Roughly walking trough

Nightclaw liep door het drassige moeras heen waar het grootste gedeelte van Shadowclan uit bestond. Zijn grote klauwen zakte weg in de vieze, zachte grond. De lage bomen met sladderige bladeren waaide treurig mee met een kalme wind. Het was donker en koeltjes. Nightclaw keek niet om zich heen, hij keek alleen maar vooruit naar waar hij zijn poten neerzette. Hij was niet vaak in de moerasgebieden geweest tijdens zijn training. Natuurlijk had hij er af en toe weleens gejaagd in zijn apprentice tijd en rond gewandeld, maar nog nooit zo lang als nu. Op zich had Nightclaw niet zoveel tegen nattigheid, maar dit was gewoon een beetje viezig. Toch genoot hij wel van de duisternis en hij voelde zich erin verdwijnen alsof de schaduwen van de trieste treurbomen hem opslokte. Zijn lichaamscontouren liet hij achter maar zijn ijsblauwe ogen slopen door. Nightclaw’s snorharen voelde elke bries, zijn oren hoorde elk wezentje krabbelen tussen de bladeren en zijn ogen volgde elk spoor. Rustig sloop hij door. Hij had geen behoefte aan gezelschap, wel om te vechten. Daarom had hij er ook over nagedacht om op patrol te gaan, maar hij had geen zin om terug naar het kamp te lopen. Pff, wat was hij toch eigenlijk lui. Opeens, in een flits, draaide zijn oor zich om als reflex op een onverwacht geluid. Duidelijk was hij niet alleen. Nieuwsgierig wees zijn neus al naar dezelfde richting als zijn oor. Een zoete geur dreef zijn neus binnen. Een andere Shadowclan warrior was hier ook en niet zomaar een, Rainflower! Hij kende haar nog niet zo goed, maar mocht haar wel. Ze hadden samen gejaagd en Rainflower had op spectaculaire wijze een vos vermoord, per ongeluk. Even grijnsde Nightclaw al wist hij dat Rainflower zelf er eerst niet zo om kon lachen. Hij bleef in de schaduwen zitten, onvind- en onbereikbaar. Zacht, maar zelfverzekerd fluisterde hij haar naam:
‘Rainflower?’


~Eerst Rainflower en daarna is iedereen vrij om te reageren ^^, ~

(Sorry dat-ie zo kort is, moet er nog even in komen )

Eigenlijk, eigenlijk, eigenlijk... had Rainflower helemaal geen zin gehad om op te staan. Ze was expres niet mee naar de Grote Vergadering gegaan, puur omdat ze zich niet lekker had gevoeld. Niet dat ze dat nu wel deed, maar eeuwig in die gloeiendhete Den liggen, zou haar alleen maar suffer maken dan ze al was, fysiek en qua verstand. Rainflower grinnikte even en stond toen op. Toen ze Nightclaw's geur rook, een scherpe, maar wel fijne geur, klopte haar hart sneller. Rainflower kuchte even, een pure domme inspanning om haar hart normaal te laten kloppen, wat dan natuurlijk ook niet werkte. Rainflower pikte onderweg een muis van de prooistapel mee en liep door. Ze zuchtte. Waarom moest zij nu altijd weer gaan jagen en waarom niet iemand anders? Oké... Dat klonk zo lui en verwaand, dat Rainflower zich schaamde. Het schaamtegevoel vervloog algauw weer toen ze de geur rook van Nightclaw, hier niet ver vandaan. Rainflower sloop langzaam naar voren, maar kon Nightclaw niet vinden. 'Nightclaw?' fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar oor opzij liet gaan. Sinds ze de vos had vermoord, had ze Nightclaw niet meer gezien, puur omdat ze op andere tijden en andere plaatsen gingen jagen en er natuurlijk ook nog plichten waren als de oudsten een wasbeurt geven, alhoewel die meer weggelegd waren voor Apprentice's die straf hadden. Rainflower snorde zachtjes toen ze Nightclaw haar naam hoorde zeggen. Om een soort verrassing te plegen voor Nightclaw, sprong Rainflower richting zijn fluisterende stem, vond hem algauw, puur omdat zijn geur hier scherper werd en sprong tegen hem aan, zo sterk, dat hij wel moést omrollen. Rainflower snorde en gaf hem een paar likjes, waarna ze zich lachend naast hem liet vallen. 'Ik heb je wel al even niet meer gezien,' zei ze, wat niet te ontkennen viel. Het was een paar dagen, misschien al een week geleden, sinds ze die vos vermoord had. Nightclaw had het spectaculair gevonden, maar Rainflower had het verschrikkelijk gevonden. Ze begon maar niet over de vos. Dan begon Nightclaw weer te praten daarover, waar ze geen zin in had. Trouwens, ze had hem nu toch al een beetje aanleiding gegeven, omdat ze had gezegd dat ze hem al even niet meer gezien had. Misschien moest ze de volgende keer een beetje beter over haar woorden nadenken. Ach ja... Gebeurd was gebeurd. Rainflower keek richting Nightclaw en snorde zachtjes. 'Hoe gaat het?' vroeg ze. Ze kon zich niet herinneren dat Nightclaw wel meegegaan was naar de Grote Vergadering.

