimmen," Beaamde hij later, in reactie op de poes haar verhaal van toen ze jonger was. "Ken je ook veel Thunderclanners?" Vroeg hij uiteindelijk, puur uit nieuwsgierigheid, hij durfde te zeggen dat hijzelf veel Shadowclanners kende, maar Thunderclan, poeh.. Alleen Nimble so far.

De kater knikte een beetje afwezig toen de poes hem antwoord gaf, hij werd overmand door een vermoeidheid, er gebeurde niet zoveel, en hij had een drukke dag achter de rug. Wel hees hij zijn kopje even op, en strekte hij zich toen Nimble omhoog wilde springen. Tallpaw bleef nog even op de tak zitten, om te zorgen dat ze genoeg ruimte had op de andere tak om te landen. Daarna wilde ook hij zich klaarmaken voor de sprong, alles liep echter een beetje anders dan gedacht. Nimble vloog van de tak, en viel naar beneden. Meteen bij dat aanzicht schoot de adrenaline door het lijf van Tallpaw, en was hij klaar om achter haar aan te springen, maar voelde ineens een stekende pijn in zijn zij. Een diepe, maar gedempte grom van pijn verliet zijn mond, door de wond die de nagels van Nimble in zijn huid trokken. Even negeerde hij de pijn, en trok hij de poes op, "Gaat het?" Vroeg hij, afwezig en met een verbeten stem. Een dikke, warme vloeistof liep langs zijn witte borst naar beneden vanaf zijn rug en zij, en druppelde langzaam naar de grond. Een diepe snee was te zien in de jonge kater's zij, maar vooralsnog besteedde hij er geen aandacht aan. Ze wilden ook niet dat Nimble door de schok nog eens uit de boom zou vallen.