Try to hear the voices in my head and don't make myself crazy

Een scherpe pijn drong in zijn kopje en Snakepaw boog zijn kopje naar beneden, om de pijn kwijt te raken. Het bloed droop van de steen boven hem de Apprentice's Den binnen. Snakepaw schudde zijn kopje. Hij was weer wakker geschoten. Rode ogen en amberkleurige ogen. Bessen en bloed. Een klauw en een zwarte pels. Een kleine zwarte pels en een cyperse pels. Kristalblauwe ogen en amberkleurige ogen. Flarden van zijn droom drongen zich in zijn hersenen. Kleine stemmetjes waarschuwden hem in zijn hoofd. Zo erg, dat Snakepaw er bijna gek van werd. Lucht. Dat moest hij hebben. En... bloed. Snakepaw drong zich naar buiten, negeerde de boze stemmen van oudsten die wakker waren geworden dankzij lawaaiige kittens en rende het kamp uit. Hij rende steeds sneller, voornamelijk omdat hij achter zich pootstappen leek te horen. Hij boog en sprong. Iets spietste aan zijn nagel en de geur van bloed drong in zijn neus. Voor Snakepaw het wist, likte zijn tong de restjes op. Sterke, scherpe haren kwamen in zijn mond. Muis. Snakepaw begroef de prooi, die zonder bloed was. Er was alleen een rode veeg, die Snakepaw snel op likte. Een rustgevende stilte kwam in hem op en zijn honger leek ook niet meer te bestaan. Hij voelde tintelingen in zijn oog. Het leek wel alsof die een andere kleur hadden aangenomen voor hij het bloed dronk. Rood. Helderrood... Snakepaw schudde zich wakker en keek naar de lucht. Die was rood. De bomen waren rood, de struiken en zelfs heel de grond was rood. Ook zijn pootje was rood. Stank van een das kwam in zijn neus en amberkleurige ogen bekeken hem uit al dat rood. Het beest schoot uit de struiken en een scherpe pijn drong zich in Snakepaw. Snakepaw's ogen schoten open. Rustgevende vachten. Op en neer deinende vachten. De geur van Darkpaw, Shadepaw, Viperpaw... Snakepaw stond op. Fel zonlicht drong de Apprentice's Den binnen. Snakepaw negeerde zijn knorrende maag en keek naar zijn pootjes. Grijs met zwarte strepen. Ook zijn ogen liet hij wennen aan het felle licht. Grond. Steen. Katten. Hij ging naar buiten. Zijn keel voelde droog, dus slikte Snakepaw even. Zijn keel bleef droog voelen. Snakepaw boog zich over een muis. Hij at de muis op. Hij rende naar buiten. Het kabbelen van een meer deed hem goed. Hij dronk zachtjes. Zijn keel verlichtte. Al de zoveelste droom die hij over Blacknight had. En over zijn vader. Hij ging liggen en probeerde de duizelingen kwijt te raken. En de drang naar bloed. Ja, vooral dat...

Wie wilt met deze knappe kater dit topic delen? xD

[Een oude kater die beslist geen pedo is x3]

Geen pijn meer, als zijn hart maar wilde stoppen met kloppen. Het bloed mocht niet meer door zijn aderen vloeien, niet meer dat rode levensvocht. Geen pijn meer. Blackclaw kneep zijn felle ogen dicht, probeerde te vergeten. Telkens wanneer hij zijn ogen sloot zag hij het weer. Een stille poezengestalte, een albino en een akelig bekend lichaam boven haar. Zwarte flitsen, hulp.. Een cyperse poes, een kater met rode ogen.. Een gevecht. De zwarte schaduw, die nu voorgoed van de aarde verdwenen is, heft haar klauw.. Nee! Zijn herinnering staat op replay, blijft hem gebeurtenissen van toen voorschotelen. Waarin de keuze kwam. Clan of liefde. Hart of.. hart. Waarvoor moest je dan kiezen? Het was alsof beide de helft van zijn hart in klauwen had, niet van plan om het te laten gaan, maar het juist extra hard vast klemmend, terwijl het zwak kloppend en bloedend probeerde vrij te komen uit een stalen greep.. Blackclaw's ogen schoten open. Shadowfur was dood. Zijn hart was dood. De pijn moest dood. Het was te laat. Hij moest hier weg. Nu. Zonder ook maar iets te zeggen stond hij op en liep, ogenschijnlijk beheerst, de Warrior's Den uit. Het was te laat, voor hem, voor alles waar hij ooit hoop op gezet had. Blackclaw hield zijn ogen nu wijd open, weigerde ze te sluiten. Hij wilde het niet herbeleven. Iedere keer scheurde het meer door het tere vlies dat zijn hart beschermde. Pijn. Zijn poten droegen hem naar de Meertjes, waar hij in een verliefde bui Shadowfur's ogen recht in zijn ziel had voelen kijken. Waarom, waarom naar de plaats waar de herinneringen nog meer pijn deden? Waarom naar de plek waar stukken van zijn hart opgenomen waren, één geworden met de aarde.. Zijn ademhaling was gejaagd, maar toen hij iemand bij de meertjes zag deed hij een bijna geslaagde poging zichzelf te kalmeren. Geen pijn. Niets aan de hand. 'Snakepaw,' zei hij zacht, geen andere begroeting kwam in hem op. Het was niet vijandig maar ook niet blij. Wat deed de Apprentice hier? Rust was wat hij zocht maar opnieuw werden zijn herinneringen met de poten getreden. Hij beet even op zijn lip en ging toen naast Snakepaw zitten, zijn blik indringend op de meertjes gericht. Alles moest vergeten worden, de wereld een blanco vel zonder tekenaar..