Opeens was Rainflower uit de bosjes gesprongen. Nightclaw had nooit verwacht dat ze dat zou doen en viel om door de geweldige kracht waarmee ze tegen hem aan kwam. Een geïrriteerde sis ontsnapte uit zijn keel. Niet omdat hij boos was, nee, maar meer van verbazing. Sowieso leek ze zo te laten merken dat ze wel van een uitdaginkje hield. Dat was goed. Nightclaw hield van poezen, maar als ze slap waren had hij er geen boodschap aan. Nightclaw sprong met zijn poten zijn achterlichaam lenig omhoog en kwam daarna weer overeind door met zijn voorpoten naar achteren te lopen. En dan alles heel snel. Nightclaw had tijdens zijn training vaak geoefend met zo snel mogelijk weer opstaan en dat kon hij dan ook erg goed. Zijn apprentice tijd was zwaar en moeilijk geweest, maar altijd was hij zijn uiterste best blijven doen. Hij wilde zijn clan beschermen en verdedigen met alles wat hij had. Zelfs al was dat alles alleen maar zijn eigen leven. Nightclaw leefde voor de clan. Hij had niets anders. Ookal mocht hij niet eens iedereen. Op een dag zou Brokenstar vast wel zien wat voor een warrior hij was. Nu nog niet. Nightclaw was vaak alleen. Hij vond het wel goed zo, maar zou het toch leuk vinden om wat maten in de clan te hebben. Hij zou maar eens wat meer gaan optrekken met de grote warriors zoals Scytheshade en Tigerclaw. Ook zou Nightclaw graag een apprentice hebben. Iemand aan wie hij vechttechnieken kon leren en die hij stiekem ook kon laten lijden met zware trainingen. Ze moesten toch wel hard gemaakt worden. Nou ja, hij zou Brokenstar wel melden dat hij klaar was voor een apprentice en dat hij de eerst volgende maan er graag een wilde hebben. Nightclaw vergat zijn gedachten even toen Rainflower hem likte en zich liet naast hem vallen waar Nightclaw opreageerde door dan toch maar weer te gaan zitten.
'Ik heb je wel al even niet meer gezien,’ zei ze snorrend.
Nightclaw lachte en keek naar zijn voorpoten.
‘Hehe,’ Nightclaw dacht gelijk weer terug aan de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden. Met de vos, maar daar wilde Rainflower vast niet over praten anders had ze dat vast wel duidelijk gemaakt,’ Nee, dat is inderdaad alweer een tijdje geleden,’
Rainflower keek hem aan en snorde.
‘Hoe gaat het?’ vroeg ze.
‘Hmm, gaat wel. En met jou? Hoe gaat het met jou?’ antwoordde Nightclaw.
Nightclaw’s antwoord was eerlijk. Dat kwam niet zo vaak voor op deze vraag. Meestal voelde hij zich verveeld en boos. Nu voelde hij zich wel ok. Met Shadowclan ging het goed en de andere clans hadden een beetje geheimzinnig gedaan op de vergadering. Wat ze eigenlijk altijd wel waren. Nu hij er toch aan dacht. Nightclaw kon zich niet herinneren dat Rainflower er ook was.
‘Zeg, was jij bij de Gathering? Ik heb je niet gezien,’ vroeg hij nieuwsgierig.
Als ze er wel was geweest had zij misschien interessante dingen gehoord en dat kon Nightclaw best wel gebruiken.

