A new day begin...

Rainflower was verschrikkelijk moe, maar alle katten leken al te vertrekken, dus dan kon zij natuurlijk niet achterblijven! Met een slecht humeur stond Rainflower op. Terwijl zij zich uitrekte, keek zij naar buiten, om de felle zonnestralen naar binnen te zien krijgen. Rainflower strekte haar nek en ging toen naar buiten. Snel at ze wat en ging er toen vandoor. Ze liep het kamp uit en voelde de zonnestralen op haar pels. Ze snorde zacht, terwijl zij af en toe om zich heen keek. Zou ze nog iemand bekend tegenkomen? Tot nu toe dreven haar nog geen verse, bekende geuren binnen. Rainflower schudde haar kopje. Raindrop had gelijk. Blackclaw was veel te oud voor haar. Ze moest hem vergeten. Rainflower keek af en toe om zich heen. Ze voelde gewoon dat er iemand was, alleen wist ze niet precies waar diegene was. Dit vond ze wel lastig. Ze besloot het te vergeten en richtte haar aandacht weer volop op prooi. Haar poten maakten bijna geen geluid, terwijl ze een muis in het oog kreeg. Rainflower sloop zacht vooruit, zich goed concentrerend op de muis en haar gewicht zo goed mogelijk verdelend. Dat had ze vroeger van haar mentor geleerd, dat ze dat zo goed mogelijk meost doen. Anders zou de prooi je al op een kilometer afstand horen aankomen. Zou er ooit een kater komen die haar leven zou kunnen veranderen? Deze gekke gedachten kwam gelijk onder het jagen in haar op en Rainflower probeerde deze gedachten dan ook met de nodige moeite te verdringen. Wie ging nu zoiets stoms tijdens een jacht aan zichzelf vragen? Zij natuurlijk! Rainflower negeerde zichzelf. Ze sprong, maar miste de muis. Hè, dat kreeg je er nu van als je zo'n gedachten had! Teleurgesteld en boos keek Rainflower naar haar lege poten, waar eigenlijk een muis in had moeten liggen. Dood. Rainflower zuchtte. Ze legde zich toen neer, vol gesnor door de schijnende zon.

- Alleen Nightclaw en Rainflower -
(Ik moet er even inkomen)

Nightclaw was moe. Er was de laatste tijd zoveel gebeurd, Shadowfur was verbannen en hijzelf was pas net een echte warrior geworden. Nightclaw ging even liggen, de schaduwen koelden hem af. In het kamp was het benauwd geweest, daarom was hij ook weggegaan om hier, bij een meertje, even uit te rusten. Hij had zich altijd al een buitenstaander gevoeld in de clan. Toch zou hij ook geen rogue kunnen zijn. De eenzaamheid zou hem te veel worden, maar de hele tijd van alles en iedereen om je heen, commando's opvolgen, nee, dat was ook niet echt iets voor hem. Het liefst zou hij deputy zijn. Wel in een clan en macht hebben, maar niet volledig op jezelf staan. Nightclaw wist zelf ook wel dat dat het niet werd. Brokenstar had Raindrop, die het goed deed. Hij dacht even na, van alle clans paste Shadowclan dan toch wel het beste bij hem, vol sterke, moedige katten. Opeens werd hij verstoord uit zijn gedachten, hij dacht iemand te horen. Hij spitste zijn oren en keek om zich heen, nog steeds liggend met halfgesloten ogen. Nightclaw dacht een kat te zien sluipen, waarschijnlijk op jacht. Toen hij op een gegeven moment een muis voorbij zag schieten wist hij al genoeg. Nightclaw besloot voor de verandering eens aardig te doen en zichzelf uit zijn verveling te verlossen. Hij stond op en probeerde de muis op te merken. Die zat nog na te trillen onder een boom. Nightclaw sloop erop af, de jachtlessen zaten nog vers in zijn hoofd. Zijn balans was perfect en zijn ogen stonden scherp gericht op het kleine diertje. Hij sprong en voelde het warme bont onder zijn poten terecht komen. Hij sloeg zijn klauwen erin en beet de muis snel dood. Nightclaw pakte de prooi op en liep terug naar waar hij de andere kat voor het laatst gezien had. Ze was niet meer op dezelfde plek en even later zag hij haar liggen op een open plek in de zon. Hij herkende haar na even na te denken, Rainflower. Hij kende haar niet zo goed. Hij zag haar wel eens praten met Raindrop en wat andere katten, maar nooit met hem. Nightclaw besloot haar wat beter te gaan leren kennen en haar te verrassen. Hij stapte uit de donkere struiken. Gelijk voelde hij zijn donkere vacht verwarmd worden door de zon, zijn ogen verblind. De laatste tijd was hij vaak moe en lusteloos geweest, maar de plotse zon deed al deze gevoelens even verdwijnen. Nightclaw liep naar de grijze poes toe en liet de muis voor haar voeten vallen.
'Volgens mij is deze uit je klauwen ontglipt?' zei hij en lachte even.

