How to break the ice? [open]

Blue-eye liep naar de rand van de rivier. Het ijs begon al te smelten, maar was nog dik genoeg om op te staan. Toch durfde ze er niet overheen te lopen. Soms dacht ze eraan hoe het zou zijn als Rogue. Zou ze dan gelukkiger zijn? Of juist doodsbang? Als ze hier al niet over het ijs zou durven lopen, zou ze het ook niet lang overleven als Rogue. Of zou dat dan anders zijn? Zou ze durven weglopen? Blue-eye ging liggen op de koude grond en kneep haar ogen even dicht. Waarom moest ze nou zoveel denken? Waarom spookten al die stomme vragen door haar hoofd? Ze zou willen dat ze ze kon beantwoorden, maar dat kon ze niet. Ze stond op en begon vooruit te lopen. Tot ze plots stokstijf stil bleef staan. Het ijs kraakte en er verschenen scheuren onder haar witte poten. Ze durfde niet te blijven staan, maar ook niet door te lopen. En er was niemand in de buurt. Of in ieder geval, niet dat ze wist. Ze begon hysterisch te mauwen: 'HEEELP!!!'

Blocktail was op dat moment aan het patroulleren langs die zeide van de rivier en hoorde iemand help roepen. Hij liep zo snel mogelijk naar de hulpkreet toe. Toen hij daar toe kwam zag hij een kat op de rivier staan en vroeg zich af waarom ze niet door liep, zonder te twijfelen liep hij op har af en duwde haar van de rivier af. Blocktail vroeg dan: "Waarom liep je niet door? Zei hij met een glinstering in zijn ogen.

Blue-eye stopte met mauwen toen er een kater aan kwam rennen. De kater duwde haar van het ijs en vroeg waarom ze niet doorliep, maar de vraag drong nauwelijks tot haar door. Ze kon niet stoppen met denken wat er was gebeurt als ze door het ijs was gezakt. Was ze er dan niet onderuit gekomen en zou ze zijn verdronken? Of Zou ze het wak kunnen vinden en had ze dan weer veilig en wel op de kant gestaan? Ze keek naar de kater, maar ze zag hem niet echt. Zo diep was ze in haar gedachten verzonken.

Toen Blocktail zag dat ze hem soort van niet gehoord ging hij zitten en begon zich te wassen. Terwijl hij zich likte probeerde hij de poes in de gaten te houden en te denken wat ze zou doen.

Uiteindelijk verbande ze alle vragen uit haar hoofd en zag hoe de kater zich begon te wassen. Blue-eye dacht dat ze even geen vragen meer zou hebben, maar toch kwam er weer één naar boven. Die kon wel beantwoord worden. 'Wie ben jij eigenlijk?' vroeg ze zacht terwijl ze haar helderblauwe ogen strak naar de grond richtte.

Toen Blocktail haar hoorde vragen wie hij was stopte hij met zich te wassen en keek haar aan. "Ik ben Blocktail." Zei hij. "En wie ben jij?"

De kater tegenover Blue-eye stopte zich met wassen. 'Ik ben Blocktail.' zei hij. 'En wie ben jij?' Blue-eye keek op en zei: 'Mijn naam is Blue-eye.' meteen daarna keek ze weer strak naar de grond. Waarom moest ze nou weer zo verlegen zijn? Waarom kon ze niet, net zoals heel veel andere katten, gewoon van alles doen zonder na te denken. Waarom moest ze nou overal een vraagteken achter zetten!

Toen de poes zei dat ze Blue-eye hete zag Blocktail dat haar iets dwars zat, hij stond op en voor hij in de struiken verdween zei hij: "wach hier, ik ben zo terug."

Blocktail keek naar Blue-eye en liep de struiken in. Maar vlak voordat hij verdween, zei hij: 'Wacht hier, ik ben zo terug.' toen was hij weg. Blue-eye stond alleen. Ze vroeg zich af wat Blocktail was gaan doen. Kon ze hem wel vertrouwen? Vast wel. Hij zat immers ook bij de Riverclan. Ze ging liggen en sloot haar ogen. Natuurlijk was hij weggelopen omdat hij haar stom vond. Natuurlijk zou hij niet terugkomen. Maar toch wachtte ze. Stiekem was ze wel nieuwsgierig.

Toen Blocktail na een tijdje terug kwam hingen er een eekhoorn en een mus uit zijn mond, hij keek naar Blue-eye en zag dat ze zich had neergelegt. Hij stapte naar haar toe en liet de eekhoorn en de mus vallen en vroeg:" Ik dacht dat je misschien wel honger zou hebben, welke wil jij?".

