How to break the ice? [open]

Blue-eye ontspande zich toen Blocktail zei dat ze geen stomme vragen had gesteld en zei: 'Ik weet het. Ik heb mijn ouders ook niet gekend en ik ben eerlijk gezegd nog steeds naar ze opzoek.' Ze keek naar de grond en voegde toe: 'Ook al weet ik dat ze waarschijnlijk al lang dood zijn.'

Nadat Blue-eye zich ontspande zei ze dat haar ouders ook niet heeft gekend en er ook nog steeds naar opzoek is. Toen keek ze naar de grond en voegde er aan toe: "Ook al weet ik dat ze waarschijnlijk al lang dood zijn.". Nadat ze dat had verteld ging Blocktail rechtop zitten met zijn staart rond zijn poten en deed zijn ogen dicht, waarom wist hij niet, maar toch deed hij het gewoon.

Blocktail reageerde vreemd: hij ging rechtop zitten met zijn staart rond zijn poten, en deed zijn ogen dicht. Blue-eye voelde zich ongemakkelijk. Ze had geen idee waarom. Het litteken op haar zij herinnerde haar eraan dat ze haar moeder wel degelijk had gekend. Maar toen was ze nog zo jong, ze kon zich alleen nog, heel vaag, herinneren hoe haar moeder eruit zag. 'Ze was spierwit, met blauwe ogen.' zei ze, in gedachten verzonken. Ze zei allen niets over het litteken, dat goed verborgen lag onder haar lange vacht. Daar had ze het nooit over.

Toen Blocktail zijn ogen opende zag hij dat Blue- eye in gedachten verzonken was en wou haar niet storen dus keek hij aan, maar in gedachten vroeg hij: "Wat is er toch met deze poes, ik moet en zal erachter komen hoe dan ook".

Blue-eye keek naar Blocktail. Haar eerste échte vriend. Dacht ze, hoopte ze. Toen keek ze omhoog. Naar de lucht. Daar hield ze van. Overdag de wolken, soms de zon, soms de regen. En 's nachts de sterren en de maan. Gewoon even alleen zijn en kijken. Maar nu was ze niet alleen. Dus keek ze weer naar Blocktail. En omdat ze niets te zeggen had wachtte ze op een reactie.

Toen Blue-eye hem aankeek kon hij even geen vraag verzinnen tot hij zei: Weet je, je bent soort van speciaal, maar ik weet niet waarom. Na die woorden keek hij naar de lucht.

Blue-eye glimlachte toen Blocktail zei dat ze een soort van speciaal was. Ze keek even naar hem. Hij keek ook naar de lucht. 'Iedereen is speciaal, op z'n eigen manier.' zei ze. Toen keek ze weer naar de lucht.

Toen Blue-eye glimlachte en zei: "iedereen is speciaal, op z'n eigen manier". Begonnen Blocktail's ogen te glinsteren. Hij keek op en vroeg: "Heb jij speciale personen in de sterrenclan?". Na die woorden werden zijn ogen glazig.

Blocktail's ogen begonnen te glinsteren en hij vroeg: 'Heb jij speciale mensen in de sterrenclan?' toen werden zijn ogen glazig. Blue-eye begreep zijn vraag niet en keek hem niet-begrijpend aan.

Toen Blue-eye hem niet begrijpend aankeek zei hij dus: "Je weet wel een partner, ouders, vrienden, enzo...". En hij ging liggen en sloot zijn ogen.

Nadat Blocktail uit had gelegd wat hij bedoelde zei Blue-eye: 'Ik ken mijn familie niet, ik heb geen vrienden, behalve jou dan. En ik heb al helemaal geen partner. Dus nee.' ze zei het wat kortaf, maar zo bedoelde ze het helemaal niet. 'Sorry.' zei ze terwijl ze naar de grond keek.

Toen Blue-eye had verteld dat ze haar familie niet kent en geen vrienden heeft, uitgezonderd hij, en geen partner heeft, gingen zen ogen open en toen hij zag dat ze naar de grond keek stond hij op en gaf Blue-eye een lik over haar oor. Blocktail zei: "He, het is niet erg hoor".

Blocktail gaf haar een lik over haar oor en zei: 'He, het is niet erg hoor.' Blue-eye keek op en glimlachte. 'Dank je.' en zonder dat ze het wilde liep er een traan over haar wang. Snel veegde ze hem weg. Ze wilde geen watje lijken.

Toen Blocktail weer ging zitten zag hij dat er een traan rolde over Blue-eye's wang, die ze dan ook snel wegveegde. Blocktail sloot zijn ogen en dacht aan de tijd die hij alleen was geweest bijna zijn hele leven op de rand van leven en dood.

Blocktail ging zitten en sloot zijn ogen. Blue-eye zag dat hij het moeilijk had. 'Wil je het vertellen of niet? Ik ben er voor je.' zei ze, en ze gaf hem een kopje. 'Als je het ergens anders over wil hebben mag dat ook. Graag zelfs.'

Toen Blue-eye vroeg of hij het wilde vertellen en hem een kopje gaf zei hij: "mijn probleem is dat ik tot 13 moons alleen ben geweest en elke keer moet ik daar aan terug denken, want ik had het echt moeilijk om te overleven." Na die woorden opende Blocktail zijn ogen nog steeds niet, hij wou weggaan maar zijn poten bevalen hem te blijven zitten.

Blocktail vertelde. Toen hij klaar was rolden de tranen echt over Blue-eye's wangen. Het was net of hij háár verhaal aan het vertellen was. Het klopte exact. Ze ging liggen en krulde zich helemaal op. Ze huilde.

Toen zijn verhaal was afgelopen deed hij na een tijdje zijn ogen open en zag dat Blue-eye gekruld op de grond lag. Hij liep op haar af, gaf haar een lik over haar kop en vroeg: "wat is er?". Hij staarde met ogen vol bewondering, wachtend op een antwoord.

Blue-eye voelde de lik van Blocktail en hij vroeg wat er was. Blue-eye keek op en snikte: 'Het is net of je mijn verhaal verteld. Ook ik ben 13 moons alleen geweest. En als ik dan eens vrienden wilde maken vonden ze me een weirdo of een aansteller.' ze ging weer opgekruld liggen en snikte verder: 'Het enige wat mij hoop gaf was de rivier. Alleen niet als hij bevroren is. Daarom haat ik leafbare zo.'

Toen Blue-eye reageerde op de lik zag Blocktail dat ze aan het huilen was, dus zei hij: "Rustig maar, je bent geen weirdo of een aansteller hoor" Na die woorden hoopte hij dat ze zou stoppen met huilen, dus voegde hij er aan toe: "He, ik zal je er wel doorhelpen tijdens leafbare, desnoods sla ik het ijs van de rivier voor je".

Onderwerp: Re: How to break the ice? [open]