Nightclaw zag dat Rainflower lachte om zijn woorden en hij op zijn beurt om de hare. Rainflower begroette hem en daarna deed Nightclaw hetzelfe:
'Goedemorgen, Rainflower'
Ze leek ontspannen als wist Nightclaw niet helemaal of ze dat ook wel echt was. Hij zag dat ze weer ging liggen en hijzelf ging zitten. Nightclaw dacht dat Rainflower even schrok, maar toen ze snorrend vroeg hoe het met hem ging, dacht hij dat hij het maar verbeeldde.
'Ja hoor, met mij gaat alles goed en met jou?' vroeg hij.
Nightclaw keek even naar zijn poten en toen naar de felle zon. Het vermoeide gevoel kwam weer terug. Het was nog vrij vroeg en hij was ook al snel uit het kamp vertrokken om na te denken. Zijn gedachten waren afgedwaald naar onderwerpen die hij niet hardop durfde uit te spreken. Het eerste wat hij niet durfde. Nightclaw keek even om zich heen en toen weer terug naar Rainflower. Haar zachte vacht waaide een beetje mee met de wind. Soms vond hij het wel jammer dat hij geen lange vacht had dat hem beschermde tegen de kou of de wind, zoals nu. Hij zuchtte even en bedacht plots dat hij zin had in iets spannends. Hij zou later vandaag wel op patrol gaan om te kijken of er geen indringers op het territorium zijn. Nu eerst wilde hij even met Rainflower praten. Hij had behoefte aan gezelschap en als hij naar haar keek, wist hij dat dat wel zou lukken.

Telkens als Rainflower naar Nightclaw keek, kwam dat sterke, tintelende en ook zo leuke gevoel weer terug. Rainflower wist wel wat het was. Ze had het bij Blackclaw ook één keer gehad. Of had ze dat toen gedacht? Misschien wel. Misschien omdat ze hem zo hard coachte, dat ze daarom dacht dat ze verliefd op hem was. Ook al klonk dit een beetje gek. Rainflower keek naar Nightclaw, om de wederkerende vraag toen hartelijk te ontvangen. 'Ja hoor,' antwoordde ze op zijn vraag, waarna ze hem aankeek. Zin in een conversatie met Nightclaw had ze wel. De laatste keer dat ze met iemand had gesproken was met Blackclaw en dat was al weer een tijdje geleden. Rainflower keek naar Nightclaw. Het was leuk om iemand zo dicht in je buurt te hebben. Het was gewoon leuk om de dag door te brengen met je Clangenoten. Rainflower keek richting Nightclaw. Waarover zou hij willen praten? Over de mislukte jacht van haar? Rainflower beet met haar scherpe hoektanden op de binnenkant van haar wang, waardoor de tranen in haar ogen sprongen. Dat plekje was erg gevoelig. Rainflower keek richting Nightclaw. Ze had echt werkelijk geen idee waarover ze het zouden kunnen hebben, mede dankzij omdat ze nooit echt begon met converseren. Meestal begon de andere kat bij haar over een onderwerp en praatte zij gewoon mee, maar Nightclaw leek dit niet van plan te zijn, in haar ogen toch. Maar wat kon ze dan vragen? Opeens wist ze het. 'Heb jij al een Apprentice?' vroeg ze, terwijl ze Nightclaw aankeek. Zijzelf helaas nog niet. Ze wou het wel, maar ze was nog niet vernoemd. Misschien had ze meer geluk de volgende keer. Rainflower keek richting het wolkendek en snorde.