Blue-eye zag de kater weer uit de struiken komen, en zag dat hij een mus en een eekhoorn in zijn bek had! Hij gooide ze neer en vroeg welke zij wilde. Ze keek dankbaar en verbaast naar Blocktail en viel meteen aan op de eekhoorn. Ze had, inderdaad, erg honger. En, beter nog, ze begon hem te vertrouwen. Toen ze haar mond leeg had -ze had dan wel trek, maar ze was haar manieren niet vergeten- zei ze: 'Hoe zou ik je kunnen bedanken?' en voor het eerst had ze geen spijt dat ze iets zei, en was ze niet verlegen.

Toen Bleu-eye direct de eekhoorn aanviel begon Blocktail rustig aan zijn mus te eten. Toen vroeg Blue-eye hoe ze hem kon bedanken en hij antwoorde: "Hoeft niet, ik zou alles doen om een clangenoot blij te krijgen.". Nadat hij dat had gezegt keek hij Blue-eye aan, met een glinstering in zijn ogen.

Blue-eye was verder aan het eten, tot Blocktail zei: 'Hoeft niet, ik zou alles doen om een clangenoot blij te krijgen' en haar recht aankeek. De glinstering in zijn ogen beviel haar wel. 'Je hebt me zeker blij gekregen.' zei ze met een lach die ze al een hele poos niet gelachen had. Een gemeende lach. Een échte lach. 'Ik ben altijd zo verlegen geweest. Nooit vond iemand me aardig. Iedereen negeerde me. Ik heb er zelfs over gedacht weg te lopen en Rogue te worden.Maar dat zou ik nog geen dag overleven.' ze ging rechtop zitten, en stak trots haar borst vooruit. 'Maar nu, hier met jou, heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aankan! Nee, ik ben niet meer verlegen. Dankzij jou.'

Blocktail luisterde met veel plezier naar wat Blue-eye hem vertellen wou, maar toen ze zei dat ze er over had gedacht om rogue te worden verdween de glimlach op zijn gezicht. Toen zei ze dat ze dankzij hem het gevoel had dat ze de hele wereld aankon, en na die woorden keek hij haar aan met een glinstering in zijn ogen. Toen zei Blocktail na een tijdje: "Nee niet dankzij mij, maar dankzij jezelf". "met een beetje hulp van mij" voegde hij er in zichzelf aan toe. Maar Blocktail bleef Blue-eye aankijken.

Toen Blocktail zei dat Blue-eye niet meer verlegen was dankzij haarzelf begon ze helemaal te glunderen. Ze was trots op haarzelf. Nooit zal ze meer alleen, ineengedoken in een hoekje zitten. Maar ze zal op katten af stappen, en eindelijk vrienden maken. Ze nam de laatste hap van haar eekhoorn, en zei toen: 'Nog bedankt dat je me van het ijs hebt geduwd.'

Toen Blocktail zag dat ze begon te glunderen na zijn woorden begon hij te glimlachen. Toen zei Blue-eye :"Nog bedankt dat je me van het ijs hebt geduwd.", bij die woorden begonnen Blocktail's ogen te glinsteren en hij zei: "was geen moeite hoor, ik zou alles doen voor clan genoten hoor". Na die woorden knipoogde hij en ging op de besneeuwde grond liggen.

Toen Blocktail ging liggen likte Blue-eye haar lippen af en ging zitten. 'Heb je broertjes, zusjes? Ken je je ouders? Ik niet namelijk. En, heb je misschien, je weet wel, een partner?' dat laatste vroeg ze erg aarzelend. Ze wist dat ze hem nog niet erg goed kende, en ze was niet verliefd ofzo. Maar toch. Ze voelde een klik, en was er best zeker van dat hij die ook voelde.

Toen Blue-eye haar lippen had afgelikt vroeg ze vele vragen waar Blocktail liever niet op antwoorde maar het toch deed: "Nee, ik heb geen broers of zusjes" zei hij. Na een paar minuten geaarzeld te hebben voege hij er aan toe: "Ik heb men ouders ook niet gekend, en nee ik heb geen partner". Nadat hij dat gezegd had staarde hij naar de grond.

Toen Blocktail naar de grond staarde schaamde Blue-eye zich. 'Sorry, heb ik nu stomme vragen gesteld?' vroeg ze aarzelend. Misschien was ze iets té enthousiast.

Toen Blocktail op keek zag hij dat Bleu-eye zich begon te schamen en hoorde haar vragen of ze stomme vragen had gesteld. Toen keek hij haar geruststellend en zei nee hoor, het is alleen dat ik niet graag over men ouders praat als ik ze niet gekent heb.

Onderwerp: Re: How to break the ice? [open]