Het beeld verdween maar niet, dus probeerde Snakepaw het beeld uit zijn hoofd te schudden. Dit lukte echter niet. Snakepaw voelde zichzelf gefrustreerd raken. Hij keek richting de lucht en zag een vogel. Zijn hunkering naar bloed werd alleen maar groter en Snakepaw wou zichzelf op de grond werpen en zijn vel opentrekken. Toen hij een stem hoorde, keek hij opzij. Blackclaw. Niet interessant genoeg. Snakepaw zag in Blackclaw's ogen al de regel. De Code. Vervloekte Code. Hij ging naar buiten als hij dat wou en niet door een of andere stomme regel. Zijn ogen leken zelf rood te worden. Snakepaw schudde krachtig zijn kopje. Hij wou schreeuwen om het te vergeten. Schreeuwen om de hunkering naar bloed te vergeten. 'Hallo,' antwoordde Snakepaw kortaf. Was dit een droom? Een boze droom? Of waren zijn hormonen plots naar die van zijn vader vertrokken en had hij nu voor altijd zin in bloed? Snakepaw keek opzij naar Blackclaw. Alleen het zachte bewegen bij zijn poot trof hem. Zijn polsslagader... Snakepaw hief zijn klauw op en sloeg die neer. Een 'fletch' weerklonk en iets slijmerigs gleed langs Snakepaw's poot af. Snakepaw keek ongelovig naar zijn poot, waar iets rozigs aan hing. Doodse ogen bekeken hem. Snakepaw schreeuwde het uit van afschuw en gooide het ding van zijn klauw af. Hij keek naar het ding dat verderop lag, terwijl hij zichzelf probeerde te prenten wat het was. Het was rood bruinig. Een eekhoorn soms? De hunkering naar bloed verdween gelijk en hij voelde zijn maag omkeren. Hij keek naar het ding verderop. Snakepaw keek toen naar Blackclaw. De kater zag er niet vrolijk uit, viel Snakepaw op. 'Waarom zo rot?' vroeg hij aan Blackclaw, terwijl hij Blackclaw met een afstandelijke blik aankeek. Hij keek deze keer niet naar Blackclaw's poot, wat hem daarnet wel zo had aangetrokken. Zijn hunkering naar organen, bloed of botten, was helemaal verdwenen, alsof het er nooit was geweest. Maar het slijmerige gevoel en de afschuwelijke beelden waren diep in Snakepaw's geheugen gegrift. Misschien moest hij is met Shadepaw of Viperpaw praten. Die wisten misschien wel wat er was. Hij keek naar Blackclaw. Zou Blackclaw iets gemerkt hebben? Zou Blackclaw gezien hebben dat Snakepaw hongerig naar zijn polsslagader had gekeken? Zo ja, wat dacht Blackclaw dan? Snakepaw's kristalblauwe ogen keken Blackclaw aan.

Dromen konden geen waarheid zijn, ze waren immers niet echt. Of was het de wereld die een droom was, en was het wakker worden het inslapen? Blackclaw knipperde even met zijn ogen en probeerde de gedachten uit te bannen. Achter die dingen kon hij nooit komen, dat zou niets worden. Snakepaw keek opzij, zijn blauwe ogen scherp en niet erg vrolijk. In zijn ogen echode een schreeuw, onhoorbaar maar zo duidelijk. Zo had zijn ziel ook geschreeuwd, iedere keer als hij aan Shadowfur dacht, haar naam hoorde vallen of haar adem in zijn dromen over zijn vacht voelde strijken.. Hij negeerde Snakepaw's gedoe met de prooi. Hij scheen niet tegen ingewanden te kunnen. Dat hadden Apprentices wel vaker, ze deden wel stoer, maar ondertussen.. Blackclaw keek weer naar Snakepaw toen de Apprentice sprak. 'Dromen die me achtervolgen, gedachten die de jacht nooit opgeven,' antwoordde hij, niet in staat enigszins duidelijk te praten. Waarom keek die kater zo indringend? Net had hij nog lopen staren.. 'Jij lijkt ook niet helemaal op je gemak,' antwoordde hij daarna, zich afvragend of Snakepaw in hetzelfde schuitje zat; miserabel en moedeloos. Ach, hij was nog jong, had nog hoop. Blackclaw verplaatste zijn poten iets, maar bleef op dezelfde plaats zitten, niet in staat van positie te veranderen. Een diepzinnig gesprek met Snakepaw zou er toch niet komen.