- Inspiloos -

Rainflower keek naar Nightclaw toen ze antwoordde dat het goed met haar ging. Nightclaw vond direct oogcontact echter moeilijk en keek snel even naar de grond en toen weer terug. Hij dacht dat Rainflower diep in gedachten was. Waarover zou ze denken? Misschien wel over dat hij zijn blik steeds zo snel afwendde. Hij kon er niets aan doen. Hij had vaak het idee dat wanneer katten hem aankeken ze zijn gedachten konden lezen. Met vijanden had hij dit idee niet. Het enige wat ze dan zouden kunnen lezen is hoe hij ze zou vermoorden. Net toen Nightclaw begon te twijfelen over wat hij zou zeggen vroeg Rainflower of hij al een apprentice had. Een apprentice... Die had je nodig als je deputy wilde worden.. Snel schudde Nightclaw deze gedachte uit zijn hoofd. Een apprentice zou leuk zijn, maar ook veel werk. Nou ja, dan kon hij in ieder geval iets nieuws doen. Hij dacht dat hij Rainflower wel lang liet wachten op een antwoord zei toen:
'Nee, helaas niet. Het lijkt me wel leuk en jij? Heb jij een apprentice?' zei hij een beetje overschillig.
Eigelijk dacht hij van niet. Nightclaw had haar nog nooit met een apprentice echt lang zien rondlopen. Hij kon het weten, zolang was hijzelf nog geen warrior. Zijn training duurde ook niet zo lang. 'Hé hé, waarscijnlijk omdat ik zo goed was en ben' dacht hij arrogant.
Nightclaw voelde zich al beter. Zijn ware ik kwam weer naar boven. Het meer gevoelloze en arrogante. Toch probeerde hij aardig te doen tegen Rainflower. Ze was aardig en hij had vrienden nodig in de clan. Rainflower zou er zeker een worden. Hij keek weer naar haar, zelfverzekerder dan eerst en wachtte op antwoord.

(Sorry, was zelf ook insiratieloos, maar nu wil ik zijn echte karakter wat meer naar voren halen )

Rainflower leek echt te genieten van de zon en soms wat af te dwalen met haar gedachten. Nightclaw ergerde zich hier niet aan, hij miste zelf ook vaak delen van gesprekken. Net toen hij dacht dat ze hem vergeten was grinnikte ze en zei:
‘Ik zou er wel een willen, maar ik heb er nog geen’
‘Nee, dacht Nightclaw, toch hoop ik dat ik er snel een krijg.’
Alsof Rainflower zijn gedachten had gelezen zei ze lachend:
'Geen zorgen, ze zien wel hoe goed we zijn en dan krijgen we er eentje’
Toen deed ze iets wat Nightclaw nooit verwacht had, ze knipoogde naar hem! Hij wist ook wel dat het op een niet al teveel betekende manier was, maar toch. Nog nooit had iemand zo’n soort gebaar naar hem gemaakt! Hij voelde een steek onder zijn ribbenkast, alsof er een stukje uitsprong en tegen de wand van zijn buik aandrukte. Nightclaw wist nu in ieder geval zeker dat Rainflower tot nu toe het dichtst bij het begrip ‘vriend’ kwam. Toch vond Nightclaw het moeilijk. Hij zou iemand pas echt als vriend beschouwen als diegene zich tegen hem had bewezen. Pas dan zou hij hem of haar echt vertrouwen, maar voor nu voelde hij zich op zijn gemak bij Rainflower. De tijd van échte vriendschap zou nog wel aanbreken.
Nightclaw lachte even naar Rainflower en wilde net iets zeggen toen zij zei:
‘ Het bevalt me wel om krijger te zijn. Hoef ik tenminste niet met begeleiding het kamp uit. Ze maken zich geen zorgen om je als je midden in de nacht wegblijft’
‘Ja dat is zo,’ zei Nightclaw en voegde er toen ondeugend aan toe:
‘Maar hoezo dan? Ga jij dan zo vaak stiekem het kamp uit?’
Hij kon deze vraag niet laten, dat komt er dan ook van, als je zoiets zegt. Nightclaw ontspande zich meer en ging op zijn buik liggen. Hij legde zijn kop op zijn poten en genoot van de warme zon op zijn pels.