Verbaasd keek Rainflower richting Nightclaw, maar besloot er niets over te zeggen. Ze snorde zachtjes, terwijl ze naar zijn vraag luisterde en ondertussen een eerlijk antwoord bedacht. 'Prima,' beantwoordde ze zijn vraag toen, terwijl ze hem aankeek en toen ging liggen, met haar kopje op haar poten. Je kon zien dat ze vermoeid was. Dat, omdat ze de nacht geen oog dichtgedaan had. Ze wist ook niet hoe het kwam, maar ze wist wel dat het behoorlijk vervelend was geweest en dat ze het niet nog eens wou meemaken. Ze keek naar Nightclaw en schudde haar kopje, wat voor Nightclaw erg moeilijk was te zien, waarschijnlijk. 'Nee, ik ben er inderdaad niet geweest. Ik had niet zo'n zin,' zei ze, terwijl ze hem aankeek en zachtjes snorde. Dat betekende dus dat hij er wel was geweest, nu hij zijn woorden zei. Rianflower had hem, voor zover ze het kon herinneren, ook niet in het kamp gezien. Ze keek naar Nightclaw en een zacht, onophoudend gesnor, kwam uit haar keel. Haar oortjes bewogen heen en weer, naar de geluiden. Ze rekte zich langzaam uit en liet haar grijzige ogen naar Nightclaw kijken. 'Hoe was het daar?' vroeg ze, in verband met de Grote Vergadering. Ze wist niet of ze de volgende Grote Vergadering wel mee zou gaan volgen. Misschien niet, misschien wel. Het was een belangrijke gebeurtenis voor de Clan. Ze keek omhoog, naar de zon. Ze werd half vermoeid van de zon. Dat maakte haar eigenlijk niet zo veel uit. 'Ik heb deze nacht verschrikkelijk geslapen en vraag me niet waarom, want ik heb geen idee hoe dat kon,' zei Rainflower, terwijl ze Nightclaw aankeek en in de lach schoot. Ze werd een beetje verlegen onder de blik van Nightclaw, dus begon ze langzaam met haar tong over haar pels te raspen. Ze raspte alle vlooien weg. Tenminste, als die aanwezig waren geweest, zouden die vast weggegaan zijn. Rainflower keek op naar Nightclaw en voelde een onervaren, fijn gevoel, borrelen in haar buik. En nee, het was niet het gevoel van honger hebben, want dat gevoel was niet eens fijn. Rainflower keek richting Nightclaw en kon het gesnor maar niet onderdrukken. Zo bleef ze heel even liggen kijken naar Nightclaw. Misschien kon ze beter iets zeggen, voordat Nightclaw allemaal dingen begon te denken over haar die alles dan positief zouden zijn. Ze likte weer over haar voorpoot, niet in staat om ook maar iets zinnigs uit te brengen. Ze keek weer richting Nightclaw en raspte weer met haar tong over haar flank, terwijl ze richting Nightclaw keek. 'Dus..' klonk het en Rainflower schoot in de lach. Wat was ze toch ook een kluns!