Nightclaw had het gevoel alsof Rainflower hem steeds aankeek met een bepaalde blik, maar hij kende deze blik niet dus liet hij het voor wat het was. Nightclaw moest wel lachen toen ze als antwoord op zijn vraag een grapje maakte. Hij voelde zich goed. De zon verwarmde zijn pels goed, niet te heet, benauwd maar ook niet te fris. De dauw lag nog op het gras en toen Nightclaw zijn poten waste, likte hij wat dauwdruppels mee. Hij voelde ze ook door zijn buikvacht heen dringen, dat was een wat minder prettig gevoel. Nightclaw rekte zijn voorpoten uit en zag zijn lange klauwen tevoorschijn komen. Hij was er best trots op. Het waren toch, op de tanden na, zijn meest dodelijke wapens. Hij legde zich weer neer en keek naar Rainflower. Ze leek weer diep in gedachten. Waar zou ze toch de hele tijd over nadenken? Nightclaw had geen idee. Het was vast interessant, misschien dacht ze wel over meerdere dingen tegelijkertijd. Nou ja, hij had er niets mee te maken dus hij vroeg er ook niet na. Hij zou het zelf ook niet fijn vinden als katten altijd van hem zouden willen weten wat hij dacht. Starclan had de gedachten zo gemaakt dat niemand ze zou horen. Ze zijn van jezelf, van niemand anders. Behalve als je ze wilt delen natuurlijk. Hij gaapte even en keek naar de zon om vervolgens met pijn in zijn ogen weer terug naar het lange gras te kijken. 'Mooi weertje trouwens,' zei Rainflower opeens. Nightclaw knikte. Het had niet lang geduurd of hij had ook iets nutteloos gezegd. Hij was blij dat Rainflower in ieder geval niet stil viel. 'Ja,' antwoordde Nightclaw nu iets duidelijker,'was het maar vaker zo.'
'Zeg zullen we zo gaan jagen ofzo? Dan kunnen we even onze poten strekken en doen we ook nog iets nuttigs'
Hij had even genoeg van het stilzitten. Liever ging hij nu iets actievers doen, als Rainflower dat ook wilde natuurlijk.

Nightclaw liep echter Rainflower aan toen ze het er blijkbaar mee eens was om te gaan jagen. Toen ze het koele moerasige gebied in liepen, verdween gelijk de warmte van zijn vacht en uit zijn hart. Ze zouden gaan jagen. Hij mocht weer moorden. Nightclaw likte even zijn lippen af en trippelde achter Rainflower aan. Ze waren pas net op een goede jachtplek toen Rainflower al achter een muis aan ging. Hij dacht haar even te zien twijfelen voordat ze de muis pakte. Hij zag dat ze even grinnikte, maar hoorde niet wat ze zei waarna ze hem weer een knipoog gaf. De eerste keer was Nightclaw wat zenuwachtig geweest toen ze dat had gedaan, maar nu gaf het hem zelfvertrouwen. Hij ging wat rechterop staan en zette zijn borst wat verder voorruit op een arrogante manier. Nightclaw zag dat Rainflower goed ging met de jacht en besloot zelf ook maar eens iets te doen. Hij was al goed op weg toen hij Rainflower niet meer zag.
'Hmm, zou ze terug naar het kamp zijn gegaan?' dacht Nightclaw even verbaasd.
Hij probeerde haar geur weer op te pakken en liep terug door het zompige moeras. Zachtjes fuisterde hij:
'Rainflower? Ben je er nog?'

Rainflower zocht Nightclaw nog steeds. Hij zou toch niet terug naar het kamp zijn gegaan? Een felle steek, die somber was, stak in haar hart bij die gedachte. Maar zelfvertrouwen zorgde ervoor dat ze die gedachte algauw weer verwierp. Waarom zou hij dat doen? Rainflower keek om zich heen. Ze wist niet wat ze moest doen. Hem zoeken? Of verder jagen? Ze hoorde een stem. Of ze dacht dat ze die hoorde. Rainflower keerde haar kopje richting de stem, toen haar opeens iets opviel. De struiken schudden, veel te hard. Rainflower draaide zich met een ruk om. Wat was dat? Wie was dat? Nightclaw? Maar die had toch geen rood? Ze hoorde ook een vaag geluid, niet normaal voor een kat. Rainflower liep een beetje achteruit. Wat was dat toch? 'Nightclaw?' vroeg ze, moeite doend om haar stem normaal te laten klinken en niet te laten trillen. Ze wankelde een beetje achteruit, viel en stond weer op. 'Nightclaw?' vroeg ze nog eens. Dde struiken begonnen weer te schudden. Was dit soms een grap van hem? 'Je hebt me goed laten schrikken, kom er nu maar uit!' zei ze, een beetje bang. Ze wankelde verder achteruit. Ze slaakte een gil toen ze weer iets roods zag, maar deze keer haar richting in. Rianflower had geen zin om langer te kijken en rende weg. Ze zorgde dat haar poten haar zo gauw konden dragen, dat ze over het grind scheurde. 'Nightclaw!' gilde ze toen.

- QSchool! -

Nightclaw zocht Rainflower nog steeds. Waar was ze nou? Hij fluisterde haar naam nog eens:
'Rainflower?'
Nee, niets. Hij zocht verder. Opeens dacht hij haar geur te ruiken, maar samengemengd met een andere geur, een gevaarlijke geur.......VOS!!!!!
Nightclaw rende achter de geur aan. Misschien was Rainflower het beest wel tegengekomen en weggevlucht of nog erger, de strijd aangegaan! Nightclaw kreeg een verontrustend gevoel in zijn buik. Er zou toch niets ergs gebeurd zijn? Opeens hoorde hij iemand zijn naam roepen, Rainflower! Hij rende op het geluid af en zag haar uit de bosjes scheuren alsof de hele Darkforest achter haar aanzat. Toen zag hij zijn beangstigende gedachten waar worden. Een vos zat inderdaad achter haar! Een grote rode vos, met een spitse snuit. Nightclaw rende achter de vos aan en sprong. Hij zag het stinkende beest onder hem door vliegen net voordat hij op zijn liggen. Warm vlees kleefde tussen zijn klauwen, warm bloed stroomde over zijn poten. De vos krijsde en schudde hem van zich af. Nightclaw belandde op zijn poten en zocht naar Rainflower. Was ze in orde? Was ze naar het kamp gevlucht of zou ze hem helpen? Hij huiverde even. Hij zou deze vos nooit alleen aankunnen. Toen zag hij de vos op hem af stormen. Nightclaw sprong snel opzij en schreeuwde:
'' Rainflower! Waar ben je?!!''

Oké, geen goed idee, om Nightclaw te schreeuwen! Dadelijk zou Nightclaw in de problemen raken dankzij haar. Bij die gedachte verweet zij het zich dat ze niet gewoon de strijd was aangegaan. 'Nightclaw!' schreeuwde ze vol angst. Ze keerde om. Ze hoorde een gevecht! Rainflower rende richting Nightclaw, die de strijd met een vos aanging. Ze schrok toen de vos op hem af kwam stormen. Een klik in haar hoofd verzette zich, wat ervoor zorgde dat er geen angst meer in haar hoofd kwam. Met hoge snelheid rende Rainflower richting de vos, waarna ze op de vos sprong en die weg van Nigthclaw probeerde te halen. Ze probeerde de vos zijn nek te grijpen, maar dit verliep alles behalve goed. De vos gooide haar met een zwaai van zich af en Rainflower belandde met zo'n harde klap op de grond, dat haar longen even geen lucht meer kregen. Vermoeid probeerde Rainflower adem te krijgen, maar zag ondertussen de vos al op zich afkomen. 'Nightclaw!' schreeuwde ze, omgeven door angst. Ze maakte zich klein tegen een boom, als een kitten. Ze spreidde haar klauwen recht voor zich uit. Ze hoorde een hoop gejank, maar voelde ook een scherpe steek net naast haar keel. Hierdoor werd ze erg verzwakt. Rainflower voelde zich misselijk worden en stank van vos dreef in haar neus. Ze voelde ook iets warms langs haar buik afglijden. Ze bleef liggen, proberend om enkele zwarte vlekken, die tevoorschijn kwamen, te verdrijven. 'Nightclaw,' zei ze zachtjes. Zwak legde ze haar hoofd neer op de grond. Kwam de vos al terug? Ze maakte zich, onder het bloed van de vos, maar ook deels van haar eigen bloed, een bolletje, haar oren plat in haar nek. Toen ze dacht dat ze de vos op zich hoorde afkomen, riep ze nogmaals uit angst en hard: 'NIGHTCLAW!'

- Oeee leuk -

Nightclaw had de vos op hem af zien komen. Hij had Rainflower's naam geroepen en gezien hoe ze de vos aanviel. Het beest schudde haar van zich af. Ze was met een harde klap tegen een boom aangekomen en zag er niet goed uit. Net toen hij zag dat de vos op haar af was gestormd en Nightclaw erop af wilde rennen was de vos in elkaar gezakt. Achter het dode lijk zat Rainflower, doodsbang en besmeurd met bloed. Nightclaw draafde op haar af en zei ongelovig:
'Je je, hebt de vos gedood!'
Hij lachte even onzeker. Ze had de vos gedood! Terwijl hij dacht dat hij haar nooit meer op tijd kon redden!
'Ha, je hebt de vos gedood!' zei hij nogmaals.
Nightclaw grinnikte even. Rainflower was zo bang geweest en had uit pure instinct haar klauwen voor haar uitgestoken. De vos kon zich door zijn snelheid niet meer op tijd stoppen en was met zijn strot recht in haar nagels terechtgekomen. 'Wat een stomme beesten,' dacht Nightclaw. Toen zei hij:
'Sorry, gaat het? Ik kan gewoon niet geloven dat je het zo geflikt hebt!'
Nightclaw likte haar vrolijk op de kop en hoopte dat ze wat ontspande.

Nightclaw dacht niet dat Rainflower zijn grapjes gehoord had. Ze leek doodsbang en keek naar de vos alsof hij nog leefde. Daarna drukte ze haar lichaam tegen het zijne aan en gaf hem een lik. Ze zei dat ze blij was dat ze er bijde nog waren en dat ze geluk hadden gehad. Rainflower was heel bang. Dat kon Nightclaw aan alles van haar zien, haar ogen, haar houding en zelfs aan haar stem. Ze zei dat ze bang was en stapte achteruit. Het leek net alsof ze dacht dat de vos nog op ging staan en hen alsnog ging aanvallen. Nightclaw was echter blij en opgewonden! Een vos gedood zonder ook maar iets te doen! Hij kon er niet zo goed tegen dat Rainflower zo bang was. Zelf verborg hij zijn zwakte altijd. Niemand kon ooit zien wanneer hij bang was, dat was dan ook niet zo moeilijk, hij was nooit bang. Toch deed hij aardig tegen Rainflower. Tenslotte had ze hem geholpen met het bevechten van de vos en stiekem, zichzelf ook wel een beetje bewezen tegenover hem. Hij wist nu zeker dat hij op haar kon vertrouwen, hoe bang ze ook was.
'Kom,' zei hij, 'dan gaan we terug naar het kamp. Dan kun je even uitrusten.'
Nightclaw gaf Rainflower even een duwtje als teken dat hij met haar mee zou gaan.

Nightclaw was met Rainflower teruggelopen naar het kamp. Ze had haar flank vaak tegen de zijne aangeduwd en Nightclaw begon eraan te wennen. Ze had gezegd dat het wel ging en ze snorde dat het een leuke jacht was geweest. Nightclaw verbaasde zich hierover. Nadat wat er met de vos gebeurd had ze niet echt vrolijk geleken en had de hele tijd lopen omkijken of de vos niet toch leefde. Nightclaw maakte zich er niet zo druk over. Dood is dood. Hij wist ook niet zo goed wat hij met Starclan moest. Hij zou er pas volledig in geloven als hijzelf met een overleden warrior had gepraat. Eerder niet, of als hij erin terecht zou komen. Dat zou nog lang duren. Nightclaw had nog nooit een gevecht verloren en was ook niet van plan dit te doen. Eigenlijk had hij niet zoveel zin om terug te gaan naar het kamp. Weer in de aanwezigheid van alle katten. De drukte en de humeuren. Even twijfelde hij of hij Rainflower niet alleen zou laten terug gaan, maar misschien zou zij ook wel liever hier blijven om nog even te jagen. Ze had immers zelf gezegd dat ze het een leuke jacht vond. Aangezien hij haar nu meer vertrouwde, besloot hij het haar te vragen.
"Zeg, ik ga liever nog even door met jagen. Wat doe